Kronik obstrüktif akciğer hastalarında atriyal elektromekanik gecikmenin ve P dalga dispersiyonun değerlendirilmesi
Murat Cimci1, Sermin Borekci2, Burcak Kilickiran Avci3, Ergi Hysi4, Hurrem Gul Ongen2, Bilgehan Karadag3, Ozge Ozden Tok5, Eser Durmaz3, Hakan Karpuz31Cenevre Üniversitesi Hastanesi, Kardiyoloji Kliniği, Cenevre2İstanbul Üniversitesi Cerrahpaşa Tıp Fakültesi, Göğüs Hastalıkları Anabilim Dalı, İstanbuI
3İstanbul Üniversitesi Cerrahpaşa Tıp Fakültesi, Kardiyoloji Anabilim Dalı, İstanbul
4Medicana Bahçelievler Hastanesi, Göğüs Hastalıkları Kliniği, İstanbul
5Memorial Bahçelievler Hastanesi, Kardiyoloji Kliniği, İstanbul
Amaç: Kronik obstrüktif akciğer hastalığı (KOAH) ile atriyal fibrilasyonu (AF) ilişkidir ve azalmış birinci saniye zorlu ekspiratuvar volümü (ZEV1) yeni başlangıçlı AF için bağımsız bir etkendir. Bu çalışmanın amacı bilinen kardiyovasküler hastalığı olmayan KOAH hastalarında 2 AF öngördürücüsünün; P dalga dispersiyonunun ve atriyal elektromekanik gecikmenin (AEMG) değerlendirilmesidir ve bunların ZEV1 ile nicelenen solunum fonksiyonlarıyla ilişkisinin değerlendirilmesidir.
Yöntemler: Çalışmaya 41 KOAH hastası (33 erkek, ortalama yaş 51) ile 32 sağlıklı birey katıldı. P dalga dispersiyonu elektrokardiyogram üzerinde 12 derivasyon arasında maksimum ve minimum P dalga süreleri arasındaki fark alınarak hesaplandı. P dalgasının başlangıcından doku Doppler görüntülemesi ile saptanan geç diyastolik dalgasına (Am dalgası) kadar olan süre olarak tanımlanan AEMG ölçümü; lateral mitral anulusdan (LMAEMG), septal (SMAEMG) ve lateral triküspit anulusdan (LTAEMG) yapıldı.
Bulgular: P dalga dispersiyonu KOAH grubunda kontrol grubundan anlamlı olarak uzundu (76±19 ve 45±10 ms, p<0.001). Tüm AEMG ölçümleri hasta grubunda anlamlı uzama gösterdi (LMAEMG: 74±9 ve 64±11 ms, SMAEMG: 66±10 ve 57±12 ms ile LTAEMG: 65±9 ve 46±7 ms; hepsi için p<0.001). Ayrıca, FEV1 ile yalnız LTAEMG arasında ilişki gözlendi (rs: -401, p <0.009).
Sonuç: Hem P dalga dispersiyonu hem atriyal elektromekanik gecikme parametreleri hastalığın erken dönemlerinden başlamak üzere yapısal ve fonksiyonel kardiyak hastalığı olmayan KOAH hastalarında AF’ye artmış eğilimin göstergesi olarak anlamlı uzundu.
Assessment of atrial electromechanical delay and P wave dispersion in patients with chronic obstructive pulmonary disease
Murat Cimci1, Sermin Borekci2, Burcak Kilickiran Avci3, Ergi Hysi4, Hurrem Gul Ongen2, Bilgehan Karadag3, Ozge Ozden Tok5, Eser Durmaz3, Hakan Karpuz31Department of Cardiology, Geneva University Hospitals, Geneva, Switzerland2Department of Chest Diseases, İstanbul University-Cerrahpaşa, Cerrahpaşa Faculty of Medicine, İstanbul, Turkey
3Department of Cardiology, İstanbul University-Cerrahpaşa, Cerrahpaşa Faculty of Medicine, İstanbul, Turkey
4Department of Chest Diseases, Medicana Bahçelievler Hospital, İstanbul, Turkey
5Department of Cardiology, Memorial Bahçelievler Hospital, İstanbul, Turkey
Objective: Chronic obstructive pulmonary disease (COPD) is associated with atrial fibrillation (AF) and reduced forced expiratory volume (FEV1) is an independent predictor for new onset AF. The aims of this study were (1) to analyze the atrial electromechanical delay (AEMD) and P wave dispersion which are two predictors of AF development in patients with COPD and without any cardiovascular disease, and (2) to assess the relationship of those with pulmonary functions as quantified by FEV1 measurements.
Methods: The study included 41 patients with COPD (33 male; mean age: 51 years) and 32 healthy controls. P wave dispersion was calculated as the difference between the maximum and minimum P wave duration in a 12-lead surface electrocardiography (ECG) recording. AEMD, defined as the time interval from the P wave onset on the ECG to the initiation of the late diastolic (Am) wave using a tissue Doppler examination, was measured from the lateral mitral annulus (LAEMD), septal annulus (SAEMD), and tricuspid lateral annulus (TAEMD).
Results: P wave dispersion was significantly longer in the COPD group than those in the controls (76±19 ms vs. 45±10 ms; p<0.001). All of the AEMD measurements demonstrated significant prolongation in patients with COPD (LAEMD: 74±9 ms vs. 64±11 ms; SAEMD: 66±10 ms vs. 57±12 ms; and TAEMD: 65±9 ms vs. 46±7 ms; p<0.001 for all). The only correlation with FEV1 was observed in the TAEMD values of the COPD group (rs: -401; p<0.009).
Conclusion: Both P wave dispersion and AEMD parameters were significantly longer in COPD patients without any established structural or functional cardiac abnormalities, indicating an increased tendency for AF development, beginning from the initial stages of the disease.
Sorumlu Yazar: Murat Cimci, Switzerland
| ARAÇLAR |
 Yazdır Alıntıyı İndir RIS EndNote BibTex Medlars Procite Reference Manager E-Postala Paylaş Yazara e-posta gönder
Benzer makaleler Google Scholar |