GİRİŞ ve AMAÇ: Amaç: Bu çalışmanın amacı üretra darlığının cerrahi tedavisinde amplatz renal dilatatör kullanımının etkinliğini göstermektir.
Giriş: Üretra darlığı; tanı, tedavi zorluğu, tekrarlaması nedeniyle hem hasta hem de hekim açısından ürolojinin sorunlu konularında birisidir. Tedavisinde birçok yöntemler tanımlansa bile üretra dilatasyonu bilinen en eski yöntemdir.

YÖNTEM ve GEREÇLER: Kliniğimizde üretra darlığı tanısı ile amplatz renal dilatatör ile tedavi edilen 30 hastanın 1 yıllık sonuçları retrospektif olarak incelendi. Tüm hastaların operasyon öncesi ve operasyon sonrası 3,6,9 ve 12. aylardaki maksimum idrar akım hızları (Qmax) ve operasyon sonrası 12. ayda Uluslararası Prostat Semptom Skoru (IPSS) sonuçları kaydedildi.
BULGULAR: Hastaların yaş ortalaması 61.6 ± 6.7 olarak bulundu. Operasyon öncesi maksimum idrar akım hızı 7,6±1,5 mL/sn iken operasyon sonrası 3, 6, 9 ve 12. aylarda sıra ile 16,1±2,3, 16,1±1,6, 15,7±1,7 ve 15,1±2,2 olarak bulundu. Operasyon öncesi IPSS skoru 18.4 ± 2.4 iken oprasyon sonrası 12. ayda 9,7±2,7 olarak bulundu. Sadece 3 hastada (%10) nüks izlendi.
TARTIŞMA ve SONUÇ: Üretra darlığı tedavisinde amlatz dilatasyon yöntemi basit, etkili ve güvenli bir yöntemdir ve klasik İÜ yöntemine alternatif bir tekniktir.

INTRODUCTION: Aim: The purpose of this study was to describe safe urethral dilatation using amplatz renal dilator and to report outcomes.
Introduction: Urethral stricture is one of the complex issues of urology due to the difficulty of diagnosis, treatment and risk of recurrence. Many procedures are available for the treatment of urethral strictures; urethral dilatation is one of the oldest.

METHODS: A total of 26 men with urethral strictures were managed by urethral dilatation using amplatz renal dilators. The parameters analyzed included presentation of patients, pre-and postoperative maximum flow rate (Qmax) on uroflowmetry (UF) and International Erectile Function Index-5. Patients were followed-up at 3, 9 and 12 months.
RESULTS: The mean of age was 61.6 ± 6.7. While the mean preoperative Qmax value was 7,6±1,5 mL/sec., the mean postoperative Qmax values were 16,1±2,3, 16,1±1,6, 15,7±1,7 and 15,1±2,2 in 3,6 and 12 months respectively.
DISCUSSION AND CONCLUSION: This tecnique is a safe and effective alternative for treatment of urethral strictures.

Makale Özeti | Tam Metin PDF

GİRİŞ ve AMAÇ: Stres konusunda yapılan araştırmalar özellikle yoğun çalışan meslek gruplarında fizyolojik ve psikolojik yıkım oluşturduğunu, kişilerin sağlığını ve örgütsel başarısını olumsuz yönde etkilediğini ortaya koymaktadır. Bu bağlamda çalışma, İstanbul Okmeydanı Eğitim Araştırma Hastanesi’nde görev yapan hemşirelerin işle ilgili yaşadıkları sorunları, stres kaynaklarını ve stres düzeylerini belirlemek amacıyla yapıldı.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Bu araştırma basit tanımlayıcı tasarımda yapıldı. Araştırmanın örneklemini evrenden basit rastgele örnekleme yöntemiyle seçilen 196 hemşire oluşturdu. Veriler, bilgi formu ve stres kaynağı ölçeği (SKÖ) kullanılarak toplandı. Verilerin değerlendirilmesinde; Ortalama, Standart sapma, Oneway Anova testi, Tukey HDS testi, Kruskal Wallis testi, Ki Kare testi kullanıldı ve geçerlik-güvenirlik analizi için Cronbach’s alpha katsayısına bakıldı. Sonuçlar %95 güven aralığında, anlamlılık p<0,05 düzeyinde değerlendirildi.

