Amaç: Son on yılda, özellikle IVF laboratuarında meydana gelen teknolojik gelişmeleri takiben, embriyo kriyoprezervasyonu ve bu embriyoların gelecekteki transfer işlem sayıları fark edilir bir şekilde artmıştır. Buna paralel olarak, hormon replasmanı ile hazırlanmış dondurulmuş- çözülmüş embriyo transferi (HR-DÇET) öncesi uygulanan progesteron (P) yerine koyma tedavileri de, özellikle uygulama yolu ve dozları açısından daha çok tartışılmaya başlanmıştır. Bu çalışmada, yeni bir formülasyon olan su bazlı subkutanöz progesteronun (SP) HR-DÇET tedavilerindeki etkinliği hakkında daha fazla bilgi edinmeyi amaçladık.
Gereç ve Yöntemler: Retrospektif, tek merkezli kohort çalışması olarak dizayn edilen bu çalışma, Haziran 2018 ve Nisan 2020 tarihleri arasında yapılan 507 tane HR-DÇET siklusunu içermektedir. Hastaların 349 (%68.8)’unda 50 mg intramusküler progesteron günde bir defa, 158 (%32.2)’sinde ise 25 mg SP günde iki defa kullanıldı. Aynı tedavi siklusunda elde edilen ve dondurulan blastokistlerden sadece bir tanesinin transferi değerlendirmeye alındı. Aynı hastanın tekrarlayan tedavi siklusları çalışmaya dahil edilmedi. Dahil edilme kriterleri; kadın yaşı <37, vücut kitle indeksi ≥18 kg/m2 ve ≤ 35kg/m2, sperm konsantrasyonu ≥5x106 /ml, olarak kabul edildi. Preimplantasyon genetik tanı uygulanan sikluslar değerlendirme dışı bırakıldı. Birincil olarak canlı doğum oranları (LBR) ele alındı.
Bulgular: Önceki IVF deneme sayısı, infertilite tipi, zirve serum estradiol (E2) değerleri, toplanan oosit sayısı, metafaz II ve 2PN sayıları gruplarda anlamlı farklılık gösterdi. Pozitif gebelik (p=0.474), klinik gebelik (p=0.979) ve LBR (p=0.404) ve aynı zamanda bozulmuş gebelik (MA) oranları (p=0.144) gruplarda benzerdi. İkili lojistik regresyon analizinde toplanan oosit sayısı (AOR=1.024, 95% CI: 1.002-1.047; p=0.03), endometriyal kalınlık (AOR=1.121, 95% CI: 1.003-1.253; p=0.044) ve kriyoprezervasyon günü (AOR=0.421, 95% CI: 0.226-0.788; p=0.007) istatistiksel olarak anlamlı bulundu. Fakat, kullanılan P tipi LBR sonuçlarında anlamlı bir fark yaratmadı (p=0.731).
Sonuç: SP enjeksiyonları gebelik sonuçları üzerinde karşılaştırılabilir bir etkiye sahiptir ve HR-DÇET sikluslarında alternatif bir tedavi olarak kabul edilebilir

Objective: Cryopreservation of the embryos for future transfer attempts has noticeably increased in the last decade, especially due to the technological developments in the IVF laboratory. In parallel, different progesterone (P) replacement regimens preceding artificially prepared frozen embryo transfer (AC-FET) attempts, especially with respect to the route of application and dosing scheme, have been widely argued so far. We aimed to provide more information about the efficacy profile of novel subcutaneous aqueous progesterone (SP) in AC-FET cycles.
Matarial and Methods: This retrospective, single center cohort study was included a total of 507 AC-FET cycles performed between June 2018 and April 2020. 349 (68.8%) patients received 50 mg of intramuscular progesterone (IMP) as once daily, 158 (31.2%) patients received 25 mg of SP as twice a day. Only, the first and single blastocyst transfers from the same cohort were accepted. Inclusion criteria were as follows: female age < 37 years, BMI ≥18 kg/m2 and ≤ 35kg/m2, sperm concentration ≥5x106 /ml. Pre-implantation genetic testing cycles were not included. Primary outcome was live birth rate (LBR).
Results: Number of previous IVF attempts, type of infertility, peak estradiol (E2) levels, total number of retrieved oocytes, mature oocytes and number of 2PN were significantly different among groups. Positive pregnancy (p=0.474) and clinical pregnancy rates (p=0.979), LBRs (p=0.404) and missed abortion (MA) rates (p=0.144) were comparable between groups. Total number of oocytes (AOR=1.024, 95% CI: 1.002-1.047; p=0.03), endometrial thickness (AOR=1.121, 95% CI: 1.003-1.253; p=0.044) and cryopreservation day 5/6 (AOR=0.421, 95% CI: 0.226-0.788; p=0.007) achieved statistical significance following binary logistic regression analysis. However, type of P administration did not achieve statistical significance (p=0.731).
Conclusions: As a novel option, SP formulation has comparable efficacy on pregnancy outcomes and may accepted as an alternative for luteal phase support in AC-FET cycles.

