Page I
DOWNLOADPages II - IV
Pages V - VI
Safiye Aktaş, Özde Elif Gökbayrak, Aylin Erol, Hatice Nur Olgun
doi: 10.5222/buchd.2021.04206 Pages 219 - 225
Nöroblastom (NB), pediatrik olgularda en yaygın görülen solid tümördür. NB, 15 yaşından genç pediatrik hastaların %8'inde malignansi göstermekle birlikte, tanı konanlarda %50'sinde bölgesel lenf noduna, kemik iliğine, kemiğe, karaciğere ve deriye metastaz görülmektedir. Hastalık genelde geç evrelerde tanı almaktadır. N-MYC'nin aşırı ekspresyonu NB'de kötü prognoz ile karakterize olmuştur ve tedavi ve hastalığın ilerleyişini değiştirmektedir. mTOR ve AURKA yolakları N-MYC ile ilişkili olarak protein stabilizasyonuna neden olduğundan dolayı, NB'de bu yolakları hedeflemek yeni bir tedavi stratejisi oluşturabilir. Günümüzde kullanım alanı geniş olan konvansiyonel kemoterapötik ilaçlar, bilinen yaygın yan etkileri ve ilacın biyo-yararlanımı gibi sebeplerden dolayı bazı sınırlayıcı faktörlere sahiptir. Yeni terapötik ajanlar, nanopartikül (NP) bazlı tedavilere yönelmiştir ve NP formunda birçok kemoimmünoajan NB'de denenmektedir. Bu makalede NB tedavisinde kullanılan yeni yaklaşımları özetledik.
Neuroblastoma (NB) is the most common solid tumor in pediatric cases. NB accounts for about 8% of malignancies in patients younger than 15 years, and since 50% of newly diagnosed cases metastasize to regional lymph nodes, bone marrow, bone, liver, and skin, the disease is usually diagnosed in its late stages. Overexpression of N-MYC, which is characterized by poor prognosis in NB, changes the progression of the disease and the course of the treatment. Targeting these pathways may be a treatment option in NB, since the mTOR and AURKA pathways interact with N-MYC and directly cause protein stabilization. The widespread use of conventional chemotherapeutics has some limitations associated with their common side effects and the bioavailability of the drugs. New therapeutic approaches have focused on nanoparticle (NP) -based therapies, and chemoimmunoagents in the form of many NPs are being tried in NB. Here, we review new therapeutic approaches that would help to treat NB.
Selahattin Akar, Sultan Kavuncuoglu, Mustafa Ali Akın, Esin Aldemir, Ali Demirhan
doi: 10.5222/buchd.2021.87259 Pages 226 - 232
Amaç: Çalışmamızın amacı çocukluk çağında orta-geç ve erken prematürelerin fiziksel büyüme özelliklerini karşılaştırmak ve büyümeyi etkileyen perinatal ve postnatal risk faktörlerini değerlendirmek idi.
Yöntem: Ünitemizde takip edilen orta-geç ve erken preterm bebeklerin kilo, boy ve hedef boy gibi somatik büyüme özellikleri ortalama 42 ayda değerlendirildi. İntrauterin büyüme özelliklerinin mevcut büyüme üzerindeki etkileri ile birlikte perinatal ve erken neonatal problemlerin etkileri de araştırıldı.
Bulgular: 232 orta-geç preterm bebek (Grup I) (ortalama gestasyonel yaş: 34.9±1.2 hafta) ve 112 erken preterm bebek (Grup II) (ortalama gestasyonel yaş: 29.9±1.6 hafta) değerlendirildi. Büyüme kısıtlılığı oranı Grup I ve Grup II’de sırasıyla %2.6 ve %6.3 idi. Hedef boya ulaşamama oranı Grup II’de yüksekti. (%3.9 & %8). Her iki grup arasında boy ve kilo açısından büyüme farklılıkları istatistiksel olarak anlamlı değildi. Ağır intraventriküler hemoraji (IVH), hidrosefali ve invaziv mekanik ventilasyon gereksinimi boy uzamasını ve hedef boya ulaşmayı olumsuz etkilemekteydi.
Sonuç: Orta-geç ve erken pretermler ortalama 42 ayda değerlendirildiğinde kilo, boy ve hedef boy açısından benzer büyüme özelliklerine sahipti.
Yöntem: Ünitemizde takip edilen orta-geç ve erken preterm bebeklerin kilo, boy ve hedef boy gibi somatik büyüme özellikleri ortalama 42 ayda değerlendirildi. İntrauterin büyüme özelliklerinin mevcut büyüme üzerindeki etkileri ile birlikte perinatal ve erken neonatal problemlerin etkileri de araştırıldı.
Bulgular: 232 orta-geç preterm bebek (Grup I) (ortalama gestasyonel yaş: 34.9±1.2 hafta) ve 112 erken preterm bebek (Grup II) (ortalama gestasyonel yaş: 29.9±1.6 hafta) değerlendirildi. Büyüme kısıtlılığı oranı Grup I ve Grup II’de sırasıyla %2.6 ve %6.3 idi. Hedef boya ulaşamama oranı Grup II’de yüksekti. (%3.9 & %8). Her iki grup arasında boy ve kilo açısından büyüme farklılıkları istatistiksel olarak anlamlı değildi. Ağır intraventriküler hemoraji (IVH), hidrosefali ve invaziv mekanik ventilasyon gereksinimi boy uzamasını ve hedef boya ulaşmayı olumsuz etkilemekteydi.
Sonuç: Orta-geç ve erken pretermler ortalama 42 ayda değerlendirildiğinde kilo, boy ve hedef boy açısından benzer büyüme özelliklerine sahipti.
Objective: The aim of this study was to compare the physical growth features of preterms infants at early childhood and to evaluate the perinatal and postnatal risk factors that affect growth.
Method: Somatic growth features including weight, height, and target height, of moderate-late and early preterm infants followed-up in our unit were evaluated at a mean age of 42 months. The effects of intrauterine growth characteristics (IUGC) on current growth as well as the effects of perinatal and early neonatal problems were investigated.
Results: A total of 232 moderate-late preterm infants (Group I) (mean gestational age [GA]: 34.9±1.2 weeks) and 112 early preterms (Group II) (mean GA: 29.9±1.6 weeks) were evaluated. The ratio of retardation in height was 2.6 % and 6.3% in Group I and Group II, respectively. The rate of failure in achieving the target height was higher in Group II (3.9% vs 8%). Growth differences in terms of height and weight were not significantly different between the two groups (p>0.05). Severe intraventricular hemorrhage (IVH), hydrocephalus and invasive mechanical ventilation requirements negatively affected the growth in height and reaching the target height (p<0.05).
Conclusion: The moderate-late and early preterm infants had similar growth features in terms of weight, height, and target height when evaluated at 42 months of age.
Method: Somatic growth features including weight, height, and target height, of moderate-late and early preterm infants followed-up in our unit were evaluated at a mean age of 42 months. The effects of intrauterine growth characteristics (IUGC) on current growth as well as the effects of perinatal and early neonatal problems were investigated.
Results: A total of 232 moderate-late preterm infants (Group I) (mean gestational age [GA]: 34.9±1.2 weeks) and 112 early preterms (Group II) (mean GA: 29.9±1.6 weeks) were evaluated. The ratio of retardation in height was 2.6 % and 6.3% in Group I and Group II, respectively. The rate of failure in achieving the target height was higher in Group II (3.9% vs 8%). Growth differences in terms of height and weight were not significantly different between the two groups (p>0.05). Severe intraventricular hemorrhage (IVH), hydrocephalus and invasive mechanical ventilation requirements negatively affected the growth in height and reaching the target height (p<0.05).
Conclusion: The moderate-late and early preterm infants had similar growth features in terms of weight, height, and target height when evaluated at 42 months of age.
Şükran Köse, Tuba Tatlı Kış, Gülden Diniz, Ilkay Akbulut, Başak Göl Serin, Canberk Yılmaz, Mine Özyazıcı, Mesut Arıcı, Aysu Yurdasiper, Osman Yılmaz
doi: 10.5222/buchd.2021.86658 Pages 233 - 239
Amaç: Alerjik rinit (AR), allerjenle karşılaştıktan sonra IgE aracılığı ile oluşan burun mukozasının inflamatuvar hastalığıdır. AR’ in en iyi bilinen ve üzerinde en fazla durulan ilişkili komorbiditesi astım’dır. AR-astım birlikteliği üzerine yapılacak çalışmalar için hayvan modeli ihtiyacından dolayı bu çalışma planlanmıştır. Bu çalışmada farelerde oluşturulan astım modelinde AR’in ne sıklıkta eşlik ettiği araştırılacak olup, ilgili modelin aynı zamanda AR çalışmalarında da kullanılabilirliği araştırılacaktır.
Yöntem: Çalışmamızda 6-8 haftalık 18-20 gr ağılığında, BALB/c fareler kullanılmıştır. Farelere 0. ve 14. günlerde 10 μg intraperitoneal tavuk yumurtası ovalbumini (OVA Grade V, Sigma) uygulanmıştır. Son uygulamadan 7 gün sonra (21. gün) başlamak üzere, günde 30 dakika süre ile haftanın 3 günü, 8 hafta boyunca steril serum fizyolojik içindeki %2,5’lik ovalbumin solüsyonundan oluşan aerosol inhale ettirilmiştir. İnhalasyon uygulamaları tüm vücut inhalasyon sistemi ile yapılmıştır. OVA’ya maruz kaldıktan sonra fareler hapşırma, burun akıntısı, burun kaşınması dahil AR’nin tipik belirtileri açısından gözlenmiştir. AR kesin tanısı farelerin rinotrakeal materyallerinin histopatolojik incelenmesi ile konulmuştur.
Bulgular: Çalışmamızda ovalbumine maruz bırakılan tüm fareler histopatolojik olarak AR tanısı almıştır. Bu farelerin rinotrakeal dokusunda kontrol grubundaki farelerin rinotrakeal dokusuna kıyasla AR lehine milimetrekarede artmış kapiller sayısı, lenfosit, polimorfonükleer lökosit ve eozinofil sayısı saptanmıştır.
Sonuç: Bu çalışmanın literatürde en uzun süreli ovalbümin maruziyeti ile oluşturulan yeni bir AR modeli olduğu saptanmıştır. Astım modeli olarak bilinen bu modelin AR oluşturulmak için de kullanılabileceği ve astım-AR birlikteliği üzerine yapılacak çalışmalarda bu modelin kullanılabileceği sonucuna ulaşılmıştır.
Yöntem: Çalışmamızda 6-8 haftalık 18-20 gr ağılığında, BALB/c fareler kullanılmıştır. Farelere 0. ve 14. günlerde 10 μg intraperitoneal tavuk yumurtası ovalbumini (OVA Grade V, Sigma) uygulanmıştır. Son uygulamadan 7 gün sonra (21. gün) başlamak üzere, günde 30 dakika süre ile haftanın 3 günü, 8 hafta boyunca steril serum fizyolojik içindeki %2,5’lik ovalbumin solüsyonundan oluşan aerosol inhale ettirilmiştir. İnhalasyon uygulamaları tüm vücut inhalasyon sistemi ile yapılmıştır. OVA’ya maruz kaldıktan sonra fareler hapşırma, burun akıntısı, burun kaşınması dahil AR’nin tipik belirtileri açısından gözlenmiştir. AR kesin tanısı farelerin rinotrakeal materyallerinin histopatolojik incelenmesi ile konulmuştur.
Bulgular: Çalışmamızda ovalbumine maruz bırakılan tüm fareler histopatolojik olarak AR tanısı almıştır. Bu farelerin rinotrakeal dokusunda kontrol grubundaki farelerin rinotrakeal dokusuna kıyasla AR lehine milimetrekarede artmış kapiller sayısı, lenfosit, polimorfonükleer lökosit ve eozinofil sayısı saptanmıştır.
Sonuç: Bu çalışmanın literatürde en uzun süreli ovalbümin maruziyeti ile oluşturulan yeni bir AR modeli olduğu saptanmıştır. Astım modeli olarak bilinen bu modelin AR oluşturulmak için de kullanılabileceği ve astım-AR birlikteliği üzerine yapılacak çalışmalarda bu modelin kullanılabileceği sonucuna ulaşılmıştır.
Objective: Allergic rhinitis (AR) is an inflammatory disease of the nasal mucosa mediated by IgE after exposure to an allergen. The most well known related comorbidity of AR is asthma. This study was planned due to the need for an animal model for studies on AR-asthma coexistence. In this study, the frequency of AR accompanying in the asthma model created in mice,and the usability of the related model in AR studies will be investigated.
Methods: In our study, 6-8 week-old, 18-20 g BALB/c mice were used. Chicken egg ovalbumin (OVA Grade V, Sigma) was administered through intraperitoneal (IP) route at doses of 10 μg on days 0 and 14. Mice were exposed to aerosolized 2.5% ovalbumin solution in sterile saline for 30 minutes 3 days a week for 8 weeks, starting 7 days after the last IP administration (21st day). After exposure to OVA, mice were observed for typical signs of AR including sneezing, runny nose, and nasal itching. The final diagnosis of AR was made by histopathological examination of the rhinotracheal tissues of mice.
