Aort Darlıklı Hastalarda Artmış P-Dalga Süresi ve P-Dalga Dispersiyonu
Hasan TURHAN1, Ertan YETKİN2, Kubilay ŞENEN1, Mehmet İLERİ1, Ramazan ATAK1, Asuman BİÇER1, Hatice ŞAŞMAZ1, Sengül ÇEHRELİ2, Erdal DURU1, Emine KÜTÜK11Turkey's Hospital for Advanced Specialization, Ankara2İnönü University, Medical Faculty, Malatya, Turkey
Maksimum ve minimum P-dalga süreleri arasındaki fark olarak tanımlanan P-dalga dispersiyonu (PDD)'nun paroksismal atriyal fibrilasyonu (AF) öngörmede kullanışlı olduğu bildirilmiştir. AF, aort darlıklı hastalarda en sık aritmidir ve klinik bozulma için önemli bir prognostik göstergedir. Bu çalışmada amaç aort darlıklı hastalarda P-dalga dispersiyonunu değerlendirmekti. Çalışma populasyonu iki grup içeriyordu. Grup I dejeneratif aort darlıklı 98 hasta (76 erkek, 22 kadın, yaş 63±8 yıl) ve grup II herhangi bir kardiyovasküler hastalığı bulunmayan yaş ve cinsiyet açısından birebir eşleştirilmiş 98 sağlıklı birey içeriyordu. Çalışmaya dahil edilen tüm bireylerin 12-derivasyonlu elektrokardiyogramı çekildi. Yüzeyel elektrokardiyogramın tüm derivasyonlarında P-dalga süresi ölçüldü. Maksimum ve minimum P-dalga süresi arasındaki fark PDD olarak tanımlandı. Tüm hastalar ve kontrol bireyleri sol atrium çapı, sol ventrikül ejeksiyon fraksiyonu, sol ventrikül duvar kalınlıkları, maksimum ve ortalama aort gradiyenti ölçümü için ekokardiografi ile değerlendirildi. Ayrıca hastalar dökümente paroksismal AF varlığı acısından değerlendirildi. Grup I'e ait maksimum P-dalga süresi (126 ms) ve PDD grup II'den anlamlı derecede daha yüksek bulundu (p<0.0001). Buna ek olarak, paroksismal AF'u bulunan hastalar (130 ms) bulunmayanlara (121 ms) göre anlamlı derecede daha yüksek maksimum P-dalga süresine ve PDD'na sahipti (p<0.001). Minimum P-dalga süresi açısından iki grup arasında anlamlı fark yoktu (p>0.05). Ekokardiografik değişkenlerle PDD'u arasında anlamlı korelasyon yoktu. Sonuç olarak, artmış paroksismal AF riskini gösteren PDD'u aort darlıklı hastalarda, aort darlığı bulunmayan hastalardan anlamlı derecede daha yüksek bulundu. Ağır aort darlıklı hastalarda paroksismal AF'u öngördürmede PDD'nun klinik kullanılabilirliğinin daha ileri değerlendirilmesi için daha uzun dönem prospektif çalışmalara ihtiyaç vardır.
Increased P-Wave Duration and P-Wave Dispersion in Patients With Aortic Stenosis
Hasan TURHAN1, Ertan YETKİN2, Kubilay ŞENEN1, Mehmet İLERİ1, Ramazan ATAK1, Asuman BİÇER1, Hatice ŞAŞMAZ1, Sengül ÇEHRELİ2, Erdal DURU1, Emine KÜTÜK112
P-wave dispersion (PWD), defined as the difference between maximum and minimum P-wave duration, has been reported as being useful for the prediction of paroxysmal atrial fibrillation (AF). AF is the most common arrhythmia and an important prognostic indicator for clinical deterioration in patients with aortic stenosis (AS). The aim of the present study was to evaluate PWD in patients with AS. The study population consisted of two groups: Group I consisted of 98 patients with degenerative AS (76 men, 22 women; aged 63±8 years) and group II consisted of 98 age and sex matched healthy subjects without any cardiovascular disease. Twelve-lead electrocardiogram was recorded for each subject. The P-wave duration was calculated in all leads of the surface electrocardiogram. The difference between the maximum and minimum P-wave duration was calculated and this difference was defined as PWD. All patients and control subjects were also evaluated by echocardiography to measure the left atrial diameter, left ventricular ejection fraction, left ventricular wall thicknesses, maximum and mean aortic gradients. Patients were also evaluated for the presence of documented paroxysmal AF. Maximum P-wave duration (126 ms) and PWD of group I were found to be significantly higher than those of group II (108 ms). In addition, patients with paroxysmal AF (130 ms) had significantly higher PWD (121 ms) than those without paroxysmal AF. There was no significant difference between two groups regarding minimum P-wave duration. There was no significant correlation between echocardiographic variables and PWD. PWD, indicating increased risk for paroxysmal AF, was found to be significantly higher in patients with AS than in those without it. Further assessment of the clinical utility of PWD for the prediction of paroxysmal AF in patients with severe AS will require longer prospective studies.
| ARAÇLAR |
 Tam Metin PDF Yazdır Alıntıyı İndir RIS EndNote BibTex Medlars Procite Reference Manager E-Postala Paylaş Benzer makaleler Google Scholar |