Amaç: Keratoplasti ameliyatında kullanılmayan veya keratoplastiden arta kalan donör kornea greftlerinin skleral yüzey problemlerinin tedavisinde kullanım endikasyonları ve sonuçlarını araştırmak.
Metod: Skleral doku defektini kapatmak ve açıkta kalan glokom drenaj implantının üzerini örtmek için korneal doku kullanılan 16 olgunun dosyaları retrospektif olarak incelendi. Parsiyel kalınlık greftler 10 gözde yapay ön kamara ile kombine mikrokeratom sistemi kullanılarak, 3 gözde bıçakla diseke edilerek manuel olarak hazırlandı. Üç gözde tam kalınlık greft kullanıldı.
Sonuçlar: Sekiz kadın, 8 erkek olgu 5-79 (ort; 39.37 ± 24.68) yaş arasında idi. Skleral yüzeyde korneal doku kullanımı için endikasyonlar; limbal dermoid eksizyonu (n=2), pterjiyum cerrahisi (n=1), IOL çıkarımı ve SFIOL implantasyonu (n=1), açıkta kalmış SFIOL sütürünün örtülmesi (n=1), travma (n=2), tekrarlayan glokom cerrahileri nedeniyle skleral doku kayıpları (n=5) ve açıkta kalmış glokom drenaj implantı (n=4) idi. Olgular 6-42 (ort; 14.37 ± 9.14) ay takip edildi. Takip süresi boyunca hiçbir olguda greft enfeksiyonu, incelmesi, immünolojik greft rejeksiyonu ve görme kaybı izlenmedi. Tektonik lamellar greft hiçbir olguda sonuç görme keskinliğini olumsuz etkilemedi. Sonuç muayenede tüm gözlerde greft alıcı doku ile iyi bir birleşme gösterdi, düzgün bir oküler yüzey ve kozmetik görünüm elde edildi.
Tartışma: Kornea nakli için uygun olmayan veya kornea naklinden arta kalan donör kornealar çeşitli patolojilerden kaynaklanan skleral doku kayıplarında ve glokom drenaj implant erezyonlarının tedavisinde kullanılabilir. Bu olgularda korneal greft kullanımı iyi bir oküler yüzey restorasyonu ve kozmetik görünüm sağlamaktadır. Yöntemin etkili ve emniyetli olduğu geniş hasta serileri ve uzun takip süreleri ile araştırılmalıdır.

Aim: To investigate the indications and investigation of the treatment of scleral surface problems with donor corneal grafts that are not used in keratoplasty surgery or are left over from keratoplasty.
Method: Files of 16 cases using corneal tissue to close the scleral tissue defect and cover the exposed glaucoma drainage implant were evaluated retrospectively. Partial thickness grafts were prepared using a combined microkeratome system with artificial anterior chamber in 10 eyes, and using a combined microkeratome system, and manually by dissecting with blade in 3 eyes. Full thickness grafts were used in 3 eyes.
Results: Eight women and 8 men were between 5-79 (mean; 39.37 ± 24.68) years old. Indications for the use of corneal tissue on the scleral surface; limbal dermoid excision (n = 2), pterygium surgery (n = 1), intraocular lens removal and scleral fixation intraocular lens (SFIOL) implantation (n = 1), exposed SFIOL suture coverage (n = 1), trauma (n = 2), scleral tissue losses due to recurrent glaucoma surgeries (n = 5) and exposed glaucoma drainage implant (n = 4). Cases were followed up for 6-42 (mean; 14.37 ± 9.14) months. During the follow-up period, graft infection, thinning, immunological graft rejection and visual loss were not observed in any case. At final examination a good combination of graft-receiving tissue, and a smooth ocular surface and cosmetic appearance in all eyes was obtained.
Discussion: Donor corneas, which are not suitable for corneal transplantation or left over from the cornea transplant, can be used in scleral tissue loss due to various pathologies and in the treatment of glaucoma drainage implant erosion. In these cases, the use of corneal grafts provides a good ocular surface restoration and cosmetic appearance. It should be investigated that the method is effective and safe with large patient series and long follow-up times.

