Eğitim; Türkçede eğ, eğmek, fiil kökünden türetilmiş olup bükmek, uygulamak, öğretmek, yetiştirmek, geliştirmek, alıştırmak, egemenlik altına almak, yenilgiye uğratmak, ezmek, kırmak, yönlendirmek gibi anlamlara gelmektedir. Modern tıp uygulamalarında patolojinin sürekli ileri doğru devinim gösteren rolünü göz önünde bulundurduğumuzda patolojide eğitim kavramının önemi iyice ortaya çıkmaktadır. Bu derleme ile patoloji gibi geniş ve birçok ayrıntıyı barındıran bir bilim dalında eğitimin hangi biçim ve koşulda olursa olsun devinimsel ve mutlak süregelen yönüne dikkat çekmeyi amaçladık.

Education, in Turkish is derived from the verb root 'bending' and means to bend, apply, teach, train, develop, exercise, dominate, defeat, crush, break, direct. Considering the continuously forward-moving role of pathology in modern medical practice, the importance of the concept of education in pathology becomes clear. In this review article we aimed to raise the awareness of the dynamic and absolute continuous aspect of education in Pathology practice.

GİRİŞ ve AMAÇ: Bu çalışmada proliferatif olmayan ve olan tip 2 maküler telenjiektazi (MacTel2) hastalarında optik koherens tomografi anjiografi (OCTA) ölçümlerinin değerlendirilmesi amaçlandı. Bu amaçla yüzeysel ve derin retina tabakalarında retina damar yoğunluğu (RDY) elde edildi.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Bu kesitsel ve gözlemsel çalışma XXX Hastanesi’nde gerçekleştirildi. Klinik olarak MacTel2 tanısı almış hastalara fundus fotografisi, floresein anjiografi, spektral alan optik koherens tomografi ve OCTA görüntülemesi uygulandı. Foveal ve parafoveal alanda yüzeysel ve derin RDY ölçümleri cihazın kendi otomatik yazılımı ile ölçüldü.
BULGULAR: Çalışmaya yaş ortalaması 64.6±3.8 yıl olan 8 hastanın (4 erkek, 4 kadın) 13 gözü dahil edildi. Yüzeysel foveal ve parafoveal RDY proliferatif olmayan MacTel2’de sırasıyla %30.3±%9.3 ve 49.5%±6.4% iken; proliferatif MacTel2’de sırasıyla %39.4±%3.3 ve %43.8±%2.9 olarak bulundu. Proliferatif olayan ve olan MacTel2 arasında istatiksel olarak anlamlı fark yoktu (sırasıyla; p=0.31, p=0.41). Derin foveal ve parafoveal RDY proliferatif olmayanlarda sırasıyla %30.4±%7.8 ve %50.7±%3.8 bulunmasına karşın; proliferatif olanlarda sırasıyla %47.5±%0.2 ve %55.3±%8.4 idi. Proliferatif olmayan ve olan MacTel2 hastalarında derin parafoveal RDY’de fark yokken, derin foveal RDY istatiksel olarak anlamlı düzeyde farklıydı (sırasıyla; p= 0.02, p=0.23).
TARTIŞMA ve SONUÇ: Derin foveal RDY proliferatif MacTel2’de olmayanlara göre anlamlı olarak yüksek idi. Özellikle derin retina tabakalarında proliferarif MacTel2’de RDY ölçülmesi tanıda yardımcı olabilecek ipuçları sağlayabilir.

INTRODUCTION: The purpose of the study was to quantify the optical coherence tomography angiography (OCTA) features of nonproliferative and proliferative Macular telangiectasia type 2 (MacTel2). The retinal vessel density (RVD) of the superficial and deep layers of retina were studied.
METHODS: This cross-sectional and observational study was carried out at XXX Hospital. Clinically diagnosed patients of MacTel 2 underwent fundus photography, fluorescein angiography, spectral domain optical coherence tomography (OCT) and OCTA imaging. Superficial and deep retinal vessel density (RVD) in foveal and parafoveal regions was calculated using device automated software.
RESULTS: Thirteen eyes of 8 patients (4 male, 4 female) with a mean age of 64.6±3.8 years were included. The mean RVD of the superficial foveal and parafoveal was 30.3%±9.3% and 49.5%±6.4% in nonproliferative MacTel2 compared to 39.4%±3.3% and 43.8%±2.9% in the proliferative MacTel2, respectively. No statistically significant difference was found between nonproliferative and proliferative MacTel2 (p=0.31, p=0.41; respectively). The mean deep foveal and parafoveal RVD was 30.4%±7.8% and 50.7%±3.8% in nonproliferative MacTel2 versus 47.5%±0.2% and 55.3%±8.4% in proliferative MacTel 2, respectively. There was a significant difference in deep foveal RVD between proliferative and nonproliferative MacTel 2 patients, while no difference was found in deep parafoveal RVD (p= 0.02, p=0.23; respectively).
DISCUSSION AND CONCLUSION: The mean deep foveal RVD was significantly higher in proliferative MacTel2 than nonproliferative MacTel2. Measurement of RVD in deep retinal layers by OCTA may have a diagnostic value in patients with proliferative MacTel2.

