Aim: The aim of this study was to investigate the prevalence of symptoms of computer vision syndrome (CVS) and identify its associated risk factors among computer-using bank workers in Pakistan.
Material and Methods: This cross-sectional study was conducted on computer-using bank workers. Data collection procedure included self-administered questionnaire and comprehensive ocular health examination. Analysis of the data was done through the SPSS version 22. The prevalence of CVS and its associated risk factors were investigated. The chi-square test was used to study the significance of association of CVS with potential risk factors.
Results: Of 127 participants, three-fourth (n=95; 74.8%) were male. Most of the participants (n=53; 41.7%) were in the age group 30-40 years. With the prevalence of 79.5% of any ocular symptoms, burning of eyes was the most frequent ocular symptom (77.2%). General body fatigue was the most experienced (92.9%) non-ocular symptoms of CVS followed by headache (83.5%). Out of 127 participants, 71 males and 30 females had CVS in mild, moderate, or severe form. Female participants had significantly high risk of CVS than male participants (p=0.01). Duration of using computer per day and uninterrupted length of time working on computer were significantly associated with the occurrence of CVS (p=0.001; p=0.008 respectively). No significant association was found between CVS with distance from computr screen (p=0.89), frequency of break time (p=0.18) and font size (p=0.12).
Conclusion: Higher prevalence of CVS related symptoms were observed among computer-using bank workers. Non-ocular symptoms associated with the use of computer were greater than ocular symptoms (92.9% VS 77.2%).
Key words: Computer vision syndrome, ocular symptoms, non-ocular symptoms, risk factors bank workers.

Amaç: Göz hekimlerine yapılan bu anket çalışmasıyla glokom hastalarında oküler yüzey hastalığı (OYH) görülme sıklığı, klinik semptom ve bulgular, uygulanan muayene yöntemleri, risk faktörleri, sorumlu tutulan glokom ilaçları ve tedavi yaklaşımları sorgulandı.
Gereç ve Yöntem: Türk Oftalmoloji Derneği Kornea ve Oküler Yüzey birimi ile Glokom birimi tarafından ortaklaşa SurveyMonkey kullanılarak hazırlanan anket, elektronik posta yoluyla TOD üyesi göz hekimlerine gönderildi. Parametrelerin dağılımı ki-kare testi ile karşılaştırıldı ve p<0,05 istatistiksel olarak anlamlı kabul edildi.
Bulgular: Göz hekimlerinin %45’i, glokom hastalarının en az %25’inde OYH tespit ettiklerini bildirdiler. En sık görülen semptom kızarıklık (%91,9) iken en sık oküler yüzey bulgusu da konjonktival hiperemiydi (%75,6). Oküler yüzey değerlendirilmesinde en önemli olduğu düşünülen testler oküler boyama testi (%38,7) ve gözyaşı kırılma zamanıydı (GKZ) (%21,9). Hekimlerin %90’ı OYH gelişiminde en önemli sebebin ilacın benzalkonyum klorid (BAK) içermesi olduğunu belirtti. OYH’na en çok neden olan ilaçlar prostaglandin analogları ve alfa-2 agonistler olarak bildirildi. Tedavide sıklıkla farklı gruptan bir glokom ilacıyla değişim (%38), koruyucu içermeyen bir glokom ilacıyla değişim (%33,7) veya BAK dışı koruyucu içeren bir ilaç ile değişim (%20,4) tercih edilmekteydi. Hekimlerin çoğunun suni gözyaşı kullandığı görüldü (%84,6).
Sonuç: Kesitsel anket çalışmamızda göz hekimlerinin glokom hastalarında kronik ilaç kullanımı ve BAK maruziyetine bağımlı olarak değişen oranlarda OYH tespit ettikleri görülmüştür. Hekimlerin çoğu oküler yüzey muayenesini yaptıklarını belirtse de GKZ ve oküler yüzey boyanma gibi testlerin kullanımının az olduğu tespit edilmiştir. Glokom hastalarında OYH’nın saptanması ve kişiye özel tedavinin planlanması hasta konforunu, ilaca uyum ve tedavinin etkinliğini arttırmaktadır. Bu nedenle glokom hastalarında eşlik eden OYH’na yaklaşım konusunda bir algoritma hazırlanması son derece önemlidir.

