Amaç: Bu çalışmada kliniğimize başvuran mantar keratiti olgularının demografik, etyolojik, klinik ve mikolojik özelliklerinin ortaya konulması ve tedavi sonuçlarının sunulması amaçlanmıştır.
Metod: Ekim 2012-Ekim 2018 tarihleri arasında mantar keratiti tanılı olguların tıbbi kayıtları incelendi. Mantar keratiti tanısı tüm olgularda mikolojik ve/veya sitolojik olarak doğrulandı. Tıbbi tedavi ve minör cerrahi girişimler ile infiltratın tam olarak kaybolması ve epitelizasyonun tamamlanması tedaviye yanıt alınması olarak kabul edildi. Tedaviye rağmen kötüleşen klinik tablo sebebiyle penetran keratoplasti (PK) ya da eviserasyon uygulanan olgular ise tedaviye yanıt vermeyen hastalar olarak sınıflandı ve tedaviye yanıt veren hastalar ile demografik, etyolojik ve klinik özellikler açısından karşılaştırıldı.
Bulgular: Altı yıllık dönem içerisinde mikrobiyal keratit tanısı konulan 559 hastanın 72’si (%12,8) mantar keratiti idi. Bu olgulardan polimikrobiyal etyoloji saptanmayan 38 olgu (38 göz) çalışma kapsamına alındı. Olguların yaş ortalaması 44.9±19,0 (2-80) yıl olarak bulundu ve erkek olgu sayısı daha fazla idi (14 kadın [%36,8], 24 erkek [%63,2]). Kırk yaş öncesi olgularda travma (%63,6) en sık predispozan faktör iken, kırk yaş sonrası oküler yüzey immünitesini bozan patolojiler (%48,1) ilk sırayı almakta idi. Küf mantarları 34 (%89,5) olguda saptanırken, 4 (%10,5) olguda ise maya mantarı belirlendi. Kültürde üreme saptanan 26 olgu içerisinde en sık saptanan patojen Aspergillus türleri (%42,3) idi. Tedaviye yanıt vermeyen olgularda (14/38, %36,8) tedaviye yanıt alınan olgulara (19/38, %50) kıyasla başlangıç infiltrat boyutunun daha büyük olduğu görüldü (p= 0,049). Ayrıca infiltratın parasantral yerleşimli olduğu olgularda tedaviye yanıt oranlarının diğer olgulara göre daha yüksek olduğu saptandı (p= 0,036).
Sonuç: Mantar keratiti bölgemizde önemli bir halk sağlığı sorunudur. Oküler travma, 40 yaş altı erkek hastalarda etyolojide önemli bir yer tutmaktadır. Altı yıllık dönemde, bölgemizdeki mantar keratitlerinin en önemli etkeninin küf mantarları, bunlar içerisinde de Aspergillus türleri olduğu görüldü. Büyük ve merkezi lezyonlarla başvuran olgularda agresif tedavi seçenekleri ön planda düşünülmeli ve bu olgular daha yakından izlenmelidir.

Objectives: To present the demographic, etiological, clinical and mycological characteristics and treatment results of the fungal keratitis cases admitted to our clinic.
Materials and Methods: Medical records of fungal keratitis patients between October 2012 and October 2018 were reviewed. The diagnosis of fungal keratitis was confirmed mycologically and/or cytologically. Complete heal of infiltrate and completion of epithelization with medical treatment and minor surgical interventions were accepted as response to treatment. Patients who underwent penetrating keratoplasty (PK) or evisceration due to worsening of clinical picture despite treatment were classified as non-responsive patients and compared with patients who responded to treatment in terms of demographic, etiological and clinical characteristics.
Results: Seventy-two (12.8%) of 559 patients diagnosed with microbial keratitis in a six-year period were fungal keratitis. Of these cases, 38 cases (38 eyes) with no polymicrobial etiology were included in the study. Trauma (63.6%) was the most common predisposing factor in patients younger than 40 years old, whereas the pathologies that weaken ocular surface immunity (48.1%) were in the first order in cases older than 40 years. Filamentous fungi were detected in 34 (89.5%) cases, while yeast fungi were found in 4 (10.5%) cases. Among 26 cases with culture growth, the most common pathogen was Aspergillus species (42.3%). Infiltrate size before treatment was larger in non-responsive patients (14/38, 36.8%) compared to patients who responded to treatment (19/38, 50%) (p = 0.049). In addition, rates of treatment response were higher in cases in which the infiltrate was located paracentrally compared to other cases (p = 0.036).
Conclusion: In the six-year period, we observed that the most important agent in fungal keratitis was filamentous fungi, and among these are Aspergillus species. In cases presenting with large and central lesions, aggressive treatment options should be considered and these cases should be followed up more closely.