GİRİŞ ve AMAÇ: Bu çalışmanın amacı, sonlu elemanlar analizi (FEA) kullanılarak femur anteversiyonu (FAV) ve femur boynu şaft açıları (FNSA) değişikliklerinin distal femurun medial ve lateral kompartmanına etkilerini değerlendirmek ve tespit etmektir.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Bu çalışma iki aşama olarak planlandı. Öncelikle hayali çevreyi değerlendirmek için ilk sonlu elemanlar analizi kullanıldı. Daha çok katı modeller oluşturuldu ve 3D modelleri doğrulamak için deneysel bir ortamda test edildi. Üç yetişkin erkek kadavra femuru hayali çevre çalışması için tarandı. Spongioz ve kortikal kemiğin üç boyutlu yüzey modelini sağlamak için bilgisayarlı tomografi kesitsel taramaları yeniden yapılandırıldı. Bu model temel model olarak kabul edildi ve yazılım kullanılarak bu model 7 farklı FAV ve 6 FNSA olacak şekilde toplam 42 farklı model oluşturuldu. Bu değiştirilmiş modeller daha sonra ağ yapısını tanımlamak için analiz edildi. Stres değerleri sonlu eleman analizi ile elde edildi.
BULGULAR: Distal femur lateral kompartmanında (LCDF) en yüksek kuvvet 625,47 N, en düşük kuvvet ise 239.41 N olarak kaydedildi. Distal femur medial kompartmanında (MCDF) en yüksek kuvvet 910,59 N, en düşük kuvvet ise 524.53 N olarak kaydedildi. FNSA 135 ve FAV 10 derece olan standart femoral model (SFM) olarak değerlendirildi. SFM'ye göre, lateral yük değişiminde en fazla % 44 azalma ve % 47 artış gözlenmiştir. SFM'ye göre, medial yük değişiminde en fazla % 28 azalma ve % 26 artış gözlenmiştir.
TARTIŞMA ve SONUÇ: FAV ve FNSA'nın değiştiğini LCDF'yi MCDF'den daha fazla etkilediğini bulduk.

INTRODUCTION: The aim of this study was to evaluate and determine the effects of femoral anteversion (FAV) and femoral neck-shaft angles (FNSA) changes on medial and lateral compartment of distal femur by using finite element analysis (FEA).
METHODS: The study was designed in two stages. First finite element analysis was used to evaluate the imaginary environment. Than solid models were formed and tested in an experimental environment to validate three dimension models. Three adult male cadaver femurs were scanned for imaginary environment study. Computered tomography cross-sectional scans were reconstructed to provide 3D surface model of cancellous and cortical bone. This model was accepted as a basic model and this model was modified with software to create 42 models by using 7 different FAV and 6 FNSA. These modified models were then analyzed to define mesh structure. The stress values were obtained after the FEA.
RESULTS: The highest force was recorded part 625,47 N and the lowest force was recorded 239.41 N on the lateral compartment of distal femur (LCDF). The highest force was recorded part 910,59 N and the lowest force was recorded 524.53 N on the medial compartment of distal femur (MCDF). The standard femoral model(SFM), which was FNSA 135 and FAV 10 degree, was chosen due to its close resemblance of its anatomic feature to human femur. According to SFM, a maximum decrease of 44% and an increase of 47% in LCDF was observed. According to SFM, there was a maximum decrease of 28% and an increase of 26% in MCDF was observed.
DISCUSSION AND CONCLUSION: In the study we found that changed FAV and FNSA had a significantly affects LCDF more than MCDF.

GİRİŞ ve AMAÇ: Nazal septum deviasyon alt tipleri ile üst hava yolu solunum sistemini etkileyen diğer orofaringeal yapılar arasındaki ilişkiyi değerlendirmek.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Çalışmaya toplam 120 katılımcı dahil edildi. Bunlardan 100 hasta nazal septum deviasyonu olan gruba alınırken, nazal septum deviasyonu olmayan 20 sağlıklı kişi ise kontrol grubuna alındı. Her hasta için orofaringeal muayene bulguları, Modifiye Mallampati indeksi (MMP), retroglossal boşluk boyutu, tonsil büyüklüğü ve faringeal açıklık kaydedildi. Bu parametrelerin tümü, nazal septum tiplerine göre karşılaştırıldı.
BULGULAR: Mallampati skoru, retroglossal boşluk, tonsil grade ve faringeal açıklık, nazal septum tiplerine göre karşılaştırıldı. Nazal septum tipleri ile mallampati skorları ve retroglossal boşluk değerleri arasında anlamlı farklar vardı. (p = 0.001, p = 0.001). Grup 1,2 ve 4 mallampati skorları açısından kontrol grubundan (grup 6) anlamlı olarak yüksekti. Grup 1,2,3,4 ve 5 retroglossal boşluk değerleri açısından kontrol grubundan (grup 6) anlamlı olarak yüksekti. Diğer gruplar arasında fark yoktu. Tonsil grade ve faringeal açıklık değerleri nazal septum tiplerine göre anlamlı bir farklılık göstermedi (p> 0.05).
TARTIŞMA ve SONUÇ: Hava yolu açıklığı çocukluktan yetişkinliğe kadar çeşitli faktörlere bağlı olarak değişmektedir. Nazal septum deviasyonuna bağlı olarak hava yolu rezistansının değişmesi, hava akışını ve orofaringeal anatomik yapıları etkiler. Çalışmamızda nazal septum deviasyonunun, mallampati skorlarını ve retroglossal boşluğu etkilediği gözlendi.

