DSÖ tarafından 10-19 yaş olarak tanımlanan ergenlik dönemi fiziksel, duygusal ve psikolojik yönden birçok değişikliği içermektedir. Bu dönemde ergenlerin kendilerine has bazı problemleri olabilmektedir. Ergenler bu dönemde desteklendiklerinde bu problemlerle daha kolay bir şekilde baş edebilmektedirler. Ergenler global düzeyde yaşadıkları bazı sağlık problemlerine rağmen uygun sağlık merkezleri bulamadıklarından çözüm arama davranışları zayıf kalabilmektedir. Bu nedenle ‘’ergen dostu sağlık hizmetleri’’ kavramı önem kazanmaktadır. Ergen dostu sağlık hizmeti ile üç ana hedefimize ulaşmayı amaçlamaktayız. Bu hizmetler ile içinde bulunduğumuz zamanda ergenlere, yarının yetişkinlerine ve doğal olarak sonradan gelecek olan nesillere yatırım yapılmış olur. Ergen dostu sağlık hizmetleri; kolay erişilebilir, adil, kabul edilebilir, uygun ve kapsamlı olmalıdır. Bununla birlikte ergen dostu sağlık hizmetlerinin önemli bir bileşeni olarak psikososyal değerlendirme de mortalite ve morbidite risklerini öngörmek açısından ‘’HEEADSSS’’ akronimi kullanılarak mutlaka yapılmalıdır.

Adolescence, which the WHO defines as the period between the ages of 10 and 19, is characterized by several physiological, psychological, and emotional changes. Adolescents might experience some specific issues during this time. Supporting adolescents during this time helps them deal with these issues more successfully. Adolescents may continue to lack strong problem-solving skills since they cannot locate appropriate health facilities despite some of the health issues they encounter on a global scale. Thus, the idea of "Adolescent Friendly Health Services" becomes more significant. With the aid of adolescent health services, we hope to accomplish our three key objectives. With the help of these services, investments are made in today's teenagers, tomorrow's adults, and consequently the future generations. Adolescent-friendly healthcare services should be regarded as acceptable, equitable, accessible, appropriate, and effective. However, to anticipate mortality and morbidity risks, psychosocial evaluation, a crucial part of adolescent-friendly health services, must be carried out using the acronym HEEADSSS.

GİRİŞ ve AMAÇ: Obez çocuklarda D vitamini düzeyinin daha düşük olduğu ve D vitamini düşüklüğünün hipertansiyona yatkınlık yarattığı bildirilmiştir. Bu çalışmada D vitamini düzeyi ile ambulatuvar kan basıncı parametreleri ve kardiyovasküler risk faktörleri arasındaki ilişkinin değerlendirilmesi amaçlanmıştır.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Ocak 2016 ile Ocak 2020 arasında hipertansiyon nedeniyle değerlendirilen ve vücut kitle indeksi (VKİ) yaş ve cinsiyete göre %95 persantilin üzerinde olan obez hastalar çalışmaya dâhil edildi. Hastaların yaş, cinsiyet ve antropometrik ölçümleri (vücut ağırlığı, boy, VKİ), açlık serum glukoz, insülin, transaminaz düzeyleri, lipid profili, 25-OH vitamin D düzeyleri, 24 saatlik ambulatuvar kan basıncı monitörizasyonu, elektrokardiyografi ve ekokardiyografi verileri hastane kayıtlarından retrospektif olarak elde edildi.
BULGULAR: Çalışmaya 8-17 yaş arası 26’sı kız (%45,6), 31’i erkek (%54,4 ) olmak üzere toplam 57 hasta alındı. Hastaların ortalama vücut ağırlığı 82,8±18,8 kg, boyu 161,2±10,4 cm, VKİ 31,6±5,3 kg/m2 idi. Hastalar D vitamini düzeyine göre 20 ng/ml altında ve üstünde olmak üzere 2 gruba ayrıldı. Gruplar arasında yaş, cinsiyet ve antropometrik ölçümler yönünden istatistiksel olarak anlamlı fark saptanmadı. Poliklinikte ölçülen sistolik/diyastolik kan basıncı, trigliserit, HDL-kolesterol, LDL-kolesterol, kreatinin, ALT, 24 saatlik ayaktan kan basıncı ölçümlerinde sistolik ve diyastolik hipertansiyon yükü, gece kan basıncı düşüş oranı, kan basıncı indeksi değerleri yönünden gruplar arasında istatistiksel olarak anlamlı fark saptanmadı (p> 0,05). Toplam 40 hasta (%70) hipertansif olup, korelasyon analizinde obez çocuklarda kan basıncı değerleri ile serum D vitamini düzeyi arasında ilişki bulunmadı. D vitamini düzeyi 20 ng/ml'nin altında olan grupta insülin düzeyi (p= 0,01) ve HOMA- IR skoru (p= 0,016) diğer gruba göre anlamlı olarak yüksek bulundu. Ayrıca HOMA- IR skoru ile sistolik kan basıncı yükü arasında pozitif ilişki mevcuttu (r= 0,280, p= 0,03).
TARTIŞMA ve SONUÇ: Obez çocuklarda artmış insülin direnci, yüksek kan basıncı değerleri ile ilişkilidir. Ancak D vitamini düzeyi ile kan basıncı profili arasında direk bir ilişki saptanmamıştır.