BULGULAR: Hemşirelerde stres yaratan durumların; uyumlu ekip çalışmasının olmaması, malzeme, araç-gereçlerin yetersiz olması ve yöneticilerle sorunlar yaşama vs. olduğu tespit edildi. Hemşirelerin %68.9’unun (n=135) orta düzeyde stres yaşadığı, 1 yıldan az süredir çalışanların sosyal stres verici puanlarının 11 yıl ve üzerinde çalışan hemşirelerin puanlarından anlamlı düzeyde düşük olduğu bulundu (p<0.05).
TARTIŞMA ve SONUÇ: Hemşirelerin SKÖ alt gruplarından aldıkları puanlara göre 3. Grupta (hastalık geliştirme eğiliminde) yer aldığı ve hastalık geliştirme eğiliminde olduğu, stres düzeylerinin dağılımı ise orta düzeyde olduğu saptandı.

INTRODUCTION: Research on stress indicate that stress devastates employees who work at a high pace physiologically and psychologically, and affects their organizational success negatively. This research is conducted to find out causes of nurses' stressors and their work related issues at Istanbul Okmeydani Egitim Arastirma Hastanesi.
METHODS: This research uses simple exploratory design. The sample size is 196 nurses taken randomly from the population. The data is collected using a data form and the assessment of stress sources. In analyzing the data, mean, standard deviation, one-way Anova, Tukey's HDS test, Kruskal Wallis test, Chi-Square test are used. For the validity and reliability, Cronbach's Alpha coefficient is calculated. The results are based on 95% confidence limit and p<.05 significance level.
RESULTS: The most significant causes of stress among nurses include: lack of harmony in teamwork, inadequate amount of materials and tools, and problems faced with administrators. It is found that 68,9 % of nurses (n=135) are having medium level of stress. It also observed that social stress levels in nurses employed less than 1 year are significantly less than nurses employed more than 11 years.
DISCUSSION AND CONCLUSION: The nurses are found to be falling into the 3rd group according to the Stress Sources, which indicates that the nurses have tendency to develop illnesses due to stress. It is also found that their stress level distribution is in the middle level.

Makale Özeti | Tam Metin PDF

GİRİŞ ve AMAÇ: Total kalça artroplastisi femur başı ve asetabulumu ilgilendiren avaskuler nekroz veya dejeneratif artrit gibi hastalıkların tedavisinde kullanılan yaygın bir ortopedik girişimdir. Anterolateral (AL) ve posterolateral (PL) yaklaşımlar kalça eklemine ulaşmada sık kullanılan yaklaşımlardır. Bu çalışmanın amacı, cerrahi yaklaşımın total kalça artroplastisinde asetabuler ve femoral komponent dizilimine etkilerinin radyolojik olarak tespit edilmesidir.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Posterolateral yaklaşım konusunda deneyimli bir cerrahın anterolateral yaklaşımla uyguladığı total kalça artroplastisinde her iki yaklaşımdaki komponent dizilimleri radyolojik olarak kıyaslandı. Çalışmaya 74 hasta dahil edildi. Dışlama kriterleri revizyon artroplasti, displazik kalça, kalça çevresinde enfeksiyon veya kırık öyküsüydü. Femoral stem ve asetabular kap için anterversiyon ve asetabulum inklinasyonu ameliyat sonrası birinci gün çekilen bilgisayarlı tomografi (BT) ile ölçüldü. Verilerin dağılımı komagrov simirnow testi ile değerlendirildikten sonra iki grup arasındaki niceliksel değerlerin karşılaştırılmasında bağımsız örnekler t testi ile niteliksel değerlerin kıyaslamasında ise Ki-kare testi kullanıldı, anlamlılık düzeyi p<0.05 olarak kabul edildi.
BULGULAR: 42’si kadın 32’si erkek 74 hastanın yarısı PL, diğer yarısı ise AL grubunda idi. Yaş, ortalama asetabular anteversiyon, inklinasyon ve femoral anteversiyon dereceleri açısından anlmalı bir fark saptanmadı (p>0.05 ). AL yaklaşımla opere edilenlerin asetabular anteversiyonu daha yüksek doğruluk oranına sahipti (p<0.05).
TARTIŞMA ve SONUÇ: Posterolateral yaklaşıma alışkın cerrahın anterolateral yaklaşımla uyguladığı cerrahinin komponent pozisyonu üzerinde olumsuz bir etkisi gözlenmemiştir.