INTRODUCTION: To evaluate the relationship between subtypes of nasal septal deviation and other oropharyngeal structures that had an effect on the upper airway respiratory tract.
METHODS: A total of 120 participants were included in the study, 100 patients with nasal septal deviation and 20 healthy people who had no nasal septal deviation in a control group. The oropharyngeal examination findings, Modified Mallampati index (MMP), retroglossal space, tonsil size, and pharyngeal space were recorded for each patient. All of these parameters compared according to nasal septum types.
RESULTS: Mallampati score, retroglossal space, tonsil grade, and pharyngeal space were compared according to nasal septum types. There were significant differences between mallampati scores and retroglossal space values with nasal septum types. (p=0.001, p=0.001). The group 1,2, and 4 were significantly higher than the control group (group 6) in terms of mallampati scores values. The group 1,2,3,4 and 5 were significantly higher than the control group (group 6) in terms of retroglossal space values. There was no difference between the other groups. Tonsil grade and pharyngeal space values did not differ significantly from nasal septum types (p>0.05).
DISCUSSION AND CONCLUSION: Airway passage changes depending on various factors from childhood to adulthood. Change of airway resistance due to nasal septum deviation affects airflow and oropharyngeal anatomical structures. In our study, it was observed that the nasal septum deviation affected mallampati scores and retroglossal space.

GİRİŞ ve AMAÇ: Çalışmamızın amacı İVF ünitemizin 10 yıllık sonuçlarının analizini yapmak ve uygulanan tedavi protokollerinin sonuçlara etkisini araştırmaktır.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Kliniğimizde 1998-2007 tarihleri arasında başvuran 1964 infertil çifte uygulanan 2795 YÜT siklusu retrospektif olarak değerlendirildi. YÜT’lerinde başarısızlığı neden olabilecek etkenlere ilişkin veriler kaydedildi ve yorumlandı.
BULGULAR: Siklus ve ET başına gebelik oranı sırasıyla %21.07 ve % 24.4 idi. Açıklanamayan infertilite görülen grupta diğer gruplara kıyasla gebelik oranının yüksek olduğu gözlendi (p<0.001). Uzun protokol kullanılan grupta gebelik oranı, kısa ve antagonist protokol kullanılan gruplara kıyasla daha yüksek olarak saptandı (p<0.001). Basamaklı azalan protokol uygulanarak üçüncü günde doz azaltımı uygulanan grupta, basamaklı olarak beşinci günde doz azaltımı, sabit doz ve basamaklı artan protokol uygulanan gruba kıyasla gebelik oranları anlamlı şekilde yüksekti. Siklus sayısı, infertilite süresi, yaş, adetin 3. gününde FSH seviyesi, HCG gününde ölçülen E2 düzeyi, toplam gonadotropin dozu, toplanan toplam oosit sayısı ve transfer edilen toplam embriyo sayısı YÜT başarısını etkileyen faktörler olarak saptandı.
TARTIŞMA ve SONUÇ: Açıklanamayan infertilite, PKO görünümü ve PKOS, uzun protokol kullanımı, basamaklı olarak üçüncü günde doz azaltımı, ICSI uygulaması, transfer sırasında kanama görülmemesi ve luteal destek uygulaması daha yüksek gebelik oranları ile ilişkilidir.

INTRODUCTION: Our aim is to investigate 10 year results of ART cycles in our IVF clinic and to evaluate the effects of treatment protocols on outcomes.
METHODS: Medical records of 2795 IVF cycles of 1964 infertile couples who admitted to our IVF unit between 1998 and 2007 were evaluated retrospectively. A short or long protocol was performed with GnRH-analog and GnRH-antagonist. Factors which may affect ART success or failure were evaluated and interpreted.
RESULTS: Pregnancy rate per IVF cycle and per transfer was 21.07% and 24.4% respectively. Pregnancy rate was higher in unexplained infertility group compared to other groups (p<0.001). Pregnancy rate was higher in long protocol group compared to short and antagonist protocols (p<0.001). Pregnancy rate was higher in the 3rd day step-down group compared to the 5th day step-down group, continuous dose and step up protocols. The number of cycles, the duration of infertility, age, FSH level on the 3rd day of menstruation, E2 level measured on the day of HCG, total gonadotropin dose, total number of oocytes collected, number of total embryos transferred affected the ART success per cycle.
DISCUSSION AND CONCLUSION: Unexplained infertility, long protocol, the 3rd day step down protocol, application of ICSI and luteal support is associated with higher pregnancy rates. the number of oocytes collected, number of embryos transferred, and the quality of the transferred embryos are important factors affecting pregnancy rates.