Objective: The incidence of ocular surface disease (OSD) in glaucoma patients, clinical symptoms and signs, examination methods applied, risk factors, glaucoma drugs considered responsible, and treatment approaches were questioned with this questionnaire study conducted with ophthalmologists.
Materials and Methods: A questionnaire prepared jointly by the Turkish Ophthalmological Association Cornea and Ocular Surface Society and Glaucoma Society using SurveyMonkey was sent to ophthalmologists via e-mail. The distribution of parameters was compared with chi-square test and p<0.05 was considered as statistically significant.
Results: Forty-five percent of the ophthalmologists reported that OSD was evident in least 25% of their patients. The most common symptom was redness (91.9%), while the most common ocular surface finding was conjunctival hyperemia (75.6%). The tests considered to be the most important in evaluating the ocular surface were ocular staining test (38.7%) and tear break-up time (TBUT)(21.9%). Ninety percent of the physicians stated that the most important reason for OSD was benzalkonium chloride (BAK) inside the drug. Prostaglandin analogs and alpha-2 agonists were reported to cause the most common medications causing OSD. In case of OSD, the ophthalmologists often substitute a glaucoma drug from a different group (38%), a non-preservative glaucoma drug (33.7%) or a drug with a preservative other than BAK (20.4%). Most of them were using artificial tears (84.6%).
Conclusion: In this cross-sectional survey study, ophthalmologists detected varying rates of OSD in glaucoma patients depending on chronic drug use and BAK exposure. Although they evaluate ocular surface in glaucoma patients, it has been determined that the use of tests such as TBUT and ocular surface staining is low. Detection of OSD in glaucoma patients and planning personalized treatment increase patient comfort, drug compliance and effectiveness of treatment. For this reason, it is important to prepare an algorithm for the management of accompanying OSD in glaucoma patients.

Amaç: Kontakt lens (KL) ilişkili mikrobiyal keratit (MK) olgularının demografik, etiyolojik, mikrobiyolojik ve klinik özelliklerinin ortaya konması ve tedavi sonuçlarının sunulması.
Gereç ve yöntem: Ocak 2014 - Mayıs 2020 tarihleri arasında kliniğimizde KL ilişkili MK nedeni ile takip edilen olguların tıbbi kayıtları retrospektif olarak incelendi. Terapötik KL kullanımı ile ilişkili keratit olguları çalışmaya dahil edilmedi. Demografik özellikler, semptom süreleri, KL ve kullanım özellikleri, risk faktörleri, izole edilen mikroorganizmalar, lezyon özellikleri, hastanede kalış, iyileşme ve takip süreleri, ilk başvuru ve son muayenedeki en iyi düzeltilmiş görme keskinlikleri (EİDGK) kaydedildi.
Bulgular: Ortalama takip süresi 13,0 ± 18,3 ay olan 22 olgunun (16 kadın, 6 erkek; 22 göz) ortalama yaşı 26,9 ± 14,3 idi. Kadın olguların büyük kısmı (13/16) 35 yaş altı kullanıcılar idi. Yirmi bir olguda (%95,4) kullanım hatalarına ilişkin en az bir risk faktörü belirlendi. En sık saptanan risk faktörü KL ile uyuma (n=15, %68,1) idi. Mikrobiyolojik inceleme ile 15 olguda (%68,1) etken mikroorganizma tespit edildi. En sık izole edilen mikroorganizma Pseudomonas aeruginosa (n=8) idi. Etken patojenlerin, vankomisin-amikasin kombinasyonuna %84,2, vankomisin-seftazidim kombinasyonuna %95, moksifloksasine ise %94,7 oranında hassas olduğu saptandı. Başvuru anında ort. 0,9 ± 1,1 logMAR olan EİDGK, son muayenede 0,59 ± 1,1 seviyesine yükseldi (p=0.006). İlk başvurudaki EİDGK düzeyi ile olguların hastanede kalış süresinin ters ilişkili olduğu görüldü (p=0,014).
Sonuç: KL ilişkili MK olgularında KL kullanımına ilişkin hatalar kolaylaştırıcı bir etken olarak sıklıkla karşımıza çıkmaktadır. KL kullanıcılarının KL kullanımı ve temizliğine yönelik detaylı olarak bilgilendirilmeleri bu hataların ve dolayısıyla enfeksiyonların sıklığını azaltabilir. Ampirik tedavide tercih edilmesi gereken güncel antibiyotik seçeneklerinin olası patojenler üzerine etkinlikleri büyük oranda devam etmektedir. Detaylı tanısal incelemeler ve doğru tedavi yaklaşımları ile olguların büyük kısmında başarılı görsel sonuçlar elde edilebilmektedir.

Objective: To demonstrate demographic, etiological, microbiological and clinical characteristics and to present treatment results of cases with contact lens-associated microbial keratitis (CLAMK).
Materials and Methods: Medical records of patients who were followed up in our clinic with CLAMK between January 2014 and May 2020 were retrospectively analyzed. Demographic characteristics, duration of symptoms, CL and usage characteristics, risk factors, isolated microorganisms, lesion characteristics, hospitalization, recovery and follow-up times, best corrected visual acuities (BCVA) in first and last examination were recorded.
Results: Mean age of 22 patients (16 females, 6 males; 22 eyes) with a mean follow-up period of 13.0 ± 18.3 months was 26.9 ± 14.3. Most of female cases (13/16) were under 35 years old. At least one risk factor associated with CL usage mistakes was determined in 21 cases (95.4%). The most common risk factor was sleeping with CL (n=15, 68.1%). Causative microorganisms were detected in 15 cases (68.1%) with microbiological examination. Most common microorganism was Pseudomonas aeruginosa (n = 8). Causative pathogens were sensitive with a rate of 84.2%, 95% and %94.7 to combination of vancomycin-amikacin, combination of vancomycin-ceftazidime and moxifloxacin, respectively. Mean BCVA was 0.9 ± 1.1 logMAR in first examination and increased to 0.59 ± 1.1 at last examination (p=0.006). There was a negative correlation between BCVA at first admission and hospitalization time (p=0.014).
Conclusion: As a predisposing factor, mistakes related with CL use are frequently encountered in cases with CLAMK. Informing CL users in detail about CL usage and cleaning may reduce the frequency of these mistakes and thus infections. The effectiveness of current antibiotic options, which should be preferred in empirical treatment, on possible pathogens continues to a large extent. Successful visual results can be obtained in most of the cases with detailed diagnostic examinations and correct treatment approaches.