Amaç: Bu çalışmada pediatrik kardiyoloji kliniğimizden fetal kardiyak değerlendirmenin hangi nedenler ile talep edildiği, obstetrik ultrasonografide rutin fetal kardiyak değerlendirmenin konjenital kalp hastalıklarının fetal ekokardiyografi ile tespitine etkisi ve intrauterine tanı koyulan konjenital kalp hastalıklarının gebelik risk profiline göre dağılımı retrospektif olarak incelenmiştir. Yöntem: Ondokuz aylık döneme ait fetal ekokardiyografi raporları retrospektif olarak incelendi. Fetal ekokardiyografik değerlendirme, ayrıntılı obstetrik ultrasonografi taraması sonrasında pediyatrik kardiyoloji kliniğine yönlendirilen tüm gebelere yapıldı. Gebeler konjenital kalp hastalıklı fetusa sahip olma risklerine göre düşük ve yüksek riskli olarak iki gruba ayrıldı. Tespit edilen konjenital kardiyak malformasyonlar perinatal mortalite riskine göre komplex, orta ve hafif derece olmak üzere sınıflandırıldı. Bulgular: Toplam 736 gebenin 22 tanesi ikiz gebelik olup, 758 bebeğe fetal kardiyak değerlendirme yapıldı. Yüksek risk grubunda 341 (%46.3), düşük risk grubunda ise 395 (%53.6) gebelik mevcuttu. Fetal ekokardiyografik değerlendirme isteminin en sık nedeni fetal kalbin görüntülenmesinde yetersizlik (%36.1) olup, fetal kardiyak anormallik şüphesi ikinci en sık nedendi (%21.3). Kardiyak anomali saptanan fetus sayısı yüksek riskli gebelerde 80 (%23.5), düşük riskli gebelerde 20 (%5) idi. En yüksek oranda saptanan malformasyon tipi hafif kardiyak anomaliler olup (%6), kompleks lezyon saptanma oranı ikinci sıradaydı (%4.1). En sık saptanan kardiyak anomali ventriküler septal defekt 18 (%2.4) olup, en sık saptanan kompleks kardiyak anomali ise pulmoner atreziydi (%1.2). Konjenital kalp hastalıklarının tanınması açısından obstetrisyen ve pediyatrik kardiyoloji arasındaki uyum oranı % 40.1 idi. Sonuç: Fetal kalbin dört boşluk, ventriküllerin çıkım yolları ve üç damar kesiti rutin kapsayacak şekilde obstetrik ultrasonografi sırasında değerlendirilmesi, konjenital kardiyak malformasyonların intrauterin dönemde büyük oranda tanı almasına imkan sağlayabilir.

Aim: In the present study, for which reasons fetal cardiac evaluation was requested from our pediatric cardiology clinic, the effects of routine fetal cardiac evaluation in obstetric USG on the detection of CHD and the distribution of intrauterine diagnosis of CHD according to pregnancy risk profiles were retrospectively analyzed. Methods: Fetal echocardiography reports which containing the nineteen-month period were retrospectively examined. We performed a fetal echocardiography for all pregnant women who were referred to pediatric cardiology clinic after detail obstetric ultrasonography screening. The pregnancies were categorized into two groups based on the risk of CHD: low-risk and high-risk groups. Detected congenital cardiac structural malformations were classified as complex, moderate, and mild according to perinatal mortality risk.  Results: Of the 736 pregnancies, 22 were twin, and fetal cardiac evaluation was performed in 758 fetuses. There were 341 (46.3%) pregnancies in the high-risk group and 395 (53.6%) pregnancies in the low-risk group. The most common reason for fetal cardiac evaluation request was inability to adequately visualize the fetal heart (36.1%), while suspected fetal cardiac abnormality was the second most common cause (21.3 %). Number of fetuses detected with cardiac abnormalities was 80 (23.5%) among high-risk pregnancies, and 20 (5%) among low-risk pregnancies. The most common type of malformation was simple cardiac abnormalities (6%) followed by complex lesions (4.1%). The most common cardiac abnormality was ventricular septal defect comprised of 18 cases (2.4%) while the most common complex cardiac abnormality was pulmonary atresia (1.2%). The rate of consistency was 40.1% between obstetricians and pediatric cardiologist in terms of the diagnosis of the congenital cardiac malformations. 
Conclusion: Routine evaluation of the fetal heart by means of obstetric ultrasonography, including four chambers, outflow tracts’ and three vessel views, would allow for diagnosing congenital cardiac malformations to a large extent during the intrauterine period.