INTRODUCTION: It has been reported that the level of vitamin D in obese children is lower and that the low level of vitamin D creates a predisposition to hypertension. In this study, it was aimed to evaluate the relationship between vitamin D level, ambulatory blood pressure parameters and cardiovascular risk factors in obese children.
METHODS: Age, gender, and anthropometric measurements, fasting serum glucose, insulin, transaminase levels, lipid profile, 25-OH vitamin D levels, 24-hour ambulatory blood pressure monitoring data, electrocardiography and echocardiography data of the patients were retrospectively obtained from hospital records.
RESULTS: A total of 57 patients between the ages of 8-17, 26 females and 31 males, were included in the study. Patients were divided into two groups based on their vitamin D levels below and above 20 ng/ml. A total of 40 patients (70%) were hypertensive, and no correlation was found between blood pressure values and serum vitamin D levels in obese children in the correlation analysis. In the group with a vitamin D level lower than 20 ng/ml, the insulin level and HOMA-IR score were found to be significantly higher than the other group (p= 0.01, p= 0.016, respectively). Furthermore, there was a positive correlation between the HOMA-IR score and systolic blood pressure load (r= 0.280, p= 0.03).
DISCUSSION AND CONCLUSION: Increased insulin resistance in obese children is associated with high blood pressure values. However, no direct relationship could be found between vitamin D level and blood pressure profile.

GİRİŞ ve AMAÇ: COVID-19 hastalarında gelişen basınç yaraları (PU), tüm ülkeler için önemli bir sağlık ve maliyet faktörü olacaktır. COVID-19 pandemisi sırasında yoğun bakım ünitesine kabul edilen hastalarda PU gelişimi için risk faktörleri tedavi ve sonuçlar açısından değerlendirildi.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Hastalar iki gruba ayrıldı (Grup I= PU gelişen, Grup II=PU gelişmeyen).
BULGULAR: Çalışmaya toplam 105 hasta dahil edildi. 20 hastada (%19) PU gelişti. Ortalama yaş 58.45±13.35 bulundu, PU gelişme gün sayısı 6 idi. Basınç yarası gelişen hastalarda kesintisiz pron pozisyonlama süresi 23.55±4.38 saatti. Grup I olguların yoğun bakımda kalış süreleri ve MV süreleri Grup II olguların sürelerine göre daha uzundu. Cinsiyet yüzdeleri, yaş, albümin, hemoglobin ve CRP değerleri açısından gruplar arasında anlamlı fark yoktu (p>0.05).
TARTIŞMA ve SONUÇ: Uzamış yüzüstü pozisyon gerektiren durumlar, COVID-19 hastalarında PU gelişimi için bağımsız risk faktörleridir.

INTRODUCTION: Pressure ulcer (PU) in COVID-19 patients will be an important health and cost factor for all countries. Risk factors for the development of PU in patients admitted to ICU during the COVID-19 pandemic were evaluated in terms of treatment and outcomes.
METHODS: Patients were divided into two groups (Group I=developing PU,Group II=did not develop PU).
RESULTS: A total of 105 patients were included in the study. PU developed in 20 patients (%19).The mean age was 58.45±13.35, days of PU development was 6. The duration of uninterrupted prone positioning was 23.55±4.38 hours among the study patients. The duration of ICU stay and MV duration of Group I cases were longer than the durations of Group II cases.There was no significant difference between the groups in terms of gender percentages, age, albumin, hemoglobin and CRP values(p>0.05).
DISCUSSION AND CONCLUSION: Conditions requiring prolonged prone position are independent risk factors for the development of PU in COVID-19 patients.