INTRODUCTION: Total hip arthroplasty is a common orthopedic procedures used in the treatment of diseases such as avascular necrosis or degenerative arthritis of femoral head and the acetabulum. Anterolateral (AL) and posterolateral (PL) approaches are commonly used for the hip joint. The purpose of this study was to determine the effect of surgical exposure on radiological alignment of femoral and acetabular components in total hip arthroplasty.
METHODS: Component alignments in total hip arthroplasty were compared radiologically in both AL and PL approaches that were applied by an experienced surgeon in a standard PL approach. 74 patients were included in the study. Exclusion criteria were revision arthroplasty, hip dysplasia, history of fracture or infection around the hip joint. Anteversion and inclination angles were measured for both femoral stem and acetabular cup by computed tomography (CT) on the first postoperative day. Distribution of data was evaluated by Komagrov simirnow test, and for comparison of quantitative values between the two groups independent samples t-test was used. The chi-square test was used to compare the qualitative value. P was set <0.05 as statistically significant.
RESULTS: There were 74 patients: 42 females and 32 males. Half of them were in PL, while the other half were in the AL group. Any significant difference was not noted in terms of age, acetabular inclination and anteversion of both components (p>0.05 ). Those who were operated by AL approach had a higher accuracy rate of acetabular anteversion (p<0.05).
DISCUSSION AND CONCLUSION: Any negative effect was not detected with AL approach by a PL approach familiar surgeon on component positioning in total hip arthroplasty.

Makale Özeti | Tam Metin PDF

GİRİŞ ve AMAÇ: Biz bu çalışmamızda fleksibıl üreterorenoskopi (F-URS) ile semirijid üreterorenoskopinin(URS) proksimal üreter taşı tedavisindeki komplikasyon oranlarını ve taşsızlık düzeylerini karşılaştırmak istedik.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Okmeydanı Eğitim Ve Araştırma Hastanesi, Üroloji bölümünde 2011 ve 2014 yılları arasında proksimal üreter taşı nedeniyle opere edilen 101 hasta retrospektif olarak incelendi. Her hastanın detaylı anemnezi alındı, fizik muayenesi, renal fonksiyonları içeren laboratuar tetkikleri, tam idrar tahlili ve idrar kültürü yapıldı. Görüntüleme tetkiki olarak direk üriner sistem grafisi (DÜSG), ultrasonografi, intravenöz pyelografi (İVP) ve kontrastsız bilgisayarlı tomografi (BT) kullanıldı. Taşsızlık intraoperatif floroskopi ile; postop 1. gün DÜSG ile ve postop 3. ayda DÜSG, ultrasonografi ve BT ile değerlendirildi. Görüntüleme yöntemlerinde taş görülmemesi ya da sadece klinik olarak önemi olmayan rezidüel fragmanların (<4mm) görülmesi başarı olarak kabul edildi. Her bir gruptaki hastalar taşın çapı, taşa ulaşmadaki başarı, operasyon süresi, tekrar operasyon gerekliliği, 3. aydaki taşsızlık oranı; ateş, kanama, perforasyon gibi komplikasyonlar açısından karşılaştırıldı. Komplikasyonlar ise Modifiye Clavien Derecelendirme Sistemine göre sınıflandırıldı.
BULGULAR: Taşsızlık oranı operasyon sonrası semirijid URS grubunda % 64,6, F-URS grubunda ise % 85,2 olarak bulundu (p=0.003). Postop 3. ayda yapılan radyolojik değerlendirmede ise bu oran sırasıyla %77,4’e ve % 93,6’ya yükseldi (p=0.013). Modifiye Clavien Derecelendirme Sistemi baz alınarak değerlendirildiğinde, avülsiyon veya sepsis gibi majör komplikasyon görülmedi (grade 4 veya 5). F-URS grubundaki 2 hastada üreteropelvik birleşke altında perforasyon (grade 3B) görüldü ve double j kateter takılarak konservatif olarak tedavi edildi. Postop ateş (grade 1) semirijid URS grubunda 6 (%11.1 ) hastada, F-URS grubunda 6 (%13.1) hastada görüldü (p>0.05). Kanama (grade 1) 1.grupta 10 (%20.6) hastada, 2.grupta ise 5 (%9.8) hastada görüldü (p>0.05). Üreteral yaralanma (grade 1) ise sırasıyla 4 (%7.9) ve 2 (%3.2) hastada görüldü (p>0.05).
TARTIŞMA ve SONUÇ: Proksimal üreter taşlarının üreterorenoskopik tedavisinde; F-URS yüksek taşsızlık oranı ile üstün görünmektedir. Daha az başarı oranı ile semirijid URS de alternatif tedavi modalitesi olabilir.

