Non-enfeksiyöz üveitlerin kronik tedavisinde son yıllarda adalimumab giderek artan sıklıkta kullanılmaktadır. Bu olgu sunumunda sağ gözde bulanık görme ve uçuşma şikayeti ile gelen, intermediyer üveit tanısı ile tedavi gören 34 yaşında erkek hastadaki ilaca bağlı yan etkiyi bildirmeyi amaçladık. Dış merkezde üveit tanısı ile topikal tedavi başlanan hastanın gelişinde en iyi düzeltilmiş görme keskinliği sağ gözde 0,8 (ondalık), sol gözde 1,0 idi. Muayenesinde sağda ön kamara sakin, ön vitreusta hücre ve hafif bulanıklık ile alt periferde “snow banking” ve vitreus opasiteleri izlendi. Floresein anjiyografide sağda optik diskte hiperfloresans ve alt periferde sızıntı vardı. Lokal tedavi ile inflamasyon gerilemediğinden sistemik siklosporin verilen hastada kusma ve halsizlik gelişti. Siklosporin kesilerek adalimumab tedavisi başlandı. 5 ay sonraki muayenesinde bilateral vitreusta hücre ve hafif bulanık, floresein anjiyografide ise bilateral alt periferde sızıntı izlendi. Ayrıca hastanın çene bölgesinde depigmente yama şeklinde vitiligo lezyonu geliştiği görüldü. Hastanın göz içi inflamasyonu devam etmesi nedeniyle ve dermatoloji kliniğinin de önerisiyle adalimumab tedavisi devam edilerek lezyon için topikal tokrolimus başlandı. 3 ay sonraki muayenesinde inflamatuar bulguların gerilediği, vitiligo lezyonunda herhangi bir progresyon olmadığı görüldü. Hastanın tedavisine devam edildi. Önceki literatür bulguları ile birlikte değerlendirildiğindehastanın sistemik incelemesinde herhangi bir patoloji saptanmaması bu lezyonun tedavinin yan etkisi olduğunu düşündürmektedir. Adalimumab verilen hastalarda bu yan etki açısından göz hekimlerinin de uyanık olması gerekmektedir.

In recent years, adalimumab has been increasingly used in the chronic treatment of non-infectious uveitis. This case report aimed to describe a drug-induced adverse event in a 34-year-old male patient who presented with blurred vision and floaters in the right eye and was being treated with a diagnosis of intermediate uveitis. The patient had started topical treatment with a diagnosis of uveitis at another center. Best corrected visual acuity at presentation was 0.8 (decimal) in the right eye and 1.0 in the left eye. On examination, the anterior chamber in the right eye was clear, with anterior vitreous cells and mild haze, and snow banking and vitreous opacities in the inferior periphery. Fluorescein angiography showed hyperfluorescence in the right disc and leakage in the inferior periphery. As the inflammation did not resolve with local treatment, systemic cyclosporine was administered and vomiting and weakness developed. Cyclosporine was discontinued and adalimumab treatment was started. On examination 5 months later, bilateral vitreous cells and mild vitreous opacity were noted, and fluorescein angiography showed mild leakage in the bilateral inferior periphery. In addition, a depigmented patchy vitiligo lesion was observed on the chin. Due to the persistence of intraocular inflammation and on the recommendation of the dermatology clinic, adalimumab treatment was continued and topical tacrolimus was started for the lesion. On examination 3 months later, the inflammatory findings had resolved and there was no progression of the vitiligo lesion. The patient's treatment was continued. Taken together with the previous literature findings, no pathology was found in the patient's systemic examination, suggesting that this lesion was a side effect of the treatment. Ophthalmologists should be alert for this side effect in patients receiving adalimumab.

Özet
Amaç
Göz kapağında nadir görülen bir Merkel hücreli karsinom (MCC) metastazı olgusunu bildirmek.
Vaka Raporu
Altmış üç yaşında erkek hasta, üç yıl önce sağ uylukta kitle şikayeti ile ilk başvurusunda MCC tanısı almıştı. Hastaya histopatolojik tanı konulduktan sonra medical tedavi uygulandı. Hasta ilaçlarını alırken çok sayıda uzak metastaz ile birlikte üst göz kapağında mor, sert ve vaskülarize lezyon ortaya çıktı. MCC'nin göz kapağı metastazını histopatolojik inceleme ve görüntüleme yöntemleri ile doğruladık.
Sonuçlar
Merkel hücreli karsinom, önemli oranda uzak ve lokal metastaz yapan alışılmadık bir deri tümörüdür. Göz kapağının birincil MCC'sinin genellikle üst göz kapağında meydana geldiği biliniyordu. Bu vaka, ekstraoküler MCC'nin göz kapaklarına, özellikle primer perioküler MCC'nin genellikle göründüğü üst göz kapağına metastaz yapabileceğini göstermektedir.
Anahtar Kelimeler: Merkel hücreli karsinom, göz kapağı, metastaz.

Purpose
To report an unusual case of Merkel cell carcinoma (MCC) metastasis to the eyelid.
Case Report
A 63-year-old male was diagnosed with MCC at his first admission with the complaint of a mass in his right thigh three years ago. After histopathological diagnosis, medical therapy administered to the patient. While the patient was taking his medication, a vascularized lesion, which is purple and firm, arose at the upper eyelid with multiple distant metastases. We confirmed the eyelid metastasis of MCC by the histopathological examination and imaging methods.
Conclusions
Merkel cell carcinoma is an unusual skin tumor that has a significant rate of distant and local metastases. It was known that primary MCC of the eyelid usually occurs at the upper eyelid. This case shows that extraocular MCC can metastasize to the eyelids, particularly the upper eyelid, where primary periocular MCC usually appears.
Keywords: Merkel cell carcinoma; eyelid; metastasis.

Amaç: Sinüzoidal tasarıma sahip yeni bir trifokal göz içi lensinin (GİL) klinik sonuçlarını geleneksel trifokal GİL ile karşılaştırarak değerlendirmek.
Gereç ve Yöntem: Bu prospektif çalışmaya, Acriva Trinova GİL (VSY) veya Acrysof IQ Panoptix GİL (Alcon) olmak üzere 2 tip trifokal GİL'den birinin iki taraflı yerleştirildiği sorunsuz mikroinsizyonel katarakt ameliyatı geçiren toplam 79 hasta dahil edildi. Görsel ve refraktif sonuçlar, kontrast duyarlılığı (KD) ve defokus eğrisi ameliyattan 3 ay sonra değerlendirildi. Hasta memnuniyeti ve fotik fenomen sıklığı da değerlendirildi.
Bulgular: Hasta/göz sayısı Trinova grubunda 48/96, Panoptix grubunda ise 31/62 idi. Ameliyat sonrası monoküler ve binoküler düzeltilmiş/düzeltilmemiş, orta (60 cm'de) ve yakın mesafe görme keskinlikleri (GK) açısından gruplar arasında anlamlı fark yoktu. Trinova grubu, Panoptix grubuna göre (p<0.05) istatistiksel olarak anlamlı derecede daha iyi bir ara GK’ye (80 cm'de) sahipti. Her iki grubun KD sonuçları normal sınırlardaydı. Her iki GİL'in binoküler defokus eğrisinde, 0,0 D defokusta iyi bir görme keskinliği zirvesi ve orta mesafeler için kullanışlı bir geniş aralık gözlemledik. Trinova grubunda fotik fenomen insidansı ameliyattan 1 ay sonra daha düşüktü (p<0.05). Ancak 3. ayda fark ortadan kalktı. Trinova grubunda 47 (%97,9) hasta, Panoptix grubunda ise 30 (%96,7) hasta aynı GİL'i önereceğini belirtti.
Sonuç: Her iki trifokal GİL de iyi görsel kalite sonuçları ve hasta memnuniyeti sağlamaktadır.