Results: In our study, all mice exposed to ovalbumin received histopathologic diagnosis of AR. Increased number of capillaries lymphocytes, polymorphonuclear leukocytes and eosinophilsper square millimetre of rhinotracheal tissues were calculated in the murine model of AR compared to the the control group.
Conclusion: This study introduced a new AR model, not cited in the literature, and induced with the longest-term ovalbumin exposure in the literature. It was concluded that this model, known as the asthma model, can also be used to induce an AR model and can be used in studies investigating coexistence of allergic rhinitis and asthma.
Methods: In our study, 6-8 week-old, 18-20 g BALB/c mice were used. Chicken egg ovalbumin (OVA Grade V, Sigma) was administered through intraperitoneal (IP) route at doses of 10 μg on days 0 and 14. Mice were exposed to aerosolized 2.5% ovalbumin solution in sterile saline for 30 minutes 3 days a week for 8 weeks, starting 7 days after the last IP administration (21st day). After exposure to OVA, mice were observed for typical signs of AR including sneezing, runny nose, and nasal itching. The final diagnosis of AR was made by histopathological examination of the rhinotracheal tissues of mice.
Results: In our study, all mice exposed to ovalbumin received histopathologic diagnosis of AR. Increased number of capillaries lymphocytes, polymorphonuclear leukocytes and eosinophilsper square millimetre of rhinotracheal tissues were calculated in the murine model of AR compared to the the control group.
Conclusion: This study introduced a new AR model, not cited in the literature, and induced with the longest-term ovalbumin exposure in the literature. It was concluded that this model, known as the asthma model, can also be used to induce an AR model and can be used in studies investigating coexistence of allergic rhinitis and asthma.
Ecem Ipek Altınok, Çiğdem Ömür Ecevit, Zeynep Akışın, Aslı Ata Teneler, Özlem Bağ
doi: 10.5222/buchd.2021.64325 Pages 240 - 246
Amaç: İrritabl bağırsak sendromu yaşamı olumsuz etkileyen bir hastalıktır. Son zamanlarda diyet tedavileri üzerinde durulmaktadır. Çalışmamızda, İBS tanılı hastalara düşük FODMAP (fermente oligo, di, monosakkaritler ve polyoller) diyeti uygulanarak, gastrointestinal semptomların sıklığı ve yaşam kalitesi üzerine etkilerinin incelenmesi amaçlandı.
Yöntem: Sağlık Bilimleri Üniversitesi İzmir Dr. Behçet Uz Çocuk Hastalıkları ve Cerrahisi Eğitim Araştırma Hastanesi, Çocuk Gastroenteroloji, Hepatoloji ve Beslenme Kliniği tarafından takipli, İBS tanılı 7-18 yaş aralığında 18 çocuk çalışmaya dahil edildi. Olgulara başvuru anında ve düşük FODMAP diyeti bitiminden 2 hafta sonra KINDL (Çocuklar İçin Genel Amaçlı Sağlıkla İlgili Yaşam Kalitesi Ölçeği) uygulandı. 0. hafta ve 6. hafta KINDL sonuçları ve haftalık GİS semptomları karşılaştırıldı. Ailelere de diyetten önce ve sonra KINDL ölçeği uygulanarak sonuçlar karşılaştırıldı.
Bulgular: Çalışma 10 hasta ile tamamlandı. Hastaların 6’sı erkek (%60), 4’ü kız (%40) idi. 7-12 yaş arası 4 (%40), 13-17 yaş arası 6 (%60) hasta vardı. Semptom olarak en sık karın ağrısı eşlik etmekte olup tüm hastalarda mevcuttu. Semptomların tamamının diyet sonrası azaldığı tespit edildi ancak anlamlı p değeri elde edilemedi. Çocukların duygusal iyilik, aile bölümleri ve toplam KINDL sonuçlarında 6.hafta sonunda anlamlı artış saptandı. Ebeveyn KINDL öllçeklerinde ise sonuçlar istatistiksel olarak anlamlı değildi.
Sonuç: Hastalarda diyet ile genel iyilik hali ve bulgularda azalma sağlandığı görülse de, diyetin etkin ve geçerli olduğunun kanıtlanabilmesi için daha büyük gruplar ile daha uzun izlem süresini kapsayan çalışmalara ihtiyaç olduğunu düşünmekteyiz.
Yöntem: Sağlık Bilimleri Üniversitesi İzmir Dr. Behçet Uz Çocuk Hastalıkları ve Cerrahisi Eğitim Araştırma Hastanesi, Çocuk Gastroenteroloji, Hepatoloji ve Beslenme Kliniği tarafından takipli, İBS tanılı 7-18 yaş aralığında 18 çocuk çalışmaya dahil edildi. Olgulara başvuru anında ve düşük FODMAP diyeti bitiminden 2 hafta sonra KINDL (Çocuklar İçin Genel Amaçlı Sağlıkla İlgili Yaşam Kalitesi Ölçeği) uygulandı. 0. hafta ve 6. hafta KINDL sonuçları ve haftalık GİS semptomları karşılaştırıldı. Ailelere de diyetten önce ve sonra KINDL ölçeği uygulanarak sonuçlar karşılaştırıldı.
Bulgular: Çalışma 10 hasta ile tamamlandı. Hastaların 6’sı erkek (%60), 4’ü kız (%40) idi. 7-12 yaş arası 4 (%40), 13-17 yaş arası 6 (%60) hasta vardı. Semptom olarak en sık karın ağrısı eşlik etmekte olup tüm hastalarda mevcuttu. Semptomların tamamının diyet sonrası azaldığı tespit edildi ancak anlamlı p değeri elde edilemedi. Çocukların duygusal iyilik, aile bölümleri ve toplam KINDL sonuçlarında 6.hafta sonunda anlamlı artış saptandı. Ebeveyn KINDL öllçeklerinde ise sonuçlar istatistiksel olarak anlamlı değildi.
Sonuç: Hastalarda diyet ile genel iyilik hali ve bulgularda azalma sağlandığı görülse de, diyetin etkin ve geçerli olduğunun kanıtlanabilmesi için daha büyük gruplar ile daha uzun izlem süresini kapsayan çalışmalara ihtiyaç olduğunu düşünmekteyiz.
Objective: Irritable bowel syndrome is a disease that negatively affects life. Recently, diet therapies have been emphasized. Our study, the aim was to investigate the effect of low FODMAP (fermented oligo-, di-, monosaccharide and polyols) diet on the frequency of gastrointestinal symptoms and the effects on quality of life in patients with IBS.
Method: 18 children aged between 7-18 years, who were diagnosed with IBS, followed by University of Health Sciences Izmir Dr. Behçet Uz Children’s Diseases and Surgery Training and Research Hospital the Child Gastroenterology, Hepatology and Nutrition Clinic were included in the study. The appropriate KINDL scale was applied at the time of application and 2 weeks after the end of the low FODMAP diet. GIS symptoms of the week 0 and 6 KINDL results were compared. KINDL scale was applied to the families before and after dieting and the results were compared.
Results: The study was completed with 10 patients. The most common symptom was abdominal pain and it was present in all patients. All symptoms were found to decrease after diet but it was not significant. There was a significant increases in emotional well-being, family divisions and total KINDL results at the 6th week of diet in the children In parent KINDL scales, the results were not considered significant.
Conclusion: Despite there was a decrease in GIS related complaints and increase in quality of life in IBS patients who underwent low FODMAP diet, it has been found appropriate to continue the study with larger patient groups for longer follow-up periods.
Method: 18 children aged between 7-18 years, who were diagnosed with IBS, followed by University of Health Sciences Izmir Dr. Behçet Uz Children’s Diseases and Surgery Training and Research Hospital the Child Gastroenterology, Hepatology and Nutrition Clinic were included in the study. The appropriate KINDL scale was applied at the time of application and 2 weeks after the end of the low FODMAP diet. GIS symptoms of the week 0 and 6 KINDL results were compared. KINDL scale was applied to the families before and after dieting and the results were compared.
Results: The study was completed with 10 patients. The most common symptom was abdominal pain and it was present in all patients. All symptoms were found to decrease after diet but it was not significant. There was a significant increases in emotional well-being, family divisions and total KINDL results at the 6th week of diet in the children In parent KINDL scales, the results were not considered significant.
Conclusion: Despite there was a decrease in GIS related complaints and increase in quality of life in IBS patients who underwent low FODMAP diet, it has been found appropriate to continue the study with larger patient groups for longer follow-up periods.
Sevgi Topal, Özlem Saraç Sandal, Gökhan Ceylan, Gülhan Atakul, Mustafa Çolak, Ekin Soydan, Utku Karaarslan, Elif Boncuoğlu, İlker Devrim, Hasan Ağın
doi: 10.5222/buchd.2021.78736 Pages 247 - 254
Amaç: Santral venöz kateterler (SVK), çocuk yoğun bakım ünitelerinde (ÇYB) büyük kolaylık sağlar. Bu çalışmada, ÇYB’de SVK uygulanan hastaları kateter tipleri ve enfeksiyon oranları açısından ileriye dönük olarak incelemeyi amaçladık.
Yöntem: Port-line kateterler, periferik olarak yerleştirilen santral kateterler, kalıcı kateterler (kaflı ve kafsız tünelli kateterler) ve arteryel kateterler hariç geçici olarak takılmış olan santral keteterleri içeren Ocak 2019 ile Aralık 2020 arasındaki hastaları dahil ederek monosentrik, prospektif ve kohort olarak tasarladığımız çalışmamızı yürüttük. Odaklandığımız ana konu, SVK tiplerine göre kateterle ilişkili kan dolaşımı enfeksiyonu (Kİ-KDE) oranıdır. Enfeksiyon ve risk faktörleri arasındaki ilişkiyi ikili lojistik regresyon analizi ile inceledik.
Bulgular: Çalışmamıza toplam 26 Kİ-KDE ile 196 SVK dahil ettik. İnsidans oranı 6.2/1000 kateter günü idi. Kateter yerleşim yerlerinden femoral kateterlerde Kİ-KDE insidansının arttığını saptadık (OR: 0.04, p: 0.035, 95% CI: 0.49-3.49). Ayrıca 3 lümenli olan kateterlerde daha az lümeni olanlara göre Kİ-KDE insidansı artmaktaydı (OR: 0.06, p: 0.031, 95%, CI: 0.34-1.69). Santral kateterin takılı kaldığı sürenin uzaması da hastalarda enfeksiyon riskinde artışa neden olmaktadır (OR: 0.06, p: 0.028, 95% CI: 0.56-2.36). Bunun yanısıra altta yatan immün yetmezliği olan hastalarda (OR: 0.19, p: 0.007, 95% CI: 0.85-1.39) ve total parenteral nutrisyon verilmiş olan hastalarda Kİ-KDE sıklığının arttığını saptadık (OR: 0.02, p: 0.041, 95% CI: 0.063-2.38).
Sonuç: Pediyatrik hastalarda kateter tiplerini ve bunların Kİ-KDE ile ilişkisini doğrudan karşılaştıran çalışma sayısı sınırlıdır. Dahası, çalışma popülasyonlarındaki heterojenlik nedeniyle çalışmaların karşılaştırılması zordur. Kateter ilişkili enfksiyonlara odaklanmış, çok merkezli pediatrik ileriye dönük çalışmalara ihtiyaç vardır.
Yöntem: Port-line kateterler, periferik olarak yerleştirilen santral kateterler, kalıcı kateterler (kaflı ve kafsız tünelli kateterler) ve arteryel kateterler hariç geçici olarak takılmış olan santral keteterleri içeren Ocak 2019 ile Aralık 2020 arasındaki hastaları dahil ederek monosentrik, prospektif ve kohort olarak tasarladığımız çalışmamızı yürüttük. Odaklandığımız ana konu, SVK tiplerine göre kateterle ilişkili kan dolaşımı enfeksiyonu (Kİ-KDE) oranıdır. Enfeksiyon ve risk faktörleri arasındaki ilişkiyi ikili lojistik regresyon analizi ile inceledik.
Bulgular: Çalışmamıza toplam 26 Kİ-KDE ile 196 SVK dahil ettik. İnsidans oranı 6.2/1000 kateter günü idi. Kateter yerleşim yerlerinden femoral kateterlerde Kİ-KDE insidansının arttığını saptadık (OR: 0.04, p: 0.035, 95% CI: 0.49-3.49). Ayrıca 3 lümenli olan kateterlerde daha az lümeni olanlara göre Kİ-KDE insidansı artmaktaydı (OR: 0.06, p: 0.031, 95%, CI: 0.34-1.69). Santral kateterin takılı kaldığı sürenin uzaması da hastalarda enfeksiyon riskinde artışa neden olmaktadır (OR: 0.06, p: 0.028, 95% CI: 0.56-2.36). Bunun yanısıra altta yatan immün yetmezliği olan hastalarda (OR: 0.19, p: 0.007, 95% CI: 0.85-1.39) ve total parenteral nutrisyon verilmiş olan hastalarda Kİ-KDE sıklığının arttığını saptadık (OR: 0.02, p: 0.041, 95% CI: 0.063-2.38).