INTRODUCTION: We want to compare the rates of complications and stone clearance levels in this study, flexible URS (F-URS) with semi-rigid URS in the treatment of proximal ureteral stones.
METHODS: Okmeydanı Training and Research Hospital, the urology department between 2011 and 2014, while 101 patients operated due to proximal ureteral stones were analyzed retrospectively. Each patient received a detailed anamnesis, physical examination, laboratory tests including renal function, urinalysis and urine culture were performed. Urinary tract X-ray, ultrasonography, intravenous urography (IVU) and computed tomography (CT) was used. Stone-free was assessed with fluoroscopy, during the operation. Stone-free was assessed, with X-ray, the first postoperative day. Stone-free was assessed with X-ray, ultrasound and CT, the third postoperative month. Imaging methods in clinically insignificant residual fragments (<4mm) seen or not seen any stone was considered a success. Patients in each group were compared, stone size, success in delivering a stone, operation time, the necessity of re-operation, the stone-free rate in the third month and complications such as fever, bleeding, perforation. Complications were classified according to the Clavien classification system.
RESULTS: Stone-free rates were found in the group of semi-rigid URS 64.6% and in group F-URS 85.2% after surgery (P = 0.003). These rates increased 77.4% and 93,6% respectively, in the third month postoperative radiographic evaluation (p = 0.013). Major complications such as sepsis and avulsion were not observed, according to the modified Clavien Classification System (grade 4 or 5). Under ureteropelvic junction perforation(grade 3B) was seen in 2 patients in group F-URS and double J catheter placement were treated conservatively. Postoperative fever (grade 1), hemorrhage (grade 1), ureteral injuries (grade 1) were not statistically significant between the two groups.
DISCUSSION AND CONCLUSION: Ureterorenoscopic in the treatment of proximal ureteral stones; F-URS seem advantageous with high stone-free rate. With less success rate semirigid URS also be an alternative treatment modality.

Makale Özeti | Tam Metin PDF

GİRİŞ ve AMAÇ: Tubo-ovaryan abse çoğunlukla pelvik enflamatuar hastalığın bir sonucudur. Tubo-ovaryan abse fallopian tüpleri, overleri ve sıklıkla diğer çevre pelvik organları da içeren inflamatuar kitleyle karakterizedir. Tubo-ovaryan abse hızlıca tanı konulup yönetilmesi gereken ciddi hayatı tehdit eden bir durumdur. hikaye ve pelvik muayene tanının en önemli kısmını oluşturur. Cerrahi hem kesin tanı hem de tedavide özellikle de şüpheli abse rüptüründe veya postmenopozal bir kadında tubo-ovaryan abse bulgusu mevcudiyetinde gereklidir. Amacımız cerrahi ve medikal tedavi alan hastaların karakteristik özelliklerini karşılaştırmaktı.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Tubo-ovaryan abse tanısı olup hospitalize edilen ve medikal veya cerrahi olarak tedavi edilmiş 92 hastayı inceledik. 53 hasta opere edilerek, 39 hasta ise sadece antibiyotik alarak tedavi edilmişti.
BULGULAR: Cerrahi ile tedavi olan hastalar Grup 1, sadece medikal tedavi alan hastalar ise Grup 2 olarak adlandırıldı. Bu iki grubun ortalama değerleri karşılaştırıldığında parite, antibiyotik ve hospitalizasyon süresi arasında farklılık bulundu.
TARTIŞMA ve SONUÇ: Hangi hastanın hospitalize edilip cerrahi ve medikal tedavi kombinasyonuyla tedavi edileceği, hangi hastanın sadece antibiyotik alması gerektiğinin kararı çok önemlidir. Doğru karar morbiditeyi, yapışıklığı, radikal cerrahi gereksinimini ve overlere hasarı azaltarak hasta için yararlı olacaktır.