Objectives: To evaluate the clinical results of a new trifocal intraocular lens (IOL) with sinusoidal design by comparing with traditional trifocal IOL.
Materials and Methods: A total of 79 patients undergoing uneventful microincisional cataract surgery with bilateral implantation of 1 of 2 types of trifocal IOLs, Acriva Trinova IOL (VSY) or Acrysof IQ Panoptix IOL (Alcon) were enrolled this prospective study. Visual and refractive outcomes, contrast sensitivity (CS), and defocus curve were assessed at 3 months after surgery. Patient satisfaction and incidence of photic phenomena were also evaluated.
Results: The number of patients/eyes were 48/96 in the Trinova group and 31 /62 in the Panoptix group. There were no significant differences among groups for monocular and binocular corrected/uncorrected distance, intermediate (at 60 cm) and near visual acuities (VA) postoperatively. The Trinova group had a statistically significantly better intermediate VA (at 80 cm) than the Panoptix group (p<0.05). The CS results of both groups were within the normal limits. In the binocular defocus curve of both IOLs we observed a peak of good visual acuity at 0.0 D defocus and a useful wide range for intermediate distances. The incidence of photic phenomena in the Trinova group was lower at 1 month after surgery (p<0.05). But the difference disappeared at the 3rd month. A total of 47 patients (97.9%) in the Trinova group and 30 patients (96.7%) in the Panoptix group stated that they would recommend same IOL.
Conclusion: Both trifocal IOLs provide good visual quality outcomes and patient satisfaction.

Purpose: To report the visual and clinical outcome of a middle-aged woman who presented with exudative retinal detachment (ERD) secondary to vasoproliferative tumor (VPT) in an eye with sarcoidosis-associated intermediate uveitis (IU).

Case Report: A 55-year old female patient, previously diagnosed with sarcoidosis, presented with drop of vision in the left eye (LE). LE visual acuity (VA) was counting fingers. She had active vitritis and a peripheral retinal vascular mass was noted in the superotemporal periphery. It was associated with ERD involving the posterior pole. The patient was managed with systemic and intravitreal steroids and subsequently cyclosporine was added as a steroid-sparing agent. Because of recurrence of ERD, the patient underwent pars plana vitrectomy and cryotherapy and laser photocoagulation were applied to the VPT. Two months postoperatively, LE VA improved to 6/10. There was marked regression of VPT and total resolution of ERD.
Conclusion: We report on a favorable visual and clinical outcome in a patient with VPT- associated ERD who responded to a combination of medical therapy and surgical intervention. VPT may lead to different remote complications, so timely diagnosis of these tumors and proper management of their complications is warranted.

Keywords: vasoproliferative tumor, sarcoidosis, intermediate uveitis, pars planitis.

Amaç: Forkhead box P3 (FOXP3) polimorfizmleri, Graves hastalığı ve pek çok diğer otoimmün hastalıkta farklı popülasyonlarda değerlendirilmiştir. Ancak bu polimorfizmler Türk popülasyonunda Graves hastalığında ve Graves oftalmopatisinde henüz incelenmemiştir. Bu çalışmada, Türk toplumu örneğinde FOXP3 polimorfizmlerinin sıklığını oftalmopati eşlik eden ve etmeyen Graves hastalığında değerlendirmeyi amaçladık.
Materyal ve Metod: Çalışmaya Graves oftalmopatisi tanısı alan 100 hasta, oftalmopati eşlik etmeyen Graves hastalığı tanısı alan 74 hasta, yaş ve cinsiyet açısından eşleştirilmiş 100 sağlıklı kontrol dahil edildi. Çalışmaya dahil olan tüm katılımcılarda rs3761547 (-3499 A/G), rs3761548 (-3279 C/A), rs3761549 (-2383 C/T) tek nükleotit polimorfizmleri (TNP) polimeraz zincir reaksiyonu-restriksiyon fragman uzunluğu polimorfizmi yöntemiyle belirlendi. Genotip ve allel frekanslarını değerlendirmek için ki-kare testi kullanıldı. Genotip ve allel riskleri için odds oranı ve %95 güven aralıkları hesaplandı.
Bulgular: Hasta grubunda (oftalmopati eşlik eden ve etmeyen Graves hastaları) rs3761548 AC ve AA genotipi ile rs3761549 CT genotipi sıklığı kontrol grubuna göre anlamlı derecede yüksekti (tümü p<0.05). Hasta grubu ile kontrol grubu arasında rs3761547 açısından genotipik ve alelik dağılım farklılıkları gözlenmedi (tümü için p>0.05). Graves oftalmopatisi ve oftalmopati eşlik etmeyen Graves hastalığı grupları arasında her üç FOXP3 TNP' sinin allel ve genotip sıklığı açısından istatistiksel olarak anlamlı fark yoktu (hepsi p>0.05).
Sonuç: Türk toplumunda Graves hastalığı gelişimi için muhtemel risk faktörleri olarak rs3761548 (-3279) AC ve AA genotipleri ile rs3761549(-2383 C/T) CT genotipi gösterildi. Bununla birlikte, üç TNP' den hiçbirinin Graves hastalığında Graves oftalmopatisi gelişimi ile ilişkili olduğu gösterilemedi.

Objectives: Forkhead box P3 (FOXP3) polymorphisms were evaluated in many autoimmune diseases including Graves' disease in different populations. However, those polymorphisms in Graves' disease or Graves' ophthalmopathy have not been analyzed in the Turkish population. In this study, we aimed to evaluate the frequency of FOXP3 polymorphisms in Graves' disease with or without ophthalmopathy in a Turkish population.
Methods: The study included 100 patients with Graves' ophthalmopathy, 74 patients with Graves' disease without ophthalmopathy, and 100 age-and sex-matched healthy controls. In all study participants, rs3761547 (-3499 A/G), rs3761548 (-3279 C/A), rs3761549 (-2383 C/T) single nucleotide polymorphisms (SNPs) were determined by polymerase chain reaction–restriction fragment length polymorphism method. The chi-square test was used to evaluate the genotype and allele frequencies. The odds ratio and 95% confidence intervals were calculated for the risk of genotype and allele.
Results: In the patient group (including Graves' disease with or without ophthalmopathy), rs3761548 AC and AA genotype and rs3761549 CT genotype were significantly higher than in the control group (all p<0.05). No genotypic and allelic differences were observed for rs3761547 between the patient and control groups (all p>0.05). There was no statistically significant difference between the Graves' ophthalmopathy and Graves' disease without ophthalmopathy groups concerning the allele and genotype frequencies of all three FOXP3 SNPs (all p>0.05).
Conclusion: AC and AA genotypes of rs3761548 (-3279) and CT genotype of rs3761549(-2383 C/T) were shown as possible risk factors for Graves' disease development in the Turkish population. However, none of the three SNPs was shown to be associated with the development of Graves' ophthalmopathy in patients with Graves' disease.

