Atriyal Fibrilasyonun Güncel Farmakolojik Tedavisi

ADALET, Kamil

. 2002; 30(2): 104-118

Atriyal Fibrilasyonun Güncel Farmakolojik Tedavisi

Kamil ADALET¹
İstanbul Üniversitesi, istanbul Tıp Fakültesi, Kardiyoloji Anabilim Dali

Atriyal fibrilasyon (AF) morbitide ve mortaliyeti arttıran ve sık görülen bir aritmi türüdür. Tedavinin amacı AF ataklarının sıklığını, süresini ve ciddiyetini azaltmak, yaşam kalitesini düzeltmek, taşikardiye bağlı kardiyomiyopatiyi önlemek, emboli riskini azaltmak ve mümkünse yaşam süresini uzatmaktır. Yaşamı tehdit eden ve hemodinamik olarak tolere edilemeyen AF atağı acil elektriksel kardiyoversiyon (KV) yapılmasını gerektirebilir. Daha kolay tolere edilebilen AF atağının başlangıç süresi 48 saatin altında ise, antikoagülasyon için beklemeden farmakolojik ya da elektriksel KV uygulanabilir, 48 saati geçen bir atak söz konusu ise, INR değeri 2 ile 3 arasında tutulacak şekilde, warfarin ile 3-4 hafta antikoagülan tedaviden sonrasında elektriki KV denenebilir. Transösofajiyal ekokardiyografi ile emboli riski olmadığı belirlenirse bu süreyi beklemeden daha erken KV da yapılabilir. Antiaritmik ilaç seçiminde altta yatan yapısal kalp hastalığı ve birlikte bulunan diğer hastalıklar göz önünde tutulmalıdır. Ventrikül hızının kontrolü amacı ile iskemik kalp hastalığında beta bloker, sol ventrikül (SV) disfonksiyonunda digoksin, hipertrofik kardiyomiyopati'de beta bloker veya verapamil, hipertansiyonlu hastalarda ya da organik kalp hastalığı bulunmayanlarda verapamil veya diltiazem tercih edilmelidir. AF'un baskılanması için de, koroner kalp hastalığında sotalol, dofetilide veya amiodarone, dilate kardiyomiyopatide sotalol, dofetilide veya amiodarone, konjestif kalp yetersizliğinde amiodarone veya dofetilide, organik yapısal kalp hastalığı bulunmayan ya da hipertansiyon/hafif SV hipertrofisi bulunanlarda propafenone veya flecainide kullanılabilir. Sık ve tolere edilemeyen paroksismal veya persistan AF'da sinus ritminin sağlanmasına ve idamesine yönelik yaklaşımlar tercih edilmelidir. Aksine, seyrek ve kolaylıkla tolere edilebilen paroksismal AF atakları antiaritmik tedavi verilmeden de izlenebilir, bunların bir kısmında hız kontrolü gerekebilir. Embolilerin önlenmesi için, seyrek ve kısa süreli AF atakları olan hastalarda uzun süreli warfarin tedavisi gerekli olmayabilir, ancak yüksek riskli paroksismal, persistan veya kronik AF'li hastalarda, INR'ye göre dozu ayarlanmış warfarin, düşük doz warfarin+aspirin kombinasyonuna göre bile daha etkilidir. İlaç tedavisine dirençli hastalarda, hız kontrolü ya da sinus ritminin sağlanması için non-farmakolojik tedavi metodları gerekli olabilir.

Pharmacological Therapy of Atrial Fibrillation. An update

Kamil ADALET¹

Atrial fibrillation (AF) is a common arrhythmia associated with significant morbidity and mortality. The aim of therapies is to reduce the frequency, duration and severity of AF, improve quality of life, prevent of a tachycardia-induced cardiomyopathy, reduce risk of emboli, and if possible, prolong life. Life-threatening and hemodinamically intolerable AF requires immediate electrical cardioversion (CV). For the better-tolerated episodes, if duration of episode is less than 48 hours, pharmacological conversion or electrical CV may be performed without anticoagulation, otherwise for episodes longer than 48 hours, anticoagulant therapy with warfarin to a target INR of 2-3 for 3 to 4 weeks before elective CV is advised. Earlier CV may be taken into account if transesophageal echocardiography does not reveal evidence of embolic risk. When selecting an antiarrhythmic drug, underlying structural heart disease and concomitant other diseases should be carefully evaluated. Beta blocker is preferred in ischaemic heart disease, digoxin in left ventricular (LV) dysfunction, beta blocker or verapamil in hypertrophic cardiomyopathy, verapamil or diltiazem in patients (pts) with hypertension and in pts without organic heart disease for ventricular rate control. Sotalol, dofetilide or amiodarone should be preferred in coronary heart disease, sotalol, dofetilide or amiodarone in dilated cardiomyopathy, amiodarone or dofetilide in congestive heart failure, propafenone or flecainide in pts with hypertension/mild LV hypertrophy or in pts without structural heart disease for suppression of AF. Frequent or intolerable paroxysmal and persistent AF episodes should prove a strategy directed at sinus rhythm maintenance. In contrast, infrequent or well-tolerated paroxysmal AF can be observed without antiarrhythmic intervention, some of them may need only rate control. In pts with infrequent and brief episodes of AF, the long-term warfarin may not be necessary, but in high-risk pts with paroxysmal/persistent/chronic AF dose-adjusted warfarin is even better than low dose warfarin plus aspirin for prevention of emboli. The methods of non-pharmacological treatment for rate control or restore sinus rhythm may be necessary in pts refractory to drug therapy.

Kamil ADALET. Pharmacological Therapy of Atrial Fibrillation. An update. . 2002; 30(2): 104-118

ARAÇLAR