GİRİŞ ve AMAÇ: Basınç ülserleri (PU) yoğun bakım ünitelerinde sık karşılaşılan bir problemdir ve hastanede kalış süresinin uzamasına, mortalitenin ve tedavi maliyetinin artmasına neden olur. Norton ve Braden Risk Değerlendirme Ölçeği (BRAS) bu amaç için geliştirilmiştir. Ancak son yıllarda BRAS'ın yetersiz olduğu öne sürülmüştür.
Bu çalışmanın amacı yoğun bakım ünitesinde tedavi edilen hastalarda PU risk değerlendirmesinde BRAS ve risk faktörleri arasındaki ilişkiyi araştırmaktır.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Retrospektif, tek merkezli çalışma Şubat 2017 ile Temmuz 2017 arasında yapıldı ve standart Pa02 / FiO2 oranı, BRAS ve yaş, cinsiyet, serum Hb, albümin, bilirubin, kreatinin, trombosit, mekanik ventilasyon desteği dahil tüm olası risk faktörleri olan 200 hasta çalışmaya dahil edildi. GCS, NRS2002, APACHEII, hipotansiyon ve beklenen mortalite değerlendirildi.
BULGULAR: Çalışmaya alınan hastaların yaşları 18 ila 95 yıl arasında olup ortalama yaşları 62.84 ± 17.98 yıl (88 (% 44, kadın ve 112 (% 56))) idi. Albumin, Hb, GCS, hipotansiyon ve PaO2/FiO2 ölçümleri ile BRAS arasında pozitif korelasyon vardı. BRAS ölçümleri ile NRS 2002 değerleri, direkt bilirubin seviyeleri, APACHE II ve beklenen mortalite değerleri arasında negatif bir korelasyon vardı.
TARTIŞMA ve SONUÇ: Düşük albümin ve hemoglobin, GCS, hipotansiyon, PaO2 / FiO2 ve direkt billuribin seviyeleri, NRS 2002, APACHE II skoru PU gelişiminde risk faktörleridir.
Çalışmamızdan, bu semptomların ve standart laboratuvar sonuçlarının PU riskini belirlemede ek gösterge olarak kullanılması gerektiği ve bu risk faktörleri göz önüne alınarak BRAS'ın değiştirilmesi gerektiği sonucuna varılmıştır.

INTRODUCTION: Pressure ulcers(PU) are a common problem in intensive care units and leads to prolonged hospital stay, increased mortality and treatment cost. The Norton and Braden Risk Assessment Scale (BRAS) were developed for this purpose. However, in recent years, it has been suggested that BRAS is insufficient.
The aim of this study was to investigate the correlation between the BRAS and risk factors in the evaluation of the PU risk in patients treated in the intensive care unit.

METHODS: Retrospective, single-center study was conducted between February 2017 and Jully 2017 and enrolled 200 patients with standardized Pa02/FiO2 ratio, BRAS and all possible risk factors included age, sex, serum Hb, albumin, bilirubin, creatinine, platelet, mechanical ventilation support, GCS, NRS2002, APACHEII, hypotension and expected mortality were evaluated.
RESULTS: The ages of the patients included the study were between 18 and 95 years, with a meanage of 62.84±17,98 years (88(44%,female and 112(56%)male). There were a positive correlation correlation between BRAS measurements and Albumin, Hb, GCS, hypotension and PaO2/FiO2 measurements. There were a negative correlation between the BRAS measurements and NRS2002 values, direct bilirubin levels, APACHE II and expected mortality values.
DISCUSSION AND CONCLUSION: Low albumin and hemoglobin values, GCS, hypotension, PaO2/FiO2 values and high indirect billuribin levels, NRS 2002, APACHE II score are risk factors for developing PU.
It is inferred from our study that these symptoms and standard laboratory results should be used as additional indicators in determining the risk of PU and also BRAS should be modified by considering these risk factors.

GİRİŞ ve AMAÇ: Blokaj prosedür zamanı, duyu ve motor bloğun başlama zamanı, ağrı ve anesteziye bağlı komplikasyonları araştırmak için sinir sitümülatörü klavuzluğunda yapılan periferik sinir bloğunun ultrasonlu ile ultrasonsuz tekniklerinin karşılaştırılmasıdır.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Hastalar rastgele iki gruba ayrıldı: Nörostimülatör (NS) ve nörostimülatörle beraber ultrasonografi (NU)(n = 30). Boy / 5 formülüyle eşit miktarda prilokain %2 ve lidokain %2 ile hazırlanan anestezik solüsyon, her sinire solüsyonun dörtte biri olacak şekilde enjekte edildi. Motor blok Medical Research Council Skalası ile değerlendirildi.
Tüm hastalarda blok işleminin süresi, etki başlangıç süresi, cilt ponksiyon sayısı, peroperatif ve postoperatif komplikasyonlar, VAS (verbal ağrı skalası;0-10) kaydedildi.
Sistolik arter basıncı (SAP), diyastolik arter basıncı (DAP), ortalama arter basıncı (OAP) ile kalp tepe atımı (KTA) ve saturasyon (SPO2) düzeyleri 0, 5, 10, 15, 30, 45, 60, 120 ve 180. dk. larda kaydedildi.