Abstract | Full Text PDF

Amaç: COVID-19 pandemisi süresince yüz yüze kontrolleri yapılamayan ve telefon vizitleri ile takip edilen kornea nakilli hastaların klinik bulgularındaki değişimin değerlendirilmesi.
Gereç ve Yöntem: Kliniğimize Mart 2020 – Şubat 2021 tarihleri arasında başvuran penetran keratoplastili olgular, önceki durumlarına göre kötüleşme varlığına göre gruplandırıldı (Grup 1 progresyon yok, Grup 2 prograsyon var). COVID-19 pandemisinden önceki ve COVID-19 pandemisi kapanma sonrası ilk kontroldeki oftalmolojik muayene bulguları değerlendirmeye alındı. Tüm hastaların demografik verileri, takip süreleri ve oftalmolojik muayene bulguları not edildi. Elde edilen veriler gruplar arasında karşılaştırıldı.
Bulgular: Çalışmaya 35 hastanın 35 gözü dahil edildi. Çalışmaya dahil edilen hastalardan 8’inde (%22,8) kötüleşme bulguları saptanırken diğer olguların durumları stabildi. Grup 1’de COVID-19 pandemisi öncesi son kontroldeki EİDGK 1,26±0,43 (0,52–1,80) LogMAR iken Grup 2’de 1,41±1,02 (0-3,1) idi (p=0,692). Grup 1’de COVID-19 pandemisi döneminde yapılan son kontroldeki EİDGK 2,07±0,86 (1,3-3,1) LogMAR, Grup 2’de 1,49±1,08 (0-3,1) idi (p=0,08). COVID-19 pandemisi döneminde ise Grup 1’in ortalama göz içi basıncı 16,38 ± 8,58 (0-31) mmHg, Grup 2’nin ortalama göz içi basıncı 17,11 ± 3,7 (11-26) mmHg idi (p=0,984).
Tartışma: Çalışmamıza dahil edilen olguların pandemi öncesi başlanan tedavilerine devam etmesi kötüleşmenin izlenmemesinin muhtemelen en önemli nedenini oluşturmuştur. Pandemi gibi hastaların yüz yüze ziyaretlerinin aksayabildiği durumlarda hastalarla yapılacak tele tıp vizitleri ile zorlu koşullar ortadan kalkana kadar hastaların güvenli takibi mümkün olabilir.

Purpose: To evaluate the clinical finding changes of the keratoplasty patients who could not be examined face-to-face and were followed up with telephone calls during the COVID-19 pandemic.
Methods: Patients with penetrating keratoplasty who showed upbetween March 2020 and February 2021 to cornea department were grouped according to progression in comparison to their last visits (Group 1 no progression, Group 2 progression). Patients’ last visit prior to COVID-19 pandemic and their first visits after the pandemic were evaluated. The demographic data, follow-up period, ophthalmological examination findings of all cases were recorded. The obtained data were compared between the groups.
Results: Thirty-five eyes of 35 patients were included in the study. Signs of progression were detected in 8 (22.8%) of the patients (Group 1), and no progression findings was detected in 27 (77.2%) of the patients (Group 2). In the last control prior to COVID-19 pandemic mean BCVA were 1.26 ± 0.43 (0.52-1.80) LogMAR in Group 1 and 1.41 ± 1.02 (0-3.1) LogMAR in Group 2 (p = 0.692). The mean BCVA in the last control during pandemic were 2.07 ± 0.86 (1.3-3.1) in Group 1 and 1.49 ± 1.08 (0-3.1) LogMAR in Group 2 (p = 0.08). In the last control during COVID-19 pandemic, the mean intraocular pressure of Group 1 was 16.38 ± 8.58 (0-31) mmHg, and Group 2 was 17.11 ± 3.7 (11-26) mmHg (p = 0.984).
Conclusion: The continuation of the treatment initiated prior to the pandemic was probably the most important reason why no worsening was observed in keratoplasty patients. In cases where face-to-face visits of the patients can be disrupted such as a pandemic, it may be possible to follow the patients safely with telemedicine visits until the challenging conditions disappear.