Konjenital katarakt çocukluk döneminin tedavi edilebilir görme kayıplarının önemli nedenlerinden biridir. Yaşamın ilk haftaları ve ayları görme duyusunun gelişimi için kritik bir zaman dilimidir. Bu nedenle erken katarakt cerrahisi ve sonrasında oluşan afakinin çok yönlü etkin tedavisi görme gelişiminin yönetimi açısından büyük değer kazanır. Tedavi modelleri arasında kontakt lensler (KL), infant ve 2 yaşa kadar olan erken çocukluk döneminde önemli bir yere sahiptir. Daha önceleri özellikle tek taraflı afaki konusunda iyi bir görme kazanımı çok olası görülmezken zamanla gelişen cerrahi yöntemler ve KL başta olmak üzere optik düzeltme sistemlerinde artan deneyim sayesinde pediatrik afakinin tedavisinde önemli adımlar atılmıştır. Bu derlemede; güncel gelişmelerle pediatrik afakide kullanılan KL tipleri, uygulama özellikleri, diğer optik sistemler ile karşılaştırılması, KL varlığında ambliyopi tedavisinin özellikleri, ailelerin KL uygulaması ve kapama tedavisine uyumu ile alınan sonuçlar mevcut çalışmaların ışığında irdelenerek paylaşılmıştır. Araştırmaların büyük çoğunluğunun geriye dönük, olgu serileri şeklinde olması, verilerin çok fazla çeşitlilik göstermesi ve ileriye yönelik, çok merkezli çalışmaların azlığı derlemenin sınırlamalarını oluşturmuştur.

Congenital cataract is one of the important causes of treatable vision loss in childhood. The first weeks and months of life are a critical time for the development of vision, and therefore the treatment of aphakia in the early stages of life is of great value for the management of vision development. Among the treatment models, contact lenses (CL) have an important place in infancy and early childhood up to the age of 2 years. While a good visual gain, especially in unilateral aphakia was not considered very likely, important steps have been taken in the treatment of pediatric aphakia thanks to the surgical techniques developed over time and the increasing experience in optical correction systems, especially in CL. In this review; with current developments, the types of CL used in pediatric aphakia, their application features, comparison with other optical systems, the features of amblyopia treatment in the presence of CL, the results obtained with the compliance of families to CL application and closure treatment are examined and shared in the light of existing studies. The limitations of this review are that the majority of the studies are retrospective, case series, the scarcity of prospective, multicenter studies, and the high variability of the data.

ABSTRACT
Objective
To review the current literature related to the correlation between translaminar pressure difference (TLPD) and glaucoma.
Materials and Methods
In this article, we conducted the literature review, using MEDLINE through Pubmed, Cochrane Vision Eyes and Visions and Google Scholar from 01/01/2010 to 31/12/2022. Search term included “glaucoma”, “intraocular pressure”, “translaminar cribrosa pressure gradient/difference”, “intracranial pressure”, “cerebrospinal fluid pressure”. Eight articles were selected from 471 results for meta-analysis.
Results
Our meta-analysis found significant higher IOP, lower CSFp and higher TLPD in high tension and normal tension glaucoma groups compared to healthy groups.
Conclusions
The CSFp and TLPD differences between glaucoma and healthy people demonstrated the potential relationship between TLPD and glaucoma showned by current studies.
Key words: glaucoma, intraocular pressure, translaminar cibrosa pressure gradient/difference, cerebrospinal fluid pressure, intracranial pressure

Amaç: Kardiyovasküler risk faktörleri olarak yeni belirteçler olarak değerlendirilen serum aterojenik indeksleri ile Retinal Ven Oklüzyonu (RVO) arasındaki ilişkiyi incelemek amaçlanmaktadır.
Gereç ve Yöntem: Retrospektif ve vaka-kontrol çalışması olarak yeni RVO tanısı alan 57 hastalanın plazma lipid profili (düşük yoğunluklu lipo-protein kolesterol [LDL-C], yüksek yoğunluklu lipoprotein kolesterol [HDL-C], toplam kolesterol [TC] ve trigliseritler [TG]) ve insülin direnci incelendi. Hastalar ile 63 sağlıklı birey arasında serum aterojenik indeksleri (LDL-C/HDL-C, TC/HDL-C, TG/HDL-C ve non HDL-C/HDL-C oranları) ve insülin direnci varlığı karşılaştırıldı.
Bulgular: Hastaların ortalama yaşı 63,7 ± 9,4 olarak hesaplandı. Plazma TC, LDL-C, HDL-C ve TG düzeyleri sağlıklı kontrol ile çalışma grubu arasında anlamlı fark göstermedi (p˃ 0,05). Fakat, RVO hastalarında kontrol grubuna kıyasla daha yüksek TC/HDL-C, LDL-C/HDL-C ve HDL-C/HDL-C oranı gözlendi (sırasıyla p = 0,015, p = 0,036 ve p = 0,015). Açlık insülin konsantrasyonları, plazma insülini ve insülin direncinin homeostaz modeli değerlendirmesi (HOMA-IR) indeksi RVO olgularında kontrol grubuna kıyasla yüksekti (sırasıyla p = 0,003, p = 0,001 ve p = 0,001). ROC eğrisi analizleriyle eşik değerler hesaplandı.
Sonuç: Bu çalışmayla LDL-C/HDL-C, TC/HDL-C ve non HDL-C/HDL-C oranlarının RVO olgularında artmış olduğu görüldü. Geleneksel plazma lipid profiline kıyasla serum aterojenik indeksleri, RVO gelişimi açısından daha üstün belirteçler olarak bulundu. İnsülin direncinin değerlendirilmesinde HOMA-IR indeksi ölçümü kullanılmalıdır. Serum aterojenik indekslerinin RVO hastalarında yüksek olması, kardiyovasküler hastalık ve inme riskine karşı önlem alınması gerekliliğini ortaya koymaktadır.

Purpose: The objective of this research was to investigate the serum atherogenic indices as novel cardiovascular risk factors associated with Retinal vein occlusion (RVO).
Materials and Methods: This retrospective and case-control study was performed in 57 patients newly diagnosed as RVO whose plasma lipid profile (low-density lipo-protein cholesterol [LDL-C], high-density lipoprotein cholesterol [HDL-C], total cholesterol [TC] and triglycerides [TG]) and insulin resistance were examined. Serum atherogenic indices (LDL-C/HDL-C, TC/HDL-C, TG/HDL-C and non-HDL-C/HDL-C ratios) and presence of insulin resistance were compared in between patients and 63 healthy subjects.
Results: There were 57 patients with average age of 63.7 ± 9.4 years. Plasma levels of LDL-C, HDL-C, TC and TG did not show significant difference between the healthy control and study group (p ˃ 0.05). However, elevated ratio of LDL-C/HDL-C, non-HDL-C/HDL-C and TC/HDL-C were found in RVO group compared to healthy subjects (p = 0.015, p = 0.036 and p = 0.015, respectively). Fasting insulin concentrations, plasma insulin and homeostasis model assessment of insulin resistance (HOMA-IR) index were increased in the RVO cases than the control group (p = 0.003, p = 0.001 and p = 0.001, respectively). According to ROC curve analysis based on our results, the cut-off values were determined.
Conclusion: LDL-C/HDL-C, TC/HDL-C and non-HDL-C/HDL-C ratios were found to be increased in RVO. Compared to the traditional plasma lipid profile, serum atherogenic indices were found to be superior predictors of the development of RVO. Measurement of HOMA-IR index should be taken into consideration in the evaluation of insulin resistance. High serum atherogenic indexes in RVO patients reveal the need to take precautions against the risk of cardiovascular disease and stroke.