BULGULAR: Gruplar arasında blok işlem süresi bakımndan istatiksel olarak anlamlı bir fark yoktu (p>0.05). Cilt ponksiyon sayısı (p=0.001) ve VAS skoru (p<0.045) grup NS’de anlamlı derecede yüksek bulundu. Muskulokutan sinire ait motor blok etki başlama zamanı (p<0.05) hariç gruplar arasında motor ve duysal blok etki başlama zamanı bakımından istatistiksel olarak fark görülmedi (p>0.05). Grup NU’da başarı oranı daha yüksek görünse de, gruplar arasında istatistiksel olarak anlamlı bir fark görülmedi (p>0.05). Komplikasyon sayısı grup NS ‘de anlamlı derecede yüksek bulundu NS (p<0.05).
TARTIŞMA ve SONUÇ: Sinir stimülatörü ile beraber ultrasonografi kullanmak, düşük komplikasyon insidans ile başarı oranını iyileştirmektedir.

INTRODUCTION: Comparison of peripheral nerve block guided with nerve stimulator with and without ultrasonography techniques to investigate the blockage procedure time, sensory and motor blocks onset time, pain related to blockage procedure and complications related to anesthesia.
METHODS: Patients were randomized into two groups: Nerve stimulator (NS)-guided technique (n=30), nerve stimulator with ultrasound (NU) guided technique (n=30). A total of quarter amount of solution that was prepared with prilokain %2 and lidocaine %2 with height/5 formula injected around each nerve after receiving the motor response between 0.3-0.5 MA.
The blockage procedure time, onset time of sensory and motor block, the number of skin punctures, procedure-related peroperative complications, procedure-related postoperative complications, Visual Analog Scale (0- 10) score were recorded.
Heart rate (HR), sistolic arterial pressure (SAP), diastolic arterial pressure (DAP), mean arterial pressure (MAP), and peripheral oxygen saturation (SpO2) values are noted at 0, 5, 10, 15, 30, 45, 60,120 and 180 minutes.

RESULTS: The blockage procedure time was similar between the groups (p>0.05).The number of skin punctures (p=0.001) and VAS score (p<0.045) were significantly higher in group NS. Onset time of sensory and motor block were significantly similar (p>0.05) except motor blockage of musculocutaneous nerve onset time (p<0.05). Although the success rate was higher in group NU, there was no statistically significant difference between groups (p> 0.05). The number of complications was significantly higher in the group NS (p<0.05).
DISCUSSION AND CONCLUSION: By using ultrasonography with the nerve stimulator in axillary approach of brachial blockage improves the success rate with a lower incidence rate of complications.

GİRİŞ ve AMAÇ: Bu çalışmanın amacı Major Depresif bozukluğu olan hastalarda sübjektif uyku bozukluğunun intihar düşünceleri ile ilişkiyi araştırmaktır.


YÖNTEM ve GEREÇLER: Çalışmaya Prof. Dr. Cemil Taşçıoğlu Şehir Hastanesini Psikiyatri polikliniğine başvuran ve DSM-V tanı ölçütlerine göre Major Depresif Bozukluk tanısı konan 60 hasta alınmıştır. Olgulara Sosyodemografik Veri Formu, Beck Depresyon Ölçeği (BDÖ), İntihar Düşüncesi Ölçeği (İDÖ), Pittsburgh Uyku Kalitesi İndeksi (PUKİ) uygulanmıştır.
BULGULAR: Korelasyon analizinde HAS ile PUKİ ve İDÖ puanları arasında pozitif yönlü anlamlı korelasyon saptandı. İDÖ toplam puanı ile PUKİ-1, PUKİ-5, PUKİ-6, PUKİ-T ve BDÖ puanları arasında pozitif yönlü anlamlı korelasyonlar saptandı. Regresyon analizinde PUKİ-5 ve PUKİ-T değerlerinin İDÖ değerinin birer yordayıcısı olduğu saptanmıştır.
TARTIŞMA ve SONUÇ: Çalışmamızda elde ettiğimiz veriler MDB olgularında uyku bozukluğunun intihar düşünceleri üzerine etkisinin olabileceğini doğrulamaktadır.

INTRODUCTION: The aim of this study was to research the correlation of subjective sleep disorders with suicidal ideation in patients with major depressive disorder (MDD).
METHODS: The study included 60 patients attending Prof. Dr. Cemil Taşçıoğlu City Hospital psychiatry clinic with diagnosis of major depressive disorder according to DSM-V diagnostic criteria. The cases completed a sociodemographic data form, Beck Depression Inventory (BDI), Suicidal Ideation Scale (SIS) and Pittsburgh Sleep Quality Index (PSQI
RESULTS: Correlation analysis identified positive significant correlations between number of disease attacks with PSQI and SIS points. There were positive significant correlations between SIS total points and PSQI-1, PSQI-5, PSQI-6, PSQI-T and BDI points. Regression analysis identified that PSQI-5 and PSQI-T points were each a predictor for SIS values.
DISCUSSION AND CONCLUSION: The data we obtained in this study confirm that sleep disorders may have an effect on suicidal thoughts among MDD cases.