Amaç: Tam kapanma döneminde hastanemize acil olarak başvuran ve poliklinik şartlarında muayene edilen glokom hastalarının dosyalarını analiz ederek, COVID-19 pandemisi nedeni ile uygulanan tam kapanmanın glokom hastaları üzerindeki etkisini değerlendirmek.
Materyal Metod: Türkiye’de tam kapanmanın uygulandığı dönem olan 11 Mart 2020- 31 Mayıs 2020 tarihleri arasında muayene edilen ve/veya acil cerrahi yapılan tüm glokom hastalarının dosyaları retrospektif olarak incelenmiştir. Veriler, 2019 yılının aynı zaman dilimi içerisinde görülen hastaların verileri ile karşılaştırılmıştır. Ayrıca tam kapanma tedbirlerinin kaldırılmasından sonra muayene edilen hastaların dosyaları incelenmiş, görme keskinlikleri ve göz içi basınçları açısından değerlendirilmiştir.
Sonuçlar: Türkiye Cumhuriyeti Sağlık Bakanlığı yönergelerine göre, çalışmaya dahil edilen 82 günlük süre içerisinde, COVID-19’a bağlı tam kapanma önlemleri gerekçesi ile sadece acil hasta muayeneleri ve acil ameliyatlar gerçekleştirilebildi. Bu sure içerisinde 10 hastanın 11 gözü ameliyat edildi ve 123 hasta glokom biriminde muayene edildi. Aynı zaman diliminde 2019 yılında ise 122 ameliyat yapılmış ve bunların 39’u acil olarak kabul edilmişti. Tam kapanma önlemlerinin kaldırıldığı ilk 4 haftada ise 163 hasta muayenesi yapıldı ve pandemic nedeni ile kontrollerine gelmeyen 9 hastanın 10 gözünde (%5.52) belirgin derece görme kaybı saptandı.
Tartışma
Tam kapanma önlemleri sırasında, glokom ile ilişkili acil ameliyatların sayısı %71.7 azaldı ve yasakların kalkması sonrası muayene edilen hastaların %5.5’inde belirgin görme kaybı gerçekleştiği görüldü. Bu bulgular, bazı hastaların acil müdehaleye ihtiyaç duymalarına rağmen hastanelere başvuramadığını düşündürmektedir.

Purpose: To determine the effect of COVID-19 related lockdown on glaucoma patients by analyzing their examination at outpatient clinic and emergency surgery.
Methods: A retrospective chart review was carried out for all glaucoma patients who were either examined and/or underwent emergency surgery between March 11, 2020 - May 31, 2020, a period of complete COVID-19 related lockdown in Turkey. The data was compared with the same time period in 2019. Visual acuity and intraocular pressure data from patients who were examined after the lifting of the lockdown were also evaluated.
Results: Based on Turkish Ministry of Health guidelines, only emergency surgeries and patient examinations could be carried out during the 82 days of COVID-19 lockdown. In total, 11 eyes of 10 patients were operated and 123 patients were examined at the outpatient clinic. During the same period in 2019, 122 eyes were operated and 39 emergency surgeries were carried out. In the first 4 weeks after the end of lockdown, 163 patients were examined at the outpatient clinic and marked visual loss was detected in 10 eyes of 9 (5.52%) patients who did not go to the clinic for their control visits due to the pandemic.
Conclusion: During the lockdown, the number of emergency surgeries related to glaucoma was reduced by 71.7% and marked visual loss was detected in 5.5% of the patients examined after the lockdown. These findings suggest that some patients were unable to apply to the clinics, even though they needed emergency care.

Amaç: Türkiye'de COVID-19 pandemisi sırasında sıkı karantina koşullarının benimsendiği pediatrik oftalmoloji ve şaşılık kliniğinin yönetimini değerlendirmek.
Gereç ve Yöntem: Çalışma, karantina döneminde muayene edilen hastaların bir incelemesini sunmaktadır. Tüm hastalar mümkün olan en yüksek düzeyde kişisel koruma ile değerlendirilmiştir.
Bulgular: Yaş ortalaması 9 (2-16) yıl olan 10 hasta (6 kadın, 4 erkek) değerlendirildi. Belirtilerin ortaya çıkmasından 3-20 gün sonra başvurular yapıldı. Oküler yanlış hizalama ve diplopi ana semptomlardı. On hastadan dördüne altıncı kraniyal sinir felci ve üç hastaya akut başlangıçlı komitant ezotropya tanısı konuldu. On hastadan altısında önemli kraniyal Manyetik Rezonans Görüntüleme (MRG) bulguları olduğu gözlendi.
Sonuç: COVID-19 pandemisi sırasında, akut başlangıçlı nörolojik durumlar daha yaygın görülmektedir. Bu raporların mevcut küresel COVID-19 deneyimini ve anlayışını iyileştireceğini belirtmekte fayda vardır.