Amaç: Pentoksifilin, immün düzenleyici özellikleri sahiptir ve sepsise bağlı yenidoğan ölümlerini azalttığı bilinmektedir. Mevcut çalışmada, fetal inflamasyon ve hasarın önlenmesinde maternal oral ve intra-amniyotik pentoksifilin kullanımının keçi modelinde araştırılması amaçlanmıştır.
Gereç ve Yöntemler: Aynı günde çiftleştirilen keçilerde maternal granülosit koloni uyarıcı faktör ve intra-amniyotik endotoksin ile inflamasyon aracılı fetal hasar 0.76 gestasyonda tetiklendi. Sekiz grup oluşturuldu (her birinde n=4): Kontrol, fetal hasar, 15 gün boyunca 30 mg/kg/gün ve 60 mg/kg/gün oral pentoksifilin + fetal hasar, fetal hasarlı veya hasarsız tek doz intra-amniyotik 400 mg/kg ve 800 mg/kg tahmini fetal ağırlıkta pentoksifilin. Histeretomi ile 0.80 gestasyonda fetal ve plasental etkilenmenin değerlendirilmesi amacı ile preterm doğum gerçekleştirildi. Fetal akciğer, beyin ve plasentada interlökinler, kaspazlar, siklo-oksijenazlar, vimentin, miyelin bazik protein ve surfaktan proteinleri gibi çok sayıda immünhistokimyasal belirteç ile fetal plazma ve amniyon sıvısında interlökinler değerlendirildi. Karşılaştırmalarda, Kruskal-Wallis H testi ve Mann-Whitney U testi kullanıldı.
Bulgular: Yüksek doz (60 mg/kg/gün) maternal profilaktik oral tedavi, endotoksine bağlı histolojik hasarı azaltırken (siklo-oksijenaz 2 dışındaki) inflamatuvar belirteçlerde kontrol seviyelerine benzer (p>0.05) düzelmeler sağladı. Maternal oral uygulama sonrasında, fetal plazma ve amniyon sıvısındaki pro-inflamatuvar interlökinler de sadece endotoksine maruz kalanlardakinden daha düşüktü (tüm karşılaştırmalar için p<0.05). Amniyon içine verilen pentoksifilin, bazı fetüslerde inflamatuvar belirteçlerde artışlar ve değişken bir etki profili gösterdi.
Sonuç: Pretem doğum öncesinde oral pentoksifilin, intrauterin inflamasyonu azaltarak fetüste nörokoruyucu etki göstermektedir. Pentoksifilin, preterm dönemde fetal beyin hasarını önleyebilecek bir ilaç adayı olabilir.

Objective: Pentoxifylline has immunomodulatory properties and is known to reduce sepsis-associated infant mortality. We aimed to evaluate maternal oral and intra-amniotic administration of pentoxifylline for the prevention of fetal inflammation and injury in a caprine model.
Material and methods: Inflammation-mediated fetal injury was induced with maternal granulocyte-colony stimulating factor and intra-amniotic endotoxin at 0.76 of gestation in date-mated pregnant goats. Eight groups were formed (n=4 each): Control, fetal injury, oral 30 mg/kg/day and 60 mg/kg/day pentoxifylline for 15 days + fetal injury, intra-amniotic 400 mg/kg and 800 mg/kg estimated fetal weight single-dose pentoxifylline with and without fetal injury. Preterm delivery by hysterotomy was performed at 0.80 of gestation to evaluate the fetal and placental effects. Immunochemistry for various markers including interleukins, caspases, cyclooxygenases, vimentin, myelin basic protein, and surfactant proteins were carried out in the fetal lungs, fetal brain, and placenta. Fetal plasma and amniotic fluid interleukins were also evaluated. Kruskal-Wallis H test and Mann-Whitney U test were used for comparisons.
Results: High-dose (60 mg/kg/day) maternal prophylactic oral treatment attenuated endotoxin-related histological injury and was related to low inflammatory marker expressions comparable to the controls (p>0.05 except cyclooxygenase 2). Following maternal oral administration, fetal plasma and amniotic fluid levels of the studied interleukins were also lower than the untreated endotoxin-exposed animals (p<0.05 for all comparisons). Intra-amniotic pentoxifylline was associated with inconsistent results and increased inflammatory markers in some fetuses.
Conclusion: Oral pentoxifylline before preterm birth mitigates intrauterine inflammation with neuroprotective effects in the fetus. Pentoxifylline can be considered as a candidate drug for fetal brain injury prevention in the preterm period.

Bartholin bezi 1675 yılında Caspar Bartholin tarafından kadın genital anatomisinde tanımlanmıştır. Bartholin bezi çeşitli epitel tipleri ile kaplıdır; gövdesi müsinöz, kanal transisyonel ve orifis skuamöz epitelle kaplıdır. Primer bartholin kanseri nadir görülmektedir. Bartholin gland kanserinin adenoid kistik karsinom ise çok nadir görülmekte ve bartholin kanserlerin %15'ini oluşturmaktadır. Literatüürde adenoid kistik karsinomlu 90'dan az hasta tariflenmektedir ve yavaş büyüme paterni nedeniyle rekürrens ve uzak metastaz uzun vakit alabilmektedir. Dolayısıyla akciğere, karaciğere ve kemiğe uzak metastaz çok az hastada rastlanmaktadır. Biz 4 yıllık hastalıksız takip sonrası akciğer lobektomisinde saptanan adenoid kistik bartholin kanseri vakasını sunmaktayız.