INTRODUCTION: Tubo-ovarian abscess (TOA) is mostly a consequence of pelvic inflammatory disease (PID). TOA is characterized by an inflammatory mass involving the fallopian tube, ovary and occasionally other adjacent pelvic organs.
TOA is a serious life-threatening condition that must be diagnosed and managed immediately. Complete history and pelvic examination includes the most important part of the diagnosis. Surgery is necessary for both definitive diagnosis and treatment of TOA especially suspicious abscess rupture or finding of a TOA in a postmenopausal woman.
Our objective was to compare characteristics of patients who undergo surgical treatment and medical treatment.

METHODS: We examined 92 patients with TOA that had been hospitalized and treated medically or surgically. 53 patients had underwent operation and 39 patients had taken only antibiotherapy.
RESULTS: When patients treated surgically are divided into 2 groups which were operated as salpengectomy/salpingooopherectomy and drainage, difference in mean values between these two groups were not observed except WBC count.
Patients underwent surgical treatment were called as Group 1 and taken only medical treatment are called as Group 2. When we compared mean values of patients between Group 1 and 2, parity, antibiotherapy duration and hospitalization period were found different.

DISCUSSION AND CONCLUSION: It’s very important to decide that which patient should be hospitalized and treated with combination of surgical methods and antibiotherapy or which patient should take with only antibiotherapy. Correct decision will be helpful for patient reducing morbidity, adhesions, need for radical surgery and harmful to ovaries.

Makale Özeti | Tam Metin PDF

GİRİŞ ve AMAÇ: Çekiç parmak deformitesinin tedavisinde distal interfalangeal eklemi ekstansiyonda immobilize eden splintler başarıyla kullanılmaktadır. Splintlemenin başarısız olduğu durumlarda cerrahi teknikler kullanılabilmektedir. Bu çalışmada erken aktif kontrollü harekete izin veren bir splintleme ve rehabilitasyon programı ile kombine olarak uygulanan alternatif bir cerrahi tekniği sunmak amaçlanmıştır.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Çalışmaya splintleme süreci başarısızlıkla sonuçlanan 27 hasta dahil edildi. Bu hastaların ameliyat sonrası 1. yıl sonuçları retrospektif olarak değerlendirildi. Cerrahi teknik olarak, distal interfalangeal eklemin açık redüksiyonu ve kirschner teli ile fiksasyonu uygulandı. Tırnağın ulnar ve radyal taraf eponişyumu ve ekstansör tendondan prolen dikiş geçildi ve sonrasında kirschner teli üzerinde bağlandı. Postoperatif 4. haftada tel çıkarıldı ve tendonu tutan dikiş tırnak yatağı üzerine sabitlenen bir metal kopçaya bağlandı. Standart Stack splint immobilizasyon amacıyla 2 hafta kullanıldı. Bu periyotta, ek olarak, 15 ve 25 derece fleksiyonda bir termoplastik splint ile egzersiz programı verildi. Postoperatif 6. haftada, gece splintlemesine başlandı ve 2 hafta süreyle kullanıldı.
BULGULAR: Postoperatif 1. yılda distal interfalangeal eklemin ortalama ekstansiyon kaybı 1.70 idi. 19 hastada tam ekstansiyon mevcutken 8 hastada ortalama 5.80 ekstansiyon kaybı tespit edildi (2-100). Crawford değerlendirme kriterlerine göre 19 hasta mükemmel, geri kalan 8 hasta da iyi olarak kabul edildi.
TARTIŞMA ve SONUÇ: Sonuç olarak, 4-2-2 protokolü ile birlikte uygulanan cerrahi teknik düşük komplikasyon oranları ve iyi fonksiyonel sonuçları ile daha önce tanımlanmış cerrahi tekniklere etkili bir alternatif olarak görülmektedir.

