Ergenlik dönemi hızlı büyüme ve gelişmeyle başlayan rol ve meslek seçimine yönelimin başladığı, karmaşık bir dönemdir. Özkıyım, bireye ait ve çevresel birçok faktörün etkileşimi sonucu kişinin hayatına son verme girişimidir.
Ergen özkıyımları ülkemizde ergenlik dönemine ait ölüm nedenleri arasında ikinci sırada olup görülme oranı gittikçe arttığından önem verilmesi gereken bir sağlık sorunudur. Ergenlerin özkıyıma yönelmesinde biyo-psiko-sosyal, sosyokültürel ve çevresel faktörler etkili rol oynamaktadır.
Ergenleri özkıyıma yönelten risk faktörlerini belirleme ve özkıyımları önlemede sağlık ekibi üyesi hemşirelere sorumluluklar düşmektedir. Bu makalede, ergen özkıyımları, etkili risk faktörleri, ergenlerin özkıyım girişiminde başvurdukları yöntemler ve ergen özkıyımlarını önlemeye yönelik hemşirelik yaklaşımları ele alınmıştır.

Adolescence is a complex period that initiates with rapid growth and development and shapes role and profession orientation. Suicide is the act of ending one’s life as a result of the interaction of many personal and environmental factors.
In our country, adolescent suicides rank the second among the mortality causes during adolescence and it is a health problem that should be dealt with since its prevalence has been in the increase. Bio-psycho-social, socio-cultural and environmental factors play key roles in adolescent suicides.
As members of health team, nurses carry important responsibilities in determining risk factors that lead the adolescent to suicide and preventing suicides. The current article examined adolescent suicides, the effective risk factors, methods used by the adolescent to commit suicide and nursing approaches used to prevent adolescent suicides.

GİRİŞ ve AMAÇ: Astım çocukluk çağının en önemli kronik hastalıklarından biridir. Ebeveynlerin astım semptomları ve tetikleyicilerini biliyor olması, tanı ve tedavinin her basamağında gereklidir.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Çalışmamıza Ankara’nın düşük gelir seviyeli bir bölgesinde yaşayan, yaş ortalaması 9.1/yıl (7-11) olan 85 ilköğretim öğrencisinin ebeveynleri dahil edilmiştir. Çalışma anketi ISAAC temel alınarak hazırlanmış, astım semptom ve tetikleyicilerini sorgulayan 20 sorudan oluşturulmuştur.
BULGULAR: En az bir kez hışıltı geçirenlerin sayısı 10 (%11.7) iken, 9 çocukta (%10.5) doktor tanılı astım vardı. 55 çocuğun (%64.7) evinde en az bir kişinin sigara içicisinin olduğu saptandı. Evinde rutubet teması olanların sayısı 14 (%16.7), küf teması olanların sayısı ise 15 (17.6) idi.
TARTIŞMA ve SONUÇ: Çalışmamızda ilkokul çocuklarında hışıltı sıklığı %11.7 olarak bulunmuştur. Ev içi tetikleyicilerden rutubet, küf ve sigara teması dikkat çekicidir. Özellikle düşük gelir seviyeli bölgelerde yaşayan ebeveynlerin ev içi tetikleyiciler konusunda bilgi düzeyinin arttırılması önemlidir.

INTRODUCTION: Asthma is one of the most important chronic disease of childhood. Parents awareness about asthma symptoms and knowledge of the asthma triggers are necesssary for every step of diagnosis and treatment
METHODS: In this study, we included parents of 85 primary education students with mean age 9.1%(7-11) which settled in low income leveled neighborhood in Ankara. The Questionnaire of the study prepared 20 questions that questioning symptoms and triggers of the asthma based on ISAAC.
RESULTS: : In 10 children (11.7%) there was at least one wheezing attack that recognised by their families while 9 children (10.5%) diagnosed asthma by a doctor previously. 55 of all (64.7%) had at least one smoker in their home. 14 children (16.7%) had humidity and 15 children (17.6%) had mold in their home.
DISCUSSION AND CONCLUSION: Our study showed that, 11.7 % of primary school students had wheezing. Indoor triggers such as humidity, mold and cigarette smoke were reported by the students’ parents. So especially in low income areas it is very important to educate the parents about indoor triggers.