Objectives: The purpose was to evaluate the management of the pediatric ophthalmology and strabismus clinic when strict quarantine conditions were adopted during the COVID-19 pandemic in Turkey.
Materials and Methods: The study presents a review of the patients examined during the quarantine period. All patients were assessed with the highest possible level of personal protection.
Results: Ten patients (6 females, 4 males) with a mean age of 9 (2-16) years were evaluated. In 3-20 days after the symptoms appeared, applications were made. Ocular misalignment and diplopia were the main symptoms. Four out of ten patients were diagnosed with sixth cranial nerve palsy and three patients were diagnosed with acute-onset comitant esotropia. Six out of ten patients were observed to have significant cranial Magnetic Resonance Imaging (MRI) findings.
Conclusion: During the pandemic, acute-onset neurological conditions are more common. It is worth noting that these reports will improve the existing global experience and understanding of COVID-19.

Amaç: COVID-19 pandemisi öncesi ve sonrası dönemde acil servise başvuran glob travmalı hastaların klinik özelliklerinin, ameliyat öncesi değerlendirmenin ve cerrahi yaklaşımların karşılaştırılması.
Materyal ve Metod: Hastanemize acil göz travması nedeniyle başvuran ve primer glob tamiri uygulanan 54 hastanın 54 gözü geriye dönük olarak incelendi. Hastalar, T.C. Sağlık Bakanlığı tarafından pandemi ilan edilen 11 Mart 2020 tarihinden önce (Grup 1: 1 Mayıs 2019-11 Mart 2020) ve sonra (Grup 2: 11 Mart 2020-1 Ocak 2021) travma geçirmesine göre iki gruba ayrıldı. Hastaların dosyalarından demografik özellikleri, travma öyküsü, travma-hastaneye başvuru süresi, hastaneye başvuru-cerrahi girişim süresi, COVID-19 seroloji testi (polimeraz zincir reaksiyonu - PZR), ilk başvurudaki oftalmolojik muayeneleri, cerrahi girişimler ve postoperatif klinik özellikleri kaydedildi.
Bulgular: Grup 1 (n: 21) ve Grup 2 (n: 33)’deki hastaların yaş ortalaması 42,76 ± 20,72 ve 37,78 ± 23,47 yıl idi (p: 0,431). Pandemi sonrası dönemde bahçe/çiftlikte meydana gelen yaralanmalarda artış görülürken, iş kazalarında azalma saptanmıştır. Grup 1 ve 2 de travma-hastaneye başvuru süresi 461,4 ± 1228,6 dk ve 935,4 ± 2039,6 dk (p: 0,342) iken, hastaneye başvuru-cerrahi girişim süresi 604,2 ± 679,8 dk ve 392,7 ± 306,9 dk (p: 0,125) idi. Pandemi sonrası dönemde opere edilen 33 hastanın tamamına COVID-19 PZR testi yapılırken hiçbirinde serolojik testlerde pozitiflik saptanmamıştır. Grup 1 de hastanede yatış süresi 7,23 ± 4,96 gün iken, Grup 2’de 3,78 ± 2,28 gün idi (p<0,005). Gruplar arasında göz ve çevresi dokulardaki yaralanmanın klinik özellikleri, uygulanan cerrahi girişimler ve postoperatif komplikasyonlar açısından fark saptanmamıştır (p>0,05). Aynı zamanda her iki grupta preoperatif görme keskinliğinin, postoperatif görme keskinliğini belirlemede önemli bir prognostik faktör olduğu saptanmıştır.
Tartışma ve Sonuç: Glob yaralanmaları özellikle genç popülasyonda sık görülen ve görsel morbidite açısından acil olarak müdahale edilmesi gereken durumlardır. Pandemi sürecinde gerek kısıtlamalar gerekse yaşam tarzı değişiklikleri nedeniyle hastaların yaralanma şekli değişiklik göstermektedir. Pandemi sürecinde, hastaların hastanede geçirdikleri süreyi en aza indirmek amacıyla acil tedavileri tamamlanarak taburculukları yapılmıştır.