Bartholin’s gland was first identified in human female in 1675 by Caspar Bartholin. The Bartholin gland is composed of several epithelial types: The body is mucinous acini, the duct is predominantly transitional epithelium, and the orifice is the squamous epithelium. Primary carcinoma of the bartholin's gland is an uncommon neoplasm. Adenoid cystic carcinoma (ACC) of bartholin gland carcinom is a rare
variant of bartholin gland carcinoma, comprising 15% of all bartholin gland malignancies. Adenoid cystic carcinoma of the Bartholin's gland is characterized by slow growth so recurrence and distant metastases can take a long period. So distant metastasis has been found in only a few cases to the lungs, liver, bone and brain. Here, we present the case of Bartholin's gland adenoid cystic carcinoma (ACC) after
four years follow up and presented with a lung metastasis.

Uygun değil

Not appropriate

Background: Hemorrhagic corpus luteum (HCL) is an ovarian cyst formed after ovulation and caused by spontaneous bleeding into a corpus luteum (CL) cyst. When HCL rupture happens, a hemoperitoneum results. Clinical symptoms are mainly due to peritoneal irritation by the blood effusion. The differential diagnosis is extensive and standard management is not defined.
Aim of the study: authors elaborated a comparison of differential diagnosis and therapeutic modalities from laparoscopic approach to nonsurgical, medical options, since hemorrhage from HCL is often self-limiting.
Material & Methods: authors reviewed all data implicated with the development of HCL, trying to give homogeneity to literature data.
Results: authors analyzed extensive literature data and subdivided the medical approach in many topics. Wait-and-see attitude avoids unnecessary laparoscopic surgery using supportive therapies (antifibrinolytic, analgesics, liquid infusion, transfusions and antibiotic prophylaxis). Surgical therapy: the operative management should be laparoscopic, with surgical options like luteumectomy, ovarian wedge-shaped excision or oophorectomy. Prevention: the possibility to preserve fertility is essential, mainly in patients with bleeding disorders or undergoing anticoagulant therapy; therefore, they need estro-progestinics or GnRH analogues to prevent ovulation and avoid further episodes of HCL.
Conclusion: This review will aid physicians to make an early diagnosis of HCL, to avoid unnecessary surgery and use the most effective treatment.

Amaç: Jinekolojik kanser hastalarında, sitoreduktif cerrahi kapsamında uygulanan diafragm cerrahisi ile ilişkili pulmoner morbiditenin değerlendirilmesi
Gereç ve Yöntemler: Sitoredüktif cerrahi kapsamında diafragm cerrahisi de uygulanan 232 jinekolojik kanser hastasına ait veriler retrospektif olarak tarandı.
Bulgular: Transdiafragm torakotomi 52 (%22.4) hastada oluşmuştu. Transdiafragm torakotomi olan hastalarda herhangi bir pulmoner komplikasyon ortaya çıkma oranı %40.4 iken, transdiafragm torakotomi olmayan hastalarda herhangi bir pulmoner komplikasyon ortaya çıkma oranı %20.6 idi. Transdiafram torakotomi olan hasta grubunda pulmoner komplikasyon gelişme riskinin daha yüksek olduğu görüldü (p=0.004). Transdiafragm torakotomi (odds ratio [OR], 2.66; %95 confidence interval [CI], 1.20–5.92; p=0.016), kolon rezeksiyonu (OR, 5.21; %95 CI, 2.34–11.63; P<0.001), ileostomi (OR, 19.61; %95 CI, 1.64–250.0; p=0.019), ve herhangi bir extra-pulmoner komplikasyon oluşmuş olması (OR, 2.35; 95% CI, 1.13–4.88; p=0.023) pulmoner morbiditenin bağımsız prediktörleri olarak tanımlandı. Pulmoner morbidite alt başlıklar halinde değerlendirildiğinde; transdiafragm torakotomi olan hasta grubunda plevral efüzyon, drenaj gerektiren plevral efüzyon, pnomotoraks, pnomoni ve atelektazinin, transdiafragm torakotomi olmayan hastalar ile karşılaştırıldığında, daha sık ortaya çıktığı gösterildi. Yoğun bakım ünitesi ihtiyacı oranı, transdiafragm torakotomili hasta grubunda, transdiafragm torakotomisi olmayan hasta grubuna kıyasla daha yüksekti (%30.8 vs. %12.2, p=0.001).
Sonuç: Transdiafragm torakotomi, diafragm cerrahisi geçiren hastalarda pulmoner morbiditenin bağımsız bir prediktörüdür. Maksimal özen ile accidental trasdiafragm torakotomilerden kaçınmak ve tam kat diafragm rezeksiyonlarını torakotomi oluşturmayan alternatif cerrahi yöntemler ile gerçekleştirmek pulmoner morbidite oranının azaltılmasına ve postoperatif bakım masraflarının azaltılmasına yardımcı olabilir.