GİRİŞ ve AMAÇ: Bu çalışmamızda çocuklarda açık ve laparoskopik apandektomi tekniklerinin cerrahi strese yanıtın ve oluşan nöroendokrin değişikliklerin karşılaştırılması amaçlandı
YÖNTEM ve GEREÇLER: Temmuz-Eylül 2008 tarihleri arasında çocuk cerrahisi kliniğine başvuran akut karın ağrısı olgularında açık ve kapalı laparoskopik apandektomi planlanan ASA I-II,6–14 yaş arası 67 olgu rastgele 2 grup oluşturularak her iki grubun nöroendokrin yanıtı karşılaştırılmıştır.
BULGULAR: Açık Apandektomi ve Laparoskopik Apandektomi gruplarının yaş ortalamaları, cinsiyet dağılımları, kilo ortalamaları, operasyon süresi ortalamaları arasında istatistiksel farklılık gözlenmemiştir (p>0,05).
Açık Apandektomi ve Laparoskopik Apandektomi gruplarının 0., 5., 10., 15.,30., 60. dakika ve operasyon sonu MAP (Ortalama arter basıncı), KTA (Kalp Tepe Atımı), SPO2 (Periferik oksijen saturasyonu), ETCO2 (Endtidal CO2 basıncı) ortalamaları arasında istatistiksel farklılık gözlenmemiştir (p>0,05). Ayrıca her iki grubun Post Op., 1., 2., 4., 12., 24. Saat MAP, KTA, SPO2, ETCO2 ortalamaları arasında istatistiksel farklılık gözlenmemiştir (p>0,05).
Açık Apandektomi ve Laparoskopik Apandektomi gruplarının 0. 30.dakika ve operasyon sonu glikoz, prolaktin, kortizol ortalamaları arasında istatistiksel farklılık gözlenmemiştir (p>0,05)

TARTIŞMA ve SONUÇ: Çalışmamızda çocuklarda açık ve laparoskopik apandektomilerde cerrahi strese karşı gelişen nöroendokrin yanıtın benzer olduğu gösterilmiştir. Her iki grupta gelişen nöroendokrin yanıt arasında bir fark tespit edilmemiştir.

INTRODUCTION: To compare the neuroendocrine changes and responses to surgical stress in open and laparoscopic appendectomy techniques in children.
METHODS: Sixty-seven patients aged between 6 and 14 years presented to the pediatric surgery clinic between July 2008 and September 2008 with acute abdominal pain and were enrolled into this study. Patients had class I-II disease, according to the American Society of Anesthesiology, and were scheduled for open and laparoscopic appendectomies. The patients were randomly divided into two groups according to the method of appendectomy used. The neuroendocrine responses of both groups were then compared.
RESULTS: No statistical difference was observed between the open and laparoscopic appendectomy groups in terms of age, gender, weight, or duration of surgery (p > 0.05). In addition, no statistical difference was observed between the mean arterial pressure (MAP), cardiac apex beat (CAB), peripheral oxygen saturation (SpO2), and end tidal CO2 pressure (ETCO2) values of the open and laparoscopic appendectomy groups at 0, 5, 10, 15, 30, 60 min, and the end of the operation (p > 0.05). There was no statistical difference between the mean values of MAP, CAB, SpO2, or ETCO2 of the groups at the end of the operation and at 1, 2, 3, 12, and 24 h postoperatively (p > 0.05) or between the mean glucose, prolactin, or cortisol levels of the two groups at 0 and 30 min and the end of the operation (p > 0.05).
DISCUSSION AND CONCLUSION: This study demonstrated that neuroendocrine responses to surgical stress were similar in open and laparoscopic appendectomy operations in children. No significant difference was found between the responses developed in either group.

GİRİŞ ve AMAÇ: Çalışmada, yenidoğan yoğun bakım ünitesinde izlenen preterm bebeklerde total parenteral beslenme (TPB) ilişkili komplikasyonların sıklığını ve risk faktörlerini belirlemek amaçlanmıştır.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Yenidoğan yoğun bakım ünitesinde en az 24 saat TPB ile izlenmiş 294 hastanın dosyaları geriye dönük olarak değerlendirildi. Hasta kayıtlarından demografik verileri, enteral ve parenteral beslenme durumları ve TPB ilişkili komplikasyonlar kaydedildi. TPB ilişkili komplikasyon gelişen hastalar ile komplikasyon gözlenmeyen hastaların klinik risk faktörleri ve beslenme durumları istatistiksel olarak karşılaştırıldı.
BULGULAR: Çalışma grubunu oluşturan 294 olgudan 85’inde (%28.9) TPB ile ilişkili komplikasyon geliştiği saptandı. En sık görülen komplikasyon sepsis (33 bebek) olup, 18 hastada karaciğer fonksiyon testlerinde bozulma, 19 olguda serum elektrolit dengesizliği, 11 olguda trombositopeni ve 4 olguda hiperlipidemi tespit edildi. TPB ilişkili komplikasyon görülen hastalarda TPB’ ye başlangıç süresi bakımından anlamlı istatistiksel farklılık bulunmazken, toplam TPB süresi, enteral beslenmeye başlanma zamanı ve tam enteral beslenmeye ulaşma zamanının TPB ilişkili komplikasyonu olan olgularda istatistiksel olarak anlamlı düzeyde daha uzun olduğu saptandı.
TARTIŞMA ve SONUÇ: Uzun süre TPB almak zorunda kalan çok düşük doğum ağırlıklı, enteral beslenmeyi tolere edemeyen ağır hasta bebeklerde TPB ilişkili komplikasyonların sıklığının artmış olduğu görülmektedir. TPB ilişkili komplikasyonların azaltılması için yenidoğan yoğun bakım ünitelerinde stratejiler geliştirilmesi sonucuna varılmıştır.