Abstract | Full Text PDF

Amaç
Merkezi kornea kalınlığının (MKK) 5 farklı cihaz ile ölçülmesi, cihazların tekrarlanabilirliğinin değerlendirilmesi ve kalınlık değerleri ile cinsiyetler arasındaki olası ilişkinin tespit edilmesi.
Gereç ve Yöntemler
Çalışmaya Muğla Sıtkı Koçman Üniversitesi Eğitim ve Araştırma Hastanesi göz polikliniğine başvuran 18-30 yaş arası 154 hastanın (76 kadın, 78 erkek) 308 gözü dahil edildi. Çalışmada otorefraktometre (Topcon, Japonya), ultrason pakimetri (UP) (Ceniscan, ABD), yüksek çözünürlük Pentacam (Oculus, ABD), ön segment-optik koherens tomografi (ÖS-OKT) (Optovue, ABD) ve Spectralis ÖS-OKT (Heidelberg, Almanya) cihazları ile ölçümler gerçekleştirildi.
Bulgular
Çalışmaya dahil edilen bireylerin yaş ortalaması 23.2 ± 0.2 idi, ortalama MKK ise 540 ± 14,1 μm olarak ölçüldü, bununla birlikte cinsiyetler arasında MKK açısından istatistiksel olarak anlamlı bir fark görülmedi (p > 0.05). Ortalama MKK değerleri; oto-refraktometre cihazı ile 557,0 ± 26,7 μm, UP cihazı ile 543,6 ± 32,9 μm, Oculus pentacam cihazı ile 533,8 ± 30,2 μm, Optovue ÖS-OKT cihazı ile 519,8 ± 30,1 μm ve Heidelberg ÖS-OKT cihazı ile 547,5 ± 31,6 μm olarak ölçüldü. Cihazlar arasında yapılan ikili karşılaştırmada, Optovue ÖS-OKT cihazı MKK ölçümlerinin otorefraktometre cihazı ve Heidelberg ÖS-OKT cihazı ile yapılan MKK ölçümlerinden anlamlı derecede düşük ölçtüğü tespit edildi (sırasıyla p = 0.027 ve p = 0.033). Oto-refraktometre, UP, yüksek çözünürlük Pentacam, Optovue ÖS-OKT ve Heidelberg ÖS-OKT MKK tekrarlanabilirlik katsayıları sırasıyla %1.51, %2.46, % 3.72, %2,57 ve% 3.34 idi.
Sonuç
Beş farklı cihaz ile yapılan ölçümler sonucunda MKK’nın karşılaştırılabilir olduğu ve klinik olarak kullanılabilir olduğu görüldü. Bununla birlikte Optovue ÖS-OKT’ nin MKK değerleri açısından diğer cihazlardan daha düşük değer verdiği tespit edildi. Tekrarlanabilirlik açısından karşılaştırıldığında ise Pentacam’ın diğer cihazlara göre daha düşük olduğu tespit edildi.

Objectives
To assess the central corneal thickness (CCT) with 5 different devices, evaluating the repeatability of the devices and determining the possible relationship between thickness values and genders.
Material and Methods
The study included 308 eyes of 154 patients (76 females, 78 males) between the ages of 18-30 who admitted to the Muğla Sıtkı Koçman University Training and Research Hospital Department of Ophthalmology. Autorefractometer (Topcon, Japan), Ultrasound pachymetry (UP) (Ceniscan, USA), high resolution Pentacam (Oculus, USA), anterior segment-optical coherence tomography (AS-OCT) (Optovue, USA) and Spectralis AS-OCT (Heidelberg, Germany) measurements were assessed in this study.
Results:

The mean age of the individuals included in the study was 23.2 ± 0.2, and the mean CCT was measured as 540 ± 14.1 μm, however, there was no statistically significant difference between the genders in terms of CCT (p > 0.05). Average CCT values measured as; 557.0 ± 26.7 μm with auto-refractometer device, 543.6 ± 32.9 μm with UP, 533.8 ± 30.2 μm with Oculus pentacam, 519.8 ± 30.1 μm with Optovue AS-OCT and 547.5 ± 31.6 μm with the Heidelberg AS-OKT. In the paired comparison between the devices, it was found that the Optovue AS-OCT device measures significantly lower CCT measurements than the autorefractometer and Heidelberg AS-OCT device (p = 0.027 and p = 0.033, respectively). The coefficient of repeatability for autorefractometer, UP, high resolution pentacam, Optovue AS-OCT and Heidelberg AS-OCT CCT were 1.51%, 2,46%, 3.72%, 2.57% and 3.34%, respectively.
Conclusion
As a result of the measurements made with five different devices, it was seen that CCT was comparable and clinically usable. However, it was determined that the Optovue AS-OCT showed lower CCT values compare to other devices. When compared in terms of repeatability, it was found that Pentacam was lower than other devices.