Introduction: To compare the clinical features, preoperative evaluation, and surgical approaches of globe trauma patients before and after COVID-19 pandemic.
Methods: We retrospectively analyzed 54 eyes of 54 traumatic globe perforation patients who underwent primary globe repair. The patients were divided into two groups according to the time threshold which Turkish Health Ministry has declared the “COVID-19 pandemics in Turkey” in 11 March 2020 (Group 1: 1 May 2019-11 March 2020; Group 2: 11 March 2020-1 January 2021). The demographic features, trauma history, duration of trauma-hospital admission-surgery, COVID-19 polymerase chain reaction (PCR), ophthalmological examinations at the first visit, surgical interventions, and postoperative clinical features were obtained from the records of the patients.
Results: The mean age of the patients in Group 1 (n: 21) and Group 2 (n: 33) was 42.76±20.72 and 37.78±23.47 years (p: 0.431). After pandemic, the injuries which were occurred in the garden/farm increased, while in workplace decreased. In Group 1 and 2, the duration of trauma-hospital admission was 461.4±1228.6 and 935.4 ± 2039.6 min (p: 0.342), the hospital admission-surgery time was 604.2 ± 679.8 and 392.7 ± 306.9 min (p: 0,125), the time of hospitalization was 7.23 ± 4.96, and 3.78 ± 2.28 days (p<0.005). COVID-19 PCR test was performed in all patients, and all resulted negative. There was no significant difference between the groups in terms of clinical features of the injury, including tissues, surgical interventions, and postoperative complications (p>0.05). At the same time, preoperative visual acuity (VA) was found to be an important prognostic factor in determining postoperative VA.
Discussion: The globe injuries require urgent intervention in terms of visual morbidity. In pandemics, the type of injury varies due to both restrictions and lifestyle changes. During the pandemics, patients were discharged as soon as possible after the completion of the emergency treatment to minimize the time spent in the hospital.

Objectives: To evaluate the associations between anatomical changes and visual outcomes in patients with idiopathic epiretinal membranes (ERMs).
Materials and Methods: We performed a prospective study of 130 consecutive idiopathic ERMs patients and report on visual outcome and the associated factors between visual outcome and anatomical changes.
Results: Of the 130 eyes from 130 patients, 87 eyes underwent surgery, while the remaining 43 eyes were observed. At 6-month follow-up, the best-corrected visual acuity (BCVA) increased in whole population; mean Early Treatment Diabetic Retinopathy Study (ETDRS) letters changed from 51 to 65 in the surgical group and 67 to 68 in the non-surgical group. The surgical group had improvement in BCVA in all stages and grades (P < 0.01). In multivariable analysis of surgical group, the factors associated with BCVA of ETDRS 60 letters or more were no or mild disorganization of retinal inner layer (DRIL) and no presence of ellipsoid zone disruption at baseline (P=0.002 and P=0.034, respectively) and this statistically significant positive correlation was still maintained at 12-month follow-up
Conclusion: Baseline DRIL grading and presence of ellipsoid zone disruption as the most informative prognostic factors in patients with idiopathic ERMs. The patients with severe DRIL and/or advanced ERMs could improve their vision after the ERM removal.

Amaç: Rekürren ya da komplike retina dekolmanları ile makula deliği olgularında endotamponad olarak ağır silikon yağı kullanımının etkinliğini ve güvenilirliğini araştırmak.
Gereç ve Yöntem: Farklı endikasyonlarla endotamponad olarak ağır silikon yağı kullanılan toplam 19 hastanın 19 gözü çalışmaya dahil edilerek, kayıtları retrospektif olarak incelendi. Hastalar her vizitte detaylı oftalmolojik muayeneden geçirilerek, anatomik ve fonksiyonel başarı, silikon emulsifikasyonu, intraoküler inflamasyon, proliferatif vitreoretinopati gelişimi, preoperatif ve post operatif görme keskinliği ile postoperatif komplikasyonlar kaydedildi.
Bulgular: 13 kadın (%68,4), 6 erkek (% 31.6) toplam 19 ardışık hastanın 19 gözü çalışmaya dahil edildi. Hastaların ortalama yaşı 60,[44-70],ortalama takip süreleri 19,[9-31] ay idi. Ağır silikon yağı endotamponad endikasyonları görülme sıklığı sırasına göre 11 hastada (%57.8) nüks retina dekolmanı, 5 hastada (%26.3) inferior yırtıklı retina dekolmanı, 2 hastada(%10.5) nüks makula deliği, 1 hastada (%5.2) ise makula deliği idi. Ortalama en iyi düzeltilmiş görme keskinliği (logMAR ± SD) preoperatif dönemde 2,[1-2,6], postoperatif dönemde ise 0,99,[0,4-2] idi. (p<0,001) Hastaların tamamında postoperatif anatomik başarı elde edildi. Endotamponad olarak 14 hastada(%73,7) Densiron 68, 2 hastada (%10,5) Ala Heavy 1.07, 3 hastada(%15,8) ise Densiron XTRA kullanıldı. Ağır silikon yağı emulsifikasyonu sadece üç hastada (%15,8) izlendi.
Sonuç: Endotamponad olarak ağır silikon yağı göz içi basınç artışı, emulsifikasyon, inflamasyon, geri alım sırasında oluşabilecek komplikasyonlar gibi bazı kısıtlılıkları olsa da inferior retinanın desteklenmesi gereken durumlar, proliferatif vitreoretinopati ve nüks makula delikleri gibi endikasyonlarda etkin ve güvenli bir tedavi seçeneğidir.