GİRİŞ ve AMAÇ: Bu retrospektif çalışmanın amacı, Aşil tendon yırtıklarının (ATY) cerrahi tedavisini takiben hasta tarafından bildirilen sonuç skorları ile objektif fonksiyonel değerlendirmeler arasındaki ilişkiyi araştırmaktır.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Primer cerrahi onarım yapılan 53 akut ATY hastası geriye dönük incelendi. Hasta tarafından bildirilen fonksiyonel sonuç Aşil tendon rüptür skoru (ATRS) ile değerlendirildi. Baldır atrofisi, tutulan ve sağlıklı taraftaki maksimum baldır çevresi arasındaki fark olarak kaydedildi. Objektif fonksiyonel kapasite, tek bacak ayakta topuk yükseltme yorgunluk testi kullanılarak değerlendirildi. Ekstremite simetri indeksi, yaralı ve etkilenmemiş uzuvlar arasındaki oran olarak hesaplandı. Değişkenler arasındaki korelasyon, Spearman korelasyon testi kullanılarak test edildi.
BULGULAR: Yaş ortalaması 40,8 ± 7,7 yıl (aralık, 27-59) olan 53 hasta (50 erkek ve 3 kadın) incelendi. Ortalama takip süresi 35.6 ± 16.6 aydı (aralık, 12-80). Ortalama ATRS 88 ila 100 puan arasında değişiyordu. Ekstremiteler arasında ortalama 1.15 ± 0.6 cm (aralık, 0-2) baldır çevresi farkı vardı. Baldır atrofisi 46 (% 86,7) hastada mevcuttu. Ortalama ekstremite simetri indeksi % 87.5 ± 9.3 (aralık, 61-100) idi. ATSR skoru ile baldır atrofisi ve ekstremite simetri indeksi arasında bir ilişki saptanmadı.
TARTIŞMA ve SONUÇ: ATRS, Aşil tendonunun objektif fonksiyonel kapasitesini olduğundan çok tahmin etmektedir. ATR'yi takiben genel sonucu değerlendirmek için hem öznel hem de nesnel önlemleri birleştiren yeni puanlama sistemleri gereklidir.

INTRODUCTION: The purpose of this retrospective study was to investigate the correlation between patient-reported outcome scores and objective functional assessments following surgical treatment of Achilles tendon ruptures (ATR).
METHODS: A retrospective review was performed on 53 patients with acute ATR who underwent primary surgical repair. Patient-reported functional outcome was evaluated with Achilles tendon rupture score (ATRS). Calf atrophy was asses with the difference between maximum calf circumference in involved and healthy sides. The objective functional capacity of the lower leg was assessed using a single-leg standing heel-rise fatigue test. Limb symmetry index was calculated as the ratio between the injured and uninvolved limbs. Correlation between variables was tested using the Spearman correlation test.
RESULTS: There were 53 patients (50 males and 3 females) with a mean age of 40.8±7.7 years (range, 27-59). The mean follow-up duration was 35.6±16.6 months (range, 12-80). The mean ATRS ranged between 88 to 100 points with a mean of points. There was a mean of 1.15±0.6 cm (range, 0-2) calf circumference difference between limbs. Calf atrophy was present in 46 (86.7%) patients. The mean limb symmetry index (%) was 87.5±9.3 (range, 61-100). No correlation was detected between ATSR score and calf atrophy, and limb symmetry index.
DISCUSSION AND CONCLUSION: ATRS overestimates the objective functional capacity of the Achilles tendon. New scoring systems that combine both subjective and objective measures are required to assess the overall outcome following ATR.

GİRİŞ ve AMAÇ: Amaç: Klinik T1 Renal Karsinomda açık parsiyel nefrektomi (OPN) ile laparoskopik parsiyel nefrektomi (LPN) tekniklerinin perioperatif ve postoperatif sonuçlarını karşılaştırmak.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Yöntemler: Ocak 2016-Mayıs 2020 tarihleri ​​arasında kliniğimizde parsiyel nefrektomi yapılan hastaların kayıtlarını inceledik. LPN yapılan 20 hastanın kayıtları OPN yapılan 50 hastanın kayıtları ile karşılaştırıldı. Demografik bulgular, tümör boyutu, operasyon süresi, sıcak iskemi süresi, PADUA nefrometeri skoru, komplikasyonlar, kan kaybı, preoperatif ve erken postoperatif eGFR, kreatinin ve hemoglobin değerleri, cerrahi sınırlar ve hastanede kalış süresi iki cerrahi teknik arasında karşılaştırıldı. İstatistiksel analizde anlamlılık olarak p <0.05 alındı ve istatistik test olarak Mann Whitney U testi kullanılmıştır.
BULGULAR: Bulgular: 70 hastanın 45'i erkek, 25'i kadın, 42'si sağ, 28'i sol RCC,medyan yaş 55 olarak bulundu. 54 hasta Klinik T1a, 16 hasta klinik T1b RCC olarak değerlendirildi. Medyan sıcak iskemi süresi LPN grubunda daha kısaydı. Ortalama tümör boyutu OPN grubunda daha büyüktü. Açık teknikte PADUA skoru ile ameliyat süresi arasında istatistiksel olarak anlamlı fark vardı. Kreatinin, eGFR ve hb değerlerinde ameliyat öncesi ve sonrası açık ve LPN grupları arasında anlamlı bir fark yoktur. OPN grubunda ameliyat sonrası kreatinin artışı ameliyat öncesine göre istatistiki olarak anlamlı bulunmuştur. Bu fark LPN grubunda ise istatistiki olarak anlamlı bulunmamıştır. Açık teknikte Clavien Dindo komplikasyonları ve hastanede kalış süresi daha yüksekti.
TARTIŞMA ve SONUÇ: Sonuçlar: LPN, deneyimli kliniklerde deneyimli ürologlar tarafından uygulandığında klinik T1 Renal Karsinom için OPN'ye alternatif bir tekniktir.Post operatif erken böbrek fonksiyonu LPN'de daha iyidir. Anahtar Kelimeler: Parsiyel nefrektomi, RCC, laparoskopik cerrahi, akut böbrek hasarı