Amaç
Çalışma, Down sendromu (DS) hastalarında ve normal kontrollerde kırma kusurları ve görme bozukluğu dağılımı ve prevalansını karşılaştırmıştır.
Yöntemler
Bu çalışmada, sikloplejik refraksiyon 213 Down sendromlu hastada ve 184 normal kontrolde otorefraksiyon ve ardından retinoskopi kullanılarak test edilmiştir. Sonuçlar daha kötü gözdeki sonuçlara göre hesaplandı.
Sonuçlar
DS ve kontrol gruplarında ortalama yaş 17.2±4.8 ve 17.2 ± 4.4 yıl (P = 0.993) ve% 53.0 ve% 49.5'i erkekti (P = 0.473). DS ve kontrol gruplarında miyopik grupta SE için ortalama değer -5.13 ± 4.47D ve -4.15 ± 3.04D idi (P = 0.050), hipermetrop grubunda SE için 2.47 ± 1.64D ve 2.36 ± 2.04D (P = 0.482), Silindir hatası için -2.17 ± 1.39 ve -2.05 ± 1.57D (P = 0.451), J0 için -0.03 ± 0.89 ve 0.12 ± 0.76D ve J45 için 0.11 ± 1.02 ve -0.13 ± 1.03D ( P = 0.024). Eğik astigmatizma prevalansı DS grubunda (% 20.4'e karşı% 6.1) daha fazladır, ancak kurallara karşı astigmatizma kontrol grubunda (% 84.0'a karşı% 71.6) daha fazladır (P <0.001). Anizometropi prevalansı gruplar arasında farklı değildi (% 19.4'e karşı% 13.8). DS'nin% 11.7'sinde ve kontrol grubunun% 0.5'inde görme bozukluğu saptandı (P <0.001). Ambliyopi prevalansı Down ve normal gruplarda% 36.3 ve% 3.8 idi (P <0.001). Çoklu modele dayanarak, sadece mutlak SE yaşla ters orantılıydı ve iki cinsiyet arasında farklıydı (tümü P <0.05).
Sonuç
DS hastalarında, kırma kusuru, görme bozukluğu, ve ambliyopi prevalansı Down olmayan gruba göre daha yüksektir ve emmetropizasyon kusurlu veya yavaştır. Astigmatizma ekseninin dönüşü normal örneklerden farklıdır.

Objective
To determine the prevalence of refractive errors and visual impairment in Down syndrome (DS) patients compared to normal controls.
Methods
Cycloplegic refraction was tested in 213 DS patients and 184 normal age- and gender-matched controls using autorefraction followed by retinoscopy. Data from the worse eye of each case were used in the analyses.
Results
In the DS and control groups, respectively, mean age was 17.2±4.8 and 17.2±4.4 years (P=0.993) and 53.0% and 49.5% were male (P=0.473). In the DS and control groups, respectively, mean spherical equivalent (SE) was -5.13±4.47D and -4.15±3.04D in myopics (P=0.050) and 2.47±1.64D and 2.36±2.04D in hyperopics (P=0.482), mean cylinder error was -2.17±1.39 and -2.05±1.57D (P=0.451), mean J0 was -0.03±0.89 and 0.12±0.76D (P=0.086), and mean J45 was 0.11±1.02 and -0.13±1.03D (P=0.024). The prevalence of oblique astigmatism was higher in the DS group (20.4% vs. 6.1%) while against-the-rule astigmatism was more prevalent in the control group (84.0% vs. 71.6%) (P<0.001). The prevalence of anisometropia was not significantly different between groups (19.4% vs. 13.8%). Visual impairment was detected in 11.7% of the DS and 0.5% of the control group (P<0.001). The prevalence of amblyopia was 36.3% and 3.8% in the DS and control groups, respectively (P<0.001). Based on the multiple model, only absolute SE inversely correlated with age and was different between two genders (all P<0.05).
Conclusion
In DS patients, the prevalence of refractive errors, amblyopia, and visual impairment are higher than that of non-Down individuals, and emmetropization appears to be either defective or slow. Cylinder error is stable in this age range, but the rotation of astigmatism axis is different from normal samples.