GİRİŞ ve AMAÇ: Tırnak batması (Ingrown toe, Onycocryptozys); tırnak plağının lateral/medial tırnak katlantısı içerisine doğru büyümesiyle oluşan ağrı, eksudasyon ve granulasyon dokusu oluşumu ile karakterize sık karşılaşılan sağlık sorunudur. İleri vakalarda parsiyel/total tırnak plağı eksizyonu ve matriksektomi uygulanır. Bu çalışmanın amacı tırnak batması olgularında parsiyel tırnak plağı eksizyonu ve cerrahi parsiyel matriksektominin kapalı ve açık olarak yapılmasının sonuçlarını karşılaştırmaktır.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Hastanemizde 2016-2021 tarihleri arasında tırnak batması tanısı ile iki Ortopedi ve Travmatoloji Uzmanı tarafından açık (n: 51) ya da kapalı (n: 44) parsiyel tırnak plağı eksizyonu ve cerrahi parsiyel matriksektomi uygulanan ve en az 1 yıllık takibi bulunan hastaların sonuçlarını karşılaştırdık. Sonuçlarda olguların nüks, yara sorunları, işe/okula dönüş süresi, genel ve kozmetik memnuniyetleri incelendi.
BULGULAR: Her iki grupta da nüks gözlenmedi. Açık matriksektomi uygulanan grupta 3 vakada yara sorunu/ yüzeyel enfeksiyon gözlendi. Açık cerrahi yapılan grupta işe/okula dönüş 17.8±2.7 gün iken kapalı grubunda 14.4±1.4 gündü (p<0.001). Her iki grupta da hastaların genel memnuniyetleri aynı iken kozmetik memnuniyetleri kapalı grubunda daha yüksekti (4.8±04 vs 4.2±0.7) (p<0.001).
TARTIŞMA ve SONUÇ: Tırnak batması olgularında parsiyel tırnak plağı eksizyonu ve cerrahi parsiyel matriksektomi etkili ve güvenilir bir yöntemdir. İşlemin kapalı olarak yapılması kozmetik memnuniyeti artırabileceği gibi yara sorunu görülmesi riskini de azaltır.

INTRODUCTION: Ingrown toenail (Onychocryptosis); caused by the nail plate growing into the lateral/medial nail fold is a common health problem characterized by pain, exudation, and granulation tissue formation. In advanced cases, partial/total nail plate excision and matrixectomy are performed. The aim of this study was to compare the clinical results of open versus closed partial nail plate excision and surgical partial matrixectomy in ingrown toenails.
METHODS: We compared the results of patients who underwent open (n: 51) or closed (n: 44) partial nail plate excision and surgical partial matrixectomy by two surgeons with the diagnosis of ingrown toenails in our hospital between 2016-2021 and had at least a 1-year follow-up. The recurrence, wound problems, time to return to work/school, general and cosmetic satisfaction of the cases were examined.
RESULTS: No recurrence was observed in either group. Wound problem/superficial infection was observed in 3 cases in the open matrixectomy group. Return to work/school was 17.8±2.7 days in the open surgery group, while it was 14.4±1.4 days in the closed group (p<0.001). While the general satisfaction of the patients was the same in both groups, their cosmetic satisfaction was higher in the closed group (4.8±04 vs 4.2±0.7) (p<0.001).
DISCUSSION AND CONCLUSION: Partial nail plate excision and surgical partial matrixectomy are effective and safe methods in ingrown nails. A closed procedure might increase cosmetic satisfaction as well as reduce the time to return daily activities.

GİRİŞ ve AMAÇ: Pediatrik kafa travmaları çocukluk çağı ölüm sebeplerinin başında gelmektedir. Ancak alınacak tedbirlerle ölümleri azaltmak mümkündür. Çocuğun bakımından sorumlu kişi/kişilerin eğitimi ve eğitimin öncelikli olarak kimler için uygulanması gerektiği önem arz ettiği için bu duruma ışık tutacak bir çalışma amaçladık
YÖNTEM ve GEREÇLER: Acil servise kafa travması nedeniyle başvuran 0-6 yaş arasındaki 14243 hasta çalışmaya dahil edildi. Rutin parametrelerin dışında, travma esnasında hastanın bakımından kimin sorumlu olduğu sorgulandı. Hastanın bakımını üstlenen kişi/kişiler ile travmanın şiddeti arasında bir korelasyon olup olmadığı incelendi.
BULGULAR: Bütün yaş gruplarında hastaların baskın bir şekilde anne gözetiminde olduğu saptandı. Kalan diğer hastalar için küçük yaş gruplarında büyük kardeş ve baba; büyük yaş gruplarında ise anneanne, babaanne ve dede bakıcılık rolü üstlenmiştir. Bakıcılık konusunda çok küçük bir grubu oluşturan aile dışı kişiler ise yaş grupları için eşit dağılım göstermektedir. aile dışı üçüncü kişilerin bakımını üstlendiği hastalarda orta şiddette kafa travması görülme sıklığı diğer bakıcı gruplara göre yüksek olarak tespit edilmiştir (p<0.05). Hafif ve ağır kafa travması ile bakıcı grupları arasında herhangi bir ilişki saptanamamıştır.
TARTIŞMA ve SONUÇ: Pediatrik kafa travmalarına bağlı mortalite ve morbidite oranları yüksektir. Bakıcı konumundaki kişilerin eğitimi ile travmaların önüne geçmek mümkündür. Klinik deneyimler, hangi tür eğitim programları hazırlanacağı ve bu eğitimlerin öncelikli olarak hangi bakıcı gruplarına verileceği konusunda yol gösterici olabilir.