Objective: To evaluate pulmonary morbidity related to diaphragm surgery performed for gynecological cancers and to identify the impact of transdiaphragmatic thoracotomy
Materials and Methods: We reviewed clinical and pathologic data of 232 women who had undergone diaphragm surgery as a part of cytoreductive surgery procedures performed for gynecological cancers.
Results: Transdiaphragmatic thoracotomy occurred in 52 patients (22.4%). Rate of pulmonary complications among patients who had a transdiaphragmatic thoracotomy was higher compared with patients who did not have a transdiaphragmatic thoracotomy (40.4% vs 20.6%, p=0.004). Transdiaphragmatic thoracotomy (odds ratio [OR], 2.66; 95% confidence interval [CI], 1.20–5.92; p=0.016), colon resection (OR, 5.21; 95% CI, 2.34–11.63; p<0.001), ileostomy (OR, 19.61; 95% CI, 1.64–250.0; p=0.019), and any extra-pulmonary complication occurrence (OR, 2.35; 95% CI, 1.13–4.88; p=0.023) were identified as independent predictors of pulmonary morbidity. Patients with transdiaphragmatic thoracotomy developed pleural effusion, pleural effusion necessitating drainage, pneumothorax, pneumonitis, and atelectasis more frequently compared with patients who did not have transdiaphragmatic thoracotomy. Rate of admission to postoperative intensive care of patients with transdiaphragmatic thoracotomy (30.8%) was significantly higher than that of patients without transdiaphragmatic thoracotomy (%12.2) (p=0.001).
Conclusion: Transdiaphragmatic thoracotomy is an independent predictor of pulmonary morbidity among patients who underwent diaphragm surgery. Avoiding accidental transdiaphragmatic thoracotomies with maximal attention and performing full-thickness resection procedures with alternative surgical techniques preventing a thoracotomy may help decrease pulmonary morbidity rates and postoperative care costs.

Amaç: Konjenital pes ekinovarus, ayağın en sık görülen konjenital deformitesidir, aşırı plantar fleksiyon ile karakterizedir ve 1000 canlı doğumda 2-3 sıklıkla görülür. Gebeliğin 12. Haftasından itibaren teşhis etmek mümkündür. İzole olmayan vakalar sendromik ve daha karmaşık olma eğilimindedir. Çalışmamızda, perinatal dönemde teşhis edilen izole PEV olgularının sonuçlarını değerlendirmeyi amaçladık.
Gereç ve yöntemler: Çalışmamız mart 2015-mart 2020 tarihleri arasında yürütülen retrospektif kohort çalışmasıdır. Rutin fetal anomali taraması için başvuran veya herhangi şüpheli fetal anomali nedeniyle sevk edilen kadınlar, ayrıntılı bir fetal anomali taramasına tabi tutuldu, PEV varlığı ve eşlik eden anomaliler açısından kontrol edildi. PEV saptanan hastalarla karyotip analizi tartışıldı. Kromozom anomalisi veya hayatı tehdit eden anomalisi olanlara gebelik terminasyonu önerildi. Tanı postnatal muayene veya otopsi ile doğrulandı. Postnatal PEV saptanmayanlarda tanı yanlış pozitif olarak kabul edildi.
Bulgular: 138 hastada PEV saptandı. 41'i(%29.7) izole idi. İzole grup içinde, ilk trimesterde yanlış pozitiflik oranı ikinci trimester ile kıyaslandığında anlamlı derecede yüksekti sırasıyla %50 ve %15.3 (p<0.05). İzole grupta 2(%4.8) hastada kromozomal anomali tespit edildi. 1 (% 2,4) hastaya trizomi 21 nedeniyle terminasyon uygulandı. Non-izole grupta 13(%13.4) hastada kromozom anomalisi saptandı ve terminasyon önerildi. Ayrıca 18(%18.5) hastaya yaşamla bağdaşmayan anomaliler nedeniyle gebelik termiansyonu önerildi. Postnatal değerlendirmede izole ve non izole grupta cerrahi tedavi oranı sırası ile %6 ve %39.7 idi ve aradaki fark istatiksel olarak anlamlıydı (p<0.05).
Sonuç: PEV teşhisi konduğunda, eşlik eden anomaliler için ayrıntılı bir fetal anomali taraması yapılmalı ve hastalar artan kromozomal anomali riski hakkında bilgilendirilmelidir. Tanı için ilk trimesterdeki yüksek yanlış pozitiflik oranları akılda tutulmalıdır. İzole vakalara da karyotip analizi önerilmelidir. Bazı nöromüsküler ve iskelet sistemi anomalilerinin, izole olgularda ilk kez doğum sonrası dönemde ortaya çıkabileceği hatırlanmalıdır.

Objective: Congenital pes equinovarus (PEV) is the most common congenital deformity of foot, characterized by plantar flexion with frequency of 0.2-0.3%. It can be diagnosed from 12th week of pregnancy. Non-isolated cases tend to be syndromic and complex. We aimed to evaluate the results of perinatally diagnosed isolated PEV.
Materials and Methods: This is a retrospective cohort study conducted between March 2015-March 2020. Women who applied for fetal anomaly screening or referred due to any suspected fetal anomaly were subjected to detailed fetal anomaly scan and checked for presence of PEV. Karyotype analysis was discussed for patients with PEV. Pregnancy termination was recommended for those with chromosomal/life-threatening anomalies. Diagnosis was confirmed by postnatal examination/autopsy. Postnatal diagnosis was accepted as false positive in those with no PEV.
Results: 138 patients found to have PEV. 41(29.7%) of them were isolated. In the isolated group, false positivity rate in the first trimester was significantly higher compared to the second trimester, 50%/15.3%, respectively (p <0.05). Chromosomal anomaly was detected in 2(4.8%) patients in the isolated group. Termination was applied to 1(2.4%) patient due to trisomy 21. In the non-isolated group chromosomal anomaly was detected in 13(13.4%) patients, termination was suggested. Also termination was suggested to 18(18.5%) patients due to anomalies incompatible with life. In the postnatal evaluation, the surgical treatment rate in the isolated/non-isolated groups was 6%/39.7% (p<0.05).
Conclusion: When PEV is diagnosed, detailed fetal anomaly screening must be performed, patients should be informed about the chromosomal anomaly risk. High false positivity rates in the first trimester should be kept in mind for diagnosis. Karyotype analysis should be recommended also to the isolated cases. It should be remembered that some neuromuscular/skeletal system anomalies may occur for the first time in the postnatal period in isolated cases.