Amaç: Behçet üveiti ve diğer nonenfeksiyöz üveitler arasındaki sosyodemografik özellikleri analiz etmek ve karşılaştırmak.
Materyal ve Metod: Ülkemizdeki üveit veri tabanındaki nonenfeksiyöz üveit bulunan erişkin hastaların verileri analiz edildi ve Behçet hastalığı olan ve olmayan hastaların sosyodemografik özellikleri karşılaştırıldı.
Bulgular: Çalışmaya 33 merkezdeki 3363 hastanın 4978 gözü dahil edildi. Başvuru anında yaş ortalaması 38,7 ± 13,3 (17-87) yıl idi. Behçet üveiti grubunda ortalama yaş 34,3 ± 10,5 yıl, diğer nonenfeksiyöz üveit grubunda 41,1 ± 14,0 yıl idi (p<0,001). Behçet üveitinin erkeklerde (%67,7’ye karşı %32,3), diğer nonenfeksiyöz üveitlerin ise kadınlarda daha sık (%54,4’e karşı %45,6) olduğu görüldü (p<0,001). Eğitim durumuna bakıldığında, düşük eğitim durumu, Behçet üveiti grubunda diğer nonenfeksiyöz üveit grubuna göre daha yüksek oranda bulundu [erkeklerde %49,6'ya karşı %43,4 (p=0,004) ve kadınlarda %61,5'e karşı %59,2 (p=0,021]. Düşük gelirli bir işe sahip olmak veya şu anda işsiz olmak gibi düşük gelir göstergeleri de Behçet üveiti grubunda diğer nonenfeksiyöz üveit grubuna göre daha sıktı (%32,0'a karşı %22,8) (p<0,001). Hastaların yaşadığı yerleri karşılaştırdığımızda, gayri safi milli hasılası düşük olan şehirlerde yaşayan hastaların oranı Behçet üveiti grubunda %37,0, diğer nonenfeksiyöz üveit grubunda %31,1 idi (p<0,001).
Sonuç: Behçet hastalığı olan hastaların, diğer nonenfeksiyöz üveiti olanlara kıyasla, eğitim durumu ve sosyoekonomik düzeyleri düşüktü.

Purpose: To analyze and compare sociodemografic features between Behçet uveitis and other noninfectious uveitis.
Material and Methods: The data of adults with noninfectious uveitis in the nationwide uveitis database were analyzed and sociodemografic features of patients with and without Behçet disease were compared.
Results: This study included data of 4978 eyes of 3363 patients from 33 centers. The mean age at presentation was 38.7 ± 13.3 (17–87) years. The mean age was 34.3±10.5 years in Behçet uveitis group and 41.1±14.0 years in other noninfectious uveitis group (p<0.001). A male predominance was seen in Behçet uveitis group (67.7% vs 32.3%) while female patients had the majority in other noninfectious uveitis group (54.4% vs 45.6%) (p<0.001). Regarding educational status, low educational status rate was higher in Behçet uveitis group than other noninfectious uveitis group. [49.6% vs 43.4% in males (p=0,004) and [61.5% vs 59.2% in females (p=0,021). Having a low-income job or being currently unemployed, indicators of poor income, were more frequent in the Behçet uveitis group than in the other noninfectious uveitis group (32.0% vs 22.8%) (p<0.001). When we compare places where patients live, the rate of patients who live in cities with low gross national product was 37.0% in the Behçet uveitis group and 31.1% in the other noninfectious uveitis group (p<0,001).
Conclusion: Patients with Behçet disease had a low educational status and a poor socioeconomic status in comparison to the patients with other noninfectious uveitis entities.