INTRODUCTION: Pediatric head trauma is one of the leading causes of childhood death. However, it is possible to reduce deaths with measures to be taken.Since it is important to educate the person(s) responsible for the care of the child and for whom the education should be applied first, we aimed to conduct a study to shed light on this situation.
METHODS: A total of 14243 patients aged 0-6 years admitted to the emergency department with head trauma were included in the study. Apart from the routine parameters, who was responsible for the care of the patient during the trauma was questioned. It was investigated whether there was a correlation between the person(s) who took care of the patient and the severity of the trauma.
RESULTS: It was determined that patients in all age groups were predominantly under maternal supervision. For the remaining patients, older siblings and fathers in younger age groups; In older age groups, grandmother, grandmother and grandfather played the role of caregiver. Non-family persons, who constitute a very small group in caregiving, show an equal distribution for age groups. The incidence of moderate head trauma was found to be higher in patients who were cared for by third parties, compared to other caregiver groups (p<0.05). No relationship was found between mild and severe head trauma and caregiver groups.
DISCUSSION AND CONCLUSION: Mortality and morbidity rates due to pediatric head trauma are high. It is possible to prevent traumas with the education of caregivers. Clinical experiences can provide guidance on what kind of training programs will be prepared and which groups of caregivers will receive these trainings primarily.

GİRİŞ ve AMAÇ: Bu çalışmanın amacı, kişilik özelliklerinin COVID-19 stres düzeyi üzerine etkisini belirlemektir.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Bu araştırma tanımlayıcı ve ilişki arayıcı tipte bir araştırmadır. Aralık 2020-Ocak 2021 tarihleri arasında internet tabanlı veri toplama ile gerçekleştirilmiştir. Online olarak 360 birey ile gerçekleştirilmiştir. Veriler, kişisel bilgi formu, COVID-19 stress ölçeği ve Büyük Beş-50 Kişilik testi ile toplanmıştır.
BULGULAR: Çalışmada katılımcıların yaş ortalaması 28.43±6.88, eğitim süresi 15.03±2.24 yıldır. Çalışma kapsamına alınan bireylerin COVID-19 Stres Ölçeğinden 53.87±10.78 (17-73) ve yaşanılan stresin yüksek düzeyde olduğu gözlenmiştir. Katılımcıların kişilik ölçeği ve COVID-19 Stres Ölçeği arasındaki ilişki incelendiğinde; kişilik ölçeğinin dışa dönük olma puanları arttıkça, COVID-19 Stres Ölçeğinin covid kompulsif kontrol alt boyut puanlarının da arttığı belirlenmiştir. İlaveten kişilik ölçeğinin uyumlu kişilik ile sorumlu olma kişilik özellikleri puanları arttıkça, COVID-19 Stres Ölçeğinin covid tehlikesi ve kontaminasyon ile covid kompulsif kontrol puanlarının da arttığı belirlenmiştir.
TARTIŞMA ve SONUÇ: Bu çalışmada COVID-19 Stres Ölçeğinin puanları ile kişilik ölçeğinin puanları arasında ilişki belirlendi. Yüksek stres düzeyi psikiyatrik bozuklukların gelişimi için bir risk faktörü olduğundan, toplum ruh sağlığının iyileştirilmesi için stresin erken teşhis edilmesi önemlidir.

INTRODUCTION: This study aimed to examine the relationship between personality traits and COVID-19 stress level.
METHODS: This descriptive correlational study was conducted between December 2020-January 2021 using an online survey of 360 participants. Data were collected using information form, COVID-19 Stress Scale, and International Personality Item Pool-Big-Five inventory.
RESULTS: The participants had a mean age of 28.43±6.88 years and their mean years of education was 15.0±2.24 years. The mean total score on the COVID-19 Stress Scale was 53.87±10.78 (17–73), indicating moderate stress. Evaluation of the relationship between personality traits and COVID-19 stress revealed a positive correlation between scores on the extroversion subscale of the personality inventory and the compulsive checking subscale of the COVID-19 Stress Scale. Agreeableness and conscientiousness scores were also positively correlated with the compulsive checking and danger/contamination subscales of the COVID-19 Stress Scale.
DISCUSSION AND CONCLUSION: This study identified relationships between scores on the COVID-19 Stress Scale and the IPIP Big-Five factor markers. As high stress level is a risk factor for the development of psychiatric disorders, the early identification of stressed individuals are important in order to improve public mental health.

