Amaç: Otistik spektrum bozukluğunda (OSB) epilepsi ve elektroensefalografi (EEG) anormallikleri daha sık görülmektedir. Biz de kliniğimizde OSB ile izlenen ve EEG incelemesi olan olgularda epilepsi, nöbet ve EEG anormallikleri varlığına neden olan risk faktörlerini belirlemek istedik.
Yöntem: Dokuz Eylül Üniversitesi Tıp Fakültesi Hastanesi Çocuk Psikiyatrisi kliniğinde Mental Bozuklukların Tanısal ve Sayımsal El Kitabı 5. Baskı’ya göre OSB tanısı almış ve çocuk nöroloji Kliniği'nde nörolojik değerlendirmesi ve EEG incelemesi yapılmış olan 166 OSB olgusunu çalışmaya dahil ettik. Retrospektif olarak olguların klinik özelliklerini, fizik muayene, görüntüleme, EEG bulgularını, eşlik eden hastalıklarını ve kullandıkları ilaçları kaydettik ve analiz ettik.
Bulgular: Olgularımızın %74,6’sı erkekti. Epilepsi tanısı olan, en az bir epileptik nöbet geçiren ve EEG’de epileptik deşarjları olan olguların yaş ortalaması daha yüksekti (p<0,001, p<0,001 ve p=0,005, sırasıyla). On bir yaş ve daha büyük olgularda epilepsi ve en az bir nöbet geçirme öyküsü daha sıktı (p=0,001 ve p=0,001 sırasıyla). EEG’de anormallik ve epileptik deşarjlar kız OSB olgularında daha sık saptandı (p=0,041 ve p=0,019 sırasıyla).
Sonuç: Altta başka bir kronik nörolojik hastalığı olmayan OSB olgularında kız cinsiyet EEG’de anormallik ve epileptik deşarjların gelişimi açısından bir risk faktörüdür. OSB olgularında ileri yaş, nöbet geçirme ve epilepsi gelişimi için bir risk faktörüdür.

Objective: Epilepsy and electroencephalography (EEG) abnormalities are more commonly seen in autism spectrum disorder (ASD). The aim of the present study is determine the risk factors that cause epilepsy, seizures and EEG abnormalities in cases with EEG examination who were followed with the diagnosis of ASD.
Method: A total of 166 cases diagnosed with ASD according to the Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders Fifth Edition in Dokuz Eylül University Faculty of Medicine Hospital Clinic of Child Psychiatry and whose neurological evaluations and examinations were performed in the pediatric neurology clinic, were included in the study. We retrospectively recorded and analyzed the cases’ clinical features, the results of physical examination, imaging and EEG, comorbidities and medications they used.
Results: Of the cases, 74.4% were male. The mean age of cases with epilepsy diagnosis, at least one seizure and epileptic discharges on EEG was higher (p<0.001, p<0.001 and p=0.005, respectively). The history of epilepsy and having at least one seizure were more common in cases aged 11 years and older (p=0.001 and p=0.001, respectively). Abnormalities in EEG examination and epileptic discharges were detected to be more common in female ASD cases (p=0.041 and p=0.019 respectively).
Conclusion: In ASD cases without any underlying chronic neurological disease, female gender is a risk factor for the development of EEG abnormality and epileptic discharges. Advanced age is a risk factor for seizures and development of epilepsy in ASD cases.

Abstract | Full Text PDF

Amaç: Dakika ventilasyonu, alveolar ventilasyon (V’alv) ve ölü boşluk (DS) ventilasyonunun bir kombinasyonudur ve tanım olarak solunum hızının (RR) alveollere dakikada ulaşan tidal hacim ile çarpılmasının bir sonucudur. Bu çalışmanın amacı, pediatrik bir fizyolojik model ortamında RR’nin V’alv üzerindeki etkisini incelemekti.
Yöntem: Çalışmamızda yaklaşık 1 yaşında, 78 cm boyunda ve ideal vücut ağırlığı 10 kg olan bir erkek çocuğun solunum parametreleri simüle edildi. Bu model iki farklı RR ayarında ve farklı DS değerlerine sahip iki farklı solunum devresi ile ventile edilmiştir. Ancak tüm fizyolojik modelleme boyunca CO2 miktarı aynı tutulmuştur. Statik komplians, statik direnç, end-tidal-karbondioksit, ekspirium sonu pozitif basınç, tepe inspiratuvar basınç, inspirium süresi, ekspirium süresi değerleri her solunum devresinin tekrarlanan ölçümlerin ortalaması ve standart sapması olarak alınmıştır.
Bulgular: Pediatrik devrede V’Alv 1,84±0,3 L/m’den 1,63±0,5 L/m’ye (p<0,001), yenidoğan devresi kullanıldığında ise 1,95±0,3 L/m’den 1,83±0,5 L/m’ye (p<0,001) gerilemiştir.
Sonuç: Daha genç hastalar fizyolojileri nedeniyle daha yüksek RR ile ventile edilmelidir. Ayrıca pediatrik mekanik ventilasyonda güncel kılavuzlara göre restriktif akciğer hastalığı durumunda daha yüksek RR seçilmelidir. Bu nedenle klinisyenler özellikle yaşı küçük hastalarda ve/veya restriktif akciğer hastalığı grubunda hem artmış RR hem de V’alv’de azalma ile sonuçlanan artmış instrumental DS yüzdesi nedeni ile daha uyanık olmalıdırlar.