Sonuç: Pediyatrik hastalarda kateter tiplerini ve bunların Kİ-KDE ile ilişkisini doğrudan karşılaştıran çalışma sayısı sınırlıdır. Dahası, çalışma popülasyonlarındaki heterojenlik nedeniyle çalışmaların karşılaştırılması zordur. Kateter ilişkili enfksiyonlara odaklanmış, çok merkezli pediatrik ileriye dönük çalışmalara ihtiyaç vardır.
Objective: Central venous catheters (CVC) provides great convenience in pediatric intensive care units (PICUs). In this study, we aimed to prospectively examine patients who underwent CVC in the PICU in terms of catheter types and infections
Methods: We conducted our monocentric, prospective, and cohort study by including patients between January 2019 and December 2020, involving all central catheters temporarily inserted, except port-line catheters, PICCs, indwelling catheters (cuffed and uncuffed tunnel catheters), and arterial catheters. The main issue we focus on is the rate of catheter-associated bloodstream infection (CLABSI). We analyzed the relationship between infection and risk factors using binary logistic regression analysis.
Results: We included 26 CLABSIs with 196 CVCs. The incidence rate was 6.2/1000 catheter days. We found that the incidence of CLABSI increased in femoral catheters (OR: 0.04 p: 0.035, 95% CI: 0.49-3.49). Moreover, the incidence was increased in catheters with 3 lumens (OR: 0.06, p: 0.031, 95% CI: 0.34-1.69). The prolongation of the catheter also increases the risk of infection (OR: 0.06, p: 0.028, 95% CI: 0.56-2.36). Also, we found that the frequency of CLABSI increased in patients with underlying immunodeficiency (OR: 0.19, p: 0.007, 95% CI: 0.85-1.39) and in patients who were given total parenteral nutrition (OR: 0.02, p: 0.041, 95% CI: 0.063-2.38).
Conclusion: The number of studies that directly compare catheter types in pediatric patients and their relationship with CLABSI is limited. Moreover, the comparison of unrelated studies is difficult because of heterogeneity in study populations. Multicenter pediatric prospective studies focused on identifying catheter-associated infections are needed.
Methods: We conducted our monocentric, prospective, and cohort study by including patients between January 2019 and December 2020, involving all central catheters temporarily inserted, except port-line catheters, PICCs, indwelling catheters (cuffed and uncuffed tunnel catheters), and arterial catheters. The main issue we focus on is the rate of catheter-associated bloodstream infection (CLABSI). We analyzed the relationship between infection and risk factors using binary logistic regression analysis.
Results: We included 26 CLABSIs with 196 CVCs. The incidence rate was 6.2/1000 catheter days. We found that the incidence of CLABSI increased in femoral catheters (OR: 0.04 p: 0.035, 95% CI: 0.49-3.49). Moreover, the incidence was increased in catheters with 3 lumens (OR: 0.06, p: 0.031, 95% CI: 0.34-1.69). The prolongation of the catheter also increases the risk of infection (OR: 0.06, p: 0.028, 95% CI: 0.56-2.36). Also, we found that the frequency of CLABSI increased in patients with underlying immunodeficiency (OR: 0.19, p: 0.007, 95% CI: 0.85-1.39) and in patients who were given total parenteral nutrition (OR: 0.02, p: 0.041, 95% CI: 0.063-2.38).
Conclusion: The number of studies that directly compare catheter types in pediatric patients and their relationship with CLABSI is limited. Moreover, the comparison of unrelated studies is difficult because of heterogeneity in study populations. Multicenter pediatric prospective studies focused on identifying catheter-associated infections are needed.
Hatice Daldal, Mustafa Türkyılmaz, Oğuzhan Salış, Musa Yiğit, Mustafa Muhterem Ekim
doi: 10.5222/buchd.2021.68916 Pages 255 - 261
Amaç: Pediatri ve Aile Hekimliği kliniklerinden rutin göz taraması açısından yönlendirilen 0-1 yaş arası infantlardan elde edilen verileri değerlendirmek.
Yöntem: Ağustos 2014-Kasım 2019 tarihleri arasında Göz kliniğine yönlendirilen 5598 term infantın 11196 gözü retrospektif olarak çalışmaya dahil edildi. Tüm infantların 1. ay, 6. ay ve 12.ayda detaylı oftalmolojik muayeneleri yapıldı. Bebeklerin pupilleri %0,5 tropikamid ve %2,5 fenilefrin ile dilate edildi. Muayenede inspeksiyon ile göz ve yüz simetrisi, ışık kaynağı ile fiksasyon ve takip, pupil cevabı ve motilite, direkt oftalmoskop ile kırmızı refle testi, indirekt oftalmoskop ile fundus değerlendirildi.
Bulgular: 5598 infantın (2709 kız, 2889 erkek) 11196 gözünde, 6 konjenital katarakt, 3 konjenital glokom, 81 şaşılık, 426 epifora, 42 nonspesifik retinal hemoraji, 10 nonspesifik retinal pigmentasyon değişikliği, 4 kolobom (1 göz kapağı, 4 iris, 1 optik disk, 3 koryoretinal), 3 optik disk anomalisi, 13 konjenital pitoz (12 hasta tek taraflı, 1 hasta iki taraflı), 2 korneal disgenezi, 3 mikroftalmi tespit edildi.
Sonuç: Perinatal dönemde yapılacak oftalmik tarama programı ile bebeklerde görme azlığına neden olabilecek konjenital katarakt, konjenital glokom, şaşılık, kornea opasiteleri gibi hastalıklara erken tanı konulabilmekte, tedavisi mevcut olanlara müdahele edilebilmekte ve perinatal dönemde gelişimi devam etmekte olan kompleks görme işlevinin kazanılmasını engelleyebilecek durumlar ortadan kaldırılarak nihai görme keskinliği oranlarında artış sağlanabilmektedir.
Yöntem: Ağustos 2014-Kasım 2019 tarihleri arasında Göz kliniğine yönlendirilen 5598 term infantın 11196 gözü retrospektif olarak çalışmaya dahil edildi. Tüm infantların 1. ay, 6. ay ve 12.ayda detaylı oftalmolojik muayeneleri yapıldı. Bebeklerin pupilleri %0,5 tropikamid ve %2,5 fenilefrin ile dilate edildi. Muayenede inspeksiyon ile göz ve yüz simetrisi, ışık kaynağı ile fiksasyon ve takip, pupil cevabı ve motilite, direkt oftalmoskop ile kırmızı refle testi, indirekt oftalmoskop ile fundus değerlendirildi.
Bulgular: 5598 infantın (2709 kız, 2889 erkek) 11196 gözünde, 6 konjenital katarakt, 3 konjenital glokom, 81 şaşılık, 426 epifora, 42 nonspesifik retinal hemoraji, 10 nonspesifik retinal pigmentasyon değişikliği, 4 kolobom (1 göz kapağı, 4 iris, 1 optik disk, 3 koryoretinal), 3 optik disk anomalisi, 13 konjenital pitoz (12 hasta tek taraflı, 1 hasta iki taraflı), 2 korneal disgenezi, 3 mikroftalmi tespit edildi.
Sonuç: Perinatal dönemde yapılacak oftalmik tarama programı ile bebeklerde görme azlığına neden olabilecek konjenital katarakt, konjenital glokom, şaşılık, kornea opasiteleri gibi hastalıklara erken tanı konulabilmekte, tedavisi mevcut olanlara müdahele edilebilmekte ve perinatal dönemde gelişimi devam etmekte olan kompleks görme işlevinin kazanılmasını engelleyebilecek durumlar ortadan kaldırılarak nihai görme keskinliği oranlarında artış sağlanabilmektedir.
Objective: To exhibit the results of routine ophthalmologic screening in infants between 0-1 years of age referred to the ophthalmology clinic from the departments of pediatrics and family medicine.
Method: Referred to the ophthalmology clinic between August 2014 and November 2019, 11196 eyes of 5598 term infants were retrospectively investigated in the study, and all participants were ophthalmologically examined at 1st, 6th, and 12th months of age. Infants’ pupils were dilated with 0.5% tropicamide and 2.5% phenylephrine. On examination, eye and face symmetries were evaluated with inspection, fixation, and ocular tracking. Pupil responses and motility were evaluated with the light source. While the red reflex test was evaluated using a direct ophthalmoscope, fundus was assessed through an indirect ophthalmoscope.
Results: Congenital cataract (6), congenital glaucoma (3), strabismus (81), epiphora (426), non-specific retinal hemorrhages (42) and retinal pigmentation changes (10), coloboma (4) (one eyelid, four iris, one optical disc and three chorioretinal), optic disc abnormalities (3), congenital ptosis (13) (unilateral in 12 patients and bilateral in one patient), corneal dysgenesis (2) and microphthalmia (3) were determined in 11196 eyes of 5598 infants (2709 females, 2889 males).
Conclusion: Perinatal ophthalmologic screening program is likely to diagnose several diseases earlier, such as congenital cataracts, congenital glaucoma, strabismus, corneal opacities, causing vision losses in infants. Treatment options are available, and some diseases can be treated due to early intervention. Early treatment can also eliminate the problems precluding the development of complex visual ability continuing in perinatal period. Consequently, final visual acuity may be increased.
Method: Referred to the ophthalmology clinic between August 2014 and November 2019, 11196 eyes of 5598 term infants were retrospectively investigated in the study, and all participants were ophthalmologically examined at 1st, 6th, and 12th months of age. Infants’ pupils were dilated with 0.5% tropicamide and 2.5% phenylephrine. On examination, eye and face symmetries were evaluated with inspection, fixation, and ocular tracking. Pupil responses and motility were evaluated with the light source. While the red reflex test was evaluated using a direct ophthalmoscope, fundus was assessed through an indirect ophthalmoscope.
Results: Congenital cataract (6), congenital glaucoma (3), strabismus (81), epiphora (426), non-specific retinal hemorrhages (42) and retinal pigmentation changes (10), coloboma (4) (one eyelid, four iris, one optical disc and three chorioretinal), optic disc abnormalities (3), congenital ptosis (13) (unilateral in 12 patients and bilateral in one patient), corneal dysgenesis (2) and microphthalmia (3) were determined in 11196 eyes of 5598 infants (2709 females, 2889 males).
Conclusion: Perinatal ophthalmologic screening program is likely to diagnose several diseases earlier, such as congenital cataracts, congenital glaucoma, strabismus, corneal opacities, causing vision losses in infants. Treatment options are available, and some diseases can be treated due to early intervention. Early treatment can also eliminate the problems precluding the development of complex visual ability continuing in perinatal period. Consequently, final visual acuity may be increased.
Duygu Çubukçu, Ünsal Yılmaz
doi: 10.5222/buchd.2021.35403 Pages 262 - 268
Amaç: Bu çalışmanın amacı, aile odaklı erken terapi programının Narakas evre 1 olan doğumsal brakiyal pleksus felçli infantlar üzerindeki etkinliğini değerlendirmektir.
Yöntem: Üçüncü basamak pediyatrik araştırma merkezinin fiziksel tıp ve rehabilitasyon polikliniğinde takip edilen doğumsal brakiyal pleksus felçli infantların verileri retrospektif olarak incelendi. Çalışmaya Narakas sınıflamasına göre Narakas Evre 1 brakiyal pleksus doğum felçli bebekler dahil edildi. Altmış bebek, pasif-aktif hareket açıklığı (EHA) ve aktif hareket ölçeği ilk klinik ziyareti ve sonrasında 12 aylık olana kadar her ay değerlendirildi.
Bulgular: Olgular, fiziksel tıp ve rehabilitasyon kliniğinde polikliniğine sevk zamanına göre iki gruba (Grup I, 32 olgu) (Grup II, 28 olgu) ayrıldı. Her iki grupta da 3., 6. ve 12. ay değerlendirmelerinde omuz, dirsek fleksiyonu ve önkol supinasyonunun EHA ve kas gücünde anlamlı iyileşme gözlendi. Omuz abdüksiyon kas kuvveti değerlendirmelerinde (p>0,05) ve omuz abdüksiyon-iç rotasyon-dış rotasyon ve önkol supinasyon aktif EHA ölçümlerinde 12. ay grupları arasında farklılıklar vardı (p<0,05).
Sonuç: Aile odaklı erken terapi programı Narakas evre 1 doğumsal brakiyal pleksus felçli infantlarda hayatın ilk 1 yılında oluşabilecek komplikasyonlara karşı etkilidir. Doğumsal brakiyal pleksus felçli bebeklerde sadece nörolojik iyileşmeye odaklanılmamalı, aynı zamanda komplikasyonlar ile ilgili düzenli takipler yapılmalıdır.
Yöntem: Üçüncü basamak pediyatrik araştırma merkezinin fiziksel tıp ve rehabilitasyon polikliniğinde takip edilen doğumsal brakiyal pleksus felçli infantların verileri retrospektif olarak incelendi. Çalışmaya Narakas sınıflamasına göre Narakas Evre 1 brakiyal pleksus doğum felçli bebekler dahil edildi. Altmış bebek, pasif-aktif hareket açıklığı (EHA) ve aktif hareket ölçeği ilk klinik ziyareti ve sonrasında 12 aylık olana kadar her ay değerlendirildi.