GİRİŞ ve AMAÇ: Bu çalışma, COVID-19'daki koku ve tat alma bozukluklarını (KTB) ve bunların yaşam kalitesi (YK) üzerindeki etkilerini araştırmayı amaçlamaktadır.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Bu çalışma Aralık 2021 ile Ocak 2022 tarihleri arasında yapılmıştır. Çalışma grubu 30 COVID-19 hastası, kontrol grubu ise 30 sağlıklı gönüllüde oluşturulmuştur. Tüm deneklere, kendi bildirdikleri koku alma işlevi ve koku alma ile ilgili yaşam kalitesi (ASOF) anketini uygulanmıştır. ASOF 3 bölümden oluşur: Sübjektif koku alma kapasitesi ölçeği (SOC), kendi kendine bildirilen belirli kokuları algılama yeteneği ölçeği (SRP) ve koku almayla ilgili yaşam kalitesi ölçeği (ORQ). ASOF anketleri, KTB sıklığı ve türü incelenmiştir.
BULGULAR: On iki (%30) hastada koku alma bozukluğu (KB) vardı. Beş hastada (%16.66) anozmi, 7 hastada (%23.33) hipozmi vardı. On (%33.33) hastada tat alma bozukluğu (TB) vardı. Yedi (%23.33) hastada hipoguzi, 3 (%10) hastada aguzi vardı. Dokuz (%30) hasta en bozulmuş tadı tuzlu, 1 (%3.3) hasta ise tatlı olarak tanımladı. ASOF sonuçlarında, koku alma yeteneği anormal olan deneklerin sayısı kontrol grubunda 0, çalışma grubunda 12, koku algılamasında sorun yaşayanların sayısı kontrol grubunda 0 ve çalışma grubunda 8'dir. YK'de koku ile ilgili sorunları olan deneklerin sayısı kontrol grubunda 0, çalışma grubunda 12 idi. ASOF-SOC, ASOF-SRP ve ASOF-QRQ puanları çalışma grubunda anlamlı olarak daha yüksekti (sırasıyla p=0,001,p=0,001, p=0,001).
TARTIŞMA ve SONUÇ: KTB COVID-19'da sıktır ve yaşam kalitesini etkileyebilir.

INTRODUCTION: This study aims to investigate the olfactory and taste disorders (OTD) in COVID-19 and their effects on the quality of life (QoL).
METHODS: This study was conducted between December 2021 and January 2022. The study group consisted of 30 COVID-19 patients and the control group consisted of 30 healthy volunteers. The assessment of self-reported olfactory functioning and olfaction-related quality of life (ASOF) questionnaire was administered to all subjects. ASOF consists of 3 sections: The subjective olfactory capability scale (SOC), the self-reported capability of perceiving specific odors scale (SRP), and the olfactory-related quality of life scale (ORQ). The ASOF questionnaires, frequency and type of OTD were examined.
RESULTS: Twelve (30%) patients had olfaction disorders (OD). Five patients (16.66%) had anosmia, and 7 (23.33%) had hyposmia. Ten (33.33%) patients had taste disorders (TD). Seven (23.33%) patients had hypogeusia and 3 (10%) had ageusia. Nine (30%) patients defined the most disordered taste as salty taste and 1 (3.3%) described it as sweet. In ASOF results, the number of subjects with abnormal olfactory abilities was 0 in the control group, and 12 in the study group the number of subjects with problems in odor perception was 0 in the control group, and 8 in the study group, the number of subjects with odor-related problems in QoL was 0 in the control group, and 12 in the study group. ASOF-SOC, ASOF-SRP, and ASOF-QRQ scores were significantly higher in the study group (p=0.001,p=0.001, p=0.001, respectively).
DISCUSSION AND CONCLUSION: OTD are common in COVID-19 and may affect QoL.

GİRİŞ ve AMAÇ: Türkiye, dünyada en fazla mülteciye ev sahipliği yapan ülkelerden biridir. Bu çalışmanın amacı, Acil Servise (AS) başvuran mültecilerin demografik ve klinik verilerini ve hastane maliyetlerini incelemektir.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Çalışmaya 1 Nisan 2020 ile 31 Aralık 2020 tarihleri arasında acil servise başvuran 18 yaş üstü 1004 hasta dahil edildi. İki grubun karşılaştırılmasında Mann Whitney U-testi ve ikiden fazla gruba Kruskal Wallis testi uygulandı. Kategorik değişkenler Pearson Ki-kare, Fisher's Exact Ki-kare testi veya Fisher Freeman-Halton testi kullanılarak karşılaştırıldı.
BULGULAR: Yoğun bakımda yatan hastalarda kronik obstrüktif akciğer hastalığı (KOAH) ve serebrovasküler hastalık(SVO) oranlarının(%40) servislere göre daha yüksek olduğu görüldü. Servisten yoğun bakıma yatırılan grubun maliyetlerinin daha yüksek olduğu görüldü (p<0,001).
TARTIŞMA ve SONUÇ: KOAH ve SVO'lu hastaların daha şiddetli hastalık seyrine sahip olduğu görüldü. Mültecilerin COVID-19'dan nasıl etkilendiğini daha iyi anlayabilmek için daha fazla çalışmaya ihtiyaç vardır.

