Amaç: Bu çalışmada 39 yaş ve üzeri infertil kadın hastalarda yaşın, prognostik faktörler ile üreme potansiyeli üzerindeki sonuçlarının değerlendirilmesi amaçlandı.
Gereç ve yöntemler: İleri yaşta (≥39 yıl) 107 infertil kadın hasta retrospektif olarak değerlendirildi. Hastaların insan koryonik gonadotropin (hCG) uygulanan günde ölçülen endometrium kalınlığı, toplam kullanılan gonadotropin dozu, stimulasyon süreleri, 3. gün bazal follikül stimule edici hormon (FSH) ile bazal estradiol (E2) düzeyleri, toplanan oosit ile fertilize oosit sayıları ve transfer edilen embriyo sayıları kaydedildi. Bu parametrelerin gebelik başarısı üzerine etkileri değerlendirildi. Hastalar 39 yaş (n=47), 40-41 yaş (n=37) ve 42 ve üzeri yaş (n=23) olmak üzere üç yaş grubu karşılaştırıldı.
Bulgular: Canlı doğum oranı 39 yaş grubunda %23.2 ve 40-41 yaş grubunda %14.7 olarak gözlendi. 42 ve üzeri yaş grubunda ise canlı doğum görülmedi. Bu çalışmanın sonuçları yaşın, toplanan oosit ve fertilize oosit sayısının gebelik gelişimi üzerine etkisinin olduğunu gösterdi.
Yorum: Gebelik oranı 39 yasından sonra hızlı bir şekilde düşmektedir; intrasitoplazmik sperm enjeksiyonu sonrası, hastalarda 39 yaşından itibaren gebelik başarısı 3 yıl sonra 9 kat azalmıştır. İleri maternal yaşın, gebelik ve canlı doğum oranları üzerindeki olumsuz etkisi klinik çalışmamızda da gözlenmiştir.

Objective: The objective of this study is to investigate the effect of age on the prognostic factors and fertilization potential of infertile women who are 39 years or older.
Material and methods: 107 patients with advanced maternal age (≥39 years) were included in this retrospective study. The endometrial thickness on the day of human chorionic gonadotropin (hCG), total dose of gonadotropin used, duration of stimulation, levels of day-3 basal follicule stimulating hormone (FSH) and basal estradiol (E2), number of retrieved oocytes and fertilized oocytes, and number of embryos transferred were recorded. These parameters were used to evaluate their effects on the success of pregnancy. Patients were categorized into three age groups: 39
years old (n=47), 40-41 years old (n=37), and ≥ 42 years old (n=23) and age groups were compared.
Results: The rate of live birth was %23.2 in 39 years and %14.7 in 40-41 years. No live birth in 42 years or older patients was recorded. The results revealed that that the age, number of retrieved oocytes and fertilized oocytes predict the success rate of pregnancy.
Conclusion: Pregnancy rate dramatically decreased after the age of 39; the success of pregnancy after the intracytoplasmic sperm injection decreases 9 times, three years later starting age of 39. The negative effect of advanced
maternal age on pregnancy and live birth rates was observed in our clinical study, as well.

Abstract | Full Text PDF

AMAÇ: Tek doz metotreksat ile ektopik gebelik tedavisini başarısını etkileyen prognostik faktörleri belirlemek.
MATERYAL METOD: 2000 ile 2010 yılları arasında Cerrahpaşa Tıp Fakültesine başvurup tek doz Metotreksat tedavisi alan 99 hasta başarılı olan ve olmayan diye iki alt gruba ayrıldı. Başarıyı etkileyebilecek olası demografik,klinik ve laboratuvar bulguları retrospektif olarak karşılaştırıldı.
BULGULAR: Tek doz metotreksat tedavisi 67 (% 67.6) hastada başarılı olmuştur. Başarısız olan grupta serum ß- hCG değerleri başarılı olan gruba göre anlamlı olarak yüksek bulunmuştur. (Başarılı olan grup ß- hCG değeri: 1180±953 mIU/ml,başarısız olan grup ß -hCG değeri: 5613±7630 mIU/ml,p: 0,001).
SONUÇ: Tek doz metotreksat tedavisi ektopik gebeliğin başlangıç tedavisinde etkili bir yöntemdir.Tedavinin başarısını etkileyen ana prognostik faktör olarak ß-hCG değerinin yüksekliği gözükmektedir.

OBJECTIVE: To identify prognostic factors which affect the success of ectopic pregnancy treatment with a single dose metotrexate
METHODS: 99 patients whom applied to Cerrahpaşa Medical Faculty Obstetrics and Gynecology Department, between year 2000 and 2010 treated with single-dose methotrexate were divided into two subgroups; successful and unsuccessful. Likely to affect the success of the demographic clinical and laboratory findings were compared retrospectively.
RESULTS: Single-dose MTX therapy has been successful in 67 patients (% 67.6). In the unsuccessful group, serum ß- hCG values were significantly higher than successful group. (Successful group ß -hCG value: 1180±953 mIU/ml, Unsuccessful group ß- hCG value: 5613±7630 mIU/ml,p: 0,001)
CONCLUSION: Single-dose MTX therapy is effective in the initial treatment of ectopic pregnancy. It is observed that the main prognostic factor affecting the success is elevated levels of ß -hCG.

Abstract | Full Text PDF | English Full Text

Amaç: Çalışmamızda trombofili saptanıp gebe olarak başvuran ve tromboprofilaksi başlanan hastaların perinatal sonuçlarını (gebelik kaybı, preeklampsi, düşük doğum ağırlıklı (DDA), preterm doğum, venöz tromboz ) değerlendirmeyi ve aynı dönemde trombofili taraması negatif olan hastalardaki perinatal sonuçlar ile karşılaştırmayı amaçladık.

Gereç ve Yöntem: Araştırmamızda Çukurova Üniversitesi Tıp Fakültesi Kadın Hastalıkları ve Doğum Anabilim Dalı Gebe Polikliniğinde Haziran 2010 ile Şubat 2012 tarihleri arasında gebelik takibi yapılan hastalar yer aldı. Daha önce primer ve sekonder tekrarlayan gebelik kaybı nedeni ile düşük araştırması yapılmış olup, etyolojik nedenlerden sadece trombofili testlerinden en az biri pozitif çıkan hastalar çalışmaya dahil edildi. Bu hastalara gebeliğin ilk trimesterinde tromboprofilaksi başlandı ve hastaların demografik özellikleri, önceki gebelik öyküsü, trombofili tipi ve trombofilik defekt sayısı kaydedildi. Doğum şekilleri ve perinatal sonuçları prospektif olarak incelendi. Araştırmamızın kontrol grubu ise aynı dönem içerisinde gebe polikliniğine başvurup, tekrarlayan gebelik kaybı nedeni ile düşük araştırması yapılmış olan ve etyolojik nedene ait bulgu saptanamayan gebelerden oluşturuldu. Sonuçlar arasında istatistiksel önem düzeyi için p değeri <0,05 olarak alındı.

Bulgular: Trombofili saptanan 60 gebe çalışma grubuna ve trombofili dahil etyolojik neden saptanamamış 50 gebe ise kontrol grubuna alınmıştır. Trombofili olan grup ile olmayan grup arasında gebelik kaybı, preeklampsi ve eklampsi gelişimi (p=0,257), gebelik haftasına göre küçük bebek görülmesi (p=0,619), preterm doğum görülmesi (p=0,232), venöz tromboz gelişimi (p=0,246) oranları arasında istatistiksel olarak anlamlı fark saptanmamıştır. Trombofili saptanan grupta sezaryenle doğum oranı % 55 (33/60) iken kontrol grubunda % 18 (9/50) olarak bulunmuş ve iki grup arasında istatistiksel olarak anlamlı fark gözlenmiştir. (p=0,000)

Sonuç: Çalışmamızda trombofili saptadığımız grupla trombofili saptanmayan grup obstetrik sonuçlar açısından karşılaştırıldığında; doğum şekli dışındaki diğer sonuçlarda istatistiksel olarak anlamlı fark saptanmamıştır.

Aim: In our study we included pregnant patients diagnosed with thrombophilia and evaluated their follow up by thromboprophylaxy for perinatal outcomes. (pregnancy loss, preclampsia,small for gestational age, preterm labour, venous thrombosis). In addition to our study group we aimed to evaluate a control group with negative thrombophilia screen results and hypothesized similar perinatal outcomes in comparison with the study group.

Materials-Methods: Pregnant subjects that applied to Çukurova University Hospital, between June 2010 - February 2012 were recruited in the study. Patients with a positive thrombophilia screen for primary and secondary recurrent pregnancy loss were initiated a thromboprophylaxia protocol in the first trimester and their demographic backgrounds and past obstetric histories were also recorded. In addition to this, the type of thrombophilia and number of thrombophilia defects were also noted and the route of birth and perinatal outcomes were evaluated prospectively. The control group included patients who had a history of recurrent unexplained miscarriages, with a negative thrombophilia screen. Differences between both groups were statistically significant at a p value <0.05.

Results: 60 patients diagnosed thrombophilia were included in the study group, while 50 patients with unexplained recurrent miscarriage composed the control group. When the perinatal outcomes were compared; pregnancy loss, development of preeclampsia/eclampsia (p=0.257), small for gestational age birth rate (p=0.619), preterm birth rate (p=0.232) and the incidence of venous thrombosis (p=0.246) did not differ significantly. The cesarean section rate in the study group was 55% and 18% in the study group (p=0.000) and it was statistically significant between both groups.

Discussion: Our study discovered similar findings and perinatal outcomes in patients with and without thrombophilia. The only significant difference between both groups was the difference in cesarean rates.

Abstract | Full Text PDF

Amaç: Bu çalışmanın amacı gebelikte vitamin ve demir kullanım durumunu ve buna etkili olan faktörleri saptamaktır.
Materyal Metod: Kadın Hastalıkları ve Doğum Polikliniğine Nisan 2011-Ekim 2011 arasında başvuran hastalar arasından çalışmaya katılmayı kabul eden 300 gebe kadına anketör hemşire tarafından yüz yüze görüşme yöntemi ile anket uygulandı.
Bulgular: Çalışmaya dahil edilen hastalarda demir ve vitamin kullanım düzeyi %78.3‘tü. Demir-vitamin kullanımı ev hanımlarında ve aile gelir düzeyi yüksek grupta daha fazla bulundu (p<0.05). Gebeliğe bağlı bulantı kusmaları olanlarda demir-vitamin kullanım düzeyinin anlamlı olarak azaldığı tespit edildi (p<0.05). Sigara kullanan gebe kadınlarda ilaç kullanımı düzeyinin anlamlı derecede daha düşük olduğu görüldü (p<0.05).
Sonuç: Gebelikte demir-vitamin kullanımının beslenme durumu, kişisel alışkanlıklar ve sosyoekonomik düzey ile ilişkili olduğu saptanmıştır. Sonuç olarak gebelere daha ayrıntılı ve kişiye özgü antenal bakım verilerek gebelerin vitamin ve demir kullanımı arttırılabilir.

Objective: The purpose of this study was to determine the status of vitamin-iron usage and the related affecting factors in pregnancy.
Material and method: Among patients admitted to Obstetrics and Gynecology outpatient clinics between April 2011 and October 2011, the questionnaire was conducted to 300 pregnant women who agreed to participate in the study by an interviewer nurse with the help of face-to-face meeting.
Results: The level of iron and vitamin usage in the patients included in the study was 78.3%. The use of iron and vitamin was found higher in housewives and in high income group (p<0.05). It was determined that the level of iron and vitamin usage in those with nausea and vomiting related with pregnancy reduced significantly (p<0.05). The rate of medicine usage was found as significantly lower in smoker pregnant (p<0.05). The level of drug usage was observed substantially lower in smoking pregnant women (p<0.05).
Conclusion: It was ascertained that the use of iron and vitamin in pregnancy was associated with nutritional status, personal habits and socio-economic level. As a result, the use of iron and vitamin in pregnant can be increased by giving a more detailed and individualized antenatal care

Abstract | Full Text PDF | English Full Text

Amaç: Araştırma, Ödemiş bölgesindeki kadınlarda yaşanan perimenstrual şikayetler ve bunları etkileyen faktörlerin incelenmesi amacıyla tanımlayıcı olarak yapılmıştır.
Gereç ve Yöntem: Araştırma, İzmir/ Ödemiş ilçesi 1. Nolu Aile Sağlığı Merkezine kayıtlı 15–49 yaş grubu 273 kadında yapılmıştır. Verilerinin toplanmasında soru formu ve Rudolf H. Moos tarafından geliştirilen Menstrual Distres Şikayet Listesi (MDQ) ölçeği kullanılmış ve yüz yüze görüşme yöntemi yapılmıştır. Verilerin analizinde t testi ve varyans analizi kullanılmıştır.
Bulgular: Araştırmaya katılan kadınların yaş ortalaması 30.05± 9.13’ dür. Premenstrual ve menstrual dönemlerde MDQ ölçeği alt gruplarından en fazla negatif duygulanım ve ağrı alt grubu saptanmış, alt grup semptomlarından premenstrual dönemde en fazla gerginlik (%76.6), memelerde ağrı hassasiyet (%74.4), menstrual dönemde ise en fazla karın ağrısı-kramplar (%76.6), sırt-bel ağrısı (73.3%) şikayetleri yaşanmıştır. Kadınların % 46.4’nün perimenstrual şikayetlerle baş etmek için ilaç kullandığı saptanmıştır. Premenstrual dönem MDQ ölçeği toplam puanı ile kadınların çalışma durumu, sigara içme, aşırı çay-kahve tüketimi, kişiler arası ilişkilerde bozulma yaşama, şikâyetler için baş etme yöntemi kullanma durumları arasında anlamlı ilişki saptanmıştır. Menstrual dönem MDQ ölçeği toplam puanı ile yaş, medeni durum, çalışma durumu, doğum sayısı, yakın aile bireylerinde perimenstrual şikâyeti olan, kişiler arası ilişkilerinde bozulma yaşayan ve şikayetler için baş etme yöntemi kullanan kadınlar arasında istatistiksel olarak anlamlı ilişki saptanmıştır.
Sonuç: Araştırma sonucu, kadınların negatif duygulanım ve ağrı alt grubu perimenstrual şikâyetleri daha fazla yaşadığı belirlenmiş ve şikâyetlerle baş etmede etkin yöntemleri kullanmadığı saptanmıştır.

Objective: This study was carried out descriptively to determine the frequency and affecting factors of perimenstrual symptoms in reproductive women living in odemis.
Material and Method: This study was carried out with 273 of women 15-49 age group registered to Primary Health Center whose number is one in Odemis County of Izmir City. The data were collected by using a questionnaire form and Menstrual Disress Questionnaire (MDQ) developed by Rudolf H.Moos and face-to-face interview technique was used. In the analysis of data were used ındependent samples "t" test and variance analysis.
Results: The mean age of women was 30.05± 9.13. Women had experienced the most of MDQ sub-groups negative sensibility and pain during both the menstrual and premenstrual period. The most common premenstrual complaints were tension (76.6%), breast pain sensitivity (74.4%), the most common menstrual complaints of abdominal cramping-pain (76.6%), back-lumbar pain (73.3%). It was determined that 46.4 % of women used drugs to cope with perimenstrual complaints. It was concluded that there was a statistically significant between premenstrual period MDQ total scores and work status, smoking, excessive consumption of tea and coffee, disruption in interpersonal relationships, using the method of coping with complaints. It was also detected that there was a statistically significant between menstrual period MDQ total scores and age, marital status, work status, parity, family members with perimenstrual complaints, disruption in interpersonal relationships, using the method of coping with complaints.
Conclusion: As a result of the research, it was determined that women experienced more
perimenstrual complaints among sub-group of pain and negative sensibility did not use efficient methods of coping with complaints.

Abstract | Full Text PDF

AMAÇ: Doğum sonrası dönemdeki fonksiyonel durum, annenin bebeğinin bakım sorumluluğunu, kendi öz bakımını, ev işlerini, sosyal, toplumsal ve mesleki aktivitelerini üstlenmeye hazır olmasıdır. Kadınların doğum öncesi fonksiyonel durumlarına geri dönüşleri, fizyolojik iyileşmeden daha uzun zaman almaktadır. Bu çalışma doğum yapan kadınların doğumdan sonra fonksiyonel durumlarını ve etkileyen faktörlerini belirlemek amacıyla tanımlayıcı ve analitik olarak yapılmıştır.
MATERYAL VE METOD: Araştırmanın örneklem grubunu, miyadında vajinal veya sezeryanla doğum yapan, doğum sonrası altıncı haftada bulunan, araştırmaya katılmayı kabul eden, Antalya il merkezindeki 15 (n=100) ve 18 no’lu (n=100) sağlık ocaklarına kayıtlı toplam 200 kadın oluşturmuştur. Veri toplama aracı olarak, sosyodemografik özellikleri ve doğum öyküsünü içeren “Kişisel Bilgi Formu” ve Doğum Sonrası Fonksiyonel Durum Envanteri (DSFDE) kullanılmıştır.
BULGULAR: Bu çalışma ile yaşın, eğitim durumunun, aile tipinin, doğum şeklinin, çocuk sayısının ve gebeliğin planlanma durumunun doğum sonrası fonksiyonel durumu etkileyen önemli faktörlerden olduğu ortaya çıkmıştır. Bebek bakımında ve ev işlerinde yardım almayan kadınların fonksiyonel durumlarına daha erken döndükleri ve DSFD puan ortalamalarının daha yüksek olduğu belirlenmiştir. Genel olarak doğum sonrası ilerleyen zamanla birlikte kadınların DSFD’ının da arttığı ancak altıncı ayda bile hala doğum öncesi fonksiyonel durumlarına tamamen geri dönemedikleri saptanmıştır.
SONUÇLAR: Kadınların doğumdan sonra fonksiyonel durumlarına geri dönüşleri fizyolojik iyileşme süresi olan altı haftadan daha uzun sürmektedir. Kadınlara bu dönemde gereksinim duydukları bakımın bütüncül bir yaklaşımla verilmesi doğum sonrası döneme daha kolay uyum sağlamalarını etkileyecektir.

PURPOSE: The functional status after childbirth is the mother's readiness to assume infant care and to resume selfcare, household, social and community, and occupational activities following childbirth. The recovery of the preconceptional functional status takes longer time than physiological healing process. This study of women who gave birth after birth in order to determine the functional status and influencing factors was conducted as a descriptive and analytical.
MATERIAL AND METHODS: The sampling group of this descriptive and analytical study comprises 200 women who were on the sixth week of postpartum period after giving term birth either vaginally or with C/S, and also had medical records in primary health center number 15 (n=100) and 18 (n=100) in Antalya city center. The data were obtained during house visits by face to face interviews with questionnaire and The Inventory of Functional Status After Childbirth (IFSAC).
FINDINGS: In this study, age, educational level, family type, type of delivery, number of children and the planning status of the pregnancy turned out to be important factors affecting the functional status after childbirth. Baby care and household assistance, the functional status of women who returned earlier and was higher than the average score of DSFD. In general, women with postpartum DSFD'ının also increased over time, but six months later, still functional status of prenatal dönemedikleri was completely restored.
RESULTS: Functional status of women after giving birth, which returns the physiological recovery time takes longer than six weeks. During this period they need to give a holistic approach to women postpartum care to comply more easily affected.

Abstract | Full Text PDF | English Full Text

Amaç: Üriner inkontinans tedavisinde minimal invaziv bir cerrahi yöntem olan transobturator tape (TOT), diğer jinekolojik cerrahilere ek olarak da sıklıkla uygulanmaktadır. Geçmiş çalışmalarda TOT ile %80-92 arasında değişen kür oranları bildirilmiştir. Bu çalışmada, kliniğimizde TOT uygulanan olgularda tedavi başarısının değerlendirilmesi amaçlandı.
Gereç ve Yöntemler: Ocak 2009-Nisan 2013 tarihleri arasında kliniğimizde TOT uygulanan olgular retrospektif olarak incelendi. Olguların takip kontrollerine ait kayıtlar incelenerek TOT başarısı ve takipte gelişen diğer ürojinekolojik problemler değerlendirildi. Devam eden idrar kaçırma şikâyetinin olması TOT başarısızlığı olarak değerlendirildi.
Bulgular: TOT uygulanan ve verilerine ulaşılabilen 107 olgu çalışmaya dahil edildi. Olguların ortanca yaşı 59 (26-84) idi. %72’si (n=77) menopozda, %91.6’sı (n = 98) multipar ve %59.8’ine (n=64) TOT ile eş zamanlı başka operasyonlar uygulanmıştı. En sık yapılan eş zamanlı operasyon vajinal histerektomi idi (n = 42, % 39.3). Olguların ortalama postoperatif takip süresi 2.4 yıl (0.5 - 4 yıl) idi. Takip süresinde olguların % 13.1’inde (n=14) devam eden idrar kaçırma şikayetinin olduğu gözlendi. TOT başarı oranımız % 87.9 olarak hesaplandı. Bu oran ek operasyon uygulanan olgularda % 87.5, ek operasyon uygulanmayanlarda % 88.4 (p>0.05); menopozda olan olgularda % 85.7, menopoz öncesi operasyon uygulananlarda ise %93.3 (p>0.05) saptandı. Yine, takipte olguların % 8.4’ünde sistosel, % 11.2’sinde kaf prolapsusu geliştiği saptandı.
Sonuçlar: Kliniğimizdeki TOT vakalarındaki kür oranı literatürdeki rakamlarla uyumludur. TOT başarısı hastanın menopozal durumundan ya da eş zamanlı başka bir jinekolojik cerrahi yapılmasından etkilenmemektedir.

Aim: Transobturator tape (TOT), a minimal invasive surgery for patients with urinary incontinence, is also frequently applied in addition to other gynecologic surgeries. Previous studies report a cure rate of 80-92% with TOT. In this study, we aimed to evaluate treatment success in patients to whom TOT was applied in our clinics.
Materials and Methods: Patients to whom TOT was applied in our clinics between January 2009 and April 2013 were retrospectively evaluated. Follow up records were investigated to find out our TOT success rate and other urogynecologic problems that developed during follow up. Presence of ongoing urinary incontinence was accepted as TOT failure.
Results: 107 cases to whom TOT was applied and with accessible data were included. Median age of the cases was 59 (26-84). 72% (n=77) of these were in menopause, 91.6% (n=98) were multiparous and 59.8% (n=64) had simultaneous gynecologic surgeries. Most frequent additional operation was vaginal hysterectomy (n=42, 39.3%). Median postoperative follow up duration was 2.4 years (0.5-4years). 13.1% (n=14) of the cases had ongoing urinary incontinence during follow up. Our TOT success rate was 87.9%. This rate was 87.5% in cases with and 88.4% in cases without a simultaneous surgery (p>0.05); 85.7% in postmenopausal and 93.3% in premenopausal cases (p>0.05). During follow up, cystocele developed in 8.4% and cuff prolapsus developed in 11.2% of the cases.
Conclusions: Cure rate of TOT cases in our clinics is in accordance with the numbers in the literature. TOT success rate is not affected from the menopausal status or the application of any other simultaneous gynecologic surgery.

Abstract | Full Text PDF | English Full Text

Amaç: Bu çalışmanın amacı miks tip endometrium kanserinde görülen lokal cerrahi-patolojik faktörler ve bu faktörlerin hücre tipleri ile olan ilişkisini incelemektir.
Gereç ve Yöntemler: Ocak 1993-Mayıs 2013 yılları arasında nihai tanısı miks hücre tipi endometrium kanseri olan 33 olguya ait veriler retrospektif olarak değerlendirildi.
Bulgular: Endometrium kanseri tanısı alıp tedavisi yapılmış 1640 hastanın 33’ü (%2) miks hücre tipine sahipti. Hasta grubunun ortalama yaşı 60 yıldı. 2009 FIGO evreleme sistemine göre hastaların 18’i evre 1’di. Tümör beş olguda (%15,2) endometrioid ve seröz, 12 olguda (%36,4) endometrioid ve berrak hücreli, 12 olguda (%36,4) endometrioid ve müsinöz, dört olguda (%12,1) seröz ve berrak hücreli kompanentten oluşmaktaydı. Yirmi bir olguda (%63,6) berrak hücreli veya seröz kompanentlerden en az biri mevcuttu. Lenf nodu metastazı varlığı sadece berrak hücreli veya seröz hücre tiplerinden en az birini içeren olgularda izlendi (p=0,041). Yaş, tümör boyutu, evre, myometrial invazyon varlığı ve derinliği, servikal yayılım, lenfovasküler alan invazyonu, adneksiyal tutulum, peritoneal sitoloji ve çıkarılan lenf nodu sayısı berrak hücre ve/veya seröz hücre tipini içeren ve içermeyen olgularda istatistiksel olarak benzer bulundu. Median takip süresi 24 aydı ve bu süre içerisinde iki hastada rekürrens gelişti ve bir hastada adjuvan tedavi sırasında progresyon izlendi. Bu üç hastanın ikisinde agresif hücre tipi mevcuttu ve bunlar evre IV-B tümör olup lenf nodu metastazına sahiptiler. Diğer hastada tümör endometrioid ve müsinöz kompanentlerden oluşmakta olup servikal stromal invazyon izlendi.
Sonuç: Tümörün seröz veya berrak hücre kompanenti içermesi sağ kalım açısından önemli prognostik faktör olan lenf nodu metastazını belirlemekteydi.

Objective: To analyze local surgical-pathological factors of mixed type endometrial carcinoma and to examine their relationship with cell types.
Material and Methods: Data of 33 cases, definitely diagnosed with mixed type endometrial carcinoma between January 1993 and May 2013, were examined retrospectively.
Results: Of 1640 patients diagnosed with endometrial carcinoma and received treatment, 33 (2%) had mixed cell type. Average age of the study group was 60 years. According to the FIGO 2009 staging, 18 patients were stage I. Tumors were composed of endometrioid and serous components in 5 cases (15.2%), endometrioid and clear cell components in 12 cases (36.4%), endometrioid and mucinous components in 12 cases (36.4%) and serous and clear cell components in 4 cases (12.1%). In 21 cases (63.6%) at least one of the serous and clear cell components was present. The presence of lymph node metastasis was noticed only in cases composed of serous or clear cell type of endometrial carcinoma (p=0.041). Other surgical-pathological factors such as age, tumor size, grade, presence and depth of myometrial invasion, cervical and lymphovascular area invasion, adnexal involvement, peritoneal cytology, the number of lymph nodes removed and were statistically similar among cases with different cell types. Median follow-up time was 24 months. Within follow-up period, two cases were presented with recurrence of carcinoma and one case was presented with progression during adjuvant treatment. Two of 3 cases had aggressive cell type and were staged as IV-B with lymph node metastasis. Other case had cervical invasion and tumor was composed of mucinous and endometrioid cell type.
Conclusion: Clear cell or serous component of tumor determined lymph node metastasis which is an important prognostic factor in terms of survival.

Abstract | Full Text PDF

Servikal kanser, dünyada en sık görülen üçüncü jinekolojik kanser tipi olup yılda yaklaşık 500,000 kadında servikal kanser tanısı konmaktadır. HPV DNA varlığı, servikal kanser olgularının yaklaşık %95’inde gösterilmiştir. Bivalen ve kuadrivalen olmak üzere FDA (Amerikan Gıda ve İlaç Merkezi) onaylı iki adet HPV aşısı bulunmaktadır. Dünya Sağlık Örgütü (DSÖ), servikal kanseri olgularının önlenmesinde HPV aşılarını önermektedir. HPV infeksiyonu en sık cinsel aktif döneminin başlaması ile izlenmekte olduğu için aşı uygulaması HPV ile temastan önce tavsiye edilmektedir. Birçok gelişmiş ülke, ulusal aşı kampanyalarında hedef popülasyon olarak 12 ile 17 yaş grubunu seçmektedir. 2010 verilerine göre dünyada 33 ülkede ulusal aşı programı uygulanmaktadır; ancak servikal kanser olgularının insidansının yüksek olduğu gelişmekte olan ülkelerin çok azı ulusal aşılama programını uygulamaktadır.

Cervical cancer is the third most common gynecological cancer type in the world and approximately 500.000 women diagnosed as cervical cancer, annually. Human papilloma virus (HPV)-DNA presence was showed in about 95% of the cervical cancer cases. There are two types of over-the-counter HPV vaccine approved by Food and Drug Administration (FDA) named as bivalent and quadrivalent vaccine. World Health Organization (WHO), recommends HPV vaccination in order to prevent cervical cancer cases. Due to higher rates of HPV infection during the beginning of sexually active periods of life, vaccination is recommended prior to HPV infection. Most of the developed countries select individuals between 12-17 years of age as the target population in the national vaccination program. According to 2010 data, 33 countries in the world implemented national HPV vaccination program, however most of the countries where cervical cancer incidence is high do not have a vaccination program and policy.

Abstract | Full Text PDF

Spontan akut pnömotoraks subplevral bleb veya büllerin spontan rüptürü sonucu gelişebilen ve gebelikte son derece nadir görülen bir durumdur. İki günlük dispneyi takiben toraks üst kısımlarda ve boyunda gelişen ağrı ve şişlik şikayeti ile başvuran genç bir gebede bilateral pnömotoraks ve pnömomediastinum teşhis edildi. Tedavide on günlük hospitalizasyon süresince gerek duyuldukça nazal oksijen, anljezikler ve antiemetikler kullanıldı. Bu süre sonunda, fizik muayene bulguları, akciğer filmi ve oksijen saturasyonunda iyileşme kaydedildi. Destekleyici tedaviler yeterli olduğundan cerrahi ya da toraks tüpü gibi invaziv tedavilere gerek duyulmadı. Nadir görülmesine rağmen, dispne ve göğüs ağrısı şikayeti olan her gebede pnömotoraks akla getirilmeli ve diğer durumlardan ayırt etmek için tanı radyografik olarak doğrulanmalıdır. Bu raporda, 10 haftalık bir primigravid gebede spontan akut pnömotoraks ve pnömomediastinum olgusu sunulmuştur.

Spontaneous acute pneumothorax may occur as a result of spontaneous rupture of subpleural blebs or bullae and it is extremely rare during pregnancy. Bilateral pneumothorax and pneumomediastinum were detected in a young pregnant woman admitted with the complaints of swelling and pain on her neck and upper thorax following 2 days of dyspnea. Nasal oxygen, analgesics and antiemetics were used as needed during ten days of hospitalization. Physical findings, chest x-ray and oxygen saturation improved at the end of this period. Since supportive treatment was sufficient, invasive treatments such as surgery or thorax tube were not required. Although rare, pneumothoax should be remembered in any pregnant woman with dyspnea and chest-pain and must be confirmed radiographically to distinguish it from other diseases and conditions. In this report, a case of spontaneous acute pneumothorax and pneumomediastinum in a 10 week primigravida is presented.

Abstract | Full Text PDF | English Full Text

Desmoid tümörler metastatic potansiyeli bulunmayan, lokal olarak invazif özellikli, gebelikle nadiren ilişkili olan, yavaş büyüyen benign fibroblastik neoplazmlardır. Bu olgu sunumunda sezaryen esnasında saptanan bir abdominal desmoid tümör olgusunu sunuyoruz. Bu olgu dirençli ağrı semptomları olan gebelerde ayrıntılı değerlendirmenin önemini vurgulamaktadır.

Desmoid tumors are benign slowly growing fibroblastic neoplasms, with local invasive features and no metastatic potential, which have rarely been described to be pregnancy associated. In this case report we present a case of abdominal desmoid tumor, which was diagnosed during cesarean section. This case emphasizes the importance of detailed examination in pregnant women with refractory pain symptoms.

Abstract | Full Text PDF

Histerektomi dünyada en çok yapılan jinekolojik operasyonlardan biridir ve günümüzde kısa hastanede yatış süresi ve hızlı iyileşme, daha az postoperatif ağrı ve daha iyi kozmetik sonuçlar gibi bilinen pek çok avantajı nedeniyle laparoskopik yaklaşım giderek yaygınlaşmaktadır. Bu güncel tekniklerden biri ise minilaparoskopik histerektomi operasyonudur. Bildiğimiz kadarıyla ülkemizde ilk kez kliniğimizde minilaparoskopik yaklaşımla uterin myom nedeniyle yapılan bir total laproskopik histerektomi operasyon tekniği, avantajları ve dezavantajları açısından değerlendirilmiştir.

Hysterectomy is one of the most common gynecological procedures in the world and because of well-known many advantages such as shorter hospital stay and faster recovery, decreased postoperative pain and better cosmetic results laparoscopic aproach is being widely performed. One of these current procedures is minilaparoscopic total hysterectomy. To the best of our knowledge, this case is the first minilaparoscopic total hysterectomy case in our country performed to a patient diagnosed with uterin fibroid. In this case report we evaluated the technique, advantages and disadvantages of the minilaparoscopic hysterectomy.

Abstract | Full Text PDF | English Full Text

Komplet Androjen Duyarsızlık Sendromu (Testiküler feminizasyon) erkek psödohermafroditizmin en sık nedenini oluşturur. Altta yatan temel patoloji androjen stimülasyonuna karşı end organ duyarsızlığıdır ve bunun sonucunda androjenlerin etki ettiği vücut yapıları ve sistemlerde farklılaşmayı etkileyen bir hastalıktır. Kalıtım şekli hücre içi androjen reseptörlerinden sorumlu olan X'e bağlı resesif bir gen ile ilişkilidir. Hastalık aynı ailenin birkaç ferdinde de görülebilir. Bu nedenle etkilenen bireylerin aile taraması yapılması gerekmektedir. Makalemizde ingüinal bölgede kitle nedeni ile araştırılan ve Komplet Androjen Duyarsızlık Sendromu tanısı alan hastanın aile öyküsünün araştırılması ile ortaya çıkartılan Komplet Androjen Duyarsızlık Sendromlu üç kız kardeş olgusunu sunduk.

Complete Androgen İnsensitivity Syndrome (Testicular feminization) is the most common cause of male pseudohermaphroditism. The underlying pathology is an end organ resistance to androgen stimulation. Androgen Insensitivity Syndrome could be considered as a disease that causes resistance to androgens actions, influencing differentiation of the body structures and systems in which this hormone exerts its effects. Transmission of this disorder is by means of an X-linked recessive gene that is responsible for the androgen intracellular receptor. The disorder is often found in several members of the same family. This article presents the case of three sisters diagnosed with Complet Androgen Insensitivity Syndrom which was found out during the family history investigation of a female patient having a mass in her inguinal region and a diagnosis of Complet Androgen Insensitivity Syndrom.

Abstract | Full Text PDF | English Full Text