Bulgular: Olgular, fiziksel tıp ve rehabilitasyon kliniğinde polikliniğine sevk zamanına göre iki gruba (Grup I, 32 olgu) (Grup II, 28 olgu) ayrıldı. Her iki grupta da 3., 6. ve 12. ay değerlendirmelerinde omuz, dirsek fleksiyonu ve önkol supinasyonunun EHA ve kas gücünde anlamlı iyileşme gözlendi. Omuz abdüksiyon kas kuvveti değerlendirmelerinde (p>0,05) ve omuz abdüksiyon-iç rotasyon-dış rotasyon ve önkol supinasyon aktif EHA ölçümlerinde 12. ay grupları arasında farklılıklar vardı (p<0,05).
Sonuç: Aile odaklı erken terapi programı Narakas evre 1 doğumsal brakiyal pleksus felçli infantlarda hayatın ilk 1 yılında oluşabilecek komplikasyonlara karşı etkilidir. Doğumsal brakiyal pleksus felçli bebeklerde sadece nörolojik iyileşmeye odaklanılmamalı, aynı zamanda komplikasyonlar ile ilgili düzenli takipler yapılmalıdır.
Objective: The purpose of this study is to evaluate the effectiveness of a family-centered early exercise program in infants with Narakas Stage 1 brachial plexus birth palsy.
Method: The data of the infants with brachial plexus birth palsy followed up at the physical medicine and rehabilitation outpatient clinic of a tertiary pediatric research center were retrospectively investigated. Infants with Narakas Stage 1 brachial plexus birth palsy according to the Narakas classification were included in the study. Sixty infants were assessed using a passive-active range of motion (ROM) and active movement scale at first clinic visit and every month until they became 12 months old.
Results: Cases were divided into two groups (Group I, n: 32) or (Group II, n: 28) according to their referral times to the outpatient clinics of physical medicine and rehabilitation. In both groups, a significant improvement was observed in the ROM and muscle strength of shoulder, elbow flexion, and forearm supination at the 3rd, 6th and 12th-month assessments. At 12th months intergroup differences were detected in shoulder abduction muscle force assessments (p<0.05) and active ROM measures of shoulder abduction-internal rotation-external rotation and forearm supination (p<0.05).
Conclusion: Family-centered early therapy program is effective against complications that may occur in the first year of infants with Narakas Stage1 brachial plexus birth palsy. In infants with brachial plexus birth palsy, not only neurological improvement should be focused, but also regular follow-ups should be made regarding complications.
Method: The data of the infants with brachial plexus birth palsy followed up at the physical medicine and rehabilitation outpatient clinic of a tertiary pediatric research center were retrospectively investigated. Infants with Narakas Stage 1 brachial plexus birth palsy according to the Narakas classification were included in the study. Sixty infants were assessed using a passive-active range of motion (ROM) and active movement scale at first clinic visit and every month until they became 12 months old.
Results: Cases were divided into two groups (Group I, n: 32) or (Group II, n: 28) according to their referral times to the outpatient clinics of physical medicine and rehabilitation. In both groups, a significant improvement was observed in the ROM and muscle strength of shoulder, elbow flexion, and forearm supination at the 3rd, 6th and 12th-month assessments. At 12th months intergroup differences were detected in shoulder abduction muscle force assessments (p<0.05) and active ROM measures of shoulder abduction-internal rotation-external rotation and forearm supination (p<0.05).
Conclusion: Family-centered early therapy program is effective against complications that may occur in the first year of infants with Narakas Stage1 brachial plexus birth palsy. In infants with brachial plexus birth palsy, not only neurological improvement should be focused, but also regular follow-ups should be made regarding complications.
Şennur Keleş, Serkan Filiz, Ali Eraslan, Gufat Arslan, Muhammed Furkan Bakkal
doi: 10.5222/buchd.2021.37659 Pages 269 - 276
Amaç: Spor yapan çocuklarda alerjik hastalıkların sıklığı ve bu hastalıklara yol açan risk faktörleri tam olarak tanımlanmamıştır. Bu çalışma,Türkiye’nin güneybatısında okul çağındaki sporcularda alerjik hastalıkların sıklığını ve risk faktörlerini araştırmayı amaçlamaktadır.
Yöntem: Kesitsel, prospektif bu çalışmaya 7-18 yaş arası 714 sporcu ve yaş uyumlu 325 sağlıklı kontrol grubu alınmıştır. Alerjik hastalıkların prevalansı için “International Study of Asthma and Allergy in Childhood (ISAAC) Phase I”anketi kullanılmış, prevalansı etkileyecek risk faktörleri ise bu ankete ek olarak verilen sorular ile değerlendirilmiştir.
Bulgular: Okul çağındaki sporcu çocuklarda; astım (%3,8), alerjik rinit (%18,7) ve egzama (%5,5) sıklığı kontrol grubundaki astım (%16,3), alerjik rinit (%42,1) ve egzama (%10.5) sıklığına göre daha düşük idi (sırasıyla p<0,001, p<0,001, p<0.001). Çok değişkenli lojistik regresyon analizinde okul çağındaki sporcu çocuklarda daha önce bilinen bir alerjik hastalık olmasının, mevcut hışıltı(odds oranı [OR]=5.3; güven aralığı, [CI]=1.8-15.4), alerjik rinit ([OR]=2.8; [CI]=1.3-6.2) ve egzama ([OR]=4.5; [CI]=1.1-17.1) için önemli bir risk faktörü olduğunu gösterdi. Ailede atopi varlığının alerjik rinit ([OR]=2.2; [CI]=0.9-4.9) ve egzama ([OR]=6.6; [CI]=1.7-25.7) ile istatistiksel olarak anlamlı ilişkisi olduğu saptandı.
Sonuç: Bu çalışma Türkiye’nin güneybatısında okul çağındaki sporcu çocuklarda ISAAC yöntemi kullanılarak yapılan ilk prevalans çalışmasıdır. Çalışmada erişkinlerden farklı olarak astım, alerjik rinit ve egzama prevalansı aynı yaştaki kontrollere göre daha düşük bulunmuştur. Çocuklarda sporun ve dış ortamda daha fazla zaman geçirmenin alerjik inflamasyonu azalttığı düşünülmüştür.
Yöntem: Kesitsel, prospektif bu çalışmaya 7-18 yaş arası 714 sporcu ve yaş uyumlu 325 sağlıklı kontrol grubu alınmıştır. Alerjik hastalıkların prevalansı için “International Study of Asthma and Allergy in Childhood (ISAAC) Phase I”anketi kullanılmış, prevalansı etkileyecek risk faktörleri ise bu ankete ek olarak verilen sorular ile değerlendirilmiştir.
Bulgular: Okul çağındaki sporcu çocuklarda; astım (%3,8), alerjik rinit (%18,7) ve egzama (%5,5) sıklığı kontrol grubundaki astım (%16,3), alerjik rinit (%42,1) ve egzama (%10.5) sıklığına göre daha düşük idi (sırasıyla p<0,001, p<0,001, p<0.001). Çok değişkenli lojistik regresyon analizinde okul çağındaki sporcu çocuklarda daha önce bilinen bir alerjik hastalık olmasının, mevcut hışıltı(odds oranı [OR]=5.3; güven aralığı, [CI]=1.8-15.4), alerjik rinit ([OR]=2.8; [CI]=1.3-6.2) ve egzama ([OR]=4.5; [CI]=1.1-17.1) için önemli bir risk faktörü olduğunu gösterdi. Ailede atopi varlığının alerjik rinit ([OR]=2.2; [CI]=0.9-4.9) ve egzama ([OR]=6.6; [CI]=1.7-25.7) ile istatistiksel olarak anlamlı ilişkisi olduğu saptandı.
Sonuç: Bu çalışma Türkiye’nin güneybatısında okul çağındaki sporcu çocuklarda ISAAC yöntemi kullanılarak yapılan ilk prevalans çalışmasıdır. Çalışmada erişkinlerden farklı olarak astım, alerjik rinit ve egzama prevalansı aynı yaştaki kontrollere göre daha düşük bulunmuştur. Çocuklarda sporun ve dış ortamda daha fazla zaman geçirmenin alerjik inflamasyonu azalttığı düşünülmüştür.
Objective: The prevalence and the risk factors influencing allergic disorders in amateur athletes are still poorly defined. The aim of this study was to evaluate the prevalence and risk factors of the common allergic disorders in school aged athletes compared with the general population in southwest of Turkey.
Methods: Using the “International Study of Asthma and Allergy in Childhood (ISAAC) Phase I” questionnaire, 714 athletes aged 7-18 and 325 age-matched healthy controls were examined. Risk factors that would affect the prevalence were evaluated with the questions given in addition to this questionnaire.
Results: In the athlete group, the prevalence of existing asthma, allergic rhinitis, and eczema was lower than controls [(3.8%) and (16.3%), respectively, p<0.001], [(18.7%) and (42.1%)], respectively, p <0.001] and [(5.5%) and (10.5%), respectively, p<0.001]. Multivariate logistic regression analysis revealed that in the athlete population, a previously known allergy increased risk of curent wheezing (odds ratio [OR] =5.3; confidence interval, [CI]=1.8-15.4), current allergic rhinitis ([OR]=2.8; [CI]=1.3-6.2), and current eczema [OR]=4.5; [CI]=1.1-17.1). Familial atopy increased risk of current allergic rhinitis (OR=2.2; CI=0.9-4.9), and current eczema ([OR] = 6.6; [CI]=1.7-25.7).
Conclusion: This study is the first prevalence study using the ISAAC method in school-age sports children in southwestern Turkey. Unlike adults, the prevalence of asthma, allergic rhinitis and eczema was found to be lower than controls of the same age. It is thought that sports and spending more time outdoors in children reduce allergic inflammation.
Methods: Using the “International Study of Asthma and Allergy in Childhood (ISAAC) Phase I” questionnaire, 714 athletes aged 7-18 and 325 age-matched healthy controls were examined. Risk factors that would affect the prevalence were evaluated with the questions given in addition to this questionnaire.
Results: In the athlete group, the prevalence of existing asthma, allergic rhinitis, and eczema was lower than controls [(3.8%) and (16.3%), respectively, p<0.001], [(18.7%) and (42.1%)], respectively, p <0.001] and [(5.5%) and (10.5%), respectively, p<0.001]. Multivariate logistic regression analysis revealed that in the athlete population, a previously known allergy increased risk of curent wheezing (odds ratio [OR] =5.3; confidence interval, [CI]=1.8-15.4), current allergic rhinitis ([OR]=2.8; [CI]=1.3-6.2), and current eczema [OR]=4.5; [CI]=1.1-17.1). Familial atopy increased risk of current allergic rhinitis (OR=2.2; CI=0.9-4.9), and current eczema ([OR] = 6.6; [CI]=1.7-25.7).
Conclusion: This study is the first prevalence study using the ISAAC method in school-age sports children in southwestern Turkey. Unlike adults, the prevalence of asthma, allergic rhinitis and eczema was found to be lower than controls of the same age. It is thought that sports and spending more time outdoors in children reduce allergic inflammation.
Hatice Arıöz Habibi, Ozan Berk Gül, Emine Calışkan, Mehmet Öztürk
doi: 10.5222/buchd.2021.93709 Pages 277 - 285
Amaç: Korpus Kallozum (KK), yaşam boyu morfolojik değişiklikler gösteren dinamik bir organdır. Günlük pratikte KK değerlendirmesi subjektif yapılsa da daha doğru değerlendirme yapabilmek yaş ve cinsiyete göre hazırlanmış referans değerlere ihtiyaç vardır. Bu çalışmanın amacı, çocuklarda yaş grubuna göre referans değerleri sağlamanın yanı sıra ve yaş ve cinsiyet farklılıklarını değerlendirmektir. Ek olarak kişinin kendi KK’si ile beyin alanını oranlayarak kişiselleştirilmiş ölçüm yapılmasına imkan veren Modifiye Kallozal İndeksi çocuklarda değerlendirmeyi amaçladık.
Yöntem: Retrospektif dizayn edilmiş çalışmamızda, nörolojik muayene bulguları normal olan 2-17 yaş arası 320 çocuğun (160 erkek, 160 kız) kraniyal MRG’leri incelendi. Midsagittal planda T1 görüntülerde: KK alanı (CCA), suprakallozal alan (SCA), KK uzunluğu (LCC), genu kalınlığı (GT), gövde kalınlığı (BT), splenium kalınlığı (ST), genu kalınlığının splenium kalınlığına oranı (GT / ST) ve callosal indeksi (CCA / SCA) olarak adlandırılan yeni bir parametre değerlendirildi. Bu parametrelerin yaş ve cinsiyet ile ilişkisi değerlendirildi.
