Uzayda, özel mikro yerçekimi koşulları ve kozmik radyasyona maruz kalmak, yeryüzü koşullarına kıyasla insan vücudu ve organ işlevlerinde önemli değişiklikler yapar. Bu derleme, konunun doğası gereği sınırlı verilere rağmen, mikro yerçekimi ortamı ve havacılık tıbbının ürolojik boyutundaki son gelişmeleri özetlemeye çalışacaktır. Havacılık ve uzayın böbrek fizyolojisi, vücut sıvısı, idrara çıkma ve doğurganlık üzerinde etkileri olduğu bildirilmiştir. Mikro yerçekimine genel renal yanıt, sodyum retansiyonu, ödem, kan hacminde azalma ve sempatik tonusta artış olarak özetlenebilir. Ayrıca mikro yerçekimi ortamı idrar yolu enfeksiyonlarını kolaylaştırır. Uçuş sırasında idrar hacmi, idrar pH'ı ve idrar sitrat, kalsiyum ve oksalat seviyelerindeki değişiklikler ürolitiyazise yatkınlık oluşturabilir. Ürolojik durumlar uzay tıbbı alanında özel uzmanlık gerektirir. Ürolojik uzay tıbbı alanında daha iyi hizmet verebilmek için yeni teknolojilere de ihtiyaç duyulmaktadır.

In space, the special conditions of microgravity and exposure to cosmic radiation make substantial alterations compared to terrestrial circumstances to the human body and organ functions. This review will try to summarize the recent development in the urological aspect of the microgravitational environment and aerospace medicine despite the limited data as the nature of the topic. Aerospace has been reported to have effects on kidney physiology, body fluid, urination, and fertility. The overall renal response to microgravity can be summarized as is the retention of sodium, edema, decreased blood volume, and an increase in the sympathetic tonus. Also micro gravitational environments facilitate urinary tract infections. Changes in urine volume, urinary pH, and urinary citrate, calcium, and oxalate levels during a flight may predispose to urolithiasis. The urological conditions necessitate special expertise in the field of space medicine. New technologies are also needed to develop providing better service in the field of urological space medicine.

GİRİŞ ve AMAÇ: Mide kanseri birçok histolojik alt tipten oluşur. Mide kanserinde histolojik tiplerin prognostik değeri iyi tanımlanmamıştır. Bu çalışmada mide kanserinde farklı histolojik tiplerin cerrahi ve onkolojik sonuçlar üzerine olan etkilerini araştırmayı amaçladık
YÖNTEM ve GEREÇLER: 2010-2019 yılları arasında mide kanseri nedeniyle gastrektomi yapılan 1060 hasta arasından Indifferansiye karsinom, nöroendokrin tümör ve gastrointestinal stromal tümör histolojisine sahip olan hastalar çalışmaya dahil edildi. Grup 1 (indifferansiye tümör), Grup2 (nöroendokrin tümör) ve Grup 3 (gastro intestinal stromal tümör) olarak 3 gruba ayrıldı. Gruplarda demografik ve klinik özellikler, operasyonel ve onkolojik sonuçlar ve sağ kalımlar karşılaştırıldı.
BULGULAR: Binaltmış hastadan 53’ü (%5) çalışmaya dahil edildi.Grup1: 24;Grup2: 10 ve Grup3;19 hastadan oluşuyordu. Yaş ortalaması (p: 0,591) gruplarda benzerdi Tümörler en sık korpus yerleşimliydi (%41.7 vs %80 vs %42 p: 0,283) Grup 1 ve 2 de yer alan hastalara total gastrektomi sırasıyla %79.2 ve %60 oranında daha sık uygulanmış iken, Grup 3 de subtotal gastrektomi %63.2 sıklılıkla uygulanmıştı. Diseke edilen lenf nodu sayısı Grup 1’de yüksek (24.25 vs 13.70 vs 9.52 p: 0,00) ve ortalama tümor boyutu Grup 3’de daha yüksekti (5,57 cm vs 4.26 cm vs 7.39 cm p: 0,048). Anastomoz kaçağı (p: 0,285) ve postoperatif 90 günlük mortalite (p: 0,285) gruplarda benzerdi. Takiplerde lokal nüks Grup1’de daha sık saptandı (%50 vs %40 vs %10.5 p: 0,0023). Toplam sağ kalım süresi Grup 1’de daha kısaydı (31 ay vs 78 ay vs 99 ay p: 0.005).
TARTIŞMA ve SONUÇ: Demografik özellikler,klinik özelliker ve cerrahi sonuçlar tumor histolojisinden etkilenmez iken, onkolojik sonuçlar (ortalama sağ kalım ve lokal nüks) tumor histolojisi ile ilişkiliydi. İndiffaransiye karsinom diğer histolojik tiplere gore onkolojik açıdan agresif bir seyir göstermişti.

INTRODUCTION: Gastric cancer consists of many histological subtypes. The prognostic value of histological types in stomach cancer is not well defined. In this study, we aimed to investigate the effects of different histological types on surgical and oncological outcomes in stomach cancer.
METHODS: Patients with a histology of undifferentiated carcinoma, neuroendocrine tumors, and gastrointestinal stromal tumors were included in the study of 1,060 patients who underwent gastrectomy for gastric cancer between 2010 and 2019. They were divided into three groups as Group1 (undifferentiated tumor), Group2 (neuroendocrine tumor), and Group3 (gastrointestinal stromal tumor). Demographic and clinical features, operative and oncological outcomes, and survival were compared between the groups.
RESULTS: Of a sample group that included 1,060 diseases, 53 patients (5%) were included in the study. Group 1 consisted of 24 patients, Group 2 consisted of 10 patients, and Group 3 consisted of 19 patients. Average age (p: 0.591), was similar across all groups. Tumors were most frequently located in the corpus (41.7% vs 80% vs 42%, respectively) (p: 0.283). Patients in Group 1 and Group 2 underwent total gastrectomy at a higher rate, with 79.2% and 60%, respectively, whereas in Group 3, subtotal gastrectomy was performed on 63.2% of the patients. The number of lymph nodes dissected was highest in Group 1 (24.25 vs 13.70 vs 9.52, p: 0.00). The anastomosis leak (p: 0.285) and post-operative 90-day mortality (p: 0.285) were similar in each group. Local recurrence was most frequent in Group 1 (50% vs 40% vs 10.5%, p: 0,023). Total survival time was shortest in Group 1 (31 months vs 78 months vs 99 months, p: 0.005).
DISCUSSION AND CONCLUSION: While demographic characteristics, clinical features, and surgical results were not affected by tumor histology, oncological results (overall survey and local recurrence) were associated with tumor histology. Undifferentiated carcinoma showed an oncologically aggressive course compared to other histological types.

