Dolaşım Ölümü Sonrası Organ Bağışı Hakkında Türk Hekimlerinin Bilgi ve Tutumları
Pınar Ayvatİzmir Demokrasi Üniversitesi Tıp Fakültesi, Anestezi Ve Reanimayon Anabilim Dalı, İzmirGİRİŞ ve AMAÇ: Organ bağışı ülkemizde hala istenen seviyeye ulaşamamaktadır. Dünyada yeni bir organ bağışı şekli daha uygulanmaktadır. Dolaşım ölümü gerçekleşmiş hastalardan aile onamı ile organ bağışı olabilmektedir. Türk hekimlerin dolaşım ölümü sonrası organ bağışıyla ilgili tutumlarını ve bilgi düzeylerini ölçmek için bu çalışma yapılmıştır.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Üç kısımdan oluşan anket soruları mail yoluyla uzman hekimlere ulaştırıldı. Birinci bölümde sosyodemografik özellikleri, ikinci bölümde organ bağışı ile ilgili tutum ve davranışları, üçüncü bölümde dolaşım ölümü sonrası organ bağışıyla ilgili bilgi düzeyleri ölçülmüştür.
BULGULAR: 258 katılımcının %51,9’u kadın, %48,1’i erkekti. %52,3’ü cerrahi branşta, %47,7’si dahili branşta uzmanlaşmıştı. %39,1’i yoğun bakımda, %25,9’u acil serviste, %21,3’ü ameliyathanede çalışmaktaydı. Tüm hekimler organ bağışının önemi konusunda hemfikirdi. Organ bağışında bulunma oranları düşük olsa da cerrahi branşlarda, dahili branşa göre anlamlı derecede yüksek olduğu görüldü(p=0,02). Organ bağışında bulunanların çoğu bu durumu ailesi ile paylaşmıştı (sırasıyla cerrahi hekimler %83,3, dahili hekimler %66,6). Cerrahi branşların beyin ölümü veya organ nakliyle ilgili eğitim alma yüzdesi yüksekti. Ancak her iki grup da dolaşım ölümü sonrası organ bağışı tanımı çok az bilinmekteydi (sırasıyla %2,9, %0,8). Bilgi düzeyleri incelendiğinde, yalnızca beş soruda (bunlar organ bağışı ve dönor bakımı ile ilgili önermelerdi) cerrahi branş hekimlerinin doğru yanıt verme oranı daha yüksekti. Dolaşım ölümü ile ilgili teorik bilgi önermeleri, her iki grupta da yanlış yanıtlandı.
TARTIŞMA ve SONUÇ: 1995 yılından beri bilinen dolaşım ölümü sonrası organ bağışının Türk hekimler tarafından bilinirliğini arttırmak için yeni araştırmalar yapılmasına ve tıp eğitiminin güncel konuları içermesine ihtiyaç vardır. Ülkemizde yasalaşma gerçekleştiği anda, hekimlerin farkındalığının da oluşmuş olması, organ bağışı sayılarını arttıracaktır.
Knowledge and Attitudes of Turkish Physicians About Organ Donation After Circulatory Death
Pınar AyvatIzmir Democracy University Medical Faculty, Department Of Anesthesiology, IzmirINTRODUCTION: Organ donation (OD) still cannot reach the desired level in our country. A new form of organ donation is being implemented in the world. OD can be made with family consent from patients with circulatory death (CD). This study was conducted to measure the attitudes and knowledge levels of Turkish physicians about organ donation after circulatory death (DCD).
METHODS: Three-part survey questions were sent to specialist physicians via e-mail. In the first part, their sociodemographic characteristics, in the second part their attitudes and behaviors about organ donation, and in the third part their knowledge levels about DCD were measured.
RESULTS: 51.9% of the 258 participants were female and 48.1% were male. 52.3% specialized in surgery, 47.7% specialized in internal medicine. 39.1% were working in the intensive care unit, 25.9% were working in the emergency room, and 21.3% were working in the operating room. Physicians agreed on the importance of organ donation. Although OD rates were low, this rate was found to be significantly higher in surgical branches compared to internal branches (p=0.02). Most organ donors shared this situation with their families (respectively, surgical physicians 83.3%, internal physicians 66.6%). The percentage of surgical branches receiving education on brain death or organ transplantation was high. However, the definition of DCD in both groups was little known (2.9%, 0.8%, respectively). When their knowledge levels were examined, only five questions (these were propositions about OD and donor care) were higher for the surgical physicians to answer correctly. Theoretical knowledge propositions about CD were answered incorrectly in both groups.
DISCUSSION AND CONCLUSION: In order to increase the awareness of Turkish physicians about DCD, which has been known since 1995, there is a need for new research and medical education to include current issues. Therefore as soon as the legislation is enacted in our country, the number of OD will increase.
Sorumlu Yazar: Pınar Ayvat, Türkiye
| ARAÇLAR |
 Yazdır Alıntıyı İndir RIS EndNote BibTex Medlars Procite Reference Manager E-Postala Paylaş Yazara e-posta gönder
Benzer makaleler Google Scholar |