Bulgular: Değerlendirilen tüm parametreler yaşla artış göstermiştir. 10 yaşından sonra 15 yaşındaki grup dışında, gruplar arasında yaş veya cinsiyetle ilgili istatistiksel olarak anlamlı farklılık saptanmadı. Tüm yaş gruplarını değerlendirdiğimizde, erkek çocuklarda CCA ve SCA’nın daha büyük olduğunu ancak kallozal indeksin cinsiyetler arasında istatistiksel olarak anlamlı farklılık göstermediğini belirledik.
Sonuç: Çalışmamız, KK değerlendirilirken yaşa ve cinsiyete göre gösterdiği değişikliği göz önünde bulundurarak objektif ölçüme olanak sağlayan bir referans değer belirlemesi açısından önemlidir. Ayrıca kantitatif modifiye kallozal indeksi çocuklarda kullanan ilk çalışmadır.
Yöntem: Retrospektif dizayn edilmiş çalışmamızda, nörolojik muayene bulguları normal olan 2-17 yaş arası 320 çocuğun (160 erkek, 160 kız) kraniyal MRG’leri incelendi. Midsagittal planda T1 görüntülerde: KK alanı (CCA), suprakallozal alan (SCA), KK uzunluğu (LCC), genu kalınlığı (GT), gövde kalınlığı (BT), splenium kalınlığı (ST), genu kalınlığının splenium kalınlığına oranı (GT / ST) ve callosal indeksi (CCA / SCA) olarak adlandırılan yeni bir parametre değerlendirildi. Bu parametrelerin yaş ve cinsiyet ile ilişkisi değerlendirildi.
Bulgular: Değerlendirilen tüm parametreler yaşla artış göstermiştir. 10 yaşından sonra 15 yaşındaki grup dışında, gruplar arasında yaş veya cinsiyetle ilgili istatistiksel olarak anlamlı farklılık saptanmadı. Tüm yaş gruplarını değerlendirdiğimizde, erkek çocuklarda CCA ve SCA’nın daha büyük olduğunu ancak kallozal indeksin cinsiyetler arasında istatistiksel olarak anlamlı farklılık göstermediğini belirledik.
Sonuç: Çalışmamız, KK değerlendirilirken yaşa ve cinsiyete göre gösterdiği değişikliği göz önünde bulundurarak objektif ölçüme olanak sağlayan bir referans değer belirlemesi açısından önemlidir. Ayrıca kantitatif modifiye kallozal indeksi çocuklarda kullanan ilk çalışmadır.
Objective: Corpus Callosum (CC) is a dynamic organ that undergoes morphological modifications throughout life which must be taken into account for appropriate evaluation of CC. The objectives of this study were to provide normative data about the morphological modifications in CC during childhood and to evaluate possible differences related to age and sex.
Methods: In this retrospective study, cranial MRI studies of 320 children (160 boys, and 160 girls) between 2 to 17 years old with normal neurologic examination findings were reviewed. We divided the age groups as increments of 1 year, and included 10 girls and 10 boys, in each age group. The following parameters were measured on midsagittal T1-weighted images: area of CC (CCA), supracallosal area (SCA), length of CC (LCC), genu thickness (GT), body thickness (BT), splenium thickness (ST), ratio of genu thickness to splenium thickness (GT/ST) and a novel parameter termed callosal index (CCA/SCA). These parameters were correlated with age and sex.
Results: All parameter values increased with age. After age 10, there was no evident age or gender-related changes between groups, except for the 15-year-old group. When we appraised all age groups, we determined that CCA and SCA were larger in boys but the callosal index did not differ between genders.
Conclusion: This is the first study which used the modified callosal index in the pediatric age group. Callosal index gives the opportunity to make brain size corrections according to the individual and allows a more accurate and personal measurement in the follow-up of the same individual. This study offers an objective assessment measure.
Methods: In this retrospective study, cranial MRI studies of 320 children (160 boys, and 160 girls) between 2 to 17 years old with normal neurologic examination findings were reviewed. We divided the age groups as increments of 1 year, and included 10 girls and 10 boys, in each age group. The following parameters were measured on midsagittal T1-weighted images: area of CC (CCA), supracallosal area (SCA), length of CC (LCC), genu thickness (GT), body thickness (BT), splenium thickness (ST), ratio of genu thickness to splenium thickness (GT/ST) and a novel parameter termed callosal index (CCA/SCA). These parameters were correlated with age and sex.
Results: All parameter values increased with age. After age 10, there was no evident age or gender-related changes between groups, except for the 15-year-old group. When we appraised all age groups, we determined that CCA and SCA were larger in boys but the callosal index did not differ between genders.
Conclusion: This is the first study which used the modified callosal index in the pediatric age group. Callosal index gives the opportunity to make brain size corrections according to the individual and allows a more accurate and personal measurement in the follow-up of the same individual. This study offers an objective assessment measure.
Deniz Güven, Mustafa Bak, Erkin Serdaroğlu, Ferda Özkınay, Ayça Aykut
doi: 10.5222/buchd.2021.46693 Pages 286 - 294
Amaç: Bu çalışma, mannoz bağlayıcı lektin (MBL) gen polimorfizminin, akut post-streptokokal glomerülonefrit (APSGN) klinik ve laboratuvar bulguları, tedaviye yanıtı ve prognozu üzerindeki etkilerini belirlemeyi amaçlamaktadır.
Yöntem: MBL geninin ekson 1’inde bulunan Codon 54 polimorfizmi, APSGN tanısı ile takip edilen 110 çocukta polimeraz zincir reaksiyon-restriksiyon fragman uzunluğu polimorfizmi yöntemi ile araştırıldı.
Bulgular: APSGN grubunda normal alel AA ve varyant allel AB ve BB gen frekansları sırasıyla %74,5, %20 ve %5,5 olarak belirlendi. Kontrol grubuna göre APSGN grubunda gen polimorfizmi açısından istatistiksel olarak anlamlı ilişki bulunmadı (p>0,05). MBL gen polimorfizmi ile tanı sırasındaki laboratuvar bulguları olan; yüksek üre, kreatin, total kolesterol ve trigliserid düzeyleri, düşük albümin düzeyleri ve proteinüri varlığı arasında ilişki yoktu (p>0,05). Tanıyı takip eden ilk yılda gen polimorfizmi olan ve olmayan hastalar arasında glomerüler filtrasyon oranları, kan kreatin düzeyleri, proteinüri düzeyleri, mikroskobik hematüri ve proteinüri süresi açısından istatistiksel olarak anlamlı fark bulunmadı (p>0,05)
Sonuç: Çalışmamız, MBL gen polimorfizminin APSGN gelişiminde, laboratuvar ve klinik bulgularında ve hastalığın ilerlemesinde önemli olmadığını göstermiştir.
Yöntem: MBL geninin ekson 1’inde bulunan Codon 54 polimorfizmi, APSGN tanısı ile takip edilen 110 çocukta polimeraz zincir reaksiyon-restriksiyon fragman uzunluğu polimorfizmi yöntemi ile araştırıldı.
Bulgular: APSGN grubunda normal alel AA ve varyant allel AB ve BB gen frekansları sırasıyla %74,5, %20 ve %5,5 olarak belirlendi. Kontrol grubuna göre APSGN grubunda gen polimorfizmi açısından istatistiksel olarak anlamlı ilişki bulunmadı (p>0,05). MBL gen polimorfizmi ile tanı sırasındaki laboratuvar bulguları olan; yüksek üre, kreatin, total kolesterol ve trigliserid düzeyleri, düşük albümin düzeyleri ve proteinüri varlığı arasında ilişki yoktu (p>0,05). Tanıyı takip eden ilk yılda gen polimorfizmi olan ve olmayan hastalar arasında glomerüler filtrasyon oranları, kan kreatin düzeyleri, proteinüri düzeyleri, mikroskobik hematüri ve proteinüri süresi açısından istatistiksel olarak anlamlı fark bulunmadı (p>0,05)
Sonuç: Çalışmamız, MBL gen polimorfizminin APSGN gelişiminde, laboratuvar ve klinik bulgularında ve hastalığın ilerlemesinde önemli olmadığını göstermiştir.
Objective: This study aims to determine the effects of the mannose-binding lectin (MBL) gene polymorphism on the clinical and laboratory findings, response to treatment, and progress of patients with acute post-streptococcal glomerulonephritis (APSGN).
Methods: Codon 54 polymorphism found in exon 1 of the MBL gene was investigated by polymerase chain reaction-restriction fragment length polymorphism method in 110 children followed up with the diagnosis of APSGN and compared with healthy control group.
Results: The normal allele AA and, the variant alleles AB and BB gene frequencies were determined within the APSGN group as 74.5%, 20% and, 5.5%, respectively. No statistically significant difference was found with concerning to the gene polymorphism in the APSGN group when compared with the control group (p>0.05). No correlation was found in the patient group between gene polymorphism and the presence of hematuria, edema, central nervous system findings, and blood pressure (p>0.05). Concerning laboratory findings during the diagnosis, no correlation existed between the gene polymorphism and high levels of urea, creatine, total cholesterol, and triglycerides, low levels of albumin, and the presence of proteinuria (p>0.05). Within the first years following the diagnosis, no statistically significant difference was found in the glomerular filtration rates, blood creatine levels, proteinuria levels, duration of microscopic hematuria and proteinuria between the patients with the gene polymorphism and those without the gene polymorphism (p>0.05)
Conclusion: Our study determined that the MBL gene polymorphism was not important in the development, the laboratory and clinical findings, or the progression of the patients with APSGN.
Methods: Codon 54 polymorphism found in exon 1 of the MBL gene was investigated by polymerase chain reaction-restriction fragment length polymorphism method in 110 children followed up with the diagnosis of APSGN and compared with healthy control group.
Results: The normal allele AA and, the variant alleles AB and BB gene frequencies were determined within the APSGN group as 74.5%, 20% and, 5.5%, respectively. No statistically significant difference was found with concerning to the gene polymorphism in the APSGN group when compared with the control group (p>0.05). No correlation was found in the patient group between gene polymorphism and the presence of hematuria, edema, central nervous system findings, and blood pressure (p>0.05). Concerning laboratory findings during the diagnosis, no correlation existed between the gene polymorphism and high levels of urea, creatine, total cholesterol, and triglycerides, low levels of albumin, and the presence of proteinuria (p>0.05). Within the first years following the diagnosis, no statistically significant difference was found in the glomerular filtration rates, blood creatine levels, proteinuria levels, duration of microscopic hematuria and proteinuria between the patients with the gene polymorphism and those without the gene polymorphism (p>0.05)
Conclusion: Our study determined that the MBL gene polymorphism was not important in the development, the laboratory and clinical findings, or the progression of the patients with APSGN.
Halil Ural Aksoy, Celil Yılmaz, Senem Ayça, Aslı Kübra Atasever, Muzaffer Polat, Sercan Öztürk
doi: 10.5222/buchd.2021.34713 Pages 295 - 300
Amaç: Çocukluk çağının refrakter nöbetlerinin tedavisi klinisyenler için zorluk oluşturmaktadır. Lakozamid, yetişkinlerde ve çocuklarda fokal başlangıçlı nöbetler için kullanılan yeni nesil bir antiepileptik ilaçtır. İlacın yetişkinler için etkinliği ve güvenliği çeşitli çalışmalarda gösterilmiştir. Bu retrospektif kesitsel çalışmanın amacı refrakter fokal nöbetleri olan ve lakozamid tedavisi başlanan hastalarda tedavinin etkinliğini ve güvenilirliğini değerlendirmektir.
Yöntem: Ocak 2016 ve Ocak 2020 tarihleri arasında kliniğimizde lakozamid tedavisi alan 14 hastanın tıbbi kayıtlarını demografik, etiyolojik, görüntüleme bulguları, tedaviye yanıtları, tedavi yan etkileri ve ilaç-ilaç etkileşimleri açısından inceledik. Tedavinin 6. ayında nöbet sıklığında ≥%50 azalma olan hastaları tedaviye yanıtlı olarak değerlendirdik.
Bulgular: On iki hastada (%85,7) nöbet sıklığında ≥%50 azalma izlenirken (p<0,001) bunlardan 5 tanesinde (%35,7) tam nöbet kontrolü sağlandı. Bir hastada uzun dönem lakozamid kullanımına rağmen tedaviye yanıt alınamadı, bir hastamızda ise tedavi sonrası nöbet sıklığında artış olması nedeni ile ilaç kesildi. Toplam 3 hastamızda (%21,4) klinik yan etki izlendi. Hiçbir hastamızda kardiak yan etki veya ilaç-ilaç etkileşimi izlenmedi.
Sonuç: Çalışmamızın sonucunda lakozamid tedavisinin etkinliği literatürdekine benzer şekilde yüksek olarak izlendi. Lakozamidin çocukluk çağı refrakter fokal nöbetlerinde etkili ve güvenilir bir tedavi seçeneği olduğunu düşünüyoruz. Çocukluk çağının fokal nöbetlerinde ve diğer nöbet tiplerinde etkinliğini ve güvenilirliğini değerlendirmek için daha fazla araştırmaya ihtiyaç olduğunu düşünüyoruz..