INTRODUCTION: Splints that immobilize distal interphalangeal joint (DIP) in extension are used successfully for the treatment of mallet finger deformity. In case of unsuccessful splinting, surgical techniques can be used. In this study, it was aimed to present an alternative surgical technique in combination with splinting and rehabilitation program allowing early active controlled movement.
METHODS: In the study, postoperative 1 year results of 27 patients with an unsuccessful splinting program were evaluated retrospectively. As surgical technique, open reduction and fixation of DIP with kirschner wire was performed. Prolene suture was passed through eponychium of ulnar and radial sides of the nail and extensor tendon. Then, suture was secured on kirschner wire. At postoperative 4th week, wire was removed and suture holding the tendon was tied on a metal hook adhered to nail plate. Standard Stack splint was used for 2 weeks for immobilization. During this period, additionally, a progressive exercise program was given with a thermoplastic splint at 15 and 25 degrees of flexion. At postoperative 6th week, night splinting was begun for additional two weeks.
RESULTS: Average extension lag of DIP joint was 1.70 at postoperative 1 year. Full extension was present in 19 patients and average extension lag of 5.80 was present in 8 patients (2-100). According to the Crawford’s evaluation criteria, 19 patients were accepted as perfect and remaining 8 patients were accepted as good.
DISCUSSION AND CONCLUSION: In conclusion, surgical technique with 4-2-2 protocol seems to be an effective alternative to previously defined surgical procedures with low complication rates and good functional outcome.

Makale Özeti | Tam Metin PDF

Lokalize prostat kanseri tedavisinde brakiterapi uygulaması doz hızına göre düşük doz hızlı (Low Dose Rate; LDR) ve yüksek doz hızlı (High Dose Rate; HDR) olmak üzere ikiye ayrılır. Prostat kanseri için α/β oranı tartışmalı olmakla birlikte invivo ve invitro deney sonuçları α/β oranının ≤3 olduğunu göstermektedir. Bu faktör prostat kanseri tedavisinde HDR brakiterapi lehine teorik bir avantaj sağlamaktadır. Klinik deneyimin daha eskiye dayandığı LDR monoterapisinde ise kaynakların düşük radyoaktiviteleri nedeni ile toplam tedavi dozuna ulaşma süresinin 1-4 ay gibi bir süre alması, ortalama foton enerjilerinin düşük olması ve prostat kanserinin düşük proliferasyon kapasitesi tedavinin radyobiyolojik etkinliğini azaltmaktadır. HDR brakiterapisi genelde daha yüksek riskli hastalarda eksternal radyoterapi üstüne boost dozu şeklinde uygulanmaktadır. Ancak HDR monoterapisinin de LDR brakiterapiden farklı olarak birden fazla implant gerektirmesi ve toplam dozun daha düşük olmasına rağmen fraksiyon dozunun yüksek olması, sağlam doku koruması açısından bir dezavantaj oluşturmaktadır. HDR monoterapisi kısıtlı klinik deneyim nedeniyle kontrollü çalışmalar dışında kullanılmamaktadır. Bu derleme ile prostat kanseri tedavisinde brakiterapi uygulamalarının radyobiyolojik temellerinin özetlenmesi amaçlanmaktadır.

Brachytherapy of localized prostate cancer is implemented mainly in two different dose rates, being Low Dose Rate (LDR) and High Dose Rate (HDR). The α/β ratio of prostate cancer cells, although controversial, is predicted by invio and invitro experiments to be ≤3. This characteristic provides a theoretical advantage in favor of HDR brachytherapy in the treatment of prostate cancer. Whereas for LDR monotherapy which clinical experience is of long standing, 1 to 4 month elapsed time needed to reach total treatment dose due to low radioactivity of the sources and their low average photon energies make this treatment mode less effective radiobiologically, partially caused by low proliferation capacity of prostate cancer. HDR brachytherapy is more often used for high-risk patients as a boost treatment combined with external beam radiotherapy. On the other hand, the necessity of more than one implantation in contrast to LDR brachytherapy and high doses per fraction constitutes a disadvantage for HDR monotherapy against the normal tissue complication probability, even though lower total dose is required. Due to limited clinical experience, HDR monotherapy is not recommended except in controlled clinical trials. The aim of this review is to summarize radiobiologic essentials of brachytherapy practice in the treatment of prostate cancer.

Makale Özeti | Tam Metin PDF

Giriş
Elde ağrı ve fonksiyon kaybının en sık sebeplerinden olan tetik parmak, fleksör tendonun hareketi sırasında ortaya çıkan ağrı, takılma veya parmakta ekstansiyon kısıtlılığı ile bulgu vermekte olup tüm parmakları etkileyebilmektedir. Bu çalışmada, nadiren ortaya çıkabilen her iki elde eş zamanlı çoklu tetik parmak olgusunun sunulması amaçlanmıştır.