GİRİŞ ve AMAÇ: Tendon kılıfının dev hücreli tümörleri (TKDHT), ganglion kistlerinden sonra eldeki en yaygın yumuşak doku tümörleridir. Ayrıca ayak, ayak bileği, diz ve uyluk gibi bölgelerde de görülebilirler. %44'e kadar nüks oranları bildirilmiştir. Bu çalışmanın amacı cerrahi uygulanan TKDHT hastalarını değerlendirmek ve nüks ile ilişkili olabilecek herhangi bir klinik veya histopatolojik özelliği araştırmaktı.
YÖNTEM ve GEREÇLER: 2011-2015 yılları arasında cerrahi eksizyon geçiren 30 hasta retrospektif olarak incelendi. Hasta dosyalarından klinik, patolojik ve radyolojik inceleme sonuçları alındı. Tümör lokalizasyonu ve histopatolojisi, mitotik figürlerin varlığı ve kemik erozyonu, nüks ile muhtemel bir ilişki açısından analiz edildi.
BULGULAR: TKDHT nedeniyle cerrahi olarak tedavi edilen 30 hastanın 21’i kadın (%70), 9’u erkekti (%30). Ortalama yaş 40 (SS: ± 14.4, aralık: 18-68 yıl) idi. Ortalama takip süresi 51 aydı (SS: ± 29.2, aralık: 16-177 ay). Patolojik olarak 23 olgu nodüler tip, 7'si diffüz tip olarak belirlendi. Sekiz hastada postoperatif nüks gözlendi. Preoperatif kemik erozyonu olan hastalarda nüks oranı anlamlı derecede daha yüksek bulundu (p = 0.015). Histopatolojik tip, mitotik figürlerin varlığı ve tümör lokalizasyonu dahil diğer değişkenler nüks oranını anlamlı şekilde etkilemedi. Hiçbir hastada malign transformasyon gelişmedi.
TARTIŞMA ve SONUÇ: Ameliyat öncesi kemik erozyonu varlığı, TKDHT'lerde nüks için bir risk faktörü olarak bulundu. Mitotik figürlerin varlığı, histopatolojik tip ve tümör lokalizasyonu nüks ile ilişkili değildi.

INTRODUCTION: Giant cell tumors of tendon sheath (GCTTS) are the most common soft tissue tumors of the hand after ganglion cysts. Some other areas such as foot, ankle, knee and thigh can also be involved. The recurrence rates up to 44% have been reported. This study aimed to evaluate the clinical results of GCTTS patients who underwent marginal resection and investigate any clinical or histopathological features that might be associated with increased recurrence.
METHODS: Thirty patients who underwent surgical excision between 2011 and 2015 were analyzed retrospectively. Clinical, pathological and radiological examination results were collected from the patient files. The variables including tumor localization, tumor subtype, bone erosion and presence of mitotic figures were analyzed for a possible association with recurrence.
RESULTS: In 30 patients who were treated surgically due to GCTTS, twenty-one patients were female (70%) and 9 were male (30%). The mean age was 40 (SD: ±14.4, range: 18-68 years). The average follow-up period was 51 months (SD: ±29.2, range: 16-177 months). Histopathologically, 23 cases were identified as nodular type, 7 as diffuse type. In 8 patients, postoperative recurrence was observed. The recurrence rate was significantly higher (p=0.015) in patients with preoperative bone erosion, while other variables including histopathological type, presence of mitotic figures and tumor localization did not significantly affect the recurrence rate. None of the patients experienced a malignant transformation.
DISCUSSION AND CONCLUSION: Bone erosion at the time of presentation was found to be a risk factor for recurrence in GCTTSs. The presence of mitotic figures, histopathological type and tumor localization were not associated with recurrence.

GİRİŞ ve AMAÇ: Aşırı aktif mesane (AAM) semptomlarının günlük hayatı etkilediği, yaşam kalitesini azalttığı, iş verimliliğini olumsuz yönde etkilediği, aile hayatı, sosyal ilişkileri ve uyku düzenini bozduğu bilinmektedir. Bu çalışmanın amacı Türk toplumunda genç erkek hastalarda anksiyete ile AAM arasındaki ilişkiyi değerlendirmektir.
YÖNTEM ve GEREÇLER: 2015 – 2020 Tarihleri arasında AAM tanısı alan 18-35 yaş arası erkek hastalar çalışmaya dahil edildi. Tüm çalışma katılımcılarına, alt üriner sistem semptomlarını değerlendirmek amacıyla AAM sorgu formu (OAB-V8) doldurtuldu. AAM hastalarının anksiyete düzeylerini değerlendirmek için Hamilton anksiyete derecelendirme skalası (HAM-A) kullanıldı. Anksiyöz hastaların anksiyolitik tedavi öncesi ve tedavi sonrası OAB-V8 semptom skorları istatistiksel olarak karşılaştırıldı.
BULGULAR: Çalışmaya katılan 87 hastanın ortalama yaşı 26.28 ± 4.53 (%95 CI: 25.5-27.2) yıl ve hastaların OAB-V8 semptom skoru ortalama 24.96 ± 5.7 (14-36) olarak bulundu. Anksiyetesi olmayan grup (1. grup) ile orta şiddette anksiyetesi olan grupta (2. grup) OAB-V8 semptom skorunda 1. ayda tedavi öncesi döneme göre anlamlı olarak iyileşme sağlandı (p<0.001). Üçüncü aydaki OAB-V8 semptom skorları incelendiğinde, anksiyolitik tedavi almayan 1. grup ve anksiyolitik tedavi alan 2. ve 3. grup skorları 9.6±1.8, 11.2±3.2, 10.6±2.8 şeklinde idi ve her üç grupta da 1. aya göre anlamlı değişim gözlendi (p<0.001).
TARTIŞMA ve SONUÇ: Klinik olarak anlamlı anksiyete ve depresyonu olan hastalarda AAM ve AAM’nin yarattığı sıkıntılar, normal popülasyona göre anlamlı derecede yüksek bulunmaktadır. Bizim çalışmamızda da AAM’si olan hastaların HAM-A anksiyete skorları daha yüksek bulunmuştur. AAM, genç erkek popülasyonda görülebilen ve anksiyetenin de eşlik edebileceği yaygın bir durumdur ve bu hastalarda multidisipliner yaklaşımlarla kombine tedavilerin erken dönem yanıtları oldukça etkindir.