INTRODUCTION: Objectives: To compare perioperative and postoperative outcomes of open partial nephrectomy (OPN) with laparoscopic partial nephrectomy (LPN) techniques in clinical T1 Renal Carcinoma.
METHODS: Methods: We examined the records of patients who had partial nephrectomy at our clinic between January 2016 and May 2020. The records of 20 patients who underwent LPN were compared with the records of 50 patients who had OPN. Demographic findings, tumor size, operation time, warm ischemia time, PADUA nephromety score,complications, blood loss, preoperative and early post operative eGFR,creatinine and hemoglobine values, surgical margins and hospital stay time were compared between two surgical techniques.Student's t-test and Mann Whitney U test were used in statistical analysis with P < 0.05 taken as significance.
RESULTS: Results: Of the 70 patients, 45 were men and 25 were women with 42 right sided and 28 left sided RCC. Median age was 55 years. 54 patients were Clinical T1a, 16 patients were clinical T1b RCC. The median warm ischemia time was shorter in the LPN group. The median tumor size was larger in the OPN group. There was statistically significant difference between PADUA score and operation time in open technique. There is no significantly difference between open and LPN groups pre and post operatively in creatinine, eGFR and hb values. Postoperative creatinine increase in OPN group was statistically significant compared to preoperative value. This difference was not statistically significant in the LPN group. Clavien Dindo complications and hospital stay time were higher in the open technique.
DISCUSSION AND CONCLUSION: Conclucions: LPN is an alternative technique to OPN for clinical T1 Renal Carcinoma when applied by experienced urologists in experienced clinics.Post-operative early renal function is better in LPN. Key Words: Partial nephrectomy, RCC, laparoscopic surgery, acute kidney injury

GİRİŞ ve AMAÇ: Perilunat yaralanmalar nadir görülen fakat sıklıkla gözden kaçan el yaralanmalarıdır. Yüksek enerjili travma sonrası daha çok genç nüfusta görülen bu yaralanmalar önemli ölçüde sakatlığa veya iş gücü kaybına neden olur. Yazımızda perilunat yaralanma nedeniyle ameliyat edilen hastaların 2 yıllık takip sonuçlarını paylaşmayı amaçladık.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Perilunat yaralanması tanısı alan 12 hasta çalışmaya dahil edildi. Yedi hastada trans-skafoid, 3 hastada trans-skafoid + trans-radyal, 2 hastada trans-skafoid + transkapitat kırık vardı. Beş olgu dorsal yaklaşımla, 3 olgu volar, kalan 4 olgu kombine yaklaşımla ameliyat edildi.
BULGULAR: Hastalar ortalama 25,7 ay (17-34) takip edildi. Takip süresi sonunda 2 hastada skafoid avasküler nekroz ve 1 hastada lunat avasküler nekroz görüldü. Radyolojik el bilek osteoartrit sınıflamasına göre 3 hasta evre 4, 2 hastanın evre 3, 6 hasta evre 2 ve 1 hasta evre 1 idi. Modifiye Green ve O’Brien klinik değerlendirme ölçeğine göre 4 vaka iyi, 5 vaka orta ve 3 vaka kötü olarak değerlendirildi.
TARTIŞMA ve SONUÇ: Perilunat yaralanmalar nadirdir ve tanı için en önemli adım şüphedir. Erken tedavi, karpal artrozu ve bilek hareket kaybını önler. Genç hastalarda kalıcı morbiditeye neden olduğu için tanı ve tedavi sırasında özen gösterilmeli ve hastalar her aşamada bilgilendirilmelidir.

INTRODUCTION: Perilunate injuries are rare but highly overlooked injuries among hand injuries. These injuries, which are mostly seen in the young population after high-energy trauma, cause significant disability or loss of labor. We aimed to share the 2-year follow-up results of the patients who were operated for perilunate injury.
METHODS: Twelve patients who were diagnosed as perilunate injuries were included in study. Seven patients had trans-scaphoid, 3 patients had trans-scaphoid + trans-radial, 2 patients had trans-scaphoid + transcapitate fractures. Five cases were operated using dorsal approach, 3 cases volar, and remaining 4 cases were operated using combined approach.
RESULTS: The patients were followed for an average of 25.7 months (17-34). Scaphoid avascular necrosis in 2 patients and lunate avascular necrosis in 1 patient were observed at the end of the follow-up period. 3 patients were stage 4 wrist osteoarthritis; 2 patients’ stage 3; 6 patients were stage 2 and 1 patient was stage 1. Four cases were evaluated as good, 5 cases were fair, and 3 cases were poor according to the modified Green and O’Brien Clinical evaluation scale.
DISCUSSION AND CONCLUSION: Perilunate injuries are rare and most important step for diagnosis is suspicion. Early treatment prevents carpal arthrosis and loss of wrist motion. Care should be taken during diagnosis and treatment and patients should be informed at every stage because it causes permanent morbidity in young patients.