Olgu Sunumu
Her iki el parmaklarında hareketle ağrı ve takılma şikayetleri ile başvuran 58 yaşında kadın hastanın yapılan muayenesinde, sol elin üçüncü, dördüncü ve beşinci parmakları ile sağ elin dördüncü ve beşinci parmağında bulgular tetik parmak ile uyumlu idi. Lokal sedasyon altında sol elinden opere edilen hastanın postoperatif 3. ayda yapılan kontrolünde şikayetlerin tamamen ortadan kalktığı görüldü. Hastanın sağ eline yönelik operasyonu planlandı.

Tartışma
Birden fazla parmakta tetiklenme şikayeti olan, semptomları uzun süredir devam eden ve diabetes mellitus öyküsü bulunan hastalarda steroid enjeksiyonu başarı yüzdesinin düşük olduğu bilinmektedir. Lokal anestezi ile yapılacak kısa bir operasyon olması, düşük nüks ve komplikasyon oranları ile yüksek başarı oranları nedeniyle cerrahi tedavi, tetik parmak tedavisinde ideal tedavi seçeneğidir.

Sonuç
Eşlik eden sistemik hastalığı bulunan, semptomları 6 aydan uzun süredir mevcut çoklu tetik parmak olgularında cerrahi tedavi, steroid tedavisine göre tek seansta sağladığı yüksek başarı oranı ve düşük nüks riski nedeniyle ön planda tercih edilmelidir.

Introduction
Trigger finger, which is one of the most common reason of pain and malfunction of the hands, emerges with pain, triggering or limited extension during the movements of flexor tendons and may effect all fingers. Aim of this study is to present a rare case of simultaneously emerging multiple trigger fingers in both hands.

Case Report
A 58 year old female patient has attended to our clinic with pain and triggering in her third, fourth and fifth fingers of left hand and fourth and fifth fingers of her right hand. She has been diagnosed as multible trigger fingers. Patient is operated under local anesthesia from her left hand. In the postoperative third month control of patient, we observed that all complaints of the patient were resolved.

Discussion
It is known that success ratio of steroid injection is low in patients who have multiple trigger fingers, long lasting symptoms and history of diabetes mellitus. Surgical therapy is the treatment of choice in patients with trigger finger because of the short operation time under local anesthesia, low recurrence and complication rates of the surgery.

Results
Surgical therapy is superior to local steroid injections in patients with multiple trigger fingers who have concomitant systemic diseases and ongoing symptoms more than six months because of high success and low recurrence rates in single session.

Makale Özeti | Tam Metin PDF

Paroksismal nokturnal hemoglobinüri (PNH); pansitopeni bulguları, intravasküler hemolize bağlı idrar renginde koyulaşma ve/veya venöz tromboembolik olaylarla seyreden, nadir görülen klonal bir hematopoetik kök hücre hastalığıdır. Tanısında akım sitometrik yöntemle CD55, CD59 düzeyinin tayini altın standarttır. PNH’lı olgularda Eculizumab, kompleman inhibisyonu yaparak hemoliz ve komplikasyonlarını belirgin derecede azaltmaktadır. Burada şiddetli hemoliz ve akut böbrek yetersizliği kliniği ile başvuran, PNH tanısı koyduğumuz ve eculizumab ile tedavisini düzenlediğimiz olguyu sunduk.

Paroxysmal Nocturnal Hemoglobinuria (PNH) is a rare clonal hematopoietic stem cell disorders that presents with pancytopenia findings, darkening of urine color and/or venous thromboembolism. Determination of the level of CD55, CD59 by flow cytometry is the gold standard for diagnosis. Eculisumab reduces hemolysis and related complications in PNH’ s cases, by the inhibition of complement. Herein, we reported a case who admitted to our clinic with severe hemolysis, acute renal failure, diagnosed with PNH and treated by eculisumab.