INTRODUCTION: Overactive bladder (OAB) symptoms are known to affect quality of life. The aim of this study is to evaluate the relationship between anxiety and OAB in young male patients in Turkish society.
METHODS: Male patients aged 18-35 years, diagnosed with OAB between 2015 and 2020, were included in the study. OAB query form (OAB-V8) was filled by participants. Hamilton anxiety scale (HAM-A) was used to evaluate the anxiety levels of OAB patients. OAB-V8 scores were compared statistically before and after anxiolytic treatment of anxious patients.
RESULTS: The mean age of 87 patients was 26.28 ± 4.53 (95% CI: 25.5-27.2) and the mean OAB-V8 symptom score was 24.96 ± 5.7 (14-36). The OAB-V8 symptom score in the group without anxiety (group 1) and the group with moderate anxiety (group 2) improved significantly at 1 month compared to the pre-treatment period (p <0.001). When the OAB-V8 symptom scores in the third month were analyzed, the 1st group who didn't receive anxiolytic treatment and the 2nd and 3rd group scores receiving anxiolytic treatment were 9.6±1.8, 11.2±3.2, 10.6±2.8, and significant change in all three groups compared to the 1st month was observed (p <0.001).
DISCUSSION AND CONCLUSION: In patients with anxiety, the problems caused by OAB are significantly higher than normal population. In our study, HAM-A anxiety scores were found higher in patients with OAB. OAB is a common condition that can be seen in young male population and may accompany anxiety. Treatments combined with multidisciplinary approaches are highly effective in these patients.

GİRİŞ ve AMAÇ: Rekürren Aftöz Stomatit (RAS), tekrarlayan ve ağrılı oral ülserlerle karakterize oral mukozanın en sık görülen hastalıklarından biridir. Çalışmamızda RAS’ın yaşam kalitesi üzerine etkisini ve RAS ile anksiyete ve depresyon arasındaki ilişkiyi değerlendirmeyi amaçladık.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Çalışmaya 70 hasta (35 kadın, 35 erkek) ile yaş ve cinsiyet açısından eşleştirilmiş 70 sağlıklı gönüllü (32 kadın, 38 erkek) dahil edildi. Bireylerin demografik özellikleri ve tıbbi öyküleri kaydedildi. Hastalar ve gönüllüler tarafından Dermatoloji Yaşam Kalitesi İndeksi (DYKİ) ve Hastane Anksiyete ve Depresyon ölçeği (HAD) dolduruldu. Sonuçlar istatistiksel olarak karşılaştırıldı.
BULGULAR: RAS hastalarının DYKİ skoru kontrol grubundan daha yüksekti (p <0.001, IQR 6.0-15.0 ve 2.0-9.0). Aktif dönemdeki hastaların ise, DYKİ skorunun remisyon dönemindeki hastalardan anlamlı yüksek olduğu tespit edildi (p: 0.039, IQR: 6.5-16.0 ve 2.0-10.0). Gruplar arasında HAD ölçeği skorlarında ise (p > 0.05) anlamlı farklılık yoktu.
TARTIŞMA ve SONUÇ: Çalışmamızdaki sonuçlar anksiyete ve depresyon ile RAS arasında bir ilişki bulunmadığını göstermektedir. Ancak, RAS özellikle hastaların daha çok etkilendiği aktif dönemde yaşam kalitesini belirgin olarak düşürmektedir.

INTRODUCTION: Recurrent aphthous stomatitis (RAS) is one of the most common diseases of the oral mucosa characterized by recurrent painful oral ulcers. We aimed to evaluate the effect of RAS on quality of life and the relationship between RAS and anxiety and depression.

METHODS: The study involved 70 patients (35 female, 35 male) with RAS and 70 healthy volunteers (32 females, 38 males) who matched the patients with age and gender. Demographic features and medical histories of individuals were recorded. Patients and controls filled out the Dermatology Life Quality Index (DLQI) and the Hospital Anxiety and Depression scale (HADs). The results were compared statistically.
RESULTS: The DLQI score of RAS patients was significantly higher than the control group (p<0.001, IQR 6.0-15.0 vs. 2.0-9.0). DLQI score for the patients during the active phase was significantly higher than that for the patients during the remission period (p: 0.039, IQR: 6.5-16.0 vs. 2.0-10.0). There was no significant difference in HADs scores between the groups (p> 0.05).
DISCUSSION AND CONCLUSION: The results of our study show that there is no relationship between RAS and anxiety and depression. However, RAS significantly decreases the quality of life, particularly during the active phase.

GİRİŞ ve AMAÇ: SARS-CoV-2 (Covid-19), yayılımının insandan insana olduğu tespit edilmesiyle birlikte tüm dünya karantina sürecine girmiş ve sosyal izolasyon kuralları uygulanmaya başlanmıştır. İzolasyon ve enfekte olma korkusu tüm toplumu etkilese de hamile kadınlarda daha fazla hissedilmiştir. Çalışmamızın amacı Covid-19 pandemisi kaarantina süreci sırasında gebe kadınlardaki anksiyete durumunu ve davranışsal değişiklikleri izlemek ve antenatal bakım kalitesini değerlendirmektir.
YÖNTEM ve GEREÇLER: 07 Mayıs-31 Mayıs 2020 tarihleri arasında Prof. Dr. Cemil Taşcioglu Şehir Hstanesi kadın hastalıkları ve doğum polikliniğine başvuran toplam 291 hasta (174 gebe, 102 gebe olmayan) araştırmaya katılmıştır. Data, State-trait anksiyete ölçeği (STAI) ve yaşam değişikliği sorgu formu doldurulması ile kalitatif ve kantitatif metotlar kullanılarak, yüz yüze anket yöntemi ile toplanmıştır. Anksiyete seviyesi, davranışsal değişimler ve antenatal bakım kalitesi değerlendirilmiştir.
BULGULAR: Gebe katılımcılarda, gebe olmayanlara göre STAI durumluluk (STAI-S) anksiyete seviyesi daha fazla idi (43,67±10,77 vs. 39,62±9,45, p=0,02). Her iki grupta STAI süreklilik (STAI-T) anksiyete skoru arasında fark bulunamadı (43,57±8,07 vs. 43,33±9,56, p=0,82). Gebe katılımcı grubunda 60 hasta ilk trimester, 53 ikinci ve 61 hasta üçüncü trimesterde idi. Psikososyal destek, eğitim durumu veya trimester farklılığı gebe hasta grubunda STAI-S ve STAI-T skorunda farklılık yaratmadı. Gebe hastaların %67,8’i hastane korkusundan bahsederken, %46,6’sı bu nedenle prenatal bakım randevularını iptal ettiğini söylediler. Randevu iptali en fazla üçüncü trimesterde izlendi (p=<0,001).
TARTIŞMA ve SONUÇ: Covid-19 karantina peryodu süresince maternal anksiyete artış ve antenatal bakım kalitesinde azalma izlendi. Bu durum, ileri dönemde araştırılması gereken perinatal morbidite ve mortalitede artışa neden olabilir.