INTRODUCTION: Turkey is one of the countries hosting the highest number of refugees in the world. The aim of this study was to examine the demographic and clinical data and the hospital costs of refugees who presented at the Emergency Department (ED).
METHODS: The study included 1004 patients aged >18 years who presented at the hospital ED between 1 April 2020 and 31 December 2020. The Mann Whitney U-test was applied to comparisons of two groups and the Kruskal Wallis test to more than two groups. Categorical variables were compared using the Pearson Chi-square, Fisher's Exact Chi-square test, or the Fisher Freeman-Halton test.
RESULTS: The rates of chronic obstructive pulmonary disease (COPD) and cerebrovascular disease (CVD) (40%) were seen to be higher in patients in ICU than in those in the wards. It was observed that the costs of the group hospitalized from the ward to the intensive care unit were higher (p<0,001).
DISCUSSION AND CONCLUSION: Patients with COPD and CVD were seen to have a more severe disease course. There is a need for further studies to be able to better understand how refugees are affected by COVID-19.

GİRİŞ ve AMAÇ: Rektosigmoid bileşke klinik olarak tanımlanması güç bir bölgedir. Klinikopatolojik özellikleri, sigmoid kolon ve üst rektum ile karşılaştırıldığında, farklı görünmektedir. Bu çalışma, primer cerrahi olarak tedavi edilmiş, postoperatif Evre II/III sigmoid, rectosigmoid kolon ve üst rektum kanserlerinin sonuçlarını ve sağkalımlarını ortaya çıkarmayı amaçlamıştır.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Üçüncü basamak merkezde 2016-2022 tarihleri arasında, sigmoid kolon, rectosigmoid kolon ve üst rektum kanseri tanısıyla primer cerrahi olarak tedavi edilmiş hastalar retrospektif olarak incelenmiştir. Hastalar, tümör ve takip dataları üç gruba bölünerek sonuçlar ve sağkalımlara göre değerlendirilmiştir.
BULGULAR: 76 hastanın, 32'si rektosigmoid bileşke tümörü, sırasıyla 27'si sigmoid ve 17'si üst rektum kanseridir. Hastaların çoğunluğu Evre III'tür (63). Ortalama takip süresi 34.22 aydır.Pozitif lenf nodu tutulumu olan hastalarda sağkalım daha kötüdür (p=0.016). perinöral invazyon varlığı sağkalımı etkilemektedir (p=0.022). Rektosigmoid bölge kanserleri, sigmoid ve üst rektum kanserleriyle karşılaştırıldığında en kötü sağkalıma sahiptir (p=0.041).
TARTIŞMA ve SONUÇ: Rektosigmoid bölge kanseri karşılaştırılan gruplar içinde en kötü sağkalıma sahiptir. Sağkalımda, perinöral invazyon bağımsız bir prognostik faktördür. Rektosigmoid bileşke kanserlerinin klinik davranışları terminal kolon kanserleri ile karşılaştırıldığında farklılık göstermektedir.

INTRODUCTION: Rectosigmoid junction is hard to define clinically. Its clinicopathological features seem to be different when compared to the ones of the sigmoid and upper rectal cancer. This study aimed to investigate the outcome and survival in patients with postoperative stage II/III sigmoid, rectosigmoid and upper third rectal cancer treated with upfront surgery.
METHODS: Patients with sigmoid, rectosigmoid junction and upper rectal cancer underwent upfront curative surgery in the period (2016 – 2022) in tertiary institutions are retrospectiveley examined. Patient, tumor and follow-up data divided in three groups were retrospectively reviewed and compared for outcome and overall survival.
RESULTS: Of a total number of 76 patients, 32 had rectosigmoid junction cancer, followed by sigmoid and upper third rectal cancer (in 27 and 17 patients, respectively). Most of the patients (63) presented with postoperative stage III. Mean follow-up period was 34.22 months. Patients with positive lymph nodes had worse survival (p = 0.016). Perineural invasion affected the survival significantly (p = 0.022). Rectosigmoid junction cancer showed worst survival in comparison with sigmoid and upper rectal cancer (p = 0.041).
DISCUSSION AND CONCLUSION: Rectosigmoid junction cancer had the worst overall survival between the investigated groups. Perineural invasion presented as an independent factor for survival. The clinical behavior of the rectosigmoid junction cancer differs from the other cancers of the “terminal colon”.