Amaçlar: COVID-19 hastalarında retinal vasküler komplikasyonlar bildirilmiştir. Çalışmamızda retinal mikrovasküler değişiklikleri ve klinik bulgularla korelasyonlarını analiz etmeyi amaçladık.
Gereç ve Yöntem: Vaka-kontrol çalışması üniversite hastanesinde yürütüldü. Ek hastalığı olmayan, COVID-19 geçirmiş 52 hastanın sağ gözü ve sağlıklı 42 kişinin sağ gözü optik koherens tomografi anjiyografi ile incelendi. Damar dansitesi (DD) ve foveal avasküler zon (FAZ) parametrelerinin karşılaştırılması için Mann-Whitney U testi kullanıldı. Tedavi seçenekleri, pnömoni ve laboratuar bulguları ile ilişkiler analiz edildi.
Bulgular: 52 hastanın 29’u (%56) ve 42 sağlıklı kişinin 18’i (%43) erkekti. COVID-19 grubunun yaş ortalaması 39.00±13.04 idi. 22 hastanın pnömonisi vardı. 18 hasta hidroksiklorokin (HCQ), 17 hasta HCQ ve düşük molekül ağırlıklı heparin (DMAH) ve 10 hasta favipiravir ile tedavi edilmişti. Yüzeyel kapiller pleksusun (YKP) parafoveal DD, derin kapiller pleksusun (DKP) parafoveal ve perifoveal DD değerleri kontrol grubuna göre düşüktü (p=0.003, p=0.004, p=0.001). FAZ değerinde anlamlı fark yoktu (p=0.953). Derin perifoveal kapiller pleksusa ait DD HCQ ve DMAH grubunda HCQ grubuna göre ve ayrıca pnömoni varlığında anlamlı olarak daha düşük bulundu (sırasıyla p=0.020 ve p=0.040).C-reaktif protein ve ferritinin yüksek değerleri ile DKP’de perifoveal DD negatif yönde (r=-0.445, p=0.023; r=-0.451, p=0.040) ve yüksek ferritin değerleri ile YKP’de parafoveal DD negatif yönde koreleydi (r=-0.532, p=0.013).
Sonuç: Parafoveal ve perifoveal DD COVID-19 grubunda daha düşük bulundu. Pnömoni varlığı, DMAH profilaksisi ihtiyacı, daha yüksek CRP ve ferritin değerleri ile damar dansitesinde düşüklük arasında negatif yönde ilişki gösterildi. Bulguların klinik öneminin değerlendirilmesi için geniş kapsamlı çalışmalara ihtiyaç vardır.

Objectives: Retinal vascular complications were described in patients with COVID-19. In our study, we aimed to analyze retinal microvascular changes and their correlations with clinical findings.
Materials and Methods: This case-controlled study was conducted in a university hospital. Right eyes of otherwise healthy 52 patients recovered from COVID-19 and 42 healthy controls were examined with optical coherence tomography angiography. Mann-Whitney U test was used for comparing vessel density (VD) and foveal avascular zone (FAZ) parameters. Associations with treatment choices, pneumonia, and laboratory findings were analyzed.
Results: Of 52 patients, 29 (56%) were male; and of 42 healthy participants, 18 (43%) were male. Mean age of COVID-19 group was 39.00±13.04. 22 patients had pneumonia. 18 (35%) patients were given hydroxychloroquine, 17 (%33) patients were given HCQ plus low molecular weight heparin (LMWH), and 10 (19%) patients were given favipiravir. Parafoveal VD of superficial capillary plexus (SCP), parafoveal VD and perifoveal VD of deep capillary plexus (DCP) of COVID-19 group were lower than controls (p=0.003, p=0.004, p=0.001). FAZ did not significantly differ (p=0.953). VD of deep perifoveal capillary plexus was significantly lower in the HCQ plus LMWH group than HCQ group (p=0.020) or when pneumonia was present (p=0.040). Higher levels of C-reactive protein (CRP) and ferritin were negatively correlated with perifoveal VD of DCP (r=-0.445, p=0.023; r=-0.451, p=0.040), and higher levels of ferritin were negatively correlated with parafoveal VD of SCP (r=-0.532, p=0.013).
Conclusion: Parafoveal and perifoveal VDs were found to be lower in COVID-19 group. Presence of pneumonia, need for LMWH prophylaxis, and higher levels of CRP and ferritin were found to be negatively associated with retinal vessel density. Large-scaled studies are needed to evaluate the clinical importance.

