Beyaz önlük hipertansiyonunda ve devamlı hipertansiyonda lenfosit DNA hasarı vetotal antioksidan durumunun değerlendirilmesi
Ali Yıldız1, Mustafa Gür1, Remzi Yılmaz1, Recep Demirbağ1, Hakim Çelik2, Mehmet Aslan3, Abdurrahim Koçyiğit21Harran Üniversitesi Tıp Fakültesi, Kardiyoloji Ana Bilim Dalı, Şanlıurfa2Harran Üniversitesi Tıp Fakültesi, Klinik Biyokimya Ana Bilim Dalı, Şanlıurfa
3Harran Üniversitesi Tıp Fakültesi, İç Hastalıkları Ana Bilim Dalı, Şanlıurfa
Amaç: Beyaz önlük hipertansiyonu (BÖH) ve devamlı hipertansiyon olan hastalarda lenfosit DNA hasarı ve total antioksidan durumu (TAD) araştırıldı.
Çalışma planı: Çalışmaya BÖH’lü 23 hasta (14 kadın, 9 erkek; ort. yaş 46±6), tanısı yeni konmuş devamlı hipertansiyonlu 21 hasta (13 kadın, 8 erkek; ort. yaş 45±7) ve kontrol grubu olarak, yaş ve cinsiyet açısından hipertansiyon gruplarıyla uyumlu 19 sağlıklı gönüllü alındı. Tüm olgularda ekokardiyografik ölçümler, kan basıncı ölçümleri ve 24 saat ambulatuvar kan basıncı izlemesi yapıldı. DNA hasarı periferik lenfositlerde alkalin tek hücre elektroforez (comet) yöntemi ile ölçüldü; serum TAD düzeyleri otomatik ölçüm yöntemiyle belirlendi.
Bulgular: Hipertansiyon grupları arasında ekokardiyografik ölçümler ve anlık ölçülen sistolik ve diyastolik kan basınçları açısından anlamlı fark yoktu. Gündüz ve gece ölçülen kan basınçları devamlı hipertansiyonlu grupta anlamlı derecede yüksek bulunurken (p<0.05), BÖH grubundaki basınçlar kontrol grubuyla benzerlik gösterdi (p>0.05). Devamlı hipertansiyonlu grupta lenfosit DNA hasarı anlamlı derecede yüksek (BÖH ve kontrol grubu için, p<0.001), TAD düzeyi anlamlı derecede düşük (BÖH grubu için, p=0.012; kontrol grubu için, p<0.001) bulundu. Kontrol grubu ile karşılaştırıldığında, BÖH grubunda lenfosit DNA hasarı açısından anlamlı farklılık görülmezken (p=0.052), TAD düzeyi anlamlı derecede düşük idi (p<0.001). Hipertansif grupta lenfosit DNA hasarı, TAD düzeyi (r= -0.818, p<0.001), yaş (r=0.453, p=0.039), total kolesterol (r=0.550, p=0.010) ve LDL-kolesterol (r=0.539, p=0.012) ile anlamlı ilişki gösterdi. Çoklu lineer regresyon analizinde lenfosit DNA hasarı serum TAD düzeyiyle bağımsız ilişkili bulundu (ß= -0.717, p<0.001). Lenfosit DNA hasarı BÖH grubunda sadece serum TAD düzeyiyle ilişkiliydi (r= -0.458, p=0.028).
Sonuç: Artmış oksidatif stresin göstergesi olan azalmış TAD düzeyi ve artmış lenfosit DNA hasarı, BÖH’li olgularda hedef organ hasarı oluşumuna katkıda bulunabilir.
Lymphocyte DNA damage and total antioxidant status in patients with white-coat hypertension and sustained hypertension
Ali Yıldız1, Mustafa Gür1, Remzi Yılmaz1, Recep Demirbağ1, Hakim Çelik2, Mehmet Aslan3, Abdurrahim Koçyiğit21Department of Cardiology, Harran University Faculty of Medicine, Şanlıurfa, Turkey2Department of Clinical Biochemistry Medicine Faculty of Harran University, Şanlıurfa
3Department of Internal Medicine, Medicine Faculty of Harran University, Şanlıurfa
Objectives: We assessed lymphocyte DNA damage and total antioxidant status (TAS) in patients with white-coat hypertension (WCH) and sustained hypertension (SHT).
Study design: The study included 23 patients (14 females, 9 males; mean age 46±6 years) with WCH, 21 patients (13 females, 8 males; mean age 45±7 years) with newly diagnosed SHT, and 19 age- and sex-matched healthy volunteers as controls. All subjects underwent echocardiographic examination, office blood pressure measurements, and 24-hour ambulatory blood pressure monitoring. DNA damage was assessed by the alkaline comet assay in peripheral lymphocytes, and plasma TAS levels were determined using an automated measurement method.
Results: The two hypertensive groups had similar echocardiographic measurements and office systolic and diastolic blood pressures. The mean daytime and nighttime pressures were significantly higher in the SHT group (p<0.05). Patients with WCH had similar daytime and nighttime pressures compared to the controls (p>0.05). Patients with SHT had significantly increased lymphocyte DNA damage (p<0.001, for both WCH and control groups) and decreased TAS level (p=0.012 vs WCH group; p<0.001 vs controls). Patients with WCH did not differ significantly from the control group with regard to lymphocyte DNA damage (p=0.052), but had significantly lower TAS levels (p<0.001). In the SHT group, lymphocyte DNA damage was correlated with TAS (r= -0.818, p<0.001), age (r=0.453, p=0.039), total cholesterol (r=0.550, p=0.010), and LDL-cholesterol (r=0.539, p=0.012). In multiple linear regression analysis, lymphocyte DNA damage was independently correlated with serum TAS level (ß= -0.717, p<0.001). In the WCH group, lymphocyte DNA damage was only correlated with serum TAS level (r= -0.458, p=0.028).
Conclusion: Decreased TAS showing increased oxidative stress and increased lymphocyte DNA damage may contribute to target organ damage in patients with WCH.
Sorumlu Yazar: Ali Yıldız, Türkiye
| ARAÇLAR |
 Tam Metin PDF Yazdır Alıntıyı İndir RIS EndNote BibTex Medlars Procite Reference Manager E-Postala Paylaş Yazara e-posta gönder
Benzer makaleler Google Scholar |