Objective: Minute ventilation is a combination of alveolar ventilation (V’alv) and dead space ventilation which is also a result of multiplication of respiratory rate (RR) by tidal volume. V’alv is the volume of the air which reaches the alveoli per minute by definition. The aim of this study was to examine the effect of RR on V’alv in a pediatric physiologic bench setting.
Method: In our study, respiratory parameters of a male child, approximately 1 year old, 78 cm in length and ideal body weight of 10 kg, were simulated. This model was ventilated in two different RR settings and with two different breathing circuits which has different dead space (DS) values. However amount of CO2 was kept same during whole bench. Static compliance, static resistance, end-tidal-carbondioxide, positive end expiratory pressure, peak inspiratory pressure, inspiratory time, expiratory-time values of each breathing circuit were taken as the mean and standard deviation of repeated measurements.
Results: V’Alv decreased from 1.84±0.3 L/m to 1.63±0.5 L/m (p<0.001) in the pediatric circuit and decreased from 1.95±0.3 L/m to 1.83±0.5 L/m (p<0.001) in neonatal circuit group.
Conclusion: Younger patients should be ventilated with higher RR because of their physiology. Additionaly, regarding the current guidelines in pediatric mechanic ventilation, higher RR should be selected in restrictive lung disease condition. Therefore, clinicians should be more alert particularly in the younger and/or in the restrictive lung disease group regarding both the increased RR and the increased percentage of instrumental DS which results in a decreased V’alv.

Abstract | Full Text PDF

Amaç: Henoch-Schönlein purpurası (HSP) çocukluk çağının en sık görülen vaskülitidir ve immünoglobulin A’nın baskın olduğu immün birikintilerle kendini gösterir. Organ tutulumu olmadıkça HSP’nin prognozu mükemmeldir. Bu çalışmada HSP’li hastalarda organ tutulumu için klinik ve laboratuvar risk faktörlerini değerlendirmeyi amaçladık.
Yöntem: Çalışma örneklemi HSP’li 95 çocuk ve 75 sağlıklı kontrolden oluştu. Hastaneye ilk başvuruda kaydedilen klinik ve laboratuvar parametreleri geriye dönük olarak değerlendirildi. Nötrofil-lenfosit oranı (NLR) ve trombositlenfosit oranı (PLR), tam kan sayımlarına göre hesaplandı.
Bulgular: Lökosit, nötrofil ve lenfosit sayıları, C-reaktif protein, PLR, trombosit dağılım genişliği ve NLR, HSP grubunda kontrol grubuna göre anlamlı olarak daha yüksekti (p=0,008, p<0,001, p=0,003, p<0,001, p=0,002, p<0,001, p=0,002 ve p<0,001, sırasıyla). HSP grubunda böbrek ve gastrointestinal tutulumu olan hastalarda NLR, PLR ve lenfosit anlamlı olarak daha yüksekti. Nötrofil seviyeleri böbrek tutulumu ile korele idi. Ek olarak, hastalığın ileri yaşta başlaması ve yüksek antistreptolizin O (ASO) seviyeleri böbrek tutulumu ile ilişkiliydi.
Sonuç: NLR, PLR ve lenfosit sayıları, HSP’de renal ve gastrointestinal tutulumun enflamatuvar göstergeleri olarak kullanılabilir. Ek olarak, nötrofil sayısı böbrek tutulumu ile ilişkilidir. HSP’nin daha ileri yaşta başlaması ve yüksek ASO seviyeleri, HSP’de böbrek tutulumu için risk faktörleridir.