INTRODUCTION: The novel coronavirus, named as SARS-CoV-2 (Covid-19), spreads primarily thru human to human transmission and for this reason governments across the globe have enforced social isolation rules. Isolation and the fear of getting infected, affected the entire population, but it is felt more in pregnant women.The aim of this study is to examine the anxiety and behavioral changes in pregnant women caused by COVID-19 pandemic and antenatal care quality during the quarantine period.
METHODS: A cross-sectional study was initiated at outpatient clinic of Obstetrics and Gynecology Department in Prof. Dr. Cemil Tascioglu City Hospital, Istanbul, Turkey, between 07 May and 31 May 2020 during the Covid-19 outbreak curfew quarantine period. A total of 291 patients (174 pregnant and 102 non-pregnant) were included. The data was obtained from both qualitative and quantitative methods by face to face survey, using the State-trait anxiety inventory (STAI) and personal information form with lifestyle change questionnaire. Anxiety levels, behavioral changes were compared and antenatal care quality assessed.
RESULTS: Pregnant participants had higher anxiety STAI state (STAI-S) scores than the non-pregnant participants (43,67±10,77 vs. 39,62±9,45, p=0,02). The STAI trait (STAI-T) anxiety scores were similar between the two groups (43,57±8,07 vs. 43,33±9,56, p=0,82. 60 of pregnant participants were in first trimester, 53 were in second and 61 were in third trimester. The education level of the pregnant participants and whether they received psychosocial support or in which trimester they were, did not make any difference between the STAI-S and STAI-T scores. 67,8% of pregnant participants stated about the fear of going to the hospital and 46,6% cancelled their appointments of prenatal care. Appointment cancelling was highest in third trimester (p=<0,001).
DISCUSSION AND CONCLUSION: During quarantine period, increased maternal anxiety and decreased antenatal care quality determined, that may lead to increase in perinatal morbidity and mortality.

GİRİŞ ve AMAÇ: Bu çalışmanın amacı Ga-68 Prostat Spesifik Membran Antijen (PSMA) Pozitron Emisyon Tomografisi/Bilgisayarlı Tomografi (PET/BT) çekilen hastalarda alt ekstremiteye yönelik ek çekimlerin tanı ve tedavideki etkinliğini değerlendirmektir.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Ga-68 PSMA PET/BT çekilirken verteks-üst uyluk çekime ek alt ekstremite çekimi de yapılmış 59 prostat kanseri hastasının dosyaları çalışmaya dahil edilmiştir. Çalışmamıza hem klinik şüphe üzerine alt ekstremite çekimi yapılan hem de Sağlık Uygulama Tebliği’ne (SUT) göre rutin alt ekstremite çekimi yapılan hastalar dahil edilmiştir. Bu iki kol arasında alt ekstremite çekimin etkinliğinin farklılığı ile birlikte tüm örneklemde ek çekimin etkinlik ve klinik faydası değerlendirilmiştir.
BULGULAR: Klinik şüphe ile alt ekstremite çekimi yapılan grupta saptanan metastaz oranı (%31.1) diğer gruba(7.69) göre daha yüksektir. Ancak her iki grupta da saptanan metastazlar tedavi değişikliğine yol açmamaktadır.
TARTIŞMA ve SONUÇ: Ek çekimlerin klinikte neden olduğu zaman kaybı, hastanın doz maruziyeti ve bu çalışmadaki çıktılar göz önüne alındığında alt ekstremite çekimlerinin efektif olmadığını söylemek mümkün olabilir.

INTRODUCTION: The aim of this study is to evaluate the effectiveness of routine additional acquisitions for lower extremity in the diagnosis and treatment of patients undergoing Ga-68 Prostate Specific Membrane Antigen (PSMA) Positron Emission Tomography / Computed Tomography (PET / CT).
METHODS: The files of 59 prostate cancer patients who underwent additional acquisition of the lower extremities in addition to the vertex-upper thigh in Ga-68 PSMA PET / CT studies were included in the study. In our study, patients with both lower limb acquisition on clinical suspicion and with routine lower limb acquisition were included. Along with the difference in the effectiveness of the lower limb acquisition between these two arms, the efficacy and clinical utility of the additional acquisiton were evaluated in the entire sample.
RESULTS: The rate of metastasis detected in the group with lower limb acquisiton with clinical suspicion (31.1%) is higher than in the other group (7.6%). However, metastases detected in both groups do not cause changes in the treatment.
DISCUSSION AND CONCLUSION: Considering the loss of time caused by additional acquisitons in the clinic, the radiation dose exposure of the patient and the outcomes in this study, it may be possible to say that the lower extremity acquisitons are not effective.

GİRİŞ ve AMAÇ: Sentetik bir opioid analjezik olan meperidin, doğum eyleminin süresini ve doğum sırasındaki ağrıyı azaltması nedeniyle birçok doğum merkezinde ampirik olarak kullanılmaktadır. Bu çalışmada meperidin uygulamasının doğum eylemi süresine etkisini incelemeyi amaçladık.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Bu çalışma prospektif randomize plasebo kontrollü bir çalışma olarak tasarlanmıştır. 250 hasta çalışma grubuna ( 0.5 ml-25 mg meperidine i.v.) ve kontrol grubuna (0,5 ml i.v. serum fizyolojik) randomize edilmiştir.Uygulama, çalışmanın başında doğumun aktif faz başlangıcının 4cm %60-70 efesman olarak belirlendiği zamanda yapılmıştır.Çalışmanın birincil sonucu aktif fazın (DAP) süresi olarak belirlendi. Çalışmanın ClinicalTrials.gov kaydı yapılmıştır.( NCT01555671).