Yöntem: Ocak 2016 ve Ocak 2020 tarihleri arasında kliniğimizde lakozamid tedavisi alan 14 hastanın tıbbi kayıtlarını demografik, etiyolojik, görüntüleme bulguları, tedaviye yanıtları, tedavi yan etkileri ve ilaç-ilaç etkileşimleri açısından inceledik. Tedavinin 6. ayında nöbet sıklığında ≥%50 azalma olan hastaları tedaviye yanıtlı olarak değerlendirdik.
Bulgular: On iki hastada (%85,7) nöbet sıklığında ≥%50 azalma izlenirken (p<0,001) bunlardan 5 tanesinde (%35,7) tam nöbet kontrolü sağlandı. Bir hastada uzun dönem lakozamid kullanımına rağmen tedaviye yanıt alınamadı, bir hastamızda ise tedavi sonrası nöbet sıklığında artış olması nedeni ile ilaç kesildi. Toplam 3 hastamızda (%21,4) klinik yan etki izlendi. Hiçbir hastamızda kardiak yan etki veya ilaç-ilaç etkileşimi izlenmedi.
Sonuç: Çalışmamızın sonucunda lakozamid tedavisinin etkinliği literatürdekine benzer şekilde yüksek olarak izlendi. Lakozamidin çocukluk çağı refrakter fokal nöbetlerinde etkili ve güvenilir bir tedavi seçeneği olduğunu düşünüyoruz. Çocukluk çağının fokal nöbetlerinde ve diğer nöbet tiplerinde etkinliğini ve güvenilirliğini değerlendirmek için daha fazla araştırmaya ihtiyaç olduğunu düşünüyoruz..
Objective: Treatment of childhood refractory epilepsy is a challenge for clinicians. Lacosamide is a new generation antiepileptic drug which is being used for focal onset seizures of adults and children. Efficacy and safety of the drug for adults have been demonstrated in various studies. The aim of this retrospective cross-sectional study is to evaluate the efficacy and safety of lacosamide in childhood refractory focal seizures in our clinic.
Methods: We examined the medical records of 14 patients treated with lacosamide in our clinic between January 2016 and January 2020 in terms of demographic, etiological, neuroimaging findings, responses to treatment, adverse effects and drug-drug interactions. We evaluated the patients as responders to treatment whose seizure frequency decreased ≥%50 after 6 months of lacosamide treatment.
Results: In 12 patiens (%85.7) seizure frequency decreased ≥%50 (p<0.001) while 5 of them (%35.7) was seizure free. Despite to the long term treatment one patient did not response to lacosamide treatment, and 1 patient’s treatment stopped due to aggravation of seizure after initiation of lacosamide treatment. Clinical adverse effects were observed in 3 (%21.4) patients. Cardiac adverse effects or drug-drug interactions were not observed in any patient.
Conclusion: As a result of our study, we think that lacosamide is an effective and reliable treatment option for refractory focal seizures of childhood similar to the results of the studies cited in the literature. We also think that further investigations are needed to evaluate its efficacy in focal and different type of seizures of childhood.
Methods: We examined the medical records of 14 patients treated with lacosamide in our clinic between January 2016 and January 2020 in terms of demographic, etiological, neuroimaging findings, responses to treatment, adverse effects and drug-drug interactions. We evaluated the patients as responders to treatment whose seizure frequency decreased ≥%50 after 6 months of lacosamide treatment.
Results: In 12 patiens (%85.7) seizure frequency decreased ≥%50 (p<0.001) while 5 of them (%35.7) was seizure free. Despite to the long term treatment one patient did not response to lacosamide treatment, and 1 patient’s treatment stopped due to aggravation of seizure after initiation of lacosamide treatment. Clinical adverse effects were observed in 3 (%21.4) patients. Cardiac adverse effects or drug-drug interactions were not observed in any patient.
Conclusion: As a result of our study, we think that lacosamide is an effective and reliable treatment option for refractory focal seizures of childhood similar to the results of the studies cited in the literature. We also think that further investigations are needed to evaluate its efficacy in focal and different type of seizures of childhood.
Ayşenur Celayir, Tuğce Merve Orbay, Naime İpek Öztürk, Olga Devrim Ayvaz, Şefik Çaman
doi: 10.5222/buchd.2021.33866 Pages 301 - 308
Amaç: Bu çalışma, jejunoileal atrezide (JIA) anastomoz disfonksiyonu ve/veya Kısa Barsak Sendromu (SBS) için bir çözüm olarak geliştirdiğimiz lateral T-stomanın (LTS) etkinliğine ilişkin bir ön rapordur.
Yöntem: Temmuz 2017-2020 tarihleri arasında lateral T-stoma yapılan olguların birincil patolojileri ve sonuçları geriye dönük olarak değerlendirildi.
Bulgular: İntrauterin volvulusa sekonder mekonyum psödokistli ilk olguda Treitz’den 50 cm uzaklıkta Tip-3a JIA mevcuttu, uç oblik anastomoz yapıldı. Abdominal distansiyon nedeniyle 15. gün 5/1 çap farkı nedeniyle anastomoz proksimalinden LTS oluşturuldu. Hasta 13. gün taburcu edildi, 10. ayda stoması kapatıldı.
Treitz’den 60 cm uzaklıkta Tip-2 JIA’li ikinci olguda, 5/1 çap farkı nedeniyle anastomoz ve proksimalinde primer LTS oluşturuldu, 15. gün taburcu edildi, 10. ayda stoması kapatıdı. Treitz’e 70 cm uzaklıkta bulunan Tip 2 JİA’lı 3. olguda uç-yan anastomoz yapıldı. 36. gün anastomoz kaçağı nedeniyle yeniden opere edildiğinde 6/1 çap farkıyla LTS oluşturuldu, 5.ayda stoması kapatıldı. Prenatal tanılı 4.olgu pulmoner hipertansiyon nedeniyle doğum sonrası entübe edildi, sürfaktan uygulandı. İntrauterin volvulus, mekonyum psödokisti ve Treitz’den 50 cm’de barsak perforasyonu ve 5/1 çap farkı nedeniyle primer LTS yapıldı. Nazogastrik beslenme 10. gün başladı, ancak hasta 44. gün ekstübe edilemeden kaybedildi. Gastroşizis, intestinal atrezi ve barsak perforasyonu olan 5.olguda primer onarım ve end-stoma yapıldı. Yüksek debili stomadan kilo kaybı nedeniyle, 68. gün Treitz’den 60 cm’de 3/1 çap farkıyla ileo-kolik anastomoz proksimalinden LTS oluşturuldu, 90.gün taburcu edildi. Prenatal intrauterin volvulus/mekonyum kisti tanılı 6. olguda Treitz’den 65 cm’de Tip-2 JIA’ya 4/1 çap farkı nedeniyle anastomoza proksimalde primer LTS oluşturuldu. Yüksek debili stoma gelenleri nedeniyle 3,5. ayda stoması kapatıldı.
Sonuç: Büyük çap farklılıkları olan JİA’lerde anastomozun proksimalinde lateral T-stoma oluşturulması hastanede kalış süresini kısaltabilir, fonksiyonel obstrüksiyon ve kısa bağırsak sendromu bulgularını hafifletebilir.
Yöntem: Temmuz 2017-2020 tarihleri arasında lateral T-stoma yapılan olguların birincil patolojileri ve sonuçları geriye dönük olarak değerlendirildi.
Bulgular: İntrauterin volvulusa sekonder mekonyum psödokistli ilk olguda Treitz’den 50 cm uzaklıkta Tip-3a JIA mevcuttu, uç oblik anastomoz yapıldı. Abdominal distansiyon nedeniyle 15. gün 5/1 çap farkı nedeniyle anastomoz proksimalinden LTS oluşturuldu. Hasta 13. gün taburcu edildi, 10. ayda stoması kapatıldı.
Treitz’den 60 cm uzaklıkta Tip-2 JIA’li ikinci olguda, 5/1 çap farkı nedeniyle anastomoz ve proksimalinde primer LTS oluşturuldu, 15. gün taburcu edildi, 10. ayda stoması kapatıdı. Treitz’e 70 cm uzaklıkta bulunan Tip 2 JİA’lı 3. olguda uç-yan anastomoz yapıldı. 36. gün anastomoz kaçağı nedeniyle yeniden opere edildiğinde 6/1 çap farkıyla LTS oluşturuldu, 5.ayda stoması kapatıldı. Prenatal tanılı 4.olgu pulmoner hipertansiyon nedeniyle doğum sonrası entübe edildi, sürfaktan uygulandı. İntrauterin volvulus, mekonyum psödokisti ve Treitz’den 50 cm’de barsak perforasyonu ve 5/1 çap farkı nedeniyle primer LTS yapıldı. Nazogastrik beslenme 10. gün başladı, ancak hasta 44. gün ekstübe edilemeden kaybedildi. Gastroşizis, intestinal atrezi ve barsak perforasyonu olan 5.olguda primer onarım ve end-stoma yapıldı. Yüksek debili stomadan kilo kaybı nedeniyle, 68. gün Treitz’den 60 cm’de 3/1 çap farkıyla ileo-kolik anastomoz proksimalinden LTS oluşturuldu, 90.gün taburcu edildi. Prenatal intrauterin volvulus/mekonyum kisti tanılı 6. olguda Treitz’den 65 cm’de Tip-2 JIA’ya 4/1 çap farkı nedeniyle anastomoza proksimalde primer LTS oluşturuldu. Yüksek debili stoma gelenleri nedeniyle 3,5. ayda stoması kapatıldı.
Sonuç: Büyük çap farklılıkları olan JİA’lerde anastomozun proksimalinde lateral T-stoma oluşturulması hastanede kalış süresini kısaltabilir, fonksiyonel obstrüksiyon ve kısa bağırsak sendromu bulgularını hafifletebilir.
Objective: This study is a preliminary report in the efficacy of lateral T-stoma (LTS), which we developed as a solution for anastomosis dysfunction and/or short bowel syndrome in the jejunoileal atresia (JIA).
Method: The primary pathologies and results of all cases who underwent lateral t-stoma between July 2017-2020 were evaluated retrospectively.
Results: Case 1 with meconium pseudocysts secondary to intrauterine volvulus had Type-3A JIA at 50 cm from the Treitz, and end-oblique anastomosis was performed. The LTS was created proximal to the first anastomosis. on Day 15 due to abdominal distension with 5/1 diameter ratio. The patient was discharged 13 days later. The LTS was closed in the 10th month. In Case 2 with Type-2 JIA at 60 cm from the Treitz, primary LTS was created proximal to the anastomosis with 5/1 diameter ratio. Patient was discharged 15 days later. The LTS was closed in the 10th month. End-to-side anastomosis was performed in Case 3 with Type-2 JIA located 70 cm from Treitz. Anastomotic leakage occurred on Day 36, and the LTS was created with 6/1 diameter ratio. The LTS was closed in the 5th month. Prenatally diagnosed Case 4 was postnatally intubated due to pulmonary hypertension, and surfactant was applied. Intrauterine volvulus, meconium pseudocyst and intestinal perforation were detected at 50 cm from the Treitz, and jejunoileal anastomosis together with primary LTS was performed with 5/1 diameter ratio. Nasogastric feeding started on the 10th day, but patient was lost on Day 44 without extubation. Primary repair and end-stoma were performed in Case 5 with gastroschisis/intestinal atresia with perforation. Due to high-flow stomal discharge/weight loss, the ileo-colic anastomosis and LTS were performed proximal to anastomosis with 3/1 diameter ratio at 60 cm from Treitz on Day 68. Patient was discharged on Day 90. In Case 6 with prenatal diagnosis as meconium cyst with Type-2 JIA (at 65 cm from Treitz), primary LTS was created proximal to the anastomosis with 4/1 diameter ratio. The LTS was closed in the 14th month due to high-flow stomal discharge.
Conclusion: Creation of lateral T-stoma proximal to the anastomosis in JIAs with large differences in diameters may shorten hospitalization time and relieve functional obstruction/short bowel syndrome.
Method: The primary pathologies and results of all cases who underwent lateral t-stoma between July 2017-2020 were evaluated retrospectively.
Results: Case 1 with meconium pseudocysts secondary to intrauterine volvulus had Type-3A JIA at 50 cm from the Treitz, and end-oblique anastomosis was performed. The LTS was created proximal to the first anastomosis. on Day 15 due to abdominal distension with 5/1 diameter ratio. The patient was discharged 13 days later. The LTS was closed in the 10th month. In Case 2 with Type-2 JIA at 60 cm from the Treitz, primary LTS was created proximal to the anastomosis with 5/1 diameter ratio. Patient was discharged 15 days later. The LTS was closed in the 10th month. End-to-side anastomosis was performed in Case 3 with Type-2 JIA located 70 cm from Treitz. Anastomotic leakage occurred on Day 36, and the LTS was created with 6/1 diameter ratio. The LTS was closed in the 5th month. Prenatally diagnosed Case 4 was postnatally intubated due to pulmonary hypertension, and surfactant was applied. Intrauterine volvulus, meconium pseudocyst and intestinal perforation were detected at 50 cm from the Treitz, and jejunoileal anastomosis together with primary LTS was performed with 5/1 diameter ratio. Nasogastric feeding started on the 10th day, but patient was lost on Day 44 without extubation. Primary repair and end-stoma were performed in Case 5 with gastroschisis/intestinal atresia with perforation. Due to high-flow stomal discharge/weight loss, the ileo-colic anastomosis and LTS were performed proximal to anastomosis with 3/1 diameter ratio at 60 cm from Treitz on Day 68. Patient was discharged on Day 90. In Case 6 with prenatal diagnosis as meconium cyst with Type-2 JIA (at 65 cm from Treitz), primary LTS was created proximal to the anastomosis with 4/1 diameter ratio. The LTS was closed in the 14th month due to high-flow stomal discharge.