Purpose: To evaluate the efficacy and safety of the heavy silicone oil as an endotamponade in patients with recurrent or complicated retinal detachment and macular hole cases.
Materials and Methods: 19 eyes of 19 patients who underwent heavy silicone oil endotamponade for different indications were enrolled in our study and their charts were reviewed retrospectively. Each patient underwent detailed ophthalmological examination at each visit. Anatomical and functional outcomes, silicone oil emulsification, intraocular inflammation, presence of proliferative vitreoretinopathy, preoperative and postoperative best-corrected visual acuity (BCVA) and postoperative complications were recorded.
Results: 19 eyes of 13 female (%68,4) and 6 male (% 31.6) patients were included in the study. The mean age of the participants was 60,[44-70] and mean follow-up time was 19,[9-31] months. Indications for heavy silicone oil endotamponade were recurrent retinal detachment in 11 eyes (%57.8), inferior retinal detachment in 5 eyes (%26.3) inferior yırtıklı retina dekolmanı, recurrent macular hole in 2 patients (%10.5) and macular hole in 1 patient (%5.2). Preoperative best corrected visual acuity was (logMAR ± SD) 2,[1-2,6] and postoperative best corrected visual acuity was 0,99,[0,4-2] idi. (p<0,001) Postoperative anatomical success was achieved in all patients. As an endotamponade Densiron 68 was used in 14 patients (%73,7), Ala Heavy 1.07 was used in 2 patients (%10,5) and Densiron XTRA was used in 3 patients(%15,8). Emulsification of the heavy silicone oil was observed in only 3 patients(%15,8).
Conclusion: Although as an endotamponade heavy silicone oil has limitations like intraocular pressure increase, emulsification, intraocular inflammation or complications during removal, it is a safe and effective alternative in eyes requiring inferior retinal tamponade, proliferative vitreoretinopathy and recurrent macular holes.

Göz içi tümörlerinde cerrahi uygulamalar, tümörlerde eksizyon/biyopsi amacıyla ve tümörlerin tedavisi sonrası gelişen komplikasyonların yönetiminde uygulanmaktadır. Göz içi tümörlerinde biyopsi/eksizyon ince iğne aspirasyon biyopsisi (İİAB), transretinal biyopsi (TRB), parsiyel lameller sklerouvektomi (PLSU) ve endorezeksiyon yöntemleri kullanılarak yapılmaktadır. İİAB,TRB ve PLSU klinik muayene ve inceleme yöntemleriyle tanı konamayan tümörlerde uygulanmaktadır. PLSU, iridosiliyer yerleşimli tümörler ve siliyer cisimden göz ekvatoruna kadar yerleşimli koroid tümörlerinde uygulanır. PLSU ameliyatı, eksizyon amaçlı olarak üç saat kadranından daha az iris ve siliyer cisim tutulumu yapan iridosiliyer/siliyer tömürler ve taban çapı 15 mm’den büyük olmayan koroid tümörlerinde yapılabilir. Biyopsi amaçlı olarak her büyüklükteki tümöre uygulanabilir. Endorezeksiyon, vitrektomi yoluyla göz içi tümörünün eksizyonu esasına dayanan nisbeten yeni bir tekniktir. Bu ameliyatın rasyoneli, radyoterapi sonrası göz içindeki ölü tümör dokusunun neovasküler glokom, eksüdasyon, göz içine tümör ve pigment dispersiyonu gibi komplikasyonlara neden olması (toksik tümör sendromu) ve ölü tümör dokusunun eksize edilmesinin bu hastalardaki görme prognozu üzerine olumlu etkileri bulunmasıdır. Endorezeksiyon cerrahisinden, 1-2 hafta önce eksternal radyoterapi uygulanması önerilmektedir. Pars plana vitrektomi, arka segment tümörlerinin radyoterapi ve transpupiller termoterapi tedavisi sonucunda gelişen vitreus hemorajisi, retina dekolmanı, epiretinal membran gibi çeşitli komplikasyonların yönetiminde de uygulanmaktadır. Bu noktada göz içinde aktif tümör bulunmadığından emin olunmalıdır.

Surgery in intraocular tumors is done for excision/biopsy and in the management of complications that develop secondary to treatment of these tumors. Excision/biopsy in intraocular tumors can be done via fine needle aspiration biopsy (FNAB), transretinal biopsy (TRB), partial lamellar sclerouvectomy (PLSU), and endoresection. FNAB, TRB, and PLSU can be used in tumors that cannot be diagnosed by clinical examination and other ancillary testing methods. PLSU is employed in tumors involving the iridociliary region and choroid anterior to the equator. PLSU surgery is done in iridociliary and ciliary body tumors with less than 3 clock hours of iris and ciliary body involvement and in choroidal tumors with a base diameter less than 15 mm. However, it can be employed in any size tumor for biopsy purposes. Endoresection is a procedure whereby the intraocular tumor is excised using vitrectomy techniques. The rationale for performing endoresection is based on the fact that irradiated uveal melanomas may be associated with exudation, neovascular glaucoma, intraocular pigment, and tumor dissemination and removing the dead tumor tissue may contribute to better visual outcome. Endoresection is usually done 1-2 weeks after external radiotherapy. Pars plana vitrectomy is also used in the management of complications including vitreous hemorrhage, retinal detachment, and epiretinal membrane that can occur after treatment of posterior segment tumors using radiotherapy and transpupillary thermotherapy. It is important to make sure that tumor treatment has been completed before embarking on such treatment.

61 yaşında kadın hasta, sol gözünde görme keskinliğinde azalma, ağrı ve kızarıklık şikayetleri ile kliniğimize başvurdu. Görme keskinliği, sağ gözde 20/20, sol gözde 3 metreden parmak sayma düzeyindeydi. Biyomikroskobik muayenesinde, ön kamarada 1+ hücre saptandı. Fundus muayenesinde, vitreusta 1+ bulanıklık, retinada ve vitreusta çok sayıda krem beyaz renkli lezyonlar görüldü. Özgeçmiş sorgulamasında, hastanın bir ay önce Coronavirus hastalığı-2019 (COVID-19) tanısı aldığı ve 20 gün yoğun bakımda yattığı ve sistemik kortikosteroid tedavisi aldığı öğrenildi. Vitreus kültüründe, Kandida albikans üredi. Hastanın nazofaringeal sürüntü örneği, ters transkripsiyon polimeraz zincir reaksiyonu (RT-PCR) testi ile COVID-19 pozitifti. Amfoterisin tedavisi (İntravitreal enjeksiyon ve intravenöz formda) sonrası görme keskinliği 20/40'a yükseldi ve 2 haftalık tedaviden sonra vitritis ve koryoretinit lezyonu geriledi. İki hafta sonra intravenöz amfoterisin kesilip oral olarak 400 mg/gün dozunda flukonazol tedavisine geçildi. 3. ay kontrolünde EDGK'i 20/25 idi ve ön kamarada ve vitreusta inflamatuar reaksiyon gözlenmedi. Burada sunulan, Coronavirus hastalığı-2019 enfeksiyonu tedavisi nedeniyle yoğun bakım yatışı ve sistemik steroid kullanımı gereken bir hastada saptanan endojen fungal endoftalmi vakasıdır.

A 61-year-old female patient was admitted to our clinic with complaints of decreased visual acuity, pain and redness in her left eye. The best corrected visual acuity (BCVA) was 20/20 in the right eye and counting fingers at 3 meters in the left eye. In his slit-lamp examination, 1+ cells were detected in the anterior chamber. Fundus examination revealed 1+ haze in the vitreous, and multiple creamy-whitish lesions in the retina and vitreous. In her background check, it was learned that the patient was diagnosed with Coronavirus disease-2019 (COVID-19) a month ago, was hospitalized in the intensive care unit for 20 days and received systemic corticosteroid treatment. In the vitreous culture, Candida albicans was yielded. The patient's nasopharyngeal swab sample was positive for COVID-19 by reverse transcription polymerase chain reaction (RT-PCR) test. BCVA was improved to 20/40 after amphotericin treatment (Intravitreal injection and intravenous form), and the vitritis and chorioretinitis lesion regressed after 2 weeks of treatment. Two weeks later, intravenous amphotericin was discontinued and oral fluconazole treatment was started at a dose of 400 mg/day. At the 3rd month follow-up, his BCVA was 20/25 and no inflammatory reaction was observed in the anterior chamber and vitreous. Presented here is a case of endogenous fungal endophthalmitis in a patient who required intensive care admission and systemic steroid use due to the treatment of COVID-19 infection.

Kortikosteroid-ilişkili santral seröz koryoretinopati (SSKR) pek çok göz içi inflamatuar hastalıkta bildirilmiş olup genellikle kortikosteroid kesilmesinden sonra gerilemektedir. İyileşme göstermeyen hastalarda alternatif tedavilere ihtiyaç duyulmaktadır. Bu olgu sunumunda, siklosporin ve azatioprin ile birlikte sistemik kortikosteroid kullanırken sol gözünde SSKR'ye bağlı görme azalması şikayeti olan 35 yaşında Behçet hastalığı olan bir erkek hastayı sunmaktayız. Hastaya, sistemik kortikosteroid kesilmesine rağmen SSKR gerilememesi nedeniyle yarım fluens fotodinamik tedavi (PDT) uygulanmıştır. Tedavi sonrasından görme keskinliğinde artış ile birlikte fovea altı sıvıda tam gerileme olmuştur. Behçet üveiti gibi göz içi inflamatuar hastalıklar için sistemik veya lokal kortikosteroid tedavisi altındayken akut SSKR gelişen ve steroid kesilmesine rağmen düzelmeyen hastalarda yarım fluens PDT etkili ve güvenli bir tedavi gibi görünmektedir.

Corticosteroid-induced central serous chorioretinopathy (CSCR) has been reported to develop in many intraocular inflammatory diseases which usually resolves spontaneously after discontinuation of corticosteroids. Patients without any improvement may require alternative therapies. In this case report, we present a case of a 35-year-old male with Behçet’s disease who had complaints of decreased vision due to CSCR in his left eye while using systemic corticosteroids along with cyclosporine and azathioprine. Half-fluence photodynamic therapy (PDT) was applied to the patient owing to CSCR did not regress despite discontinuation of systemic corticosteroids. After the treatment visual acuity was increased with a complete resolution of subfoveal fluid. Half-fluence PDT seems to be an effective and safe treatment for patients who develop acute CSCR while under systemic or local corticosteroid therapy for intraocular inflammatory diseases such as Behçet’s uveitis and do not resolve despite steroid discontinuation.

Bu olgu sunumunun amacı kesin tanının 8 yıl sonra konulabildiği bir atipik santral seröz koryoretinopati (SSKR) olgusunu tanımlamaktır. Kırk bir yaşında kadın hasta sol gözünde görme azalması şikayeti ile başvurdu. Görme keskinliği sağda persepsiyon projeksiyon ve solda 0.15 seviyesinde idi. Hasta öyküsünden 8 yıl önce de sağ gözünde benzer bir görme azalması yaşadığı öğrenildi. O dönemde eksüdatif retina dekolmanı ve Vogt-Koyanagi-Harada hastalığı ön tanısı ile sistemik immünosupresif tedavisi almış ve eksüdatif retina dekolmanın gerilemesine rağmen makulada skar gelişmişti. Bu başvurusunda ise, sol gözün inferiorunda eksüdatif retina dekolmanı mevcuttu. Multimodal görüntüleme yöntemlerinin bir arada kullanılmasıyla olguya atipik SSKR tanısı konuldu. Epleronen ve yarım fluens fotodinamik tedavi (yf-PDT) ile sol göz başarılı bir şekilde tedavi edildi. Sonuç olarak, atipik SSKR'nin erken tanı ve tedavisi subretinal fibrozis gelişimini ve kalıcı görme azalmasını önleyebilir. Yf-PDT ve eplerenon atipik SSKR’de başarılı tedavi seçenekleridir.

The aim of this case report is to describe an atypical central serous chorioretinopathy (CSCR) case whose definitive diagnosis could be given 8 years later. A 41-year-old female presented with visual acuity reduction in her left eye. Her visual acuity was light perception with projection in the right and 0.15 in the left. She described a similar visual reduction in her right eye 8 years ago. At that time, she had an exudative retinal detachment and, with the pre-diagnosis of Vogt-Koyanagi-Harada disease, she was treated with systemic immunosuppressives and finally resulted in macular scarring. Eight years later, she had an inferior exudative retinal detachment in the left. A diagnosis of atypical CSCR was given with the help of multimodal imaging. Then, the left eye was successfully treated with epleronene and half-fluence photodynamic therapy (hf-PDT). In conclusion, an early diagnosis and treatment of the atypical CSCR may prevent subretinal fibrosis formation and permanent vision loss. Hf-PDT and eplerenone are successful treatment options for atypical CSCR.