BULGULAR: Çalışma ve kontrol grupları yaş, parite, vücut kitle indeksi (VKİ), sezaryen oranları ve ortalama gebelik haftaları açısından karşılaştırıldığından, gruplar arası anlamlı fark izlenmedi.(p=0.126, p=0.427, p=0.163, p=0.511, p=0.845, sırasıyla). Hem toplam hasta popülasyonunda hem de primipar grupta total doğum süresi (TDL) ve aktif faz süresi (DAP), kontrol grubuna kıyasla meperidine grubuna göre anlamlı olarak daha kısa idi.( Ort ± SS: 273±129 dk. vs 331±177 dk., p=0.033; 249±122 dk. vs 304±167 dk., p=0.029, sırasıyla).Doğumun ikinci evre süresi için (DSS), total hasta popülasyonunda ve primipar grupta, çalışma ve kontrol grupları arasında anlamlı fark izlenmedi (p=0.930, p=0.229, sırasıyla). Multipar grupta, her üç parametre de, total doğum süresi, aktif doğum süresi, ve doğumun ikinci evresi için, gruplar arasın süre açısından anlamlı fark izlenmedi (p=0.170, p=0.157, p=0.498; sırasıyla).
TARTIŞMA ve SONUÇ: Bulgularımız, primipar kadınlarda meperidin uygulamasının daha kısa doğum aktif faz süresi ile ilişkili olduğunu ortaya koydu.

INTRODUCTION: Meperidine, a synthetic opioid analgesic, is used empirically in many birth centers due to its effect on the duration of labor as well as pain relief during labor. In this study, we aim to examine the effect of meperidine administration on the duration of labor.
METHODS: This study was designed as a prospective randomized placebo-controlled study; 250 patients were randomized into two groups where the study group received 0.5 ml-25 mg i.v. meperidine and the control group received 0.5 ml i.v. saline solution, all at the start of the active phase. The start of the active phase of labor was defined as 4 cm cervical dilatation and more than 50% cervical effacement. Primary outcome was determined as the duration of the active phase (DAP). (ClinicalTrials.gov identifier: NCT01555671).
RESULTS: Women randomized to the meperidine group had shorter total duration of labor (TDL) and shorter duration of the DAP compared to the control group, both in the total patient population women ( Mean ± SD: 273±129 min. vs 331±177 min., p=0.033; 249±122 min. vs 304±167 min., p=0.029, respectively) and in primiparous (Mean ± SD: 372±134 min. vs 400 ± 179 min., p=0.026; 296 ±126 min. vs 363±170 min., p=0.024, respectively). No statistically significant difference was found between the total patient population and primiparous group in term of the second stage of labour (DSS) (p=0.930, p=0.229;respectively). Multiparous women in meperidine and control groups, did not show a statistically significant difference in terms of the TDL, DAP and the DSS (p=0.170, p=0.157, p=0.498; respectively). No statistically significant difference was found between the two study groups in terms of age (p=0.126), parity (p=0.427), body mass index (BMI) (p=0.163), cesarean rates (p=0.511) and mean gestational weeks (p=0.845).
DISCUSSION AND CONCLUSION: Our findings revealed that meperidine administration was associated with shorter duration of active phase of labor in primiparous women.

GİRİŞ ve AMAÇ: Covid-19 vakalarındaki hızlı ve küresel düzeydeki artış ile sağlık sistemlerinde mortalite riski bulunan ve hastane yatışı gereken hastaların tespiti önem kazanmaktadır. Bu çalışmanın amacı acil servise başvuran Covid-19 enfeksiyonu olan hastaların REMS ve MEWS gibi hızlı skorlama sistemleri ile 1. ay sonundaki mortalitelerini ve acil servisteki klinik sonlanımlarını ön görmeye çalışmaktır.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Bu çalışma tek merkezli, prospektif, gözlemsel çalışma olarak tasarlandı. Çalışmaya acil servise 1 aylık süreçte başvuran toplam 392 tane Covid-19 enfeksiyonu tanısı almış hastalar dahil edildi. Her olgu için REMS ve MEWS skorları hesaplandı. Bu skorlar ile hastaların demografik verileri, taburculuk, servis yatışı, YBÜ yatışı gibi klinik sonlanımları ve 1. ay mortaliteleri analiz edildi. REMS ve MEWS skorlarının 1 aylık mortaliteyi ve hastaneye yatışını ön görebileceği cut-off değeri belirlenebilmesi amacıyla ROC eğrileri analiz edildi.
BULGULAR: Çalışmamıza alınan 392 hastanın %43.4’ü (n=170) kadın, %56.6’sı (n=222) erkekti. Hastalarımızın yaş ortalaması 48.98±19.49 yıldı. Hastalarımızın 1 aylık mortalite oranı %4,3 idi (n=17). Komorbid hastalığı olan hastaların 1. ay sonundaki mortalitesi, olmayanlara göre daha yüksekti (p<0.01). REMS skoru ortalaması mortalitesi olanlarda (7,24±3,77) olmayan hastalara (2,87±3,09) göre daha yüksekti ve aralarında istatistiksel olarak anlamlı bir fark vardı (p<0.01). Benzer şekilde MEWS skoru ortalaması mortalitesi olanlarda (2,76±1,86) olmayan hastalara (1,65±1,35) göre daha yüksekti ve istatistiksel olarak anlamlı bir fark vardı (p<0.01). Servise yatırılan hastaların REMS skoru, taburcu olan hastalara göre daha yüksek saptandı (p<0.01) ve ROC analizinde 3 kesme değeri olarak belirlendiğinde, REMS skoru 3 ve üzeri olan olgularda servis yatışı, taburcu olanlara göre 5 kat fazla idi (OR: 1: 5.022 %95 CI: 3.088-8.168)).
TARTIŞMA ve SONUÇ: cil servise başvuran Covid-19 tanılı hastaların 1 aylık mortalitesini ön görmede, hastaneye yatışı gereken hastaların belirlenmesinde REMS ve MEWS skorlama sistemleri acil hekimlerine faydalı ve yol gösterici olabilir. Bu skorlama sistemlerinin acil servislerde kullanılması, hastaların klinik sonlanımlarını ilk değerlendirme anında ön görülmesini sağlayabilir ve hastaların prognozunu ön görmede de pratik bir yöntem olabilir.