Amaç: Diyabetik olgularda kantitatif optik koherens tomografi anjiyografi (OKTA) bulguları ile iç retina kalınlığı arasındaki ilişkiyi değerlendirmek.
Gereç ve Yöntem: Bu retrospektif çalışmaya retinopatisi olan 23 diyabetik olgunun 23 gözü (Grup 1), diyabetik olup retinopatisi olmayan 30 olgunun 30 gözü (Grup 2) ve kontrol grubu olarak yaş uyumlu 27 sağlıklı kişinin 27 gözü (Grup 3) dahil edildi. Foveal avasküler (FAZ) zon alanı (mm²), parafoveal bölgedeki ortalama damar yoğunluğu (%) ve parafoveal bölgede ortalama iç retina kalınlığı (μm) 6x6 mm OKTA görüntüleri yardımıyla hesaplandı. İç retina kalınlığı ve kantitatif OKTA bulguları arasındaki korelasyon araştırıldı.
Bulgular: Ortalama FAZ alanı grup 1’de 0.32±0.11 mm2, grup 2’de 0.29±0.08 mm² ve grup 3’te 0.22±0.09 mm2 idi. Grup 1 ile grup 3 arasındaki fark (p<0.001) ve grup 2 ile grup 3 arasındaki fark (p=0.001) istatistiksel olarak anlamlı bulundu. Ortalama iç retina kalınlığı grup 1’de 108.02±9.42 µm, grup 2’de 110.12±11.01 µm ve grup 3’te 114.41±5.21 µm idi. Grup 1 ile grup 3 arasındaki fark (p=0.003) ve grup 2 ile grup 3 arasındaki fark (p=0.014) istatistiksel olarak anlamlı bulundu. Hem grup 1’de hem de grup 2’de ortalama iç retina kalınlığı FAZ alanı ile korele bulundu (korelasyon katsayıları==−0.320, –0.512).
Sonuç: Retinopatisi olan ve olmayan diyabetik hastalarda iç retina tabakaları kontrol grubuna göre anlamlı olarak incedir. Diyabetik hastalarda kantitatif OKTA bulguları ile iç retina kalınlığı arasında korelasyon vardır. Bu durum da retinopatisi olan veya olmayan diyabetik hastalarda her iki yapının da etkilendiğini düşündürmektedir.

Purpose: To investigate the association between optical coherence tomography angiography (OCTA) findings and inner retinal thickness (IRT) in diabetic patients.
Methods: The retrospective study included 23 eyes of 23 diabetic patients with retinopathy (Group 1), 30 eyes of 30 diabetic patients without retinopathy (Group 2), and 27 eyes of 27 non-diabetic age-matched controls (Group 3). Foveal avascular zone (FAZ) area (mm²), average vessel density (%) in the parafoveal region, average IRT in the parafoveal region (μm) were calculated using 6x6 mm OCTA images. Correlations between IRT and OCTA findings were analyzed.
Results: The FAZ area was 0.32±0.11 mm² in group 1, 0.29±0.08 mm² in group 2 and 0.22±0.09 mm2 in group 3. The difference between group 1 and group 3 (p<0.001) and the difference between group 2 and group 3 (p=0.001) were statistically significant. Average IRT was 108.02±9.42 µm in group 1, 110.12±11.01 µm in group 2, and 114.41±5.21 µm in group 3. The difference between group 1 and group 3 (p=0.003) and the difference between group 2 and group 3 (p=0.014) was statistically significant. In both group 1 and group 2, average IRT was correlated with FAZ area (coefficients=−0.320, –0.512).
Conclusion: Inner retina is significantly thinner in diabetic patients with and without retinopathy compared to controls. There is a correlation between quantitative OCTA findings and IRT in diabetic patients suggesting that both structures are compromised in patients with diabetes with or without retinopathy. Microvascular changes in FAZ detected by OCTA might precede neurodegenerative changes.