Objective: Henoch-Schonlein purpura (HSP) is the most common vasculitis of childhood, presenting with immunoglobulin A-dominant immune deposits. Unless there is an organ involvement, the prognosis of HSP is excellent. In this study, we aimed to evaluate clinical and laboratory risk factors for organ involvement in patients with HSP.
Method: Our study sample consisted of 95 children with HSP and 75 healthy controls. Clinical and laboratory parameters recorded at the first admission to the hospital were retrospectively evaluated. The neutrophil-tolymphocyte ratio (NLR) and platelet-to-lymphocyte ratio (PLR) were calculated based on the complete blood counts.
Results: Leucocyte, neutrophil and lymphocyte counts, C-reactive protein, PLR, platelet distribution width, and NLR were significantly higher in the HSP group than in the control group (p=0.008, p<0.001, p=0.003, p<0.001, p=0.002, p<0.001, p=0.002, and p<0.001, respectively). In the HSP group, NLR, PLR and lymphocyte were significantly higher among the patients with renal involvement and those with gastrointestinal involvement. Neutrophil levels were correlated with renal involvement. Additionally, the older age onset of the disease and elevated antistreptolysin O (ASO) levels were associated with renal involvement.
Conclusion: NLR, PLR and lymphocyte counts may be used as inflammatory indicators of renal and gastrointestinal involvement in HSP. In addition, the neutrophil count is associated with renal involvement. The older age onset of HSP and elevated ASO levels are risk factors for renal involvement in HSP.

Abstract | Full Text PDF

Amaç: Çocuk yoğun bakım yatış (ÇYBÜ) ihtiyacı gösteren, kronik hastalığa sahip çocuklarda, nutrisyonel denge ve mortalite arasındaki ilişkinin araştırılması planlamıştır.
Yöntem: Ocak 2014-Aralık 2019 tarihleri arasında yoğun bakımda yatan ve kronik hastalığı olan tüm hastaların verileri geriye dönük olarak tarandı. Yaş, cinsiyet, kilo, boy, büyüme çizelgeleri, vücut kitle indeksleri, altta yatan hastalıkların varlığı, yoğun bakıma yatış sırasındaki tanılar, önceki yatış öyküsü, evde bakım gereksinimi, gastrostomi varlığı, yatış öncesi evde bakım sırasında beslenme şekli, beslenme miktarı ve türü kaydedildi.
Bulgular: Çalışmaya altta yatan hastalığı olan ve akut ciddi hastalık nedeniyle yoğun bakıma yatırılan 186 hasta dahil edildi. Yaş ortancasının 49 (17,75-104,5) ay olduğu çalışmamızda %53,8 hastanın evde bakıma muhtaç olduğu görüldü. Alt solunum yolu enfeksiyonları yatışların en sık akut sebebi iken; santral sinir sitemi patolojilerine eşlik eden yutma disfonksiyonuyla giden nörolojik hastalıklar en sık altta yatan kronik hastalıklar olarak göze çarptı (%48,9, %37,3). Mortalitenin %9,7 olduğu çalışmada, kaybedilenlerin evde bakıma muhtaç, nazogastrik beslenmenin yapıldığı çocuklardan oluştuğu gözlendi (p=0,002, p=0,014).
Sonuç: Kronik hastalığa sahip çocuklarda, günlük nutrisyonel dengenin yetersiz kalması mortalite ile ilişkilidir. Tek tipte sulu gıdalarla beslenme mortalite için bağımsız risk faktörüdür. Multidisipliner yaklaşımla nutrisyon ekiplerinin kurulması ve dengeli nutrisyonun sağlanması sağ kalımı artıracaktır.

Objective: This study aims to evaluate the relationship between enteral nutrition and mortality in children with chronic diseases who need to be hospitalized in the pediatric intensive care unit (PICU).
Method: The data of the patients who were admitted to intensive care between January 2014 and December 2019 were retrospectively supplied from the hospital database. Demographic data, the presence of underlying diseases, the diagnoses during intensive care admission, the history of previous hospitalization, homecare requirement, the presence of gastrostomy, feeding type during homecare before hospitalization, the amount and type of nutrition were recorded.
Results: A total of 186 patients hospitalized in the PICU due to an acute critical illness and with an underlying chronic disease were included in the study. The median age was 49 (17.75-104.5) months, it was observed that 53.8% of the patients were required homecare. The most common chronic disease was central nervous system pathologies accompanied by neurological impairment in swallowing functions (37.3%), while the most common cause of the acute disease was lower respiratory tract infections (48.9%). The overall mortality was 9.7%, and it was found that the majority of the patients who were died were the patients requiring homecare and fed with nasogastric tube at home (p=0.002, p=0.014).
Conclusion: It is observed that patients with percutaneous endoscopic gastrostomy are relatively low, hence feeding tube is frequently preferred in children with dysphagia during homecare. However, it is demonstrated that the feeding tube is an independent risk factor for mortality.