INTRODUCTION: The aim of this study is to predict their clinical termination and the mortality rate at the end of the first month with rapid scoring systems such as REMS and MEWS of COVID-19 patients admitted to the emergency department.
METHODS: A total of 392 patients diagnosed with COVID-19 admitted to the emergency department in 1 month included in the study. REMS and MEWS were calculated for each case. Demographic data of patients, clinical outcomes (discharge, service or ICU hospitalization) and first-month mortality were analysed with ROC curves to determine the cut-off value based on these scores.
RESULTS: The 1-month mortality rate of our patients was 4.3% (n=17). REMS was higher in the mortality of patients which are (7.24±3.77) with COVID-19 than survivals (2.87±3.09), and there was a statistically significant difference between them (p<0.01). Similarly, the average of the MEWS was higher in the mortality of patients (2.76±1.86) than in patients which are survival (1.65±1.35), and there was a statistically significant difference (p<0.01). The REMS of patients admitted to the service was higher than that of patients discharged (p<0.01). When the REMS score was determined as 3 cut-off value in ROC analysis, service hospitalization was 5 times higher in patients with a REMS score of 3 and above than in those who were discharged (OR: 1: 5.022 95% CI: 3.088-8.168)). Also REMS and MEWS were higher in ICU patients than in discharged patients (p<0.01).
DISCUSSION AND CONCLUSION: In predicting the 1-month mortality of ED patients diagnosed with COVID-19, REMS and MEWS scoring systems can be useful and guiding in determining the patients who need hospitalization for emergency physicians. The use of these scoring systems in emergency departments can help predict the clinical outcomes of patients at the time of the initial evaluation and can also be a practical method of predicting the prognosis of the patients.

GİRİŞ ve AMAÇ: Araştırmamızın amacı, bağ dokusu hastalığı (BDH) olan hastalarda radyoterapinin akut ve geç toksisitelerini değerlendirmektir.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Ocak 2010-Aralık 2020 tarihleri ​​arasında kliniğimizde radyoterapi uygulanan kanser ve bağ dokusu hastalığı tanısı olan hastaların tıbbi kayıtları retrospektif olarak incelenerek, radyoterapinin akut ve kronik yan etkileri değerlendirildi.
BULGULAR: Çalışmamızda hastaların radyoterapi uygulaması sırasında ortalama yaşları 58 (45-74) ve bağ dokusu hastalığı tanısı anında 50 (35-68) idi. Hastaların 14'ü kadındı (%77.7). Primer tümör lokalizasyonu; meme 8 (%44.7), serviks 2 (%11.1), rektum 2 (%11.1), prostat 2 (%11.1), beyin 1 (%5.5), akciğer 1 (%5.5), larenks 1 (%5.5) ve endometrium 1 (%5.5) idi. Dokuz hastada (%50) Behçet hastalığı, 5 hastada (% 28) Sistemik Lupus Eritematozus, 2 hastada (% 11) Sistemik Skleroz ve 2 hastada (%11) Dermatomiyozit bulunmaktaydı. Daha yüksek dozlarda radyoterapi alan küratif gruptaki hastalarda, diğer grublara göre daha fazla akut yan etki gözlemlenmiştir. On üç (%72) hastada grad 1 ve 6 (%33) hastada grad 2 akut toksisite görülürken, yanlızca serviks ve beyin kanseri tanısı olan 3 (%17) hastada eşzamanlı kemoradyoterapiye bağlı kronik grad 2 hematolojik toksisite saptandı. En yaygın olan akut yan etkiler radyasyon dermatiti, bulantı, yorgunluk ve diare olarak değerlendirildi.Grade 2'den yüksek akut veya kronik toksisite kaydedilmedi.Akut toksisiteler nedeniyle radyoterapi tedavisi sırasında herhangi bir ara verilmedi ve tüm hastalar öngörülen radyoterapi şemasını tamamladı.
TARTIŞMA ve SONUÇ: Son yıllarda ilerleyen radyoterapi teknolojileri ile tedavi edilen hasta grubunda artmış akut ve kronik toksisite riski saptanmazken; BDH tanısı olan kanser hastalarında radyoterapinin iyi tolere edildiği gözlendi. Bu grup hastalarda, her hasta için bireyselleştirilmiş tedavi stratejisi ile etkin tedavi ve daha düşük toksisite profiline ulaşmak mümkün olacaktır.

INTRODUCTION: The objective of this research was to evaluate acute and late toxicities of radiotherapy for patients with connective tissue disease (CTD).
METHODS: A retrospective review was performed with the medical records of patients with diagnosis of both cancer and CTD, who have undergone radiotherapy at our institution between January 2010 to December 2020. Acute and chronic adverse effects of radiotherapy were analyzed.

RESULTS: The mean age of the patients at time of RT was 58 years (45-74) and 50 years (35-68) at CTD diagnosis. Fourteen of patients were female (77.7%). Primary tumor location was as; breast 8 (%44.7), cervix 2 (%11.1), rectum 2 (%11.1), prostate 2 (%11.1), brain 1 (%5.5), lung 1 (%5.5), larynx 1 (%5.5) and endometrium 1 (%5.5). Nine patients (%50) had Behçet's disease, 5 ( % 28) Systemic Lupus Erythematosus, 2 (% 11) Systemic Sclerosis and 2 (%11) Dermatomyositis. Patients in the curative group receiving higher doses of radiation have experienced more acute toxic effects than the others. Thirteen (% 72) patients had any grade 1 and 6 (%33) patients had any grade 2 acute toxicities while only 3 (%17) patients with cervical and brain cancers had chronic grade 2 hematological toxicity due to concomitant chemoradiotherapy. The most common of acute toxicities were radiation dermatitis, nausea, fatigue and diarrhea.No acute or chronic toxicities higher than grade 2 were recorded.There was not any interruption occured during radiotherapy treatment because of acute toxicities and all patients completed their prescribed course of radiotherapy.
DISCUSSION AND CONCLUSION: With new radiotherapy techniques there was no increased incidence of acute and chronic risk of toxicity observed and radiotherapy was generally well-tolerated for patients with CTD during the treatment and follow up. Individualizing treatment strategy for each patient will help to improve the results for this group of patients with increased treatment efficacy and decreased toxicity.

GİRİŞ ve AMAÇ: Bu çalışmada COVİD-19 tanısı alan hastalarda ilk başvuru anında ve hastalık seyri boyunca çekilen kontrol toraks BT bulgularındaki zamansal değişiklikleri değerledirmeyi amaçladık.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Çaışmamıza 10.03.2020-10.05.2020 tarihleri arasında hastanemize başvuran ve RT-PCR testi ile COVİD-19 tanısı alan, tanı ve tedavi sürecinde hastanemizde 1’den fazla toraks BT çekilmiş 55 hasta (29 erkek ve 26 kadın) dahil edilmiştir. Semptom başlangıcından sonra hastalık süreci 6 evreye ayrılmış ve her evredeki BT paternleri analiz edilmiştir. Buna ek olarak semikantitatif bir skorlama yöntemi kullanarak her beş lobdaki BT skorlarını hesapladık.
BULGULAR: Tüm evrelerde ek sık görülen BT paterni buzlu cam dansitesi, kaldırım taşı paterni ve konsolidasyon idi. En yüksek total BT skorları 10. ve. 21. günler arasında hesaplandı. Bu patern bir süre benzer şekilde devam etti. 28. günden sonra BT çekilen hastaların %96'ında rezidüel hastalık bulguları gözlemlendi.
TARTIŞMA ve SONUÇ: Covid-19 Pnömonisinin BT bulguları zamana bağlı belirli bir paternde ilerlemektedir. Hastalık tutlumunun en fazla olduğu günler 10. ve 21.günler arasıdır. 28. günden sonra bile hastalarda rezidüel hastalık bulguları gözlenmektedir.

INTRODUCTION: We aimed to determine the temporal changes on thoracic computed tomography (CT) in patients with coronavirus disease 2019 (COVID-19) pneumonia, during the course of the disease.
METHODS: Our sample included 55 patients (29 men, 26 women) who were admitted to our hospital between March 10 and May 10 2020 with COVID-19, diagnosed by reverse-transcription polymerase chain reaction, who underwent at least two CT examinations in our hospital. From the onset of the symptoms, the disease process was divided into six stages, and CT patterns at each stage were analyzed. In addition, we calculated the CT score by using a semiquantitative method to measure the involvement in all five lung lobes.
RESULTS: The most common CT patterns in all stages were ground-glass opacification, crazy-paving pattern, and consolidation. The total CT scores were highest between the 10th and 21st days. This pattern continued similarly for a while later. Residual signs of disease were found in 96% of the patients who underwent CT after the 28th day.
DISCUSSION AND CONCLUSION: CT findings in COVID-19 pneumonia progress in a certain time-dependent pattern. The disease is most severe between the 10th and 21st days. Residual disease findings are observed even after 28 days in most patients.

GİRİŞ ve AMAÇ: Çocukluk çağında kas iskelet sistemi ağrıları çok sık görülmektedir. Bazen uzun süreli ve tekrarlayıcı özellikte olabilmektedir. Bu ağrıların önemli sebeplerinden birisinin eklem hipermobilitesi olduğu çeşitli araştırmalar ile gösterilmiştir. Eklem hipermobilitesi olan çocuklarda yaygın kas iskelet sistemi ağrısı, uyku bozuklukları, yorgunluk ve emosyonel bozukluk sık görülür. Kişilerin kendi fiziksel, psikolojik ve sosyal işlevlerinden ne ölçüde memnun olduklarının değerlendirildiği yaşam kalitesinin kronik hastalıklara bağlı olarak azaldığı gösterilmiştir. Bu çalışmanın amacı sağlıklı ilkokul çocuklarında eklem hipermobilite prevalansını saptamak ve eklem hipermobilitesi olmayan çocuklar ile aralarında yaşam kalite farkı varlığının araştırılmasıdır.
YÖNTEM ve GEREÇLER: T.C. Milli Eğitim Bakanlığı İstanbul İl Milli Eğitim Müdürlüğünden ve S.B. Okmeydanı SUAM'den gerekli izinler alındıktan sonra Cevdet Şamıkoğlu İlkokulunda eğitim gören, velileri tarafından ve kendilerinin bilgilendirilmiş gönüllü onamı alınmış 8-12 yaş arasındaki sağlıklı çocuklarda 01/11/2016-01/05/2017 tarihleri arasında eklem hipermobilitesi varlığı araştırıldı. Çalışmaya 211(55,8%) kız, 167(44,2%) erkek olmak üzere toplam 378 öğrenci dahil edildi. Ortalama yaş 9,87 (8-12) olarak hesaplandı.Eklem hipermobilitesi tanısı için çocuklarda "Beighton" skoruna bakıldı. Bu skorlara göre çocuklar "eklem hipermobilitesi olan, artmış eklem mobilitesi olan ve eklem hipermobilitesi olmayan" olarak 3 gruba ayrıldı. Beighton skoruna göre 0-4 puan arasındaki öğrenciler hipermobilitesi olmayan gruba (Grup I), Beighton skoru 5-6 puan arasında olanlar artmış eklem mobilitesi grubuna (Grup II) ve 7-9 puan arasındaki öğrenciler eklem hipermobilitesi olanlar grubuna (Grup III) dahil edildi. Tüm çocuklara pediatrik yaşam kalitesi envanteri versiyon 4 uygulandı ve yaşam kalite skorları ölçüldü. Gruplar arasındaki pediatrik yaşam kalite envanteri sonuçları istatistiksel anlamlılık açısından karşılaştırıldı.
BULGULAR: Çalışmaya katılan 378 öğrencinin Beighton ortalama skoru 2,4±2,2. Pediatrik yaşam kalite envanteri toplam skor ortalaması 77±13,3. Grup I, grup II ve grup III de hastaların yaşları, cinsiyet dağılımı, pediatrik yaşam kalitesi envanteri toplam skoru, psikososyal skoru ve fiziksel sağlık skoru anlamlı (p ˃ 0.05) farklılık göstermemiştir.
TARTIŞMA ve SONUÇ: Sonuçlarımız, eklem hipermobilitesinin çocuk hastalarda yaşam kalitesini etkilemediğini göstermektedir ancak bu konuda daha kapsamlı çalışmalara ihtiyaç vardır.