Amaç: İntravitreal anti-vasküler endotelyal büyüme faktörü (anti-VEGF) tedavisine cevapsız neovasküler yaşa bağlı makula dejeneresansı (nvYBMD) olgularında polipoidal koroidal vaskülopati (PKV) sıklığının saptanması.
Materyal-Metod: Çalışmaya, 2011-2018 yılları arasında Ege Üniversitesi Tıp Fakültesi Göz Hastalıkları Kliniği Retina Biriminde naif ve aktif nvYBMD tanısı konulan ve İV anti-VEGF tedavisine rağmen tedaviye yetersiz cevap veren gözler arasından indosiyanin yeşili anjiografi (İSYA) çekilebilenler dahil edilmiştir. Klinik muayenede taze hemorajisi olan veya spektral domain-optik koherens tomografi (SD-OKT)’de subretinal (SR), intraretinal (İR), retina pigment epitel (RPE) altında sıvı saptanan ve floresein anjiografide (FA) buna eşlik eden boya sızıntısı saptanan gözler aktif nvYBMD olarak kabul edilmişlerdir. Ardışık olarak en az 6 doz tedavi uygulanmasına rağmen aktivasyon bulguları devam eden gözler yetersiz cevaplı gözler olarak kabul edilmiş ve İSYA çekilerek PKV varlığı araştırılmıştır. PKV tanısı için Everest 2 kriterleri temel alınmıştır
Bulgular: Çalışmaya toplam 88 hastanın 97 gözü dahil edilmiştir. Hastaların 44’ü (%50) erkek, 44’ü (%50) kadın olup yaş ortalamaları 75.9±8.3 (59-93) yıldır. İSYA çekilene kadar yapılan ortalama enjeksiyon sayısı 7.3±2.2 (6-15) olmuştur. İSYA tetkiki sonucu 62 gözde (%63,9) PKV varlığı tesbit edilmiştir.
Sonuç: İntravitreal anit-VEGF tedavisine direncin nedenlerinden biri olarak gösterilen PKV’nin prevalansı Türkiye’de tedaviye cevapsız olgular arasında oldukça yüksektir (%63.9). Hem tedaviye yanıtsızlığın sebebinin aydınlatılması, hem de tedavi modifikasyonlarının yapılabilmesi için intravitreal antiVEGF tedavisine dirençli her olguda İSYA çekilerek PKV varlığı araştırılmalıdır.

Purpose: To determine the prevalance of polypoidal choroidal vasculopathy (PCV) in intravitreal anti-vascular endothelial growth factor (anti-VEGF) resistant neovascular age related macular degeneration (nvAMD) cases.
Materials and Method: The eyes that were diagnosed as active and treatment naive nvAMD in Ege University Ophthalmology Department, Retina Unit in between 2011-2018 and were non-responsive to intravitreal anti-VEGF treatment and indocyanine angiography (ICGA) could be obtained were included in the study. The eyes that had fresh hemorrhage in clinical examination or had subretinal, intraretinal, sub-retina pigment epithelial fluid and had accompanying fluorescein dye leakage in florescein angiography (FA) were defined as active nvAMD. PCV was investigated by ICGA in eyes that had activation findings despite at least 6 consecutive intravitreal anti-VEGF injections and defined as nonresponders. The diagnosis of PCV was decided based on the Everest 2 study criterion.
Findings: A total of 97 eyes of 88 patients were included in the study. Of 88 patients, 44 (50%) were female, 44 (50%) were male and mean age was 75.9±8.3 (59-93) years. Mean number of anti-VEGF injections until the time of ICGA was 7.3±2.2 (6-15). PCV was detected in 62 (63,9%) eyes in ICGA.
Result: Prevalance of PCV is quite high amongst the eyes with intravitreal anti-VEGF treatment resistant nvAMD in Turkey (63.9%). PCV investigation with ICGA should be conducted for all nvAMD cases that are non-responsive to intravitreal anti-VEGF treatment, both to enlighten the reason of resistance and to modify the treatment as necessary.

Bilateral akut iris depigmentasyonu (BAİD) ve bilateral akut iris transiluminasyonu (BAİT) nispeten yeni klinik antiteler olup, birincisinde iris stromasından, ikincisinde iris pigment epitelinden, pigment dispersiyonu ile karakterizedirler. BAID olgularında iris stromasında diffuz veya jeografik depigmentasyon gelişmesi ve transiluminasyon olmamasına karşılık, BAIT olgularında tipik olarak iris transiluminasyonu ve midriyatik atonik pupilla gelişir. Uzamış pigment dispersiyonu ve oküler hipertansiyon BAİT’de daha sıktır. Etyopatogenez hala tam olarak bilinmemekle beraber, moksifloksasin toksisitesi muhtemel sebep olarak görünmektedir. Florokinolon antibiyotik kullanımı olmayan BAİD veya BAİT hastalarında altta yatan neden açıklanamamaktadır. Birçok olguda, COVID-19 dahil olmak üzere, sistemik viral enfeksiyonlar tetikleyici rol oynuyor olabilir.

Bilateral acute depigmentation of the iris (BADI) and bilateral acute iris transillumination (BAIT) are relatively new clinical entities characterized by an acute pigment dispersion from the iris stroma or iris pigment epithelium, respectively. While BADI presents with diffuse or geographic areas of iris stromal depigmentation without transillumination, BAIT cases typically develop diffuse iris transillumination and mydriatic atonic pupils. Prolonged pigment dispersion and ocular hypertension are more common in the latter. Although the exact etiopathogenesis is still unknown, moxifloxacin toxicity appears to be a probable/likely cause. The underlying cause of BADI or BAIT in patients who were not exposed to fluoroquinolone antibiotics remain unexplained. Systemic viral infections, including COVID-19, may be the triggering event in several cases.