Abstract | Full Text PDF

Amaç: Özefagus atrezili (ÖA) yenidoğanlarda preoperatif üst poş radyografisinin tedavi yönteminin belirlenmesindeki etkinliğini araştırmak ve ayrıca üst özefagus seviyesinin radyografik değerlendirmesinin anastomoz gerilimi tahminine katkısını analiz etmektir.
Yöntem: 2014-2020 yılları arasında distal fistüllü ÖA nedeniyle primer özefagus onarımı yapılan yenidoğanlar retrospektif olarak incelendi. Preoperatif üst poş grafilerinde ve ameliyat sırasında değerlendirilen üst özefagus seviyeleri karşılaştırıldı.
Bulgular: Çalışmaya toplam 36 olgu dahil edildi. On sekiz (%50) hastada ince kateter, 18 (%50) hastada kalın kateter kullanılarak kontrastlı üst poş grafileri çekildi. Preoperatif poş radyografileri ve intraoperatif üst özefagus seviyeleri %80,5’te (n=29) tutarlıydı; %19,5’te tutarlı değildi. Kalın kateter kullanımında radyografik ve intraoperatif düzeyler arasındaki uyum oranı ince kateterlere göre anlamlı olarak yüksek bulundu (p=0,03). Üst poş seviyesi 1. veya 2. torasik vertebrada olan altı hastada (%16.6) anastomoz gergin olarak yapılabildi.
Sonuç: Kalın kateter ilerletilerek üst poş radyografisinin çekilmesi, üst özefagusun gerçek seviyesinin belirlenmesinde etkilidir. Kalın kateter ile çekilen grafilerde üst özefagus poşu 1. veya 2. torasik seviyede ise anastomozun gergin olacağı tahmin edilebilir.

Objective: To investigate the effectiveness of preoperative upper pouch radiography in determining the treatment method in neonates with esophageal atresia (EA) and also to analyze the contribution of radiographic assessment of upper esophageal level to the prediction of anastomotic tension.
Method: Neonates who underwent primary esophagus repair due to EA with distal fistula between 2014 and 2020 were analyzed retrospectively. Upper esophageal levels assessed on preoperative upper pouch radiographs and during surgery were compared.
Results: A total of 36 cases were included in the study. Contrast-enhanced upper pouch radiograms were obtained using a thin catheter in 18 (50%) patients and using a thick catheter in 18 (50%) patients. The upper esophageal levels of preoperative pouch radiographs and surgery were consistent in 80.5% (n=29) and not consistent in 19.5%. The rate of compliance between radiographic and intraoperative levels was found to be significantly higher in the use of thick catheters compared to thin catheters (p=0.03). Six patients (16.6%) whose upper pouch level was in the 1st or 2nd thoracic vertebra had tense anastomosis.
Conclusion: Withdrawing the upper pouch radiography by advancing a thick catheter is effective for determining the actual level of the upper esophagus. If the upper esophageal pouch is at the 1st or 2nd thoracic level on the radiographs obtained with a thick catheter, it can be predicted that the anastomosis will be tense.

Abstract | Full Text PDF

Amaç: Otizm spektrum bozukluğunun (OSB) etiyolojisi halen belirsizliğini korumaktadır. Bu çalışmanın amacı OSB ile demir, D vitamini ve B12 eksikliği gibi beslenme ile ilişkili önlenebilir risk faktörleri arasındaki ilişkiyi değerlendirmektir.
Yöntem: Yaşları 1,5-4 arasında değişen OSB tanısı almış çocukların tıbbi kayıtları geriye dönük olarak incelendi. Tanı anındaki hemoglobin (Hb), hematokrit (Htc), ortalama eritrosit hacmi (MCV), eritrosit dağılım genişliği (RDW), ferritin, 25-hidroksivitamin D ve vitamin B12 düzeyleri benzer yaş ve cinsiyetteki sağlıklı gelişen kontrol grubu ile karşılaştırıldı.
Bulgular: OSB tanılı 85, sağlıklı gelişen 63 çocuk dahil edildi. Ortalama Hb, Htc, B12 ve ortanca MCV, RDW, ferritin ve 25-hidroksivitamin D düzeyleri gruplar arasında benzerdi (p>0,05). Demir eksikliği (DE) çalışma ve kontrol grubundaki çocukların sırasıyla %39,5’inde ve %35,5’inde saptandı (p>0,05). Çalışma ve kontrol gruplarında demir eksikliği anemisi (DEA) prevalansı %6,1 ve %4,8 idi (p>0,05). D vitamini yetersizliği ve eksikliği çalışma grubunda sırasıyla %15,1 ve %16,4, kontrol grubunda ise sırasıyla %23,4 ve %10,6 bulundu (p>0,05). B12 eksikliği, çalışma ve kontrol grubundaki çocukların sırasıyla %20,2’sinde ve %8,9’unda saptanırken, fark anlamlı değildi (p>0,05). OSB belirtilerinin şiddeti ile Hb, ferritin, B12 ve 25-hidroksivitamin D düzeyleri arasında ilişki gözlenmedi (p>0,05).
Sonuç: OSB’li küçük çocuklar, sağlıklı olarak gelişen kontrollere göre ID, DEA, vitamin D ve vitamin B12 eksikliği açısından artmış riske sahip değildir. Ancak sonuçlarımız OSB’li çocukların demir parametreleri, D vitamini ve B12 düzeyleri açısından değerlendirilmesi gerekliliğini desteklemektedir.

Objective: The etiology of autism spectrum disorder (ASD) remains unclear. The study aims to evaluate the relationship between ASD and preventable nutritional risk factors as iron, vitamin D, and B12 deficiency.
Method: Medical records of ASD-diagnosed children, ages 1.5-4 years old, were retrospectively reviewed. Hemoglobin (Hb), hematocrit (Htc), mean corpuscular volume (MCV), red cell distribution width (RDW), ferritin, 25-hydroxyvitamin D, and vitamin B12 levels at diagnosis were compared with age and sex-matched typically developing control group.
Results: Eighty-five ASD-diagnosed and 63 typically developing children were included. Mean Hb, Htc, B12, and median MCV, RDW, ferritin and 25-hydroxyvitamin D levels were similar between the groups (p>0.05). Iron deficiency (ID) was in 39.5% and 35.5% of the children in the study and control groups, respectively (p>0.05). Iron deficiency anemia (IDA) prevalence in the study and control groups were 6.1% and 4.8% (p>0.05). Vitamin D insufficiency and deficiency were 15.1% and 16.4% in the study group, and 23.4% and 10.6% in the control group, respectively (p>0.05). B12 deficiency was detected in 20.2% and in 8.9% of the children in the study and control groups respectively, without significance (p>0.05). No relationship was observed between the severity of ASD symptoms and Hb, ferritin, B12, and 25-hydroxyvitamin D levels (p>0.05).
Conclusion: Young children with ASD did not at greater risk for ID, IDA, vitamin D and vitamin B12 deficiency than typically developing controls. But, our results support the necessity of evaluating children with ASD in terms of iron parameters, vitamin D and B12 levels.

Abstract | Full Text PDF

Amaç: Bu çalışmada, pandeminin erken döneminde koronavirüs hastalığı-2019 (COVİD-19) şüpheli hastalarda, diğer solunum yolu virüsleri açısından nazal sürüntü polimeraz zincir reaksiyonu (PCR) örnekleri çalışılarak; şiddetli akut solunum yolu sendromu koronavirüsü 2 (SARS-CoV-2) enfeksiyonu ve diğer solunum yolu virüsleriyle enfekte hastaların klinik ve laboratuvar özelliklerinin karşılaştırılması ve çocukluk yaş grubunda diğer virüslerin de patojen olarak akılda tutulması gerektiğini vurgulamak amaçlanmıştır.
Yöntem: Çalışmaya 11 Mart 2020 ve 30 Haziran 2020 tarihleri arasında Çocuk Acil Servise başvuran ve SARSCoV- 2 enfeksiyonu şüphesi olan 1 ay-18 yaş arası tüm hastalar dahil edilmiştir. COVİD-19 şüpheli tüm hastalardan diğer solunum yolu virüsleri açısından nazal sürüntü PCR örnekleri ve COVİD-19 PCR örnekleri eş zamanlı olarak alınmıştır. Solunum yolu virüsleri ile enfekte olan hastaların laboratuvar bulguları, klinikleri ve izlemdeki sonuçları SARS-CoV-2 enfeksiyonu olan hastalarla karşılaştırılmıştır.
Bulgular: Çalışmaya 58 hasta dahil edilmiştir. Bu hastaların 27’sinde (%46,6) SARS-CoV-2, 31’inde (%53,4) diğer solunum virüsleri saptanmıştır. Bu hasta grubunda COVİD-19 ve diğer solunum yolu viral etkenleriyle koenfeksiyon saptanmamıştır. COVİD-19 enfeksiyonu olan hastalarla karşılaştırıldığında diğer solunum yolu virüs enfeksiyonu olan daha küçük yaşlardