Where are we on organ donation?

Uludağ, Öznur; Sabuncu, Ülkü; Kuşderci, Hatice; Kaplan, Fikriye; Tutak, Atilla; Doğukan, Mevlüt

Öznur Uludağ¹, Ülkü Sabuncu², Hatice Kuşderci³, Fikriye Kaplan⁴, Atilla Tutak¹, Mevlüt Doğukan¹

¹Department Of Anesthesiology And Reanimation, Adiyaman University Medical School, Adiyaman,turkey
²Department Of Anesthesiology And Reanimation, Ankara Yuksek Ihtisas Research And Education Hospital, Ankara,turkey
³Anesthesiology And Reanimation Clinic, Bandirma State Hospital, Balikesir, Turkey
⁴Adiyaman University Research And Education Hospital, Organ And Tissue Transplantation Coordinator,adiyaman, Turkey

INTRODUCTION: The aim of this study is to determine the demographic and clinical properties of the brain death cases in Adiyaman University Research and Education Hospital.
METHODS: Brain-death diagnoses from January 2008 to December 2014 were retrospectively analyzed. Age, sex, cause of brain death, blood groups, donation status, reasons for acceptance or rejection of donation, cardiac arrest, vasopressin treatment, laboratory test results, ejection fraction, arterial blood gas analyses before and after the apnea test, seasonal and annually variation and intensive care unit follow-up durations of all cases were determined. Also potential donors and recipients were analyzed.
RESULTS: In total, brain death diagnoses were made in 57 cases, 34 (59,6%) of them were men and 23 (40,4%) of them were women. The most common causes for brain death were traumatic subarachnoid hemorrhage and intracerebral hematoma. Most of the cases had A Rh+ blood group (n = 18, 31,5%) and 4.7 times more brain deaths were detected in Rh (+) patients when compared with Rh (-) patients. Rate of cardiac arrest was 12.3% (n = 7). Vasopressor treatment administration rate was 21.1% (n = 12), and mean treatment duration was 1.3 ±0.8days. Follow-up period was 2.7±3.2 (min: 1 max: 17) days. Five patients were considered to be organ donors. The most common reason for acceptance of donation was the effect of organ transplantation coordinator in family interview (60%, n = 3). In total, 4 livers, 5 kidneys and 1 heart transplant were performed to 10 patients.
DISCUSSION AND CONCLUSION: Due to problems in organ donation all the patients with Glasgow Coma Scaleunder 7 must be considered as potential donors and treatment must be started when they were transferred to intensive care unit. Education of the staff in intensive care unit about recognition of brain death and donor care is also important. Also the interview with family must be performed by an experienced coordinator to increase the rate of acceptance of donation by the family.

Keywords:

Organ Bağışında Neredeyiz?

Öznur Uludağ¹, Ülkü Sabuncu², Hatice Kuşderci³, Fikriye Kaplan⁴, Atilla Tutak¹, Mevlüt Doğukan¹

¹Adıyaman Üniversitesi Tıp Fakültesi Anesteziyoloji Ve Reanimasyon Ana Bilim Dalı, Adıyaman
²Ankara Yüksek İhtisas Eğitim Ve Araştırma Hastanesi, Anesteziyoloji Ve Reanimasyon Kliniği, Ankara
³Bandırma Devlet Hastanesi, Anesteziyoloji Ve Reanimasyon Kliniği, Balıkesir
⁴Adıyaman Eğitim Ve Araştırma Hastanesi Organ Ve Doku Nakli Koordinatörü, Adıyaman

GİRİŞ ve AMAÇ: Adıyaman Üniversitesi Eğitim ve Araştırma Hastanesi Yoğun Bakım Ünitesinde Beyin Ölümü tanısı konulan olguların demografik ve klinik özellikleri retrospektif olarak incelenerek, organ bağışı kabul oranları sunuldu.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Hastanemiz yoğun bakım ünitesinde 2008-2014 yılları arasında beyin ölümü tanısı konmuş hastalar retrospektif olarak incelendi. Tüm hastalar; yaş, cinsiyet, beyin ölümü nedeni, kan grubu, organ bağışı kabul ve ret nedenleri, kardiyak arrest geçirme ve vazopressin kullanma durumu, laboratuvar testleri, apne testi öncesi ve sonrası kan gazı değerleri, yoğun bakımda izlem süresi, apne testi, yıl ve mevsimsel dağılım açısından değerlendirildi. Donör adayı olan olgular verilen organ ve alıcı olan hastalar demografik özelliklerine göre ayrıca değerlendirildi.
BULGULAR: 34 (%59,6) erkek, 23(%40,4) kadın toplam 57 hastaya beyin ölümü tanısı konuldu. En sık nedenler travmatik subaraknoid kanama (SAK) ve intraserebral hematom idi. Olguların çoğu ARh+ kan grubunda (n=18, %31,5) idi. Rh (+) hastalarda Rh(-) hastalara oranla 4,7 kat fazla beyin ölümü tespit edildi. Kardiyak arrest görülme oranı %12,3 (n=7) olup en sık travmatik SAK (n=5) hastalarında görüldü. Vazopressör tedavi kullanma oranı %21,1 (n=12), vazopressör kullanım günü 1,3±0,8 olarak bulundu. En sık travmatik SAK hastalarında (n=10) kullanıldı. Yoğun bakımda izlem süresi 2,7±3,2 (min: 1 max: 17) gündür. 5 hasta organ donorü olarak kabul edildi. En sık kabul nedeni aile görüşmesinde koordinatör etkisi (%60, n=3) idi. Toplam 10 hastaya 4 karaciğer, 5 böbrek,1 kalp nakli gerçekleştirildi.
TARTIŞMA ve SONUÇ: Organ transplantasyonunda yaşanan sıkıntılardan dolayı potansiyel donör olabilecek hastalar yoğun bakıma yatırıldıkları andan itibaren kritik hasta bakımına alınmalı ve Glasgow koma skalası 7’nin altında olan her hastada beyin ölümü gelişebileceği düşünülmelidir. Yoğun bakım çalışanlarının beyin ölümünü tanıma ve donör bakımı konusunda bilinçlendirilmesi ve eğitilmesi, aile görüşmelerinin deneyimli bir organ nakli koordinatörü tarafından yapılması ve toplumun bilinçlendirilmesi ülkemizde organ bağışı oranlarını artırabilir.

Anahtar Kelimeler:

Öznur Uludağ, Ülkü Sabuncu, Hatice Kuşderci, Fikriye Kaplan, Atilla Tutak, Mevlüt Doğukan. Where are we on organ donation?. . 2016; 14(3): 86-92

Corresponding Author: Öznur Uludağ, Türkiye