INTRODUCTION: The aim of this study was to determine the prevalence of joint hypermobility in healthy primary school children and to investigate the quality of life differences between children with and without joint hypermobility.
METHODS: Joint hypermobility was investigated in healthy children aged 8-12 years. The "Beighton" score was evaluated for the diagnosis of joint hypermobility. According to these scores, children were divided into three groups as "joint hypermobility,” “increased joint mobility” and “no joint hypermobility”. All children were evaluated by the Pediatric Quality of Life Inventory (PedsQL) version 4 and quality of life scores were measured. The PedsQL results were compared between the groups in terms of statistical significance.
RESULTS: The mean Beighton score of 378 students enrolled in the study was 2.4±2.2. The PedsQL mean total score was 77±13.3. Age, sex distribution, pediatric PedsQL total score, psychosocial score and physical health score did not differ significantly between groups.
DISCUSSION AND CONCLUSION: Our results show that joint hypermobility does not affect the quality of life in healthy children but more extensive studies in this field are needed.

GİRİŞ ve AMAÇ: Her yıl 1.8 milyon kişi kolon kanseri tanısı almaktadır. Hastanın takip ve adjuvan tedavi planlamasında lenf nodunda metastaz varlığı önemli bir prognostik faktördür. Kanser evrelemesi ve prognoz tayini için TNM sınıflandırması kullanılabilir. Ancak TNM sınıflandırması her zaman yeterli prognostik bilgi vermeyebilir. Bu nedenle prognostik değer açısından kılavuzlar güncellenmekte ve yeni prognostik parametreler araştırılmaktadır. Bu parametrelerden biri de metastatik lenf nodu sayısının eksize edilen toplam lenf nodu sayısına bölünmesiyle hesaplanan metastatik lenf nodu oranıdır (mLNR). Mide, pankreas ve mesane kanserinde mLNR'nin prognostik değeri hakkında benzer yayınlar vardır.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Hastanemizde son 10 yılda kolorektal kanser nedeniyle tedavi edilen 496 evre II ve evre III hastaya ait patoloji raporları retrospektif olarak incelendi. Yaş, cinsiyet, tümör yerleşim yeri, tümör boyutu, T evresi, lenfovasküler invazyon, perinöral invazyon, tümör tomurcuklanması, tümör depoziti, toplam ve metastatik lenf nodu sayısı gibi faktörler genel sağ kalım açısından değerlendirildi.
BULGULAR: Ortalama tümör boyutu 54.5 mm idi. Ortalama çıkartılan lenf nodu sayısı 23, metastatik tutulumu ortalama 2 olan hastalar 66,8 ay takip edildi. Genel sağ kalım açısından mLNR kesim noktası ROC testi ile 0,028 olarak bulundu ( duyarlılık: %42; özgüllük: %71). Cinsiyet, tümör lokalizasyonu ve tümör çapı ( ≥6 cm) açısından sağ kalım farkı görülmedi. Ancak >60 yaş, lenfovasküler ve perinöral invazyon, tümör birikimi/tomurcuklanması ve mLNR>0.028 sağ kalımla ilişkili bulundu(p≤ 0.05) Ayrıca, çok değişkenli analizde, yalnızca mLNR'nin (p: 0.034) genel sağkalımı bağımsız olarak etkilediği izlendi.
TARTIŞMA ve SONUÇ: mLNR gibi ek masraf gerektirmeyen prognostik faktörlerin diğer genetik analizlerin yanı sıra tanı ve tedavide daha değer kazanacağına inanıyoruz. Sonuçlarımıza göre, mLNR, kolorektal kanser hastalarında prognozu değerlendirmek için yararlı ve güvenilir bir yaklaşım olabilir.

INTRODUCTION: Every year, 1.8 million people are diagnosed with colon cancer. The presence of lymph node metastases is a key prognostic factor in adjuvant treatment planning and follow-up. The TNM Classification can be used to assist in prognostic cancer staging. However, TNM-classification may not always compromise the necessary prognostic information. Therefore, guidelines are updated regarding prognostic value and new prognostic parameters are investigated. One of these parameters is metastatic lymph node ratio (mLNR), which is calculated by dividing the number of metastatic lymph nodes by the total number of lymph nodes excised. Similar publications have already reported on the prognostic value of the mLNR in gastric, pancreatic, and bladder cancer.
METHODS: Pathology reports of 496 stage II and stage III patients treated for colorectal cancer in our hospital in the last 10 years were retrospectively reviewed. Factors such as age, gender, tumor location, tumor size, T stage, lymphovascular invasion, perineural invasion, tumor budding, tumor deposit, total and metastatic lymph node count were evaluated for overall survival.


RESULTS: The mean tumor size was 54.5mm. The patients who had an average of 2 lymph node involvement among those who had 23 lymph nodes excised were followed up for an average of 66.8 months. ROC test presented the cut-off value of mLNR on overall survival was 0.028, with a sensitivity of 42% and a specificity of 71%. Gender, tumor’s localisation, and size of ≥6 cm had no significant impact on survival. However, survival was related to age>60, lymphovascular and perineural invasion, tumor deposit/budding, and mLNR>0.028 (p≤ 0.05). Furthermore, multivariate analysis revealed that only mLNR (p: 0.034) affected overall survival independently.
DISCUSSION AND CONCLUSION: We believe that mLNR that do not require additional costs will gain more value in diagnosis and treatment. Based on our results, mLNR may be a useful to assess prognosis in colorectal cancer patients.

Malign plazma diskrazilerinde 18F-FDG PET/BT görüntüleme başarıyla kullanılmaktadır. Baş-boyun bölgesinde soliter plazmasitoma nadir izlenmektedir. 52 yaş erkek hastada yüksek düzeyde FDG tutulumu ile saptanan histopatolojik olarak maksiller sinüs plazmasitoma tanısı alan olgumuzda 18F-FDG PET/BT'nin önemi ve hastalığın tedavi planındaki etkisi özetlenmiştir.

18F-FDG PET/CT is succesfuly used for imaging malign plasma cell disorders. Solitary plasmacytoma of head and neck is relatively rare. We report a case of 52-year-old male patient with high 18F-FDG uptake of pathologically proven maxillary sinus plasmacytoma which is uncommon. Our case has demonstrated 18F-FDG PET/CT is useful for showing the extent of the disease that affects treatment management in plasmacytoma.