Periorbital bölgeyi kapsayan yüz yanıkları sikatrisyel ektropiyon ve lagoftalmusa yol açarak şiddetli ekspojur keratopatiye ve tedavi edilmediği takdirde görme kaybına neden olabilir. Bu hastalarda görsel rehabilitasyonun yanı sıra oküler yüzeyin korunması için estetik ve fonksiyonel cerrahi düzeltmenin sağlanması kritik öneme sahiptir. Komplike hastaların görsel rehabilitasyonunu sağlamak için konvansiyonel yöntemler yeterli olmayabilir. Skleral lensler bu hastalar için çok amaçlı bir alternatif olabilir. Biz de bu yazıda benzin yanığı sebebiyle yüz nakli geçiren sonrasında sikatrisyel lagoftalmus ve ekspojur gelişen ve skleral kontakt lens ile görme rehabilitasyonu sağlanan zorlu bir olguyu sunuyoruz.

Facial burns involving the periorbital region may lead to cicatricial ectropion and lagophthalmos, causing severe exposure keratopathy and eventually blindness if uncorrected. It is critical to provide aesthetic and functional surgical correction to protect ocular surface from chronic desiccation in addition to visual rehabilitation for these patients. Conventional methods may not be sufficient to provide visual rehabilitation for complex patients. Scleral lenses can be a multipurpose alternative for these patients. Herein, we present a challenging case who developed cicatricial lagophthalmos and exposure keratopathy after facial transplantation due to gasoline burns and provided visual rehabilitation with scleral contact lens.

Amaç: Spot Vision Screener (SVS, Welch Allyn Inc, Skaneateles Falls, NY) ile yapılan sikloplejik refraktif kusur ölçümlerinin doğruluğunun belirlenmesi, pediatrik refraksiyon muayeneler sırasında uyumsuz hastaların değerlendirilebilmesi açısından önemlidir. Bu çalışmada pediatrik olgularda SVS ve masaüstü otorefraktometre ile elde edilen sikloplejik refraktif ölçümler sikloplejik retinoskopi ile karşılaştırılmaktadır.
Araç ve Yöntemler: Çalışmaya 44 olgunun 88 gözü dahil edildi. Olguların sikloplejik retinoskopi, SVS, ve masaüstü otorefraktometre ölçümleri alındı. Sferik ve silindirik değerleri, sferik eşdeğer (SE), 0 ˚(J0) ve 45˚(J45) akslarında Jackson çapraz silindir değerleri not edildi. Gruplar arasındaki korelasyon Sınıf İçi Korelasyon Katsayısı ve Bland-Altman analizi ile analiz edildi.
Bulgular: Ortalama yaş 7yıl (6 ay-17 yıl) idi. Onaltı (%36) olgu kız, 28 (%64) olgu erkekti. Retinoskopi ve SVS arasında SVS(ICC=0.924), ve retinoskopi ile otorefraktometre arasında (ICC=0.995) SE açısından yüksek düzeyde korelasyon izlendi. Silindirik değerler için SVS ile retinoskopi arasında orta düzeyde korelasyon (ICC=0.686) varken, retinoskopi ile otorefraktometre arasında yüksek düzeyde (ICC=0.966) korelasyon vardı. SVS ve otorefraktometre retinoskopi ile karşılaştırıldığında J0 ve J 45 çapraz-silindir değerleri açısından korelasyon yoktu (sırasıyla ICC=0.472 ve 0.442). Bland-Altman Analizinde ise tüm parametreler açısından retinoskopi hem SVS hem de otorefraktometre ile ± 1.96 SD aralığında korele idi.
Sonuç: Sikloplejik retinoskopi pediatrik yaş grubunda refraktif ölçümlerde altın standart olmakla birlikte, zaman ve deneyim gerektiren bir yöntemdir. Bu çalışmada SVS ile retinoskopi arasında orta-iyi uyum izlenmiştir, ve korelasyon sferik ölçümlerde silindirik ölçümlere göre daha yüksektir. Esas tasarımı tarama programları için olsa da, SVS aynı zamanda uyumu düşük pediatrik hastaların sferik refraktif kusurlarının ölçülmesinde faydalı olabilir.

Objectives: Determining the accuracy of cycloplegic refractive error measurements of spot vision screener (SVS, Welch Allyn Inc, Skaneateles Falls, NY) is important for refractive assessment of uncooperative patients during optometric examinations. This study aims to compare cycloplegic refractive errors obtained with SVS and table-top autorefractometer to cycloplegic retinoscopy in pediatric population.
Materials and Methods: Eighty-eight eyes of 44 cases were examined in the study. Refractive error measurements with retinoscopy, SVS and Nidek ARK-530 table-top autorefractometer (ARK-530, Nidek, Japan) were taken under cycloplegia. Spherical and cylindrical values, spherical equivalents (SE), Jackson cross cylinder values at axes at 0 ˚(J0) and 45˚(J45) were recorded. Correlation between different methods was compared using Intraclass Correlation Coefficient(ICC) and Bland-Altman analysis.
Results: Mean age was 7 years (6 months-17 years). Sixteen (36%) of the cases were females and 28(64%) were males. For SE there was an excellent agreement between retinoscopy and SVS(ICC=0.924), and retinoscopy and table-top autorefractometer (ICC=0.995). While there was a moderate correlation between retinoscopy and SVS for cylindrical values (ICC=0.686), an excellent correlation was detected between retinoscopy and autorefractometer (ICC=0.966). J0 and J45 cross-cylinder power values were not correlated between retinoscopy and SVS(ICC=0.472), and retinoscopy and table-top autorefractometers (ICC=0.442). Retinoscopy was correlated with both SVS and table-top autorefractometer for all parameters in the range of ± 1.96 SD in Bland-Altman analysis.
Conclusion: Cycloplegic retinoscopy is the gold standard for refractive error measurement in pediatric age, however it requires time and experienced professionals. This study reveals moderate to good agreement between SVS and retinoscopy, with better agreement at spherical errors than cylindrical errors. While SVS is intended for screening programs, it may also be useful in the pediatric eye care office to estimate spherical refractive error in poorly cooperative patients.

Amaç: Post-LASİK ektazi (PLE) hastalarında modifiye Girit protokolü tedavisinin etkinliğini ve güvenilirliğini araştırmak.
Materyal ve Metod: Retrospektif çalışmamızda, PLE'li 16 hastanın yirmi altı gözü modifiye Girit protokolü (kombine transepitelyal fototerapötik keratektomi ve hızlandırılmış korneal kollajen çapraz bağlama) yöntemiyle tedavi edildi. Görsel, refraktif, tomografik, aberrometrik sonuçlar ve nokta saçılma fonksiyonu (NSF) preoperatif ve tedaviden 6,12 ve 24 ay sonra kaydedildi.
Bulgular: Düzeltilmemiş ve en iyi düzeltilmiş görme keskinlikleri, ameliyattan 24 ay sonra preoperatif döneme göre stabildi (sırasıyla 0,89±0,36 LogMAR'dan 0,79±0,33 LogMAR'a, 0,31±0,25 LogMAR'dan 0,24±0,19 LogMAR'a; tüm değerler için p>0.05). Preoperatif ortalama K1, K2, Kort, en ince kornea kalınlığı ve sferik aberasyon değerleri sırasıyla 45,76±5,75 D, 48,62±6,17 D, 47,13±5,89 D, 433,16±56,86 µm ve -0,21±0,63 µm idi; postoperatif 24.ayda bu değerler 42.86±6.34 D, 45.92±6.74 D, 44.21±6.4 D, 391.07±54.76 µm ve -0,51±0,58 µm'ye geriledi (sırasıyla p<0.001, p=0.002, p<0.001 ve p=0.001). Tedavi sonrası 24.ayda ortalama sferik eşdeğer, manifest silindir, Kmaks, merkezi kornea kalınlığı, diğer kornea aberasyonları (Kök ortalama kare, trefoil, koma, kuadrifoil, astigmatizm) ve NSF değerlerinde anlamlı değişim saptanmazken (her değişken için p>0,05); ön ve arka elevasyon değerlerinde önemli ölçüde düzelme saptandı (sırasıyla p<0,001 ve p=0.02). 24 aylık takipte cerrahiye bağlı komplikasyon saptanmadı.
Sonuç: PLE hastalarında modifiye Cretan protokolü tedavisi, 24 aylık takip boyunca görsel stabilizasyon ve topografik parametrelerde önemli düzeyde iyileşme sağlayabilen, etkili ve güvenli bir tedavi seçeneğidir. Sonuçlarımızın desteklenmesi için bu alanda daha ileri çalışmalara ihtiyaç duyulmaktadır.

Objectives: To investigate the clinical efficacy and safety of the modified Cretan protocol in patients with post-laser in situ keratomileusis (LASIK) ectasia (PLE).
Materials and Methods: In this retrospective study, 26 eyes of 16 patients with PLE were treated with the modified Cretan protocol (combined transepithelial phototherapeutic keratectomy and accelerated corneal collagen cross-linking). Visual, refractive, tomographic, and aberrometric outcomes and point spread function (PSF) were recorded preoperatively and at 6, 12, and 24 months after treatment.
Results: Both uncorrected and best corrected visual acuity were stable at 24 months postoperatively compared to baseline (from 0.89±0.36 to 0.79±0.33 LogMAR and 0.31±0.25 to 0.24±0.19 logarithm of the minimum angle of resolution [LogMAR], respectively, p>0.05 for all values). The mean K1, K2, Kmean, thinnest corneal thickness, and spherical aberration at baseline were 45.76±5.75 D, 48.62±6.17 D, 47.13±5.89 D, 433.16±56.86 μm, and -0.21±0.63 μm respectively. These values were reduced to 42.86±6.34 D, 45.92±6.74 D, 44.21±6.4 D, 391.07±54.76 μm, and -0.51±0.58 μm at 24 months postoperatively (p<0.001, p=0.002, p<0.001, p=0.001, and p=0.02, respectively). The mean spherical equivalent, manifest cylinder, Kmax, central corneal thickness, other corneal aberrations (root mean square, trefoil, coma, quatrefoil, astigmatism), and PSF remained stable (p>0.05 for all variables), while anterior and posterior elevation were significantly improved at 24 months postoperatively (p<0.001 and p=0.02, respectively). No surgical complications occurred during the 24-month follow-up.
Conclusion: The modified Cretan protocol is a safe and effective treatment option for PLE patients that provides visual stabilization and significant improvement in topographic parameters during the 24-month follow-up. Further studies are needed to support our results.

Makale Özeti | Tam Metin PDF

Amaç: Türkiye'deki üçüncü basamak bir göz kliniğine başvuran
Fabry hastalığı tanılı hastaların oftalmolojik bulgularının değerlendirilmesidir.
Materyal ve Metot: Bu prospektif, kesitsel çalışmaya Fabry hastalığı tanısı almış15 hastanın 30 gözü dahil edildi. Fabry hastalığı tanısı klinik bulgular, genetik analiz ve biyokimyasal değerlendirmeye dayanılarak konuldu. Tüm katılımcılara detaylı oftalmolojik muayene yapıldı, Fabry hastalığına ait tipik göz bulguları (kornea vertisillata, konjonktival anevrizma, katarakt, retinal vasküler tortiyosite) özel olarak değerlendirildi ve kaydedildi.
Bulgular: Ortalama yaş 45±17 (22-75) yıl olup, K/E oranı 6/9 idi. Tüm hastalarda konjonktival vasküler tortiyozite saptandı, 12 (%80) hastada konjonktival anevrizma bulunmaktaydı. 10 (%66,6) hastada kornea vertisillata mevcuttu. 4 (%26,6) hastada lens opasifikasyonu izlendi. Retinal vasküler tortiyozite 8 (%53,3) hastada mevcuttu. Tüm hastalarda en az 2 farklı göz tutulumu vardı; bunların çoğunluğunu (3 heterozigot/7 hemizigot) kornea vertisillata ve konjonktival vasküler anomali birlikteliği oluşturmaktaydı. 5 (%33,3) hemizigot hastada konjonktiva, kornea ve retina tutulumu birlikteydi. Bir hemizigot hastada ise, gözün tüm tabakalarında bilateral Fabry ilişkili oftalmolojik bulgu saptandı.
Sonuç: Bu çalışma Türkiye’de Fabry hastalığına spesifik oftalmolojik bulguların bildirildiği ilk çalışmadır. Kornea vertisillata, Fabry hastalığının en karakteristik oftalmolojik bulgusu olarak kabul edilse de, hastaların yaklaşık üçte birinde saptanmamıştır. Ayrıca, Fabry hastalığının bir diğer iyi bilinen oftalmolojik bulgusu olan katarakt da hastaların yalnızca %26,6'sında mevcuttu. Konjonktival vasküler anormali Fabry hastalığında izole olarak oldukça nadir görülürken, diğer göz bulgularının önemli bir kısmına eşlik etmekteydi. Dolayısıyla, gözden kaçabilecek hafif belirtilerin tanınması ve diğer bulgular ile birlikteliklerinin özel olarak dikkate alınması, Fabry hastalığı ilişkili oftalmolojik bulguların tanısal değerini artırabilir.

Objectives: To report ophthalmological manifestations of patients with Fabry disease (FD) from a tertiary eye care center in Turkey.
Materials and Methods: Thirty eyes of 15 patients with FD were included in this prospective, cross-sectional study. The diagnosis of FD was made based on a combination of clinical findings, genetic analysis and biochemical evaluation. All participants underwent a detailed ophthalmic examination with special focus on typical ocular features (cornea verticillata, conjunctival aneurysms, cataract, retinal vessel tortuosity) of FD.
Results: The mean age was 45±17 (22-75) years, with a F/M ratio of 6/9. All patients had tortuous conjunctival vessels and 12 (80%) patients had conjunctival aneurysms. Cornea verticillata was present in 10 (66.6%) patients. Lens opacification was observed in 4 (26.6%) patients. Retinal vascular tortuosity was detected in 8 (53.3%) patients. All patients had at least 2 different ocular findings; most (3 heterozygotes/7 hemizygotes) had a combination of corneal verticillata and conjunctival vessel abnormality. Conjunctiva, cornea and retina were affected together in 5 (33.3%) hemizygote patients. One hemizygote patient had bilateral Fabry-related manifestations in all layers of the eye.
Conclusion: To the best of our knowledge, this study is the first to describe the ophthalmological manifestations of FD in Turkish population. Although cornea verticillata is considered as a hallmark of FD, it was absent in approximately one-third of patients. Moreover, cataract, another well-known feature of FD, was present in only 26.6% of the patients. Conjunctival vascular abnormality alone seems to be quite rare in FD, although it is found in a significant proportion of the patients with adjunctive ocular manifestations. Therefore, recognition of other mild findings and special consideration of their local associations may increase the diagnostic value of ocular findings in FD.

Amaç: Blefaroptoz ve dermatoşalazisli hastalarda konjonktiva-Müller kas rezeksiyonu (CMMR) ve blefaroplasti ameliyatları sonrası gözyaşı oksidatif stres düzeyleri ve gözyaşı filmi fonksiyonlarındaki değişikliklerin incelenmesi.
Gereç ve Yöntem: Bu prospektif çalışmaya 32 sağlıklı kontrol ve blefaroptoz veya dermatoşalazisli 62 hasta dahil edildi. 20 göze CMMR ameliyatı, kırk iki göze üst blefaroplasti ameliyatı uygulandı. Ameliyat öncesi ve ameliyat sonrası 1. ve 6. aylarda, enzim bağlantılı immünosorbent (ELISA) testi ile gözyaşı oksidatif stres seviyeleri (8-2'-deoksiguanozin (8-OHdG) ve 4-hidroksi-2-nonenalhidroksi (4-HNE)) belirlendi ve gözyaşı filmi fonksiyonları değerlendirildi. Kontrol grubunda da aynı girişimler eş zamanlı yapıldı.
Bulgular: Gözyaşı 8-OHdG ve 4-HNE düzeyleri sağlıklı kontrollerde (sırasıyla 52,8±15,5 ng/ml; 27,8±6,4 ng/ml) dermatoşalazis (sırasıyla 86,1±37,2 ng/ml; 29,8±11,1 ng/ml) ve blefaroptoz (90,4±39,3 ng/ml; 43,1±4,2 ng/ml) hastalarına kıyasla daha düşük bulundu. CMMR'den 1 ay sonra gözyaşı 8-OHdG düzeyleri arttı, blefaroplastiden 1 ay sonra her iki ürün düzeyinde de düşüş görüldü (p=0,034). Her iki hasta grubunda da Schirmer 1 ve OSDI skorları vizitler arasında değişiklik göstermezken, CMMR sonrasında gözyaşı kırılma zamanında (GKZ) geçici bir düşüş görüldü (p=0,017).
Sonuç: Dermatoşalazis ve blefaropitoz daha yüksek gözyaşı oksidatif stres düzeyleri ile ilişkiliydi. CMMR, 1. ayda GKZ skorlarında geçici düşüşe ve oksidatif streste artışa neden oldu.

Objectives: To examine changes in tear oxidative stress levels and tear film functions in patients with blepharoptosis and dermatochalasis following conjunctiva-Müller muscle resection (CMMR) and blepharoplasty surgeries. Materials and Methods: This prospective study included 32 healthy controls and 62 patients with blepharoptosis or dermatochalasis. CMMR surgery was performed in 20 eyes and upper blepharoplasty was performed in 42 eyes. Tear oxidative stress markers (8-hydroxy-2’-deoxyguanosine [8-OHdG] and 4-hydroxy-2-nonenal [4-HNE]) were quantified by enzyme-linked immunosorbent assay and tear film functions were evaluated preoperatively and at 1 and 6 months postoperatively. The same assessments were performed in the control group at the same time points.
Results: Preoperative tear 8-OHdG and 4-HNE levels were lower in healthy controls (52.8±13.5 ng/mL and 27.8±6.4 ng/mL, respectively) compared to patients with dermatochalasis (86.1±37.2 ng/mL and 29.8±11.1 ng/mL, respectively) and blepharoptosis (90.4±39.3 ng/mL and 43.1±4.2 ng/mL, respectively) (p<0.001). 8-OHdG levels were increased at 1 month after CMMR, while both markers were decreased 1 month postoperatively in the blepharoplasty group (p=0.034). Schirmer 1 and OSDI scores did not change throughout the visits in both patient groups, but a temporary decrease in tear break-up time (TBUT) was observed after CMMR (p=0.017).
Conclusion: Dermatochalasis and blepharoptosis were associated with higher tear oxidative stress levels. CMMR surgery caused a temporary decrease in TBUT scores and an increase in oxidative stress in the first postoperative month.

Makale Özeti | Tam Metin PDF

Amaç: Yasunari nodülleri nörofibromatozis tip-1 (NF-1) tanılı hastalarda görülen sınırları göreceli düzensiz kubbe, plakoid veya yama şeklinde olan koroidal lezyonlardır. Bu çalışmada Yasunari nodüllerinin multimodal görüntüleme özellikleri ve NF-1 tanısındaki önemi irdelenmiştir.
Materyal ve Yöntem: Ocak 2022 ve Aralık 2023 tarihleri arasında **** Üniversitesi Göz Hastalıkları Anabilim Dalı'nda muayene edilen NF-1 tanılı hastaların tıbbi kayıtları ve kaydedilmiş optik koherens tomografi (OKT), arttırılmış derinlik görüntüleme OKT, kızılötesi reflektans (KR) görüntüleme, OKT anjiyografi ve renkli fundus görüntüleri retrospektif olarak incelenerek Yasunari nodülleri varlığı kaydedilmiştir.
Sonuçlar: Çalışmaya toplam 27 hastanın 54 gözü dahil edilmiştir. Kızılötesi reflektans görüntülemede 52 gözde (%96.3) en az bir adet koroid nodülü saptanmıştır. Yeterli kalitede OKT-A görüntüleri mevcut olan 43 gözden (%79.6) 31’inde (%72.1) koroid nodülleri, koryokapillaris kesitinde akım defekti gösteren alanlar olarak izlenmiştir. İncelemeye dahil edilen 54 gözden ikisinde (%3.7) Lisch nodülleri izlenirken koroid nodülleri izlenmemiştir. On altı gözde (%29.6) ise koroid nodüllerinin varlığına rağmen Lisch nodülleri saptanmamıştır. Geriye kalan 36 gözde (%66.7) ise hem Lisch nodüllerinin, hem de koroid nodüllerinin varlığı saptanmıştır.
Tartışma: Yasunari nodülleri NF-1 olgularında sık izlenmekte ve multimodal görüntüleme teknikleriyle ve özellikle KR görüntüleme ile kolaylıkla saptanabilmektedir. Lisch nodüllerinin ortaya çıkmasından önce koroid nodüllerinin görülebilmesi, Yasunari nodüllerinin NF-1 tanısındaki önemini göstermektedir.

Objective: Yasunari nodules are choroidal lesions observed in patients diagnosed with neurofibromatosis type-1 (NF-1) and characterized with relatively irregular dome-shaped, plaque-like, or patchy boundaries. Present study examines the multimodal imaging characteristics of Yasunari nodules and their value in the diagnosis of NF-1.
Material and Methods: Medical records of the NF-1 patients including optical coherence tomography (OCT), enhanced depth imaging OCT, infrared reflectance (IR) imaging, OCT angiography and color fundus images who were examined at the Department of Ophthalmology, **** University, between January 2022 and December 2023 were retrospectively reviewed to look for the presence of Yasunari nodules.
Results: A total of 27 patients' 54 eyes were included in the study. At least one choroidal nodule was detected in in 52 eyes (96.3%) on IR imaging. In 31 eyes (72.1%) out of 43 eyes (79.6%) with available high-quality OCT-A images, choroidal nodules were observed as areas showing a flow deficit in the choriocapillaris layer. Lisch nodules were observed in two eyes (3.7%) without choroidal nodules. In 16 eyes (29.6%), despite the presence of choroidal nodules, Lisch nodules were not detected. In the remaining 36 eyes (66.7%), both Lisch nodules and choroidal nodules were detected.
Conclusion: Yasunari nodules are frequently observed in NF-1 cases and can be easily detected with multimodal imaging techniques especially with IR imaging. The ability to visualize choroidal nodules before the appearance of Lisch nodules demonstrates the importance of Yasunari nodules in the diagnosis of NF-1.

Amaç: Trigliserit glikoz (TyG) indeksi, kardiyovasküler hastalıklarda aterosklerozun bir belirtisidir. TyG indeksinin vasküler hasarın değerlendirilmesinde klinik öneme sahip olduğu düşünülmektedir. Çalışmamızda TyG ve RVO arasındaki bağlantıyı göstermeyi amaçladık.
Yöntemler: Bu vaka kontrollü gözlemsel çalışmaya bir hastanenin oftalmoloji polikliniğine başvuran, yaşları 40-90 arasında değişen 492 katılımcı dahil edildi. ln[açlık TG (mg/dL) x açlık plazma glukozu (mg/dL)/2 formülü ileTyg indeks değeri elde edildi.
Bulgular: RVO grubunda 387 hasta (181 kadın ve 206 erkek), kontrol grubunda ise 105 hasta (61 kadın ve 54 erkek) vardı. Ortalama hasta yaşı RVO grubunda 62,9 ± 11,1 yıl, kontrol grubunda ise 56,7 ± 8,7 yıldı. TyG indeks değeri RVO grubunda (8,9 ± 0,7), kontrol grubuna (8,8 ± 0,6) göre daha yüksekti. Bu istatistiksel olarak anlamlıydı (p = 0,04). Çok değişkenli lojistik regresyon analizi ile yaş ve cinsiyete göre değerlendirildiğinde korelasyon istatistiksel olarak anlamlıydı. (OR = 1,45; GA: 1,03–2,02; p = 0,03).
Sonuç: TyG indeksi, risk altındaki bireylerde RVO riskinin basit bir hesaplama ile belirlenmesinde kullanılabilecek, rutin kan testlerinden elde edilen yeni bir aterojenite indeksidir. Bu nedenle TyG indeksi, RVO'da yüksek riskli bireylerin belirlenmesi ve erken müdahalenin başlatılması için güvenilir bir marker olarak yardımcı olabilir.

Purpose: The triglyceride glucose (TyG) index is a sign of atherosclerosis in cardiovascular diseases. The TyG index is thought to have clinical significance for the assessment of vascular damage. We aimed to demonstrate the connection between the TyG and RVO.
Methods: This case-control observational study involved 492 participants aged 40-90, admitted to a hospital's ophthalmology outpatient clinic. ln[fasting TG (mg/dL) × fasting plasma glucose (mg/dL)/2, Tyg index value were obtained.
Results: The RVO group had 387 patients (181 women and 206 men), the control group had 105 patients (61 women and 54 men). The average patients age was 62.9 ± 11.1 years in the RVO group and 56.7 ± 8.7 years in the control group. The TyG index value was higher in the RVO group (8.9 ± 0.7) than in the control group (8.8 ± 0.6). This was statistically significant (p = 0.04). The correlation was statistically significant when evaluated according to age and gender by multivariate logistic regression analysis. (OR = 1.45; CI: 1.03–2.02; p = 0.03).
Conclusion: The TyG index is a novel atherogenicity index derived from routine blood tests, that can be used to determine the risk of RVO in at-risk individuals with a simple calculation. Therefore, the TyG index could help as a reliable guide to identify individuals at RVO with high risk and initiate early intervention.

Objectives: To describe the clinical presentation of carotico-cavernous fistula (CCF) and outcomes of endovascular balloon embolization in a tertiary care center in a developing country.
Materials and Methods: This retrospective interventional case series included 18 patients who underwent endovascular balloon embolization from 2019 to 2022 at Lahore General hospital in Lahore, Pakistan. The analyzed data consisted of age, gender, cause and type of CCF, clinical presentation, diagnostic technique used, intervention, and the results of two-month follow-up. Patients with incomplete records and coil embolization were excluded. Digital subtraction angiography was done in all cases followed by endo-arterial balloon embolization. Procedures were carried out under general anesthesia via femoral artery approach. A single balloon was sufficient to close the fistula in all cases.
Results: There were 18 patients who met the inclusion criteria. Sixteen patients had direct CCF, and the mean age of the patients was 27.2±12.6 years. Mean time of presentation after trauma was 7.89±7.19 months. The male-to-female ratio was 8: 1. Preoperative visual acuity was worse than 6/60 in 8 patients, between 6/60 and 6/18 in 7 patients, and better than 6/18 in 3 patients. The mean intraocular pressure was 16.06±3.37 mmHg preoperatively and 14.83±3.49 mmHg postoperatively (p=0.005). Endovascular embolization was successful in 15 patients (83.3%). One patient developed epidural hematoma as a complication of the procedure, which was drained later. There was no mortality related with the procedure.
Conclusion: Balloon embolization via the femoral artery is an efficient technique in direct as well as indirect CCF. It is safe and simple with very good results if performed in a timely manner.

Makale Özeti | Tam Metin PDF

Doku mühendisliği, biyoloji, mühendislik ve tıp bilimlerini biraraya getiren ve hastalık modellerinin geliştirilmesinden, ilaç geliştirme ve gen terapisi çalışmalarına ve hatta mühendislik yöntemleri ile geliştirilmiş hücresel veya doku temelli tedavilere imkan tanıyan bir bilim dalıdır. Gözün kolay ulaşılabilir ve mühendislik uygulamalarına yatkın bir organ oluşu, doku mühendisliğinin oftalmolojideki yolunu açmıştır. Gözyaşı tabakası, gözkapağı, kornea, glokom, optik sinir ve retina hastalıklarını içeren geniş bir yelpazede doku mühendisliği çalışmaları yürütülmektedir. Alanındaki hızlı ilerleyen bilimsel gelişmelerle doku mühendisliği, oküler hastalıkların yönetimini kökten değiştiriyor gibi görünmektedir.

Tissue engineering is a field of science that combines biological, engineering, and medical sciences and allows the development of disease models, drug development and gene therapy studies, and even cellular- or tissue-based treatments developed by engineering methods. Having the eye as an easily accessible organ prone to engineering applications paved the way for tissue engineering in ophthalmology. Tissue engineering studies have been conducted in a wide spectrum, including tear film, eyelid, cornea, glaucoma, optic nerve, and retinal diseases. With the rapid scientific advances in the field, tissue engineering seems to modify the management of ocular disorders radically.

Bu olgu sunumunda iridokorneal endotelyal (IKE) sendromu olan üç hastanın in-vivo konfokal mikroskopi (IVKM) ve ön segment optik koherens tomografi (ÖS-OKT) bulgularının sunulması amaçlanmıştır. Yaşları 37, 50, 57 yıl olan 3 kadın hasta görme azlığı ve göz içi basıncı (GİB) yüksekliği nedeni ile kliniğimize başvurdu. Biyomikroskopide tek taraflı pupil çekikliği, ön sineşi ve gonyoskopide iridokorneal açıda yapışıklıklar izlendi. İki hastanın GİB’i medikal tedavi ile kontrol altındaydı. Bir hastanın tedaviye rağmen GİB’i 44 mmHg ölçüldü. IVKM’de sağlıklı göz kornea epitel, stroma ve endotel tabakaları normal izlenirken, etkilenen gözlerinde kornea endotel tabakasında büyük, polimorfik görünümlü ve hiperreflektif çekirdekli hücreler izlendi. ÖS-OKT bulguları sağlıklı gözde normaldi. Etkilenen gözde ise iridokorneal açıda sineşi ve endotel tabakasının hiperreflektif ve kalın olduğu görüldü. Bir hastaya 5-florourasil ile trabekülektomi cerrahisi uygulandı. Sonuç olarak çoğunlukla kadınlarda tek taraflı pupil, iris bozukluğu ve ön sineşiler ile giden IKE sendromunda IVKM ve ÖS-OKT ile endotel hücrelerindeki bozukluk ve iridokorneal yapışıklıklar ayrıntılı olarak incelenebilmektedir.

This case report aims to present the findings of in vivo confocal microscopy (IVCM) and anterior segment optical coherence tomography (AS-OCT) in three patients with iridocorneal endothelial (ICE) syndrome. Three female patients 37, 50, and 57 years of age presented with complaints of unilateral visual impairment and elevated intraocular pressure (IOP). Biomicroscopy revealed unilateral pupil irregularities and anterior synechiae, and gonioscopy demonstrated synechiae in the iridocorneal angle. IOP was within normal limits with medical treatment in two patients, while one patient had an IOP of 44 mmHg despite maximal antiglaucomatous treatment. IVCM revealed large, polymorphic, and hyperreflective cells in the corneal endothelial layer of the affected eyes and normal corneal epithelium, stroma, and endothelium in the fellow eyes. AS-OCT findings were normal in healthy eyes, while the affected eye showed synechiae in the iridocorneal angle and a hyperreflective, thickened endothelial layer. The patient with refractory glaucoma underwent trabeculectomy surgery with 5-fluorouracil. In conclusion, IVCM and AS-OCT allow a detailed examination of endothelial cell abnormalities and iridocorneal membranes in ICE syndrome, which is characterized by unilateral pupil and iris irregularities and anterior synechiae mainly in women.

Makale Özeti | Tam Metin PDF

Akciğer kanseri nedenli kemoterapi, radyoterapi ve COVID-19 enfeksiyonu öyküsü olan 78 yaşındaki erkek hastanın sağ gözünde iki haftadır süren görme bozukluğu mevcuttu. Sağ gözde çoklu, sarımsı-beyaz retinit odakları, vasküler dolgunluk ve arka kutuptan perifer retinaya doğru dağılım gösteren intraretinal kanamalar gözlendi. Sol göz bulguları normaldi. İlk olarak endojen endoftalmi için intravitreal vankomisin, seftazidim, klindamisin ve deksametazon enjeksiyonu yapıldı. Vitreus kültüründe Aspergillus lentulus varlığı gösterildi ve hastaya intravitreal amfoterisin-B ve vorikonazol enjeksiyonları ile sistemik amfoterisin-B, vorikonazol, posakonazol ve mikafungin tedavisi uygulandı. Takip sırasında, regmatojen retina dekolmanı nedeniyle vitreoretinal cerrahi yapıldı ve kanserin nüks etmesi üzerine bir siklus daha kemoterapi verildi. Retinanın yatışık olmasına karşın, ağrılı kırmızı göz nedeniyle enükleasyon yapıldı. Histopatolojik incelemede, nörosensöryel retina altında metastazla uyumlu atipik skuamöz hücreler saptandı. Oküler semptomları olan her immunsuprese hastada zamanında göz muayenesi yaşamsal önem taşımaktadır. Bu hastalarda mantar etiyolojisine karşı yüksek düzeyde şüphe gereklidir.

A 78-year-old man with a history of lung cancer, chemotherapy, radiotherapy, and coronavirus disease 2019 infection experienced visual deterioration of two-weeks’ duration in his right eye. There was multifocal, yellowish-white retinitis foci, vascular engorgement, and scattered intraretinal hemorrhages extending from posterior pole to retinal periphery in the right eye, whereas the left eye was normal. Intravitreal vancomycin, ceftazidime, clindamycin, and dexamethasone were given for endogenous endophthalmitis initially. Vitreous culture confirmed the presence of Aspergillus lentulus, and he was treated with intravitreal amphotericin-B and voriconazole injections together with systemic amphotericin-B, voriconazole, posaconazole, and micafungin therapy. During follow up, vitreoretinal surgery was performed because of rhegmatogenous retinal detachment, and he received one additional cycle of chemotherapy due to recurrence of the cancer. Although the retina was attached, enucleation was eventually required due to painful red eye. Atypical squamous cells beneath the neurosensory retina suggesting metastasis were noted on histopathological examination. Timely ocular examination is crucial for any immunocompromised patient having ocular symptoms. High level of suspicion for a fungal etiology is a must in these patients.

Makale Özeti | Tam Metin PDF

4 yaşında bir erkek hasta, bir gün önce sol gözünden köpek ısırması ardından ikinci basamak bir hastaneden tarafımıza sevk edildi. İlk değerlendirilmesinde göz kapağında ödem ve enflamasyona sekonder lakrimasyonda artış şeklinde değerlendirilen olgu, takipte ters Trendelenburg pozisyonunda ve Valsalva manevrası ile berrak akıntının arttığının gözlenmesi üzerine yapılan halo sign ve gönderilen beta-transferrin testinin pozitif gelmesi üzerine olguda beyin omurilik fistülü (BOS) fistülü düşünülerek olguya kaşüstü insizyon ile supraorbital kraniotomi yapılarak orbita tavanındaki dura yırtığı ortaya konuldu ve primer olarak onarıldı, ardından galea grefti ve fibrin yapıştırıcı ile desteklendi. Postoperatif olarak oküloresi durdu ve 10 gün izlem ardından şifa ile evine gönderildi. Olgunun 4 yıllık postoperatif izleminde oküloresi olmadı. Sonuç olarak nadir bir BOS fistülü türü olan okülorenin tanısı güçtür ve lakrimasyon ile karışabilir, bu açıdan yüksek klinik şüphe, ayrıntılı öykü ve muayene tanıda yardımcı olabilir. Cerrahi onarım etkin bir tedavi olmaya devam etmektedir.

A 4-year-old boy was referred to our tertiary hospital after a penetrating adnexal injury by a large-breed dog to the left orbital area. There was an increase in lacrimation, which was thought to be due to an inflammatory reaction. However, it was discovered that the lacrimation increased in the reverse-Trendelenburg position and with the Valsalva maneuver. Halo sign and beta transferrin test were positive, which led to the diagnosis of cerebrospinal fluid (CSF) fistula, and the patient was operated using a supraorbital craniotomy. A dural tear was visualized and sutured appropriately, then fibrin glue and an autologous dural graft were applied to the tear. The CSF oculorrhea stopped postoperatively, and the patient was discharged after 10 days of follow-up. The patient had no recurrent CSF leakage at 4-year follow-up. Although CSF oculorrhea is rare and may be difficult to discern from lacrimation, the presence of pneumocephalus and halo sign should suggest fistula repair.

Makale Özeti | Tam Metin PDF