Conclusion: Creation of lateral T-stoma proximal to the anastomosis in JIAs with large differences in diameters may shorten hospitalization time and relieve functional obstruction/short bowel syndrome.
Kutay Bahadır, Ergun Ergun, Anar Jafarov, Merve Bülbül, Gülnur Göllü, Meltem Bingöl Koloğlu, Aydın Yağmurlu, Ahmet Murat Çakmak, Ufuk Ateş
doi: 10.5222/buchd.2021.93284 Pages 309 - 313
Amaç: Akalazya, alt özofagus sfinkterinde motilite bozukluğuyla karaterize bir hastalıktır. Çocuklarda akalazya tedavisinde net bir algoritma olamamakla birlikte Heller miyotomisi en etkili yöntem olarak kabul edilmektedir. Miyotomi sonrası gastroözofageal reflü sık bildirilen bir komplikasyondur. Bu nedenle miyotomiye eş zamanlı olarak fundoplikasyon prosedürü eklenebilir. Çalışmamızda akalazya nedeniyle Heller myotomi ve fundoplikasyon yapılan hastaların sonuçlarının sunulması amaçlanmıştır.
Yöntem: Kliniğimizde 2006-2019 yılları arasında akalazya tanısı ile laparoskopik Heller miyotomisi uygulanan 12 hasta çalışmaya dahil edildi.
Bulgular: Olguların %75’i erkek, %25’i kızdı. Hastalara laparoskopik Heller miyotomisi ve antireflü prosedürü uygulandı. Ortalama nazogastrik çekilme süresi 1,75 gün, ortalama beslenmeye başlama zamanı 2,25 gündü. Ortalama hastane yatış süresi 6,75 gündü. Dor fundoplikasyonu uygulanan 3 hastada ve Toupet fundoplikasyonu uygulanan 1 hastada postoperatif 3. hafta kontrollerinde disfajinin devam ettiği görüldü. Tek seferlik endoskopik dilatasyon işlemi sonrası semptomların düzeldiği izlendi.
Sonuç: Heller miyotomi çocuklarda akalazya tedavisinde altın standart yöntemdir. Miyotomiye eklenen parsiyel fundoplikasyonun GÖR riskini azalttığını düşünüyoruz.
Yöntem: Kliniğimizde 2006-2019 yılları arasında akalazya tanısı ile laparoskopik Heller miyotomisi uygulanan 12 hasta çalışmaya dahil edildi.
Bulgular: Olguların %75’i erkek, %25’i kızdı. Hastalara laparoskopik Heller miyotomisi ve antireflü prosedürü uygulandı. Ortalama nazogastrik çekilme süresi 1,75 gün, ortalama beslenmeye başlama zamanı 2,25 gündü. Ortalama hastane yatış süresi 6,75 gündü. Dor fundoplikasyonu uygulanan 3 hastada ve Toupet fundoplikasyonu uygulanan 1 hastada postoperatif 3. hafta kontrollerinde disfajinin devam ettiği görüldü. Tek seferlik endoskopik dilatasyon işlemi sonrası semptomların düzeldiği izlendi.
Sonuç: Heller miyotomi çocuklarda akalazya tedavisinde altın standart yöntemdir. Miyotomiye eklenen parsiyel fundoplikasyonun GÖR riskini azalttığını düşünüyoruz.
Objective: Achalasia is a disease characterized by lower esophageal sphincter motility disorder. Whereas there is no clear algorithm in treating achalasia in children, Heller myotomy is known to be as the most effective method. Gastroesophageal reflux after myotomy is a frequently reported complication. Therefore, the fundoplication procedure should be added to the myotomy simultaneously. Our study aimed to present the results of patients who underwent Heller myotomy and fundoplication for achalasia.
Materails and Methods: Twelve patients who underwent laparoscopic Heller myotomy with the diagnosis of achalasia between the 2006 and 2019 have been included in the study.
Results: There were 12 children. 75% of them were male, and 25% were female. Laparoscopic Heller myotomy and antireflux procedure were applied to all patients. The average nasogastric withdrawal time was 1.75 days, the average time to start feeding was 2.25 days. The average hospital stay was 6.75 days. Dysphagia persisted in 3 patients who underwent Dor fundoplication and in 1 patient who underwent Toupet fundoplication at postoperative 3rd-week controls. It was observed that the symptoms improved after the one-time endoscopic dilatation procedure.
Conclusion: Heller myotomy is gold standard method in the treatment of achalasia in children.We believe that partial fundoplication added to myotomy reduces the risk of GER.
Materails and Methods: Twelve patients who underwent laparoscopic Heller myotomy with the diagnosis of achalasia between the 2006 and 2019 have been included in the study.
Results: There were 12 children. 75% of them were male, and 25% were female. Laparoscopic Heller myotomy and antireflux procedure were applied to all patients. The average nasogastric withdrawal time was 1.75 days, the average time to start feeding was 2.25 days. The average hospital stay was 6.75 days. Dysphagia persisted in 3 patients who underwent Dor fundoplication and in 1 patient who underwent Toupet fundoplication at postoperative 3rd-week controls. It was observed that the symptoms improved after the one-time endoscopic dilatation procedure.
Conclusion: Heller myotomy is gold standard method in the treatment of achalasia in children.We believe that partial fundoplication added to myotomy reduces the risk of GER.
Selma Tunç, Behzat Özkan
doi: 10.5222/buchd.2021.97513 Pages 314 - 320
Amaç: Hashimato tiroiditi, organa özgü otoimmun bir hastalık olup çocuk ve ergenlerde endemik iyot eksikliğinin bulunmadığı bölgelerde guatr ve kazanılmış hipotiroidinin en sık nedenidir. Bu çalışmada çocuk ve ergenlerde Hashimato tiroiditinin epidemiyolojik, klinik ve laboratuvar özellikleri ve en sık eşlik eden otoimmun hastalıkları irdelemek amaçlandı.
Yöntem: Tiroid otoantikorları (tiroid peroksidaz ve tiroglobulin antikorları) pozitif olan 5-18 yaş arası 108 olgunun tirotropin, serbest tiroksin, doku transglutaminaz Ig A antikoru (dTG-igA) ve tiroid ultrasonografi bulguları retrospektif olarak incelendi. Tiroid fonksiyon durumuna göre gruplandırılan olgular karşılaştırıldı.
Bulgular: Bu çalışmada olguların %68’i ergen ve kadın/erkek oranı 80/28 idi. En yaygın başvuru şıkayeti guatr idi. Tanı anında vakaların %44,4’ünde ötiroidizm, %35’inde subklinik hipotiroidizm, %16,6’sında aşıkar hipotiroidizm ve yaklaşık %3,7’sinde hipertiroidizm saptandı. Olguların 58’inde (%53,7) tiroid ultrasonografi (US) ile guatr tespit edildi. Takip sırasında, ötiroidisi olan 8 hastada subklinik hipotiroidi ve subklinik hipotiroidisi olan 6 hastada aşıkar hipotiroidi gelişti. Hipertiroidili tüm hastalar takipte ötiroid hale geldi. Olguların %43,5’i (n=47) levotiroksin tedavisi alıyordu. Hashimato tiroiditli 2 hastada çölyak hastalığı, 1 hastada tip 1 diabetes mellitus eşlik ediyordu.
Sonuç: Çocukluk ve ergenlik döneminde Hashimato tiroiditi prevelansı yaşla birlikte artarken, tiroid fonksiyonları zamanla bozulma eğilimindedir. Bu nedenle bu hastalarda yakın takip ve uygun tedavi önemlidir. Hashimato tiroiditli çocuk ve ergenlerde çölyak hastalığı prevalansı sağlıklı çocuklara göre daha yüksek saptanmakla birlikte Hashimato tiroiditine eşlik eden otoimmün hastalıkların gerçek prevalansının belirlenmesi, daha geniş katılımlı çalışmalar ile mümkün olabilecektir.
Yöntem: Tiroid otoantikorları (tiroid peroksidaz ve tiroglobulin antikorları) pozitif olan 5-18 yaş arası 108 olgunun tirotropin, serbest tiroksin, doku transglutaminaz Ig A antikoru (dTG-igA) ve tiroid ultrasonografi bulguları retrospektif olarak incelendi. Tiroid fonksiyon durumuna göre gruplandırılan olgular karşılaştırıldı.
Bulgular: Bu çalışmada olguların %68’i ergen ve kadın/erkek oranı 80/28 idi. En yaygın başvuru şıkayeti guatr idi. Tanı anında vakaların %44,4’ünde ötiroidizm, %35’inde subklinik hipotiroidizm, %16,6’sında aşıkar hipotiroidizm ve yaklaşık %3,7’sinde hipertiroidizm saptandı. Olguların 58’inde (%53,7) tiroid ultrasonografi (US) ile guatr tespit edildi. Takip sırasında, ötiroidisi olan 8 hastada subklinik hipotiroidi ve subklinik hipotiroidisi olan 6 hastada aşıkar hipotiroidi gelişti. Hipertiroidili tüm hastalar takipte ötiroid hale geldi. Olguların %43,5’i (n=47) levotiroksin tedavisi alıyordu. Hashimato tiroiditli 2 hastada çölyak hastalığı, 1 hastada tip 1 diabetes mellitus eşlik ediyordu.
Sonuç: Çocukluk ve ergenlik döneminde Hashimato tiroiditi prevelansı yaşla birlikte artarken, tiroid fonksiyonları zamanla bozulma eğilimindedir. Bu nedenle bu hastalarda yakın takip ve uygun tedavi önemlidir. Hashimato tiroiditli çocuk ve ergenlerde çölyak hastalığı prevalansı sağlıklı çocuklara göre daha yüksek saptanmakla birlikte Hashimato tiroiditine eşlik eden otoimmün hastalıkların gerçek prevalansının belirlenmesi, daha geniş katılımlı çalışmalar ile mümkün olabilecektir.
Objective: Hashimoto’s thyroiditis is an organ-specific autoimmune disease and the most common cause of goiter and acquired hypothyroidism in children and adolescents in regions devoid of endemic iodine deficiency. In this study, it was aimed to examine the epidemiological, clinical and laboratory features of Hashimoto’s thyroiditis and autoimmune diseases accompanying Hashimoto’s thyroiditis in children and adolescents.
Methods: We retrospectively examined thyrotropin, free thyroxin, thyroid autoantibodies (thyroid peroxidase and thyroglobulin antibodies), immunoglobulin A (IgA), anti-tissue transglutaminase antibodies (IgA-tTG), and thyroid ultrasonography findings of 108 cases aged 5-18 years with positive anti-thyroid antibodies.
Results: The female/male ratio was 80/28 and 68% of the patients were adolescents. The most common admission complaint was goiter. At the time of diagnosis, the cases had euthyroidism (44.4%), subclinical hypothyroidism (35%), overt hypothyroidism (16.6%), and hyperthyroidism (3.7%). Goiter was detected in 58 (53.7%) cases by thyroid ultrasonography. During the follow-up, overt hypothyroidism developed in 6 patients who had subclinical hypothyroidism and subclinical hypothyroidism developed in 8 patients who had euthyroidism. All patients with hyperthyroidism became euthyroid. Levothyroxine treatment was administered to 47 (43.5%) patients. Celiac disease was detected in 2 and type 1 diabetes mellitus in 1 patient.
Conclusions: The prevalence of Hashimoto’s thyroiditis increases with age both in childhood and adolescence, and thyroid functions tend to deteriorate over time. Therefore, close follow-up and appropriate treatment are important. Although the prevalence of celiac disease is higher in children and adolescents with Hashimoto’s thyroiditis compared to healthy children, the true prevalence of autoimmune diseases accompanying Hashimoto’s thyroiditis will be revealed in studies to be conducted in larger patient populations.
Methods: We retrospectively examined thyrotropin, free thyroxin, thyroid autoantibodies (thyroid peroxidase and thyroglobulin antibodies), immunoglobulin A (IgA), anti-tissue transglutaminase antibodies (IgA-tTG), and thyroid ultrasonography findings of 108 cases aged 5-18 years with positive anti-thyroid antibodies.
Results: The female/male ratio was 80/28 and 68% of the patients were adolescents. The most common admission complaint was goiter. At the time of diagnosis, the cases had euthyroidism (44.4%), subclinical hypothyroidism (35%), overt hypothyroidism (16.6%), and hyperthyroidism (3.7%). Goiter was detected in 58 (53.7%) cases by thyroid ultrasonography. During the follow-up, overt hypothyroidism developed in 6 patients who had subclinical hypothyroidism and subclinical hypothyroidism developed in 8 patients who had euthyroidism. All patients with hyperthyroidism became euthyroid. Levothyroxine treatment was administered to 47 (43.5%) patients. Celiac disease was detected in 2 and type 1 diabetes mellitus in 1 patient.