Bu olgu sunumu, kimyasal bir göz yaralanmasından sonra persistan epitel defekti (PED) olan bir hastada insan amniyotik membrane (AM) greftinin sıkı bir şekilde sabitlenmesi için modifiye edilmiş bir süreğen dikiş tekniğini açıklamayı amaçlamaktadır. Bu teknikte AM, sekizgen bir grefti andıran sekiz süreğen ve kilitli episkleral sütür ile kornea yüzeyine sıkıca sabitlendi. Bu teknik, kimyasal kornea yanığı sonrası PED'li 14 yaşındaki bir hastada uygulandı. Ameliyattan üç hafta sonra PED tamamen iyileşti. Bu basit süreğen dikiş tekniği, kimyasal yanık sonrası PED vakalarında AM greftlerinin oküler yüzey üzerinde sağlam ve stabil bir şekilde sabitlenmesini sağlayabilir. Greftin erken kaybını önleyebilir ve kornea epitelyal yara iyileşmesini kolaylaştırabilir.

This case report aims to describe a modified continuous suturing technique for firm fixation of human amniotic membrane (AM) graft in a patient with persistent epithelial defect (PED) after a chemical eye injury. As a result of this technique, AM was firmly fixed to the corneal surface with eight continuous and locked episcleral sutures that resembled an octagon graft. This technique was performed in a 14-year-old patient with PED after a chemical corneal burn. Three weeks after the surgery, PED was completely healed. This simple continuous suturing technique can allow firm and stable fixation of AM grafts on the ocular surface in cases of PED after chemical burn. It can prevent early loss of the graft and facilitate corneal epithelial wound healing.

Amaç: Aralıklı bleb sızıntısı ve iyileşme dönemlerinde göz içi basıncı (GİB) artısı nedeniyle; avasküler bleb eksizyonu ile kombine gonyoskopi asiste transluminal trabekulotomi (GATT) uygulanan bir olgunun sunulması amaçlanmıştır.
Method: Olgu sunumu
Bulgular: Eş zamanlı bleb sızıntısı ve glokomu olan 60 yaşındaki kadın hastaya gonyoskopi asiste transluminal trabekülotomi ve bleb revizyonu uygulandı. Son vizitte bleb sızıntısı ortadan kalktı ve GİB başka bir anti-glokom ilacı olmaksızın kontrol altına alındı.
Sonuç: Gonyoskopi asiste transluminal trabekülotomi, başarısız trabekülektomi sonrası aralıklı bleb sızıntısı olan glokom hastalarında faydalı olabilir.

Purpose: To report a case who underwent gonioscopy-assisted transluminal trabeculotomy (GATT) combined with avascular bleb excision due to intermittent bleb leakage and increased intraocular pressure (IOP) during recovery periods.
Methods: A Case report
Results: Gonioscopy-assisted transluminal trabeculotomy together with bleb revision was performed to 60 year-old woman exhibiting simultaneous leaking bleb and glaucoma. At final visit, bleb leakage disappeared and IOP was under control without any further anti-glaucoma medication.
Conclusions: Gonioscopy-assisted transluminal trabeculotomy may be useful for glaucoma patients exhibiting intermittent bleb leakage after failed trabeculectomy.

Solid orbital tümörlerin preoperatif embolizasyonuyla ilgili deneyim sınırlıdır. Burada, preoperatif embolizasyon için 500-700 mikron tris-akril jelatin mikrokürelerin kullanıldığı, büyük ve aşırı damarlı bir orbital soliter fibröz tümör olgusu sunulmaktadır. Kırkbir yaşında erkek hasta sağ orbitada aşırı bir proptozis, ele gelen kitle, kısıtlayıcı miyopati, maruziyet keratopatisi ve kompresif optik nöropati ile başvurdu. Manyetik rezonans görüntüleme üst orbitada, 65x35x35 mm çaplı, apekse uzanan, kontrast maddeyle yoğun biçimde boyanan bir tümör ve çoğul tümöriçi vasküler akım sinyalleri gösterdi. İnsizyonel biyopsiyle soliter fibröz tümör tanısı kondu. Endovasküler tümör embolizasyonu, 500 - 700 mikron tris-akril jelatin mikroküreler ile yapıldı. İki gün sonra, tümör minimal kanama ile tam olarak çıkartıldı. Ameliyattan sonra 42 aylık izlem sırasında, embolizasyon veya cerrahiye bağlı bir komplikasyon, tümör nüksü veya metastaz gelişmedi.

The reported experience with preoperative embolization of solid orbital tumors is scarce. Herein, a case of a large and hypervascular orbital solitary fibrous tumor is presented in which 500-700 micron tris-acryl gelatin microspheres were used for preoperative embolization. A 41-year-old male presented with severe proptosis, palpable mass, restrictive myopathy, exposure keratopathy, and compressive optic neuropathy in the right orbit. MR imaging showed a 65x35x35 mm, diffusely contrast-enhanced tumor in the superior orbit, extending to the apex and multiple intratumoral vascular flow voids. A diagnosis of solitary fibrous tumor was made by incisional biopsy. Endovascular tumor embolization was performed with 500-700 micron tris-acryl gelatin microspheres. Two days later, the tumor was entirely removed with minimal bleeding. No embolization or surgery - related complication, tumor recurrence or metastasis developed during the 42-month postoperative follow-up.