Over hiperstimülasyon sendromu hipogonadotropik hipogonadizm hastalarında nadirdir. Burada ciddi over hiperstimülasyon sendromu vakası ve GnRH agonist triggeriyle OHSS engellenmiş hipogonadotropik hipogonadizmi olan iki hasta sunulmuştur, İlk olgu 31 yaşında bir hastaydı. Üç kez IVF tedavisi uygulanmış ancak olguda over hiperstimülasyon sendromu hiç gelişmemiş. Taze embriyo transferinden sonraki dokuzuncu günde şiddetli over hipersrimülasyon sendromu tanısı konuldu. Hastanede 66 gün kaldı ve batından 50.5 litre asit sıvısı aspire edildi. İkinci olgu 26 yaşında ve primer infertil hastaydı. Hiç IVF tedavisi görmemişti. IVF tedavisinden önce GnRH agonist stimülasyon testi uygulandı. Ovaryan stimülasyondan sonra GnRH agonist triggeri yapıldı. Toplanan 32 oosite rağmen OHSS meydana gelmemiştir. Hipogonadotropik hipogonadizm hastalarında şiddetli OHSS nadir olmakla birlikte gelişebilir. Eğer hipogonadotropik hipogonadizm hastalarında ovulasyon indüksiyonundan önce GnRH stimülasyon testi yapılırsa, hCG yerine GnRH agonist trigger yapılabilir ve OHSS önlenebilir.

Ovarian hyperstimulation syndrome is rare in hypogonadotropic hypogonadism patients. Two patients with hypogonadotropic hypogonadism are reported, a rare case of severe ovarian hyperstimulation syndrome and a case of prevented OHSS via GnRH agonist trigger respectively. First case was a 31-years-old patient. Three times IVF treatment was applied but the case had never developed ovarian hyperstimulation syndrome. The first patient was diagnosed with severe ovarian hypersrimulation syndrome on ninth day after the fresh embryo transfer. She stayed 66 days in hospital and 50.5 litres fluid was aspirated from her abdomen. Second case was a 26- years old and primary infertyl patient. She had never IVF treatment. The GnRH agonist stimulation test was applied before IVF treatment. After the ovarian stimulation, GnRH agonist trigger was done. Nevertheless, 32 oocyte retrieved from the ovaries OHSS was not occured. Although the severe OHSS is seldom, it can be develop in hypogonadotropic hypogonadism patients. If GnRH stimulation test is performed before the ovarian stimulation, OHSS can be prevented which allows agonist triggering instead of hCG in hypogonadotropic hypogonadism.

Amaç: Akupunkturun Histerosalpingografiye (HSG) bağlı ağrı ve anksiyeteyi azaltıcı etkisini araştırmak.
Gereç ve Yöntemler: HSG çekimi planlanan 107 hasta randomize olarak üç gruba ayrıldı. Akupunktur Grubu (n: 36), İntramuskuler Diklofenac sodyum Grubu (n: 35), Kontrol Grubu (n: 37). Akupunktur grubuna işlem öncesi, belirlenen noktalara 20 dakika elektroakupunktur uygulandı. İntramuskuler Diklofenac sodyum Grubunda hastalara işlemden 30 dakika önce 75 mg diklofenac sodyum intramusküler uygulandı. İşlem öncesi ve sonrası belirlenen zamanlarda Vizüel Anolog Skala (VAS) ağrı ve State-Trait Anxiety Inventory-State (STAI-S) ile anksiyete ölçümleri yapıldı.
Bulgular: HSG’den sonra 1. ve 5. dakika VAS skorları Akupunktur ve İntramuskuler Diklofenac sodyum gruplarında birbirlerine benzer ve kontrol grubuna göre anlamlı düzeyde düşük bulunurken 30. dakikadaki VAS skorları arasında üç grup içerisinde anlamlı bir fark yoktu. STAI-S skorları işlemden 1 saat önce tüm gruplarda benzer iken (p=0.563), İşlem öncesi 5. dakikada yani Akupunktur grubunda’de akupunktur sonrası, İntramuskuler Diklofenac sodyum grubunda ise Diclofenac enjeksiyonu sonrası ve işlem sonrası 30. dakikada saptanan STAI-S değerleri karşılaştırıldığında Akupunktur grubunda diğerlerine göre daha düşük seviyelerde izlenmiştir (p<0.001 ve p<0.001).
Sonuç: Akupunkturun ağrıyı azaltıcı etkisi diğer analjeziklerle benzer olması ve ilave olarak anksiyete azaltıcı etkinliği nedeniyle uygun kliniklerde HSG çekimlerinde kullanılabilir.