Lipofibromatöz hamartom nadir görülen, yavaş büyüyen, benign, fibröz ve yağ doku içeren tümör benzeri oluşumlardır. Sıklıkla üst ekstremite nöronlarını tutar. Axonal demetlerin epinöral ve perinöral fibrosis ile kalınlaşması, yağ dokusu ile sarılması ile karakterizedir. Makrodaktili olguların üçte birinde görülen karakteristik bir bulgudur. Tedavi seçenekleri semptoma göre değişmektedir. Tanıda ultrason ve Magnetik Rezonans Görüntüleme bulguları tanı koydurucu olup biyopsi ihtiyacını ortadan kaldırmaktadır.

Lipofibromatous hamartoma is a rare, slow growing, benign, fibrofatty tumor-like condition. Upper extremity nerves are commonly involved.It’s characterised by the thickness of axonal bundles with epineural and perineural fibrosis and fatty infiltration around the axonal bundles. Macrodactily is a characteristic symptom in one third of cases. Treatment options differentiate according to the symptomatology. Diagnosis can be made by ultrasonographic and Magnetic Resonans Imaging (MRI) findings those obviate the diagnostic biopsy.

Uterus leimyosarkom (ULMS) tanılı hastalarda beyin metastazı çok nadir görülür. Daha önce ULMS tanısıyla total abdominal hiseterektomi, bilateral salfingooferektomi, soliter akciğer metastazektomisi ve adjuvan 4 kür kemoterapi uygulanmış 41 yaşındaki kadın hasta multipl akciğer metastazları ile kliniğimize başvurdu. Multipl akciğer metastazı nedeniyle hastaya hedefe yöneİik tirozin kinaz inhibitörü olan pazopanib uygulanmıştır.
Hasta 2 yıl boyunca takip edilmiştir. Başağrısı şikayeti olması üzerine çekilen beyin MRI’da vermis bölgesinde metastaz tespit edilmiş. Lezyona cerrahi olarak ulaşabilmek mümkün olmadığı için biyopsi ile verifiye edilememiş ve cerrahi rezeksiyon uygulanamadığı için Cyberknife ile stereotaktik radyocerrahi (SRS) tercih edilmiştir. Hasta beyin radyoterapisi tamamlandıktan sonra masif hepatik ve akciğer metastazları nedeni ile kaybedlmiştir.

Brain metastasis in uterine leiomyosarcoma (ULMS) is very rare. We report a 41-year-old woman with a history of ULMS who presented with multiple lung metastases, as she had undergone total abdominal hysterectomy, bilateral salpingooferectomy, solitary lung metastasectomy and 4 cycles of adjuvant chemotherapy. A multi-targeted tyrosine kinase inhibitor pazopanib was administered orally for recenty developed multiple lung metastases. She was followed for nearly 2 years without any treatment. As she complained of headaches, magnetic resonance imaging revealed a metastatic lesion in the vermis. Because the lesion was inaccessible, neurosurgery could not be performed, and it was instead elected to perform radiosurgery with Cyberknife. She died due to massive hepatic and lung metastases after completion of the brain radiosurgery.

SARS-CoV-2 dahil olmak üzere Koronavirüs ailesi üst solunum yolu enfeksiyonlarına yol açmaktadır. Novel coronavirus (COVID-19) enfeksiyonunun son bildirilen raporlara göre bazı nörolojik semptomlara da yol açmakta olduğu görülmektedir. Nörolojik sistem tutulumu menenjit, ensefalit, akut nekrotizan hemorajik ensefalit, akut serebrovasküler hastalık, Guillain-Barré Sendromu gibi çeşitli klinik durumlara neden olmaktadır. Bu bahsedilen tutulumlardan ayrı olarak COVID-19 un neden olduğu birkaç Miller Fisher Sendromu ve rombensefalit vakası bildirilmiştir. Bu olgu sunumunda COVID-19 un ilişkili Miller Fisher Sendromu ve rombensefalit vakasını nörogörüntüleme bulguları ile bildirmekteyiz.

Coronaviruses, including SARS-CoV-2, are responsible for upper respiratory tract infections. However recent reports showed that patients with novel coronavirus disease (COVID-19) might manifest with neurological symptoms. The neurological system involvement causes different clinical situations including meningitis, encephalitis, acute necrotizing hemorrhagic encephalopathies, acute cerebrovascular events, Guillain-Barré Syndrome. Miller Fisher Syndrome and rhombencephalitis were separately reported in few cases infected with COVID-19. Here, we present the neuroimaging findings of a patient complicated with Miller Fisher Syndrome and rhombencephalitis due to COVID-19 disease.