Çalışmamızda mükerrer vitreoretinal cerrahiler sonrası meydana gelen makula deliğini tedavi etme amacıyla kullanılan retina otogreftinin seyrini değerlendirmek amaçlanmıştır. Sağ gözünden retina dekolmanı nedeniyle mükerrer vitreoretinal cerrahi geçiren hastanın cerrahiler sırasında İLM katmanı da alınmıştı. Silikon yağı alımından sonra nüks retina dekolmanı ve makula deliği gelişen hastanın makula deliğine retina otogrefti uygulandı ve silikon tamponad verildi. Postoperatif 7. ayda silikon yağı alındı ve 18. aylık takip süresince fundus muayenesinde makula deliği kapalı olarak izlendi. Son görme keskinliği 5/100 seviyesindeydi. OKT ile değerlendirmede; ameliyat öncesi dekole retina kesitinde 600 mikron olarak ölçülmüş olan delik çapı ameliyat sonrası ilk gün 1020 mikrondu, zamanla 765 mikrona daraldı ve greft entegrasyonu gelişti. Takip boyunca greft dokusunun iç yüzünde ve vertikal uzanımlı olarak tüm kesitlerde hiperreflektif noktalar birikimi sebat etti, en face kesitlerde, greft ile ana retina arasında yay şekilli hiperreflektif görüntü verdi ve gölgelenme artefaktı oluşturdu. OKTA ile değerlendirmede; Erken dönemde 3. ayda greftte vertikal eksende noktasal multıpl kan akım sinyali tespit edildi, silikon alınması sonrasında 1. ayda sebat etti ve kistik ödemin rezorbe olması ile akım sinyali kayboldu. Bu akım sinyalleri yapısal OKT’de hiperreflektif nokta alanları ile aynı yerleşimdeydi. Sonuç olarak yapısal OKT ve OKTA retina otogreftinin ana dokuya entegrasyonunun takibinde etkili bir yöntemdir.

In our study, we aimed to evaluate the prognosis of a retinal autograft which is used to treat macular hole that occured after repeated vitreoretinal surgery. A patient had repeated vitreoretinal surgery due to retinal detachment in the right eye, and the ILM layer was also removed during the surgeries. After silicone oil removal, the patient has developed recurrent retinal detachment and macular hole and, for this reason, retinal autograft was applied to the macular hole of the patient and silicone tamponade was given. Silicone oil was removed at the 7th postoperative month, and the macular hole was observed to be closed in the fundus examination during the 18th month. The final visual acuity was 5/100. In the evaluation with OCT; The hole diameter, which was measured as 600 microns in the detached part of the retina before surgery, was 1020 microns on the first postoperative day, narrowed to 765 microns over time, and graft integration developed. During the follow-up, accumulation of hyperreflective spots persisted on the inner surface of the graft tissue and in all vertically extended parts, In en face, it gave an arc-shaped hyperreflective image between the graft and the main retina and a ghosting artefact occurred. In the evaluation with OKTA; in the early period, a pointed multiple blood flow signal was detected in the vertical axis of the graft at the 3rd month, it persisted in the 1st month after silicone removal, and the flow signal disappeared with the resorption of the cystic edema. These current signals were in the same location as the hyperreflective spot areas on structural OCT. In conclusion, structural OCT and OCTA are effective methods for the follow-up of retinal autograft integration into the main tissue.

Background: Axial length is an important contributor to refraction and growth curves are gaining importance in the prediction of myopia. The aim of the study was to profile the distribution of ocular biometry parameters and to correlate with spherical equivalent refraction (SE) among school children in South India.
Methods: School children ocular biometry and refractive error (SCORE) study was conducted as part of a school screening program in Southern India. The enrolled children underwent tests that included vison check, refraction, binocular vision assessment, and biometry measurements.
Results: The study included 1382 children whose mean (SD) age was 10.18 (2.88) years (range 5 to 16 years). The sample was divided into 4 bins (grade 1 and 2, grades 3 to 5, grades 6 to 9 and grades 10) based on axial length (AXL) differences (one-way ANOVA, p <0.001) in the right eye. The mean (SD) AXL (range 20.33 mm to 27.27 mm) among the four groups was 22.50 (0.64) mm, 22.88 (0.69) mm, 23.30 (0.82) mm, and 23.58 (0.87) mm, respectively. The spherical equivalent (SE) refraction (range +1.86 D to -6.56 D) was 0.08 (0.65) in class 1, which decreased with increasing grade to -0.39 (1.20) in grade 10. There was a significant difference (p<0.001; independent t test) between all the biometry parameters between boys and girls. Age, AXL and mean corneal curvature were the main predictors for SE.
Conclusion: This study provides the profile of ocular biometry parameters among school children in South India for comparison against profiling at other regions across the country. The study data will form a reference for future studies assessing myopia in this ethnicity.