INTRODUCTION: The aim of the study is to determine the incidence and risk factors of total parenteral nutrition (TPN) associated compliactions in preterm infants.
METHODS: A total of 294 neonates administered TPN more than 24 h in neonatal intensive care unit were evaluated retrospectively. Demographic data, enteral and parenteral nutrition status and TPN associated complications were recorded from patients’ records. Patients with TPN associated complications were compared to patients without complication in terms of clinical risk factors and nutritional status.
RESULTS: Of 294 patients administered TPN during the study period, 85 (28.9%) were developed complications related to TPN. The most common compliaction was sepsis (33 infants). Detoriation in liver function tests were observed in 18 patients, whereas serum electrolit imbalance was seen in 19 patients, thrombocytopenia was observed in 11 cases and hyperlipidemia was found in 4 patients. No significant differences were observed between the two groups in terms of time to start TPN. However, the duration of TPN, initial time for enteral nutrition and achieving to full enteral feeding were longer in patients with TPN associated compliactions.
DISCUSSION AND CONCLUSION: TPN associated complications were more common in the very low birth weight infants who received prolonged TPN and critically ill pateints who are not tolerated enteral feeding. It is concluded that new strategies should be developed to reduce the risk of TPN associated complications in neonatal intensive care units.

GİRİŞ ve AMAÇ: Çalışmamızda yenidoğan geçici takipneli (YDGT) bebeklerde solunum yetmezliği tedavisinde senkronize aralıklı zorunlu ventilasyonun (synchronize intermittent mandatory ventilation-SIMV) ile nonsenkronize nazal aralıklı zorunlu ventilasyonun (nonsynchronize intermittent mandatory ventilation-NİMV) etkinliği ve kısa dönem sonuçlarının karşılaştırılması amaçlandı.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Bu çalışma prospektif olarak yapıldı. YDGT tanılı ve solunum yetmezliği olan hastalarda solunum yetmezliği tedavisi için randomize olarak SIMV ve NIMV desteği uygulandı. SIMV ve NIMV alan hasta gruplarında, ventilatör tedavisi başlangıcında ve ventilatör tedavisinin 1. saatinde solunum sayısı, oksijen saturasyonu, kan gazı parametreleri ile birlikte ventilatör destek süresi, takipne süresi ve kısa dönem komplikasyonları kaydedildi.
BULGULAR: Gruplar arasında demografik özellikler, mekanik ventilatör desteği süresi, takipne süresi, mekanik ventilatör komplikasyonları ve mortalite açısından anlamlı fark saptanmadı. Mekanik ventilatöre bağlanma öncesinde ve mekanik ventilatör desteğinin 1. saatinde bakılan oksijen saturasyonları, kan gazı parametrelerinde de gruplar arası anlamlı fark saptanmadı. Mekanik ventilatör desteğinin 1. saatinde ki solunum sayısı (73,72±6,74 /dk ve 69,65±4,93 /dk; p= 0,022) ve mekanik ventilatör desteği boyunca bakılan ortalama solunum sayısı (67,44±4,27 /dk vs 64,73±3,13 /dk; p= 0,025) NIMV grubunda SIMV grubuna göre anlamlı yüksek saptandı.
TARTIŞMA ve SONUÇ: Solunum yetmezliği olan YDGT hastalarında solunum yetmezliği tedavisinde NIMV desteğinin SIMV desteği kadar etkili olduğunu ve komplikasyon artışına sebep olmadığını saptadık. NIMV’nin YDGT’li bebeklerde solunum yetmezliği tedavisinde etkili ve güvenle kullanılabilmesi için yeni çalışmalara ihtiyaç vardır.