Makale Özeti | Tam Metin PDF

Karbonmonoksit (CO) gazı; tatsız, renksiz, kokusuz ve nonirritan gazdır. Her yıl sayısız CO zehirlenmesi olmaktadır. Karbonmonoksitin oksijene göre hemoglobine afinitesi 200 kat daha fazladır. Sonuçta Hb daha az oksijen taşır, dokulara oksijen salınımı bozulur ve doku hipoksisi gelişir. CO intoksikasyonunda hedef yeterli doku oksijenizasyonunun sağlanmasıdır ve tedavide öncelik en az 6 saat %100 maske ile oksijen verilmesi olmalıdır. Hiperbarik oksijen tedavisi hala tartışmalıdır. Çalışmamızda karbonmonoksit zehirlenmesi tanısıyla yoğun bakıma kabul edilen ve hiperbarik oksijen tedavisi uygulanan 2 olgu sunulmuştur.

Carbon monoxide (CO) is a colorless, odorless, nonirritant gas that accounts for numerous cases of CO poisoning every year from a variety of sources of incomplete combustion of hydrocarbons. Once CO is inhaled it binds with hemoglobin to form carboxyhemoglobin (COHb) with an affinity 200 times greater than oxygen that leads to decreased oxygen-carrying capacity and decreased release of oxygen to tissues leading to tissue hypoxia. The cornerstone for treatment for CO poisoning is 100% oxygen using a tight-fitting mask for greater than 6 hours. The indications for treatment with hyperbaric oxygen to decrease the half-life of COHb remain controversial. In our study admitted to intensive care with a diagnosis of carbon monoxide poisoning and hyperbaric oxygen therapy it has been presented of 2 patients.

Makale Özeti | Tam Metin PDF

Proliferatif trikilemmal kist (PTK) saç foliküllerinden kaynaklanan nadir bir cilt lezyonu olup genellikle ileri yaşlı bayanlarda ve özellikle saçlı deride soliter nodül olarak görülür. Sıklıkla lezyonlar benign olmakla birlikte literatürde farklı lokalizasyonda yerleşimli, malign PTK vakası, lokal nüks ya da metastaz gelişen vakalar da rapor edilmiştir. Bu yazımızda cerrahi sonrası derin cerrahi sınır pozitifliği nedeni ile adjuvan radyoterapi ile tedavi edilmiş ve radyoterapi sonrası 10 yıllık takip süresince nüks tespit edilmemiş paraspinal yerleşimli prolifere trikilemmal kist vakası seyrek görülen bir lezyon olması ve ilginç lokalizasyonu nedeniyle literatür bilgileri eşliğinde klinik ve histopatolojik özellikleriyle sunulmuştur.

Proliferating trichilemmal cyst (PTC) is a rare skin lesion originates from hair follicles and it is usually seen in older women as a solitary nodule on the scalp. Although the lesions are often benign, patients with disease in different localizations and with local relapse or distant metastasis have been reported in the literature. In this case report, we reported a patient, who was diagnosed with PTC, without any local relapse and distant metastasis in 10 years follow-up duration after adjuvant radiotherapy because of positive surgical margin in postoperative settling.

Makale Özeti | Tam Metin PDF

Meme dokusunun sarkomları tüm meme tümörlerinin %1' inden azını oluşturan nadir görülen tümörlerdir. Liposarkomlar ise bu tümörlerin yaklaşık %0,3’ ünü oluştururlar. Sağ memede kitle şikayeti ile başvuran 54 yaşındaki kadın hastanın yapılan muayenesinde, 3.5 cm çapında sınırları düzensiz lezyon tespit edildi. Lezyon eksizyonel biopsi ile çıkarıldı. Yapılan patolojik inceleme sonucunda olgu pleomorfik liposarkom tanısı aldı. Memenin pleomorfik liposarkomu, diğer pleomorfik tümörler ile ayrımı yapılması gereken, nadir görülen bir tümördür.

Sarcomas of breast tissue are rare tumors that comprise less than %1 of all of the breast tumors. Liposarcomas constitute %3 of these tumors. In the clinical examination of 54 years old woman who came with palpable mass in right breast, a lesion of 3.5 cm diameter with irregular borders was determined. Lesion is excised surgically. In the pathologic examination, this case is diagnosed as pleomorphic liposarcoma.Pleomorphic liposarcoma of breast is a rare tumor which must be distinguished from other pleomorphic tumors.

Makale Özeti | Tam Metin PDF