Conclusions: The prevalence of Hashimoto’s thyroiditis increases with age both in childhood and adolescence, and thyroid functions tend to deteriorate over time. Therefore, close follow-up and appropriate treatment are important. Although the prevalence of celiac disease is higher in children and adolescents with Hashimoto’s thyroiditis compared to healthy children, the true prevalence of autoimmune diseases accompanying Hashimoto’s thyroiditis will be revealed in studies to be conducted in larger patient populations.
Ekin Soydan, İlknur Çağlar, Mine Düzgöl, Hurşit Apa, İlker Devrim, Nuri Bayram
doi: 10.5222/buchd.2021.45467 Pages 321 - 327
Amaç: Rotavirüs gastroenteriti tüm dünyada, beş yaş altı çocuklarda önemli morbidite ve mortalite nedenidir. Bu çalışma ile rotavirüs ishali nedeni ile hastaneye yatan beş yaş altı çocukların epidemiyolojik özelliklerinin, klinik ve laboratuvar verilerinin değerlendirilmesi amaçlandı.
Yöntem: Sağlık Bilimleri Üniversitesi Dr. Behçet Uz Çocuk Hastalıkları ve Cerrahisi Eğitim ve Araştırma Hastanesi’ne Eylül 2013 - Ağustos 2017 tarihleri arasında akut ishal nedeni ile yatırılan ve dışkısında rotavirüs antijeni pozitif saptanan 1 ay - 60 ay aralığındaki hastalar çalışmaya dahil edildi. Hastaların verileri, geriye dönük olarak “hasta yatış dosyaları” ve “hastane elektronik bilgi sistemi” kullanılarak elde edildi.
Bulgular: Çalışmada toplam 100 hasta değerlendirildi. Medyan yaş 13 ay (IQR 5-45 ay) ve 54’ü erkek, 46’sı kızdı. En sık yatış Aralık ayında yapılmış, bunu Kasım ve Ekim ayları takip etmiştir. PCR ile bakılan rotavirüs serotip analizinde en sık G9P(8) serotipi saptandı. Anne sütü alan bebeklerde klinik bulguların daha hafif olduğu ve vesikari skorunun daha düşük olduğu saptandı. Ağır klinik bulguları olan çocuklarda da Vesikari skorunun yüksek olduğu bulundu.
Sonuç: Rotavirüs enfeksiyonu,anne sütü alan bebeklerde daha hafif klinik bulgulara neden olmaktadır. Başvuru sırasında Vesikari skoru ciddi hastalığı ön görmede etkili olabilir. Rotavirüs serotiplerinin belirlenmesi ve genotipik değişimlerin klinik olarak izlenmesi gereklidir.
Yöntem: Sağlık Bilimleri Üniversitesi Dr. Behçet Uz Çocuk Hastalıkları ve Cerrahisi Eğitim ve Araştırma Hastanesi’ne Eylül 2013 - Ağustos 2017 tarihleri arasında akut ishal nedeni ile yatırılan ve dışkısında rotavirüs antijeni pozitif saptanan 1 ay - 60 ay aralığındaki hastalar çalışmaya dahil edildi. Hastaların verileri, geriye dönük olarak “hasta yatış dosyaları” ve “hastane elektronik bilgi sistemi” kullanılarak elde edildi.
Bulgular: Çalışmada toplam 100 hasta değerlendirildi. Medyan yaş 13 ay (IQR 5-45 ay) ve 54’ü erkek, 46’sı kızdı. En sık yatış Aralık ayında yapılmış, bunu Kasım ve Ekim ayları takip etmiştir. PCR ile bakılan rotavirüs serotip analizinde en sık G9P(8) serotipi saptandı. Anne sütü alan bebeklerde klinik bulguların daha hafif olduğu ve vesikari skorunun daha düşük olduğu saptandı. Ağır klinik bulguları olan çocuklarda da Vesikari skorunun yüksek olduğu bulundu.
Sonuç: Rotavirüs enfeksiyonu,anne sütü alan bebeklerde daha hafif klinik bulgulara neden olmaktadır. Başvuru sırasında Vesikari skoru ciddi hastalığı ön görmede etkili olabilir. Rotavirüs serotiplerinin belirlenmesi ve genotipik değişimlerin klinik olarak izlenmesi gereklidir.
Objective: Acute gastroenteritis due to the rotavirus is one of the common causes of morbidity and mortality in children under five years of age. The objective of this study was to evaluate the epidemiological, clinical, and laboratory data of rotavirus diarrhea in hospitalized children under five years of age.
Methods: All children between one month and 60 months old ages who were hospitalized in Health Sciences University Behçet Uz Child Disease and Pediatric Surgery Training and Research Hospital during September 2013 to August 2017 and diagnosed as acute gastroenteritis with rotavirus antigen test positive in feces were included in the current study. Data of the patients were collected retrospectively from medical records.
Results: A total of 100 patients were evaluated.The median age of the patients was 13 months (IQR 5-45 months) and 54 patients were male and 46 were female.The highest hospitalization rate was in December, followed by November, and in October. The most common type of G9P (8) serotype was detected in rotavirus serotype analysis by PCR. Breastfeeding infants had milder clinic findings in comparison to the older ones. It was found that clinical findings were milder and Vesicari score was lower in infants who had breast milk. Vesikari score was found to be high in children with severe clinical findings.
Conclusion: Rotavirus infection is important for all ages.In case of fever, increased numbers of vomiting and diarrhea, and higher Vesikari system scores may be associated with the severe clinical forms. Determination of rotavirus serotypes and clinical monitoring of genotypic changes are required.
Methods: All children between one month and 60 months old ages who were hospitalized in Health Sciences University Behçet Uz Child Disease and Pediatric Surgery Training and Research Hospital during September 2013 to August 2017 and diagnosed as acute gastroenteritis with rotavirus antigen test positive in feces were included in the current study. Data of the patients were collected retrospectively from medical records.
Results: A total of 100 patients were evaluated.The median age of the patients was 13 months (IQR 5-45 months) and 54 patients were male and 46 were female.The highest hospitalization rate was in December, followed by November, and in October. The most common type of G9P (8) serotype was detected in rotavirus serotype analysis by PCR. Breastfeeding infants had milder clinic findings in comparison to the older ones. It was found that clinical findings were milder and Vesicari score was lower in infants who had breast milk. Vesikari score was found to be high in children with severe clinical findings.
Conclusion: Rotavirus infection is important for all ages.In case of fever, increased numbers of vomiting and diarrhea, and higher Vesikari system scores may be associated with the severe clinical forms. Determination of rotavirus serotypes and clinical monitoring of genotypic changes are required.
Aliye Kandırıcı, Mehmet Mutlu, Doğakan Yiğit
doi: 10.5222/buchd.2021.34654 Pages 328 - 332
Amaç: Kaudal ve penil blok hipospadias cerrahisi sırasında ve sonrasında analjezi sağlanması için sık kullanılan iki yöntemdir. Kaudal blok penil bloğa göre daha popüler bir yöntem olmasına rağmen venöz konjesyona ve bu sebeple dikiş hattında kötü iyileşme ve fistül oluşumuna katkısı olduğu düşünülmektedir. Çalışmamızda penil ve kaudal blok uygulanan distal hipospadiaslı hastalarda postoperatif komplikasyon oranlarını karşılaştırdık.
Yöntem: 2013-2018 yılları arasında Okmeydanı Eğitim Araştırma Hastanesi Çocuk Cerrahisi kliniğinde distal hipospadias tanılı 44 hastanın dosyaları geriye dönük olarak incelendi. Hastalar kaudal blok ve penil blok uygulananlar olarak iki gruba ayrıldı. Hastalar meatal stenoz ve üretrakutanöz fistül gelişimi açısından değerlendirildi.
Bulgular: Penil blok uygulanan 26, kaudal blok uygulanan 18 hasta mevcuttu. Penil blok grubunda yaş ortalaması 2.3, kaudal blok grubunda 3.5 olarak saptandı. Hastaların ameliyat sonrası 7. gününde üretral kateteri çekildi. Penil blok uygulanan hastaların 2’ sinde fistül (%7,6), 4’ünde meatal stenoz (%15,3) gözlendi. Kaudal blok uygulanan hastaların 1’inde fistül (%5,5), 2’sinde meatal stenoz (%11,1) gözlendi. İki grup arasında istatiksel olarak anlamlı bir fark saptanmadı.
Sonuç: Kaudal ve penil blok hipospadias cerrahisinde analjezi sağlanması için sık kullan iki yöntemdir. Literatürde kaudal bloğun üretrakutanöz fistül oluşumunda katkısı olduğunu gösteren çaışmalar mevcut olsada, bizim çalışmamızda kaudal ve penil blok uygulanan hastalarda komplikasyon oranları açısından anlamlı fark saptanmamıştır.
Yöntem: 2013-2018 yılları arasında Okmeydanı Eğitim Araştırma Hastanesi Çocuk Cerrahisi kliniğinde distal hipospadias tanılı 44 hastanın dosyaları geriye dönük olarak incelendi. Hastalar kaudal blok ve penil blok uygulananlar olarak iki gruba ayrıldı. Hastalar meatal stenoz ve üretrakutanöz fistül gelişimi açısından değerlendirildi.
Bulgular: Penil blok uygulanan 26, kaudal blok uygulanan 18 hasta mevcuttu. Penil blok grubunda yaş ortalaması 2.3, kaudal blok grubunda 3.5 olarak saptandı. Hastaların ameliyat sonrası 7. gününde üretral kateteri çekildi. Penil blok uygulanan hastaların 2’ sinde fistül (%7,6), 4’ünde meatal stenoz (%15,3) gözlendi. Kaudal blok uygulanan hastaların 1’inde fistül (%5,5), 2’sinde meatal stenoz (%11,1) gözlendi. İki grup arasında istatiksel olarak anlamlı bir fark saptanmadı.
Sonuç: Kaudal ve penil blok hipospadias cerrahisinde analjezi sağlanması için sık kullan iki yöntemdir. Literatürde kaudal bloğun üretrakutanöz fistül oluşumunda katkısı olduğunu gösteren çaışmalar mevcut olsada, bizim çalışmamızda kaudal ve penil blok uygulanan hastalarda komplikasyon oranları açısından anlamlı fark saptanmamıştır.
Objective: Caudal and penile block are two commonly used methods for providing analgesia during and after hypospadias surgery. Although caudal block is a more popular method than penile block, it is thought to contribute to venous congestion and thus to poor healing and fistula formation at the suture line. In our study, we compared postoperative complication rates in patients operated for distal hypospadias with penile or caudal block.
Methods: The records of 44 patients who underwent distal hypospadias surgery at pediatric surgery clinic of Okmeydani Trainig and Research Hospital between 2013 and 2018 were retrospectively reviewed. Patients were divided into two groups as caudal block and penile block groups. Patients were evaluated for meatal stenosis and urethral fistula development.
Results: There were 26 patients in the penile block gruop and 18 patients in caudal block grop. Mean age was 2.3 in the penile block group and 3.5 in the caudal block group. In penile block grop, fistula was observed in 2 patients (7.6%) and meatal stenosis in 4 patients (15.3%). In caudal block group fistula was observed in 1 patient (5.5%) and meatal stenosis was observed in 2 patients (11.1%). There was no statistically significant difference between the two groups.
Conclusion: Both penile and caudal block are commonly used in hypospadias surgery for providing analgesia. In the literature, there are studies showing that the caudal block contributes to urethral fistula formation. In our study, there was no significant difference in the complication rates between the two groups.
Methods: The records of 44 patients who underwent distal hypospadias surgery at pediatric surgery clinic of Okmeydani Trainig and Research Hospital between 2013 and 2018 were retrospectively reviewed. Patients were divided into two groups as caudal block and penile block groups. Patients were evaluated for meatal stenosis and urethral fistula development.
Results: There were 26 patients in the penile block gruop and 18 patients in caudal block grop. Mean age was 2.3 in the penile block group and 3.5 in the caudal block group. In penile block grop, fistula was observed in 2 patients (7.6%) and meatal stenosis in 4 patients (15.3%). In caudal block group fistula was observed in 1 patient (5.5%) and meatal stenosis was observed in 2 patients (11.1%). There was no statistically significant difference between the two groups.
Conclusion: Both penile and caudal block are commonly used in hypospadias surgery for providing analgesia. In the literature, there are studies showing that the caudal block contributes to urethral fistula formation. In our study, there was no significant difference in the complication rates between the two groups.
Öznur Bilaç, Akın Tahıllıoğlu, Aylin Deniz Uzun, Arif Önder
doi: 10.5222/buchd.2021.67878 Pages 333 - 334
Abstract | Full Text PDF
Pages E1 - E2
Abstract | Full Text PDF
Pages E3 - E4
Abstract | Full Text PDF