Objective: To investigate the effect of acupuncture on reducing pain and anxiety related to hysterosalpingography (HSG).
Materials and Methods: A total of 107 patients planned to undergo HSG were randomly separated into 3 groups; the acupuncture group (n: 36), intramuscular diclofenac sodium group (n: 35), and control group (n: 37). In the acupuncture group, electro-acupuncture was applied to specified points for 20 mins before the procedure. In the intramuscular diclofenac sodium group, an intramuscular injection of 75mg diclofenac sodium was applied 30 mins before the procedure. No analgesics were administered to the patients in the control group before intervention. Pain was evaluated with a Visual Analog Scale (VAS) and anxiety with the State-Trait Anxiety Inventory -State (STAI-S), preoperatively and at specified times postoperatively.
Results: The VAS scores at 1 and 5 minutes after HSG were similar in acupuncture group and intramuscular diclofenac sodium group, and significantly lower than in the control group. At 30 mins postoperatively, there was no significant difference between the 3 groups in respect of the VAS scores. The STAI-S scores at 1 hour preoperatively were similar in all the groups (p=0.563). In the comparisons of the STAI-S values at preoperative 5 mins, following acupuncture in acupuncture group and the diclofenac injection in intramuscular diclofenac sodium group, and at postoperative 30 mins, the acupuncture group values were determined to be statistically significantly lower than those of the other groups (p<0.001, p<0.001).
Conclusions: Acupuncture has similar effects on the reduction of pain as other analgesics and reduces anxiety. It can therefore be used in HSG in suitable clinics.

Amaç: Bu çalışma,in vitro maturasyon’a giren hastalarda letrozol kullanımının etkinliğinin FSH ile öncüllenmiş uyguylama ile karşılaştrılmasını araştırmayı amaçlamaktadır
Yöntem: Bu retrospektif çalışma,yüksek OHSS riski(n=39),Kanserfobisi(n=16) ve başarısız IVF tedavisi sonrası IVM denemk isteyen(n=16) in vitro maturasyona giren 63 hastanın analizidir.42 hasta FSH ile öncüllenmiş,21 hasta ise Letrozol ile öncüllenmiştir.
Bulgular: FSH veya letrozol öncüllenmiş olan hastalar yaş, vücut kitle indeksi, infertilite süresi, bazal antral folikül sayısı, serum anti-Müllerian hormon seviyeleri ve IVM endikasyonları açısından istatistiksel olarak benzerdi (tümü için p> 0.05). FSH öncüllenmiş grupla karşılaştırıldığında, Letrozol öncüllenmiş grupta germinal vezikül oositleri, MetafazII ve döllenmiş oositlerin sayısı anlamlı olarak daha yüksekti (sırasıyla p = 0.003, p = 0.001 ve p = 0.016); ancak Metafaz I oositlerinin sayısı letrozol öncüllenmiş grubunda anlamlı olarak daha düşüktü (p = 0.002). FSH ve letrozol öncüllenmiş hastalarda istatistiksel olarak benzer implantasyon oranları (% 33.3'e karşı% 37.0, p = 0.709), klinik gebelik (% 31.5'e karşı% 33.3, p = 0.848), ikiz gebelik(% 1.9'a karşı% 3.7, p = 0.611) ve canlı doğum (% 24.1'e karşı% 29.6, p = 0.682) gözlenmiştir

Sonuç: IVM için potansiyel endikasyonlar;artmış OHSS riski ve hiperinsulinizm için kontrebndikasyon olmasıdır.Aromataz inhibitörleri östrojen sensitif kanserlerde fertilite koruma amaçlı kullanılabilmektedir.Letrozol ile öncülleme IVM tedavisine giren hastalarda etkin bir yaklaşım olarak görülmekte ve FSH öncüllenmiş tedaviden olasılıkla daha uygun maliyette olmaktadır

Objective: This study aims to investigate whether letrozole priming can be used efficiently in patients undergoing in vitro maturation (IVM) as compared to FSH priming.
Methods: This is a retrospective analysis of 63 patients who underwent IVM due to the high risk of OHSS (n=39), cancerophobia (n=16) and desire for IVM after failed IVF attemts (n=8). Forty-two patients received follicle stimulating hormone (FSH) priming and 21 patients received letrozole priming.
Results: The patients who had FSH or letrozole priming were statistically similar with respect to age, body mass index, duration of infertility, basal antral follicle count, serum anti-Müllerian hormone levels and IVM indications (p>0.05 for all). When compared to the FSH priming group, the number of germinal vesicle oocytes, metaphase II and fertilized oocytes were significantly higher (p=0.003, p=0.001 and p=0.016, respectively); but the number of metaphase I oocytes was significantly lower in the letrozole priming group ( p=0.002). The patients who received FSH and letrozole priming had statistically similar rates of implantation (33.3% vs 37.0%, p=0.709), clinical pregnancy (31.5% vs 33.3%, p=0.848), twinning (1.9% vs 3.7%, p=0.611) and live birth (24.1% vs 29.6%, p=0.682).
Conclusion: Potential indications for IVM include the patients with increased risk for OHSS and contraindication for hyperestrogenism. As aromatase inhibitors can be used to preserve the fertility of patients with estrogen sensitive cancers. Letrozole priming appears as an efficient approach in patients who would undergo IVM, with likely less cost than FSH priming.