GİRİŞ ve AMAÇ: Bu çalışmanın birincil amacı, yoğun bakım ünitesinde çalışan farklı disiplinlerden asistanların lokal anestezik sistemik toksisitesi (LAST) hakkında bilgi, algı ve tutumlarını değerlendirmektir.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Anesteziyoloji ve Reanimasyon, İç Hastalıkları, Kalp ve Damar Cerrahisi, Göğüs Cerrahisi ve Kardiyoloji anabilim dallarında uzmanlık eğitimi devam eden uzmanlık öğrencilerinden yazılı bilgilendirilmiş onam alınanlar çalışmaya dahil edildi. Çalışmada katılımcılardan lokal anestezikler ve LAST hakkında 41 soruya yanıt vermeleri istendi.
BULGULAR: Çalışmaya 148 olgu (medyan yaş 28 [24-44] yıl, %56.1’i erkek) dahil edildi. Katılımcıların %34.5’i lokal anesteziklerle ilgili eğitim aldığını, %22.3’ü bu konuda eğitiminin yeterli olduğunu belirtti. LAST’ın önlenmesi için en sık kullanılan yöntemler lokal anesteziklerin uygun dozda kullanımı (%74.3), enjeksiyon öncesi aspirasyon (%65.5) ve monitörizasyon (%63.5) idi. Katılımcıların %59.5’i çalıştığı hastanede, %72.3’ü çalıştığı ünitede %20 lipid emülsiyonu olup olmadığından habersizdi. Katılımcılar, LAST’ın erken ve geç dönem bulgularını düşük oranlarda doğru şekilde cevapladı. Ayrıca %20 lipid emülsiyonunun yükleme, idame ve maksimum dozlarını düşük oranda doğru şekilde belirttiler. LAST nedeniyle uygulanan kardiyopulmoner resüsitasyon ile ilgili temel prensipler genel olarak bilinmekteydi, ancak LAST sonrası takip süreleri hakkında katılımcılar yeterli düzeyde bilgiye sahip değildi.
TARTIŞMA ve SONUÇ: Yoğun bakım ünitelerinde LAST’ın önlenmesi, tanınması, yönetimi ve olguların takibi hasta güvenliği açısından oldukça önemlidir. Yoğun bakım ünitesinde görev alan uzmanlık öğrencileri, çalıştıkları branşlardan bağımsız olarak LAST konusunda eğitim almalıdır.

INTRODUCTION: Primary aim of this study is to evaluate the knowledge, perception, and attitudes of residents working in intensive care units from different disciplines about local anesthetics systemic toxicity (LAST).
METHODS: Residents from Anaesthesiology and Reanimation, Internal Medicine, Cardiovascular Surgery, Thoracic Surgery, and Cardiology were enrolled to the study after they obtained written informed consent. The participants answered 41 questions about local anesthetics and LAST.
RESULTS: A total of 148 residents (median age 28 [24-44] years, 56.1% male) were enrolled to the study. Of them, 34.5% stated that they received education on local anesthetics, and 22.3% declared that their education on this subject was sufficient. The most used methods for the prevention of LAST were the use of appropriate doses (74.3%), pre-injection aspiration (65.5%), and monitoring (63.5%). Of the participants, 59.5% indicated that they did not know whether there was 20% lipid-emulsion in their hospital and 72.3% in their unit. The participants had a low knowledge rate about early and late symptoms of LAST. They also gave rarely correct answers about the loading, maintaining, and maximum dose of 20% lipid emulsion. Basic principles of cardiopulmonary resuscitation in LAST were generally well known by participants, but the optimal length of the follow-up duration after convulsion and cardiovascular instability was not.
DISCUSSION AND CONCLUSION: Prevention, recognition, management of the LAST, and the following of the patients are essential for patient safety in the intensive care unit. Residents working in intensive care units should be educated about LAST regardless of their branch.

Amaç: Tekrarlayan patella çıkıklarının cerrahi tedavisi zordur ve çoğu vakada kombine teknikler gerekir. Bu sorunun üstesinden gelmek için, ilmekli semitendinosus tendon otogrefti kullanılarak medial patellofemoral bağ (MPFL) rekonstrüksiyonu için yeni bir alternatif sabitleme tekniğinin ön sonuçlarını sunuyoruz.
Yöntemler: Ocak 2018 ile Ocak 2020 arasında izole MPFL rüptürü olan beş patellar instabilite vakası çift askı tekniği ile tedavi edildi. Çift askı tekniği, semitendinosus otogreftinin artroskopik olarak ayarlanabilir ve sabit loop-button tekniği kullanılarak tek femoral ve patellar tünele fiksasyonunu tanımlar. Bu teknikle semitendinosus otogrefti kullanılarak MPFL rekonstrüksiyonu uygulanan hastalarda tekniğin detayları ile olgu serisine ait klinik sonuçlar paylaşılmıştır.
Bulgular: Ortalama yaşı 25 (18-33) yıl olan ve ortalama 16.8 ay takip edilen 5 hasta değerlendirildi. Klinik sonuçlarda, ortalama modifiye Lysholm diz skoru ameliyat öncesi 48'den son takip muayenesinde 95.2'ye önemli ölçüde arttı (p < 0.001). Tüm olgular günlük aktivitelerine ve amatör sporlarına ortalama 3.6 (3-4) ayda döndü. Rekürrens ve komplikasyon görülmedi.
Sonuç: Çift askı tekniği ile anatomik MPFL rekonstrüksiyonu, doğal MPFL'nin gerilme mukavemetine yakın biyomekanik stabiliteyi sağlar. Bu bağın rekonstrüksiyonu tedavinin ana ayağını oluşturur. Birçok farklı yöntem tanımlanmış olmasına rağmen, teknik yetersizliklere bağlı başarısızlık ve komplikasyonlar sıktır.