INTRODUCTION: We aimed to compare synchronize intermittent mandatory ventilation (SIMV) with non-synchronised intermittent mandatory ventilation (NIMV) efficacy in respiratory failure treatment of newborns with transient tachypnea (TTN) and their short term results.
METHODS: This study was carried out prospectively. SIMV and NIMV support was randomly applied to patients with respiratory failure treatment who had been diagnosed with TTN and respiratory failure. In patient groups with SIMV and NIMV, respiratory rate, oxygen saturation, blood gas parameters and ventilator support duration, tachypnea duration and short term compliacations were recorded at the outset of ventilator treatment and at the first hour of ventilator treatment.
RESULTS: No significant difference was determined in terms of demographical features, mechanical ventilator support duration, tachypnea duration, mechanical ventilator complications and mortality between groups. There was no considerable difference between groups with regard to oxygen saturations and blood gas parameters checked prior to attachment to mechanical ventilation and at the first hour of mechanical ventilation support. Respiratory rate was (73,72±6,74 /min and 69,65±4,93 /min; p= 0,022) at the first hour of mechanical ventilation support and average respiratory rate checked during mechanical ventilator support was (67,44±4,27 /min vs 64,73±3,13 /min; p= 0,025) and it was established significantly higher in NIMV group compared to SIMV group.
DISCUSSION AND CONCLUSION: We determined that NIMV support was as efficient as SIMV support in the treatment of respiratory failure in patients with TTN together with respiratory failure and it did not lead to any complication increase. New studies are required to use NIMV in the treatment of respiratory failure in babies with TTN effectively and confidently.

Spontan pnömomediastinum genellikle basınçtan dolayı alveollerin patlaması sonucu gelişen, çocuklarda nadir görülen, aile ve hekimi paniğe sevk edebilen bir hastalıktır. Etiyolojide akut veya kronik akciğer hastalığının olması beklenen bir durumdur. Ancak hiçbir kolaylaştırıcı faktör olmadan da akciğer basıncını arttırıcı egzersizler ile görülebilmektedir. Burada, bilinen hiçbir akciğer hastalığı olmayan bir adölesanda normal aktiviteli oyun sırasında göğüs ağrısı ile başlayan ve ilk muayene ile tanısı atlanan spontan pnömomediastinum olgusunu sunup literatür ışığı altında tartışmak istedik.

Spontaneous pneumomediastinum, which generally develops as a result of alveoli bursting under pressure, is rarely seen in children and may cause families and physicians to panic. Acute or chronic pulmonary disease is expected in the etiology. However, it may also be seen with exercises which increase pulmonary pressure, without any facilitating factor. The case is here presented of an adolescent with no known pulmonary disease, who presented with chest pain that had started during the normal activity of a game and the diagnosis of spontaneous pneumomediastinum was missed in the first physical examination.

Buğday alerjisi besin alerjileri içinde yaklaşık %18 lik bir kısmı kapsar ve en sık görülen tahıl alerjisidir. Buğday alerjisine bağlı IgE aracılıklı ve non-IgE aracılıklı olmak üzere geniş bir yelpazede klinik semptomlar ortaya çıkabilir. Bu olguyu buğdaya bağlı hayatı tehdit eden anafilaksi tablosunu hatırlatmak için sunuyoruz.

Wheat allergy constitutes 18% of all food allergies and it is the most common cereal allergy. Symptoms caused by cereal allergy varies depended on its IgE mediated or non-IgE mediated status show wide clinical differences. We presented this case to remind life therating anaphylaxis instance leeds by cereal intake.

Besin proteini ilişkili enterokolit sendromu (BPİES) IgE aracılı olmayan bir gastrointestinal besin hipersensitivitesidir. Tanı; hikaye, klinik bulgular ve oral provokasyon testi ile konur. Tedavi eliminasyon diyetidir. Burada süt bazlı mama alımından sonra IgE aracılı besin allerjisi düşünülen ancak yapılan besin provokasyonu sonrası BPİES tanısı alan 12 aylık erkek hastayı sunacağız.

Food protein induced enterocolitis syndrome (FPIES) is a non IgE mediated gastrointestinal food hypersensitivity. Diagnosis is based on the history, clinical features, exclusion of other etiologies and food challenge. Management relies on the avoidance of any offending food. Herein we represent, a twelve-month boy who was believed to have had an Ig E mediated food hypersensitivity after the ingestion of cow’s milk based formula but who was diagnosed as FPIES after food challenge.