Aims and Objective: This study was undertaken to create a new and simple model for predicting likelihood of vaginal birth after caesarean section using variables available at the time of admission.
Methods: A prospective observational study was done at tertiary care centre in Haryana over a period of 12 months (January 2018 - December 2018) in pregnant women attending labor room with previous one cesarean section fulfilling criteria for undergoing trial of labour after cesarean (TOLAC) and sample size taken was 150. A Vaginal birth after cesarean (VBAC) score was calculated for each patient using a new prediction model which included variables available at time of admission such as maternal age, gestational age, bishop’s score, body mass index, indication of primary cesarean section and clinically estimated fetal weight. The results of the VBAC score were correlated with the outcome i.e. successful VBAC or failed VBAC. Chi square test and student’s t test was used for comparison among the groups. Descriptive and regression analysis was done for the study variables.
Results: Out of 150 TOLAC cases, 78% had successful VBAC and rest 22% had failed VBAC. The observed probability of having a successful VBAC for a VBAC score of 0-3 was 34%, 4-6 was 68%, 7-9 was 90% and ≥ 10 was 97%. The prediction model performed well with area under the curve (AUC) of 0.77 (95% CI 0.68 to 0.85) of the receiver operating characteristics (ROC) curve.
Conclusion: The present study shows that the proposed VBAC prediction model is a good tool to predict the outcome of trial of labour after cesarean and can be used to counsel women regarding the mode of delivery in current and subsequent pregnancies. Further studies of this model and other such models with different permutations and combinations of variables are required.

Amaç: İmplantasyon başarısızlıkları reprodüktif tıbbın multifaktöriyel bir problemidir. Tam mekanizması günümüzde halen aydınlatılamamıştır. Son yıllarda mekanizmasında immünolojik faktörlerin etkili olduğuna dair kanıtlar artmaktadır. Uterin natürel killer (uNK) hücreleri trofoblastlar ile desidua arasında immün modülasyonu sağlar. Çalışmamızın amacı tekrarlayan implantasyon başarısızlığı olan olgular ile canlı doğuma sahip olan kadınlar arasında uNK hücreleri açısından fark olup olmadığının araştırılmasıdır.
Gereç ve Yöntemler: Çalışmaya tekrarlayan implantasyon başarısızlığı olan hastalar dahil edildi. Yirmi beş implantasyon başarısızlığı olan hasta vaka grubunu, 25 canlı doğum hikayesi olan kadın ise kontrol grubunu oluşturdu. Endometrial biyopsiler menstruel döngünün 21. ile 24. günleri arasında luteal fazda alındı. Her iki grup uNK açısından karşılaştırıldı.
Bulgular: Her iki grup arasında canlı doğum (p<0.001) ve düşük sayısı (p<0.001) açısından anlamlı fark vardı. Vaka grubunda ortalama uNK sayısı 10.5 ± 10.5 cells/mm2 idi. Kontrol grubunda ise 19.2 ± 11.2 cells/mm2 idi. Vaka grubunda uNK sayısı anlamlı olarak daha az olarak bulundu (p=0.003).
Sonuç: İmplantasyon başarısızlıkları reprodüktif tıbbın multifaktöriyel bir problemidir. Çalışmamızda uNK hücrelerinin gebeliğin devamında önemli bir rol oynadığı ve sayılarının azalmasının tekrarlayan implantasyon başarısızlığıyla ilişkili olduğu bulunmuştur.

Objective: Implantation failure is a multifactorial problem of reproductive medicine. However, the mechanism of this process is still not fully understood. There is increasing evidence that these cases of recurrent implantation failure might have an immunological background. Uterine natural killer (NK) cells provide immune-modulation at the interface between maternal decidua and the trophoblast. The aim of this study to evaluate whether there was a significant difference in the number of endometrial CD56+ NK between women with a history of recurrent implantation failure and women who had a live birth.
Material and Methods: The patients with a history of recurrent implantation failure were included to the study. Twenty-five women with a history of recurrent implantation failure were assigned into the case group, 25 women who had one or more live births were assigned into the control group. The endometrial biopsies were obtained during the luteal phase on the 21st-24th day of the menstrual cycle.
Results: There was a statistically significant difference between groups with regard to the number of deliveries (p<0.001) and miscarriages (p<0.001). The mean number of uNK was 10.5 ± 10.5 cells/mm2 in the case group and 19.2 ± 11.2 cells/mm2 in the control group. There was a statistically significant difference between the two groups (p=0.003).
Conclusion: Implantation failure is a multifactorial problem of reproductive medicine. The results of our study suggest that uterine NK play a role in the progress of normal pregnancy and reduced uterine NK cell numbers were associated with implantation failure.