Objective: Surgical treatment of recurrent patella dislocations is difficult, and combined techniques are required in most of cases. To overcome this issue, we present the preliminary results of a novel alternative fixation technique for medial patellofemoral ligament (MPFL) reconstruction with using a looped semitendinosus tendon autograft.
Methods: Between January 2018 and January 2020, five cases with isolated MPFL rupture were treated with a double-suspension technique. The double suspension technique describes the fixation of the semitendinosus autograft into the single femoral and patellar tunnel using the adjustable and fixed loop-button technique arthroscopically. Tips and tendon fixation with a double suspension technique are described here in cases applied with MPFL reconstruction using semitendinosus autograft with this technique.
Results: An evaluation was made of 5 patients with an average age of 25 (range 18-33) years, followed up for a mean of 16.8 months. There was a statistically significant improvement in all patient-reported outcomes from baseline to the final follow-up examination. In the clinical outcomes, the mean modified Lysholm knee score increased significantly from 48 preoperatively to 95.2 at the final follow-up examination (p < 0.001). All cases returned to their daily activities and amateur sports in an average of 3.6 months.
Conclusion: Anatomic MPFL reconstruction with double-suspension technique provides biomechanical stability closest to the tensile strength of the natural MPFL. Reconstruction of this ligament forms the main leg of the treatment. Although several different methods have been described, failure and complications are seen related to technique inadequacies.

Cilt altı amfizem, dental prosedürlerden sonra ortaya çıkabilecek bir komplikasyondur. Derinin altına sızan hava, çeşitli potansiyel alanlara yayılabilir. Servikofasyal alana yayıldığında ise işlemden birkaç saat sonra veya ertesi gün yüzde belirgin şişlik şikayeti ortaya çıkabilir. Potansiyel alanlara yayılım bazı durumlarda hayati tehlike oluşturabilir. Bunların en önemlilerinden biri pnömomediastinum ve mediastinittir. Dental prosedürlerde kullanılan yüksek hızlı hava rotorlarının neden olduğu bu komplikasyon, diş çekimi, restoratif tedavi ve kanal tedavisi gibi mukogingival bariyere zarar veren uygulamalar nedeniyle ortaya çıkabilir. Yukarıda bahsedilen travmatik tedaviler duvarda bir kusur oluşturabilir ve yüksek hızlı hava rotorlarının yaydığı hava cilt altına sızabilir. Bu komplikasyonun mukogingival bariyerde önemli bir hasar olmadan meydana gelmesi nadirdir. Servikofasiyal amfizem gelişse bile pnömomediastinum ve mediastinite ilerleme nadirdir. Bu komplikasyonları olan hastada belirgin dispne, yüksek ateş, düşük oksijen satürasyonu gibi klinik bulgular saptanabilir veya hasta asemptomatik olabilir. Diş çekimi yapılmadan minesinin sadece 1/4'ünün eksize edildiği çürük tedavisi sonrası subkutan amfizem ve asemptomatik pnömomediastinum gelişen 42 yaşında kadın hastayı sunuyoruz.

Subcutaneous emphysema is a complication that can occur after dental procedures. Air leaking under the skin can diffuse into a variety of potential spaces. When it spreads to the cervicofacial area, the complaint of significant facial swelling may occur a few hours after the procedure or the next day. Applying into potential spaces can be life-threatening in some cases. One of the most important of these is pneumomediastinum and mediastinitis. Caused by high-speed air rotors used in dental procedures, this complication can occur due to policies that damage the mucogingival barrier, such as tooth extraction, restorative treatment, and root canal treatment. The aforementioned traumatic treatments may create a defect in the wall, and the air emitted by high-speed air rotors may leak under the skin. It is rare for this complication to occur without significant damage to the mucogingival barrier. Even if cervicofacial emphysema develops, progression to pneumomediastinum and mediastinitis is rare. Clinical findings such as significant dyspnea, high fever, and low oxygen saturation may be detected in the patient with these complications, or the patient may be asymptomatic. We present a 42-year-old female patient who developed subcutaneous emphysema and asymptomatic pneumomediastinum after caries treatment in which only 1/4 of her enamel was excised without tooth extraction.