Giriş ve amaç: Eksternal dakriyosistorinostomi (DSR) sonrası postoperatif dönemde çıkartılan bikanaliküler silikon tüplerin (BST) yüzeyinde üreyen mikrobiyolojik ajanların incelenmesi ve BST çıkarılma zamanı ile kültürde izole edilen bakteri türleri arası ilişkinin belirlenmesi.
Yöntem: 68 hastanın 80 gözü çalışmaya dâhil edildi. Postoperative dönemde silikon tüplerin 25’i (31.3%) ilk 8 haftada, 28’i (35.0%) 9 ile 11. hafta arasında, 27’si ise (33.7%) 12 hafta ve sonrasında çıkarıldı. Çıkarılan tüpler Stuart besiyerinde mikrobiyolojik incelemeye gönderildi.Aerop ve fakültatif anaerop bakterilerin izolasyonu için BH broth, kanlı, çikolata ve EMB agar, mantarların izolasyonu için Sabouraud Dextrose agara ekim yapıldı.Antibiyotik direnci disk diffüzyon yöntemi ile belirlendi.
Bulgular: Tüplerin %96,2’sinde kültürde üreme saptandı. İzole edilen 109 mikroorganizmanın 63’ü gram pozitif bakteri (%57.8), 37’si gram negatif bakteri (%34.0) ve 9’u mantardı (%8.2). S.aureus ve Enterobacter spp. en sık üreyen gram pozitif ve negatif bakterilerdi. Penisilin, klindamisin, eritromisin ve tetrasiklin direnci gram pozitif; sefalotin, amoksisilin-klavulanat ve ampisilin direnci gram negatiflerde daha fazlaydı. 12 hafta ve sonrasında çıkarılan tüplerde istatistiksel olarak daha fazla sayıda bakteri türü izole edildi (p=0.04). Cerrahi sonrası nüks gelişen olgularda H. influenza izolasyonu daha fazlaydı ve bu ilişki istatistiksel olarak anlamlı bulundu (p=0.04).
Tartışma ve sonuç: BST’lerin yüzeyinde en sık izole edilen gram pozitif ve gram negatif bakteriler S.aureus ve Enterobacter spp. olarak tespit edildi. BST’lerin çıkarılma süresinin uzaması kültürde izole edilen bakteri türü sayısını artırmaktaydı. Multiple enfeksiyöz ajan izolasyonu ile nüks arasında ilişki saptanmadı. H. influenza nüks görülen olgularda daha sıklıkla izole edildi.

Purpose: To identify microbiological growth on bicanalicular silicone tubes intubated in dacryocystorhinostomy (DCR) surgery and to analyze the association of the culture results with surgical outcomes and duration of tube stay.
Methods: A total of 80 lacrimal drainage systems of 68 patients who had external DCR with bicanalicular silicone intubation were included the study. 25 tubes were removed (31.3%) up to 8 weeks after the operation, 28 tubes (35.0%) were removed between 9 to 11 weeks after the operation and the remaining 27 tubes (33.7%) removed 12 weeks or more after the operation.The tubes were transported to Stuart medium and disk diffusion method was used to determine the antibiotic resistance.
Results: Culture positivity was observed for 96.2% of the tubes. Among total 109 isolates, 63 of them were gram positive bacteria (57.8%), 37 of them were gram negative bacteria (34%) and 9 of them were fungi (8.2%). Among the gram positive organisms, S.aureus was the most common isolated bacteria (66.6%), and for the gram negative organisms, Enterobacter spp. was the most common bacteria (29.7%). Penicillin, Clindamycin, Erythromycin and Tetracycline resistances were higher among gram positive pathogens. Cephalothin, Amoxicillin-Clavulanic Acid and Ampicillin resistances were higher among gram negative pathogens.. There was no significant difference in terms of the microbiological profile between three groups of removed tubes. H.influenzae was isolated significantly higher in patient with surgical failure (p=0.04).
Conclusions: Although a variety of agents isolated from extubated bicanalicular silicone tubes, gram positive organisms were more frequent than gram negatives and fungi. S.aureus and Entreobacter were most common gram positive and gram negative isolates. As the tubes remain longer than 12 weeks after surgery, there were more bacterial strains isolated from each tube. There was no correlation between multiple infections and surgical failure. H.influenzae was more common in failed DCR cases.

Amaç: Silikon endotamponadı uygulanan yırtıklı retina dekolmanı olgularında silikonun farklı sürelerde makülaya olan etkilerinin değerlendirilmesi amaçlandı.
Yöntem: Yırtıklı retina dekolmanı tanısı ile pars plana vitrektomi ve silikon endotamponadı uygulanan 65 olgunun 65 gözü çalışmaya dahil edildi. Tüm olgular silikonun göz içinde kalış süresine göre ≤ 3 ay, 3-6 ay, ≥ 6 ay olarak üç gruba ayrıldı. Silikon enjeksiyonu sonrası 1.hafta, 1.ay, 3.ay, silikon alımı hemen öncesi ve sonrası 1.ayda tüm olgular makülada oluşan retina içi patolojiler açısından spektral domain optik koherens tomografi (SD-OKT) ile değerlendirildi.
Bulgular: Olguların 16’sı (%26.6) kadın, 49’u (%75.4) erkek idi. Ortalama yaş 58.1±12.1 yıl (18-82); ortalama takip süresi ise 12.4±4 ay (6-20) olarak bulundu. Göz içi silikon kalış süresi ortalama 6.7±2.3 ay (2-12) idi. Elipsoid zon/dış limitan membran defekti saptanan olguların %26.6’sında silikon alındıktan sonra reflektivitede istatistiksel olarak anlamlı düzelme saptandı (p=0.016). Silikon kalış süresinin üç aydan uzun olduğu gözlerde ise silikon alımı sonrası ölçülen santral foveal kalınlık değerlerinde anlamlı bir artış mevcuttu (3-6 ay arası için p=0.003; 6 ay ve üzeri için p=0.006). Ayrıca altı ay ve üzeri süre ile silikonun kaldığı gözlerde kistoid maküla ödemi oluşumu silikon alımı öncesinde ve sonrasında anlamlı derecede yüksek bulundu (p <0.001).
Sonuçlar: Silikon endotamponadı uygulanan gözlerde, maküladaki yapısal değişiklikler silikonun göz içinde kalış süresi ile farklılıklar gösterebilmektedir.

Purpose: The effects of silicone endotamponade duration on macula were evaluated in cases with rhegmatogenous retinal detachment.
Methods: Sixty-five eyes of 65 cases with rhegmatogenous retinal detachment that underwent pars plana vitrectomy and silicone endotamponade were included in the study. All cases were classified in three groups according to duration of silicone tamponade as ≤ 3 months, 3-6 months, ≥ 6 months. All cases were evaluated at 1.week, 1.month, 3.month after silicone injection, just before and at 1.month after silicone removal in terms of intraretinal pathologies in the macula by using spectral-domain optical coherence tomography (SD-OCT).
Results: Sixteen (26.6%) of the patients were female and 49 (75.4%) were male. The mean age of the patients was 58.1±12.1 years (18-82); the mean follow-up time was 12.4±4 months (6-20). The mean duration of silicone tamponade was 6.7±2.3 months (2-12). In 26.6% of patients with elipsoid zone/outer limiting membrane defect, a statistically significant improvement was detected in the reflectivity following the removal of silicone oil (p=0.016). There was a significant increase in the central foveal thickness after silicone removal in eyes with duration of silicone more than three months (for 3-6 months p=0.003, for ≥6 months p=0.006). Also, cystoid macular edema was found significantly higher in the eyes having silicone equal or more than 6 months before and after silicone removal (p<0.001).
Conclusion: In eyes with silicone endotamponade, structural changes in the macula may differ according to the duration of silicone oil in the eye.

Amaç: Evre 4 ve evre 5 prematüre retinopatisi (ROP) için eş zamanlı bilateral vitrektomi cerrahisinin güvenilirliğini ve etkinliğini değerlendirmek.
Materyel ve Metod: Evre 4 ve evre 5 ROP için eş zamanlı bilateral vitrektomi cerrahisi geçiren bebekler bu retrospektif çalışmaya dahil edildi. Klinik öykü, hastaların demografik özellikleri, cerrahi işlem detayları, perioperatif ve postoperatif oftalmik ve sistemik komplikasyonları, postoperatif anatomik başarı oranları değerlendirildi. Ek olarak genel anestezi özellikleri kaydedildi.
Bulgular: Evre 4 veya evre 5 ROP için eş zamanlı bilateral vitrektomi cerrahisi geçiren 35 bebeğin yetmiş gözü değerlendirildi. Ameliyat sırasında ortalama yaş 41.4 ± 4.9 hafta idi. Gözlerin %58.6’sında ameliyat öncesi artı (plus) hastalık mevcuttu. Ortalama cerrahi/göz oranı 1.2 idi. Ortalama anestezi süresi 95±64 dakikaydı. Ortalama takip süresi ± 28.1 ay (3-84) idi. Anatomik başarı evre 4a için %95.7 (44/46 göz), evre 4b için %83.3 (15/18 göz), evre 5 için ise %50 (3/6 göz) olarak izlendi. Evre 5 ROP olan olgularda anatomik başarı evre 4a ve 4b olanlara göre daha düşüktü (p=0.004). Hiçbir olguda endoftalmi ve anestezi ile ilişkili ciddi komplikasyonlar gözlenmedi.
Sonuç: Eş zamanlı bilateral vitrektomi cerrahisi aktif bilateral evre 4 ve evre 5 ROP olan hastalar için bir seçenek olarak düşünülebilir. Endoftalmi riski, hastalığın ilerlemesi ve anestezi ilişkili komplikasyon risklerine karşı tartılarak değerlendirilmelidir.

Objectives: We report the safety and efficacy of simultaneous bilateral vitrectomy for stage 4 and stage 5 retinopathy of prematurity (ROP).
Materials and Methods: Babies who had immediate sequential bilateral vitrectomy surgery for stage 4 or stage 5 ROP were included in this retrospective study. Clinical history, demographic characteristics of patients, surgical procedure details, perioperative and postoperative ophthalmic and systemic complications, postoperative anatomical success rates were evaluated. Also, general anesthesia features were recorded.
Results: Seventy eyes of 35 babies who had immediate sequential bilateral vitrectomy surgery for stage 4 or stage 5 ROP were reviewed. At the time of surgery, the mean age was 41.4±4.9 weeks. There was preoperative plus disease in 58.6% of the eyes. The mean surgery/eye ratio was 1.2. Mean anesthesia time was 95±64 minutes. The mean follow-up was 28.1 months (3 to 84 months). Anatomical success was 95.7% for stage 4a (44/46 eyes), 83.3% for stage 4b (15/18 eyes), and 50% for stage 5 (3/6 eyes) ROP. Subjects with stage 5 ROP had significantly less anatomical success than stage 4 and 4b (p=0.004). None of the cases had endophthalmitis and anesthesia-related severe complications.
Conclusion: Immediate sequential bilateral vitrectomy surgery can be considered an option for patients with active bilateral stage 4 and stage 5 ROP. The risk of endophthalmitis should be weighed against the risks of disease progression and anesthesia-related complications.

İmmünmodülatör ilaçlar sıklıkla non-enfeksiyöz üveitlerin sistemik tedavisinde kullanılmaktadır. Bu ilaçlar kortikosteroidler, konvansiyonel immünsupresifler ve biyolojik ajanlardan oluşmaktadır. İmmün sistemi baskıladıkları için bilindiği üzere en önemli sorun immünmodülatör tedaviye (İMT) bağlı olarak enfeksiyon riskinin artmasıdır. Dünya Sağlık Örgütü, 11 Mart 2020 tarihinde COVID-19 hastalığını pandemik olarak ilan etmiştir. Tüm insanlarda SARS-CoV-2’ye sekonder şiddetli akut respiratuar distres sendromu gelişebilecek olmasına rağmen İMT alan hastalar hem enfeksiyonun bulaşı hem de hastalığın daha ağır seyretmesi açısından daha fazla risk altında olabilirler. Bu nedenle pandemi sürecinde üveit nedeniyle İMT alan hastaların yönetimi ile ilgili kılavuzlara ihtiyaç vardır. Bu derlemede üveit tedavisinde kullanılan immünmodülatör ilaçlar enfeksiyöz komplikasyonlar açısından incelenmiş ve COVID-19 pandemisi sürecinde İMT uygulanan hastalara ait veriler ve bu ilaçların kullanımı ile ilgili öneriler irdelenmiştir. En son elde edilen bilgiler ışığında, düzenli olarak tam kan sayımı (özellikle beyaz küre sayısı>4000 olmalı) ile karaciğer ve böbrek fonksiyon testlerini aksatmamaları koşuluyla İMT kullanan hastaların tedavilerine devam edebileceği bildirilmektedir. COVID-19 tanısı alan hastaların ise multidisipliner bir yaklaşımla yönetilmesi gerektiği bildirilmektedir.

Immunomodulatory agents are often used in the systemic treatment of non-infectious uveitis. These drugs consist of corticosteroids, conventional immunosuppressives and biological agents. As it is known that they suppress the immune system, the most important concern is the increased risk of infection due to immunomodulatory therapy (IMT). World Health Organization declared COVID-19 disease as pandemic on 11 March 2020. Although severe acute respiratory distress syndrome secondary to SARS-CoV-2 may develop in all people, patients who receive IMT may be at higher risk in terms of both the transmission of the infection and the more severe course of the disease. Therefore, guidelines on the management of patients receiving IMT due to uveitis during the pandemic process are needed. In this review, immunomodulatory drugs used in the treatment of uveitis were examined in terms of infectious complications, and the data of patients who received IMT during the COVID-19 pandemic and recommendations for the use of these drugs were discussed. According to the latest information, it is reported that patients who receive IMT may continue their treatment as long as they do not disrupt their regular complete blood count and liver and kidney function tests. Patients diagnosed with COVID-19 disease should be maneged with a multidisciplinary approach.

Yirmi dokuz yaşında bir kadın erken çocukluk döneminden beri her iki gözünde, göz kapaklarında, koyu renkli ve kabarık lezyonların olması yakınmasıyla başvurdu. Bilateral olarak, üst ve alt göz kapaklarında, kapak kenarları boyunca uzanan diffüz, hiperpigmente ve verrüköz lezyonlar vardı. Hastanın jeneralize tonik-klonik nöbet öyküsü vardı. Dermatolojik muayenede boyun, gövde ve kollarda Blaschko çizgileri boyunca dizilmiş hiperpigmente verrüköz plaklar gözlendi. Bu bulgularla epidermal nevüs sendromu (ENS) tanısı kondu. Göz kapağı lezyonları cerrahi olarak küçültüldü. Histolojik incelemede, lineer verrüköz epidermal nevüsle uyumlu olarak parakeratoz, akantoz ve papillomatoz odakları ile hiperkeratoz saptandı. Postoperatif rezidüel lezyonlar oral asitretin tedavisine (10 mg/kg/gün/2 ay) cevap vermedi. Sistemik ENS, nadir olarak, her iki tarafta üst ve alt göz kapaklarında çizgisel verrüköz nevüslere neden olabilir. Bu olgular göz dışı anomaliler açısından araştırılmalı ve deri lezyonlarının olası malign transformasyonu açısından takip edilmelidir.

A 29-year-old female presented with a complaint of dark-colored raised lesions in her both eyelids since early childhood. Ophthalmological examination revealed pigmented verrucous lesions on her upper and lower eyelids bilaterally. The patient had a history of generalized tonic-clonic seizures. Dermatological examination revealed hyperpigmented verrucous plaques arranged along lines of Blaschko on the neck, trunk and arms. On the basis of these findings, the diagnosis of epidermal nevus syndrome (ENS) was made. She had surgery for debulking of the lesions. Histological analysis revealed hyperkeratosis with foci of parakeratosis, acanthosis, and papillomatosis, consistent with linear verrucous EN. Postoperative residual lesions did not respond to oral acitretin therapy (10 mg / kg / day / 2 months). Systemized ENS can rarely cause linear verrucous nevi on the upper and lower eyelids on both sides. These patients should be investigated for accompanying systemic anomalies, and followed for the possible malignant transformation of the skin lesions.

Amaç: Bir ailede kornea ve konjonktivanın bilateral sferoidal dejenerasyonunun değerlendirilmesidir.
Yöntem: İki kardeşte bilateral sferoid dejenerasyonun klinikopatolojik bulguları tanımlanmaktadır.
Bulgular: Biyomikroskobik inceleme, yüzeyel stromada çok sayıda amber renkli sferüllerin üzerinde düzensiz epitel varlığını ortaya çıkardı. Kornea numunesinin histopatolojik değerlendirmesi, korneanın yüzeyel tabakalarında hematoksilen ve eozin (H&E) ile boyanmış küresel birikintileri ve Verhoeff-van Gieson'un elastik boyamasını gösterdi. İn vivo korneal konfokal mikroskobik bulgular, her iki olguda da lezyonların histopatolojisi ile ilişkili değişiklikler gösterdi.
Sonuç: Sferoidal kornea dejenerasyonu ağırlıklı olarak ileri yaşlarda görülmesine ve bu bozukluğa kalıtsal yatkınlığın çok nadir olmasına rağmen, bu rapor iki ilişkili vakada bilateral bant şeklinde sferoidal kornea dejenerasyonunun ortaya çıkışını tanımlamaktadır.

Purpose: Evaluation of the bilateral spheroidal degeneration of cornea and conjunctiva in a family.
Method: The clinicopathological findings of bilateral spheroidal degeneration in two siblings were described.
Results: Slit-lamp examination revealed the presence of irregular epithelium overlying numerous amber-colored spherules in the superficial stroma. Histopathological evaluation of corneal specimen showed stained globular deposits of hematoxylin and eosin (H&E) and elastic staining of Verhoeff-van Gieson in the anterior cornea. In vivo corneal confocal microscopic findings showed correlative changes with histopathology of the lesions in both cases.
Conclusion: Although spheroidal corneal degeneration is predominantly seen in advanced age and hereditary predisposition to this disorder is very rare, this study describes the occurrence of bilateral band-shaped spheroidal corneal degeneration in two related cases.

Fakoemülsükasyon –Göz içi lens (Fako-GİL) implantasyonu cerrahisi esnasında ön kapsülün tripan mavisi ile boyandığı altı hastamızda tripan mavisi boyası vitreus boşluğuna geçerek arka kapsül ve ön vitreyi boyadı. Hastalarda ikisinde travma, birinde üveit öyküsü, birinde matür katarakt ve diğer hastalarda risk faktörü saptanmadı. Olgularda GİL beş hastada kapsül cebi içine sorunsuz yerleştirildi. Travma nedeni ile iris ve zonüler defekti olan hastada sütürlü GİL aynı seansta implante edildi. Katarakt cerrahisi esnasında tripan mavisi sağlam ya da hasarlı zonüller bölgeden vitreus boşluğuna geçebilmektedir, bu durum cerrahi aşamaları önemli ölçüde güçleştirebilen nadir, ancak önemli bir komplikasyondur.

During phacoemulsification and IOL implantation surgery in six patients whose anterior capsula was stained with dye, trypan blue dye passed into vitreus cavity and stained anterior capsula and anterior vitreus. There was history of trauma in two cases and one uveitis, one matüre cataract, other cases did not have risk factors. IOL was implanted in-the-bag without problem in five cases. Sutured IOL was implanted in the case with iris and zonullar defects due to trauma in the same session. Trypan blue can migrate into vitreus cavity through damaged or intact lens zonules which is a rare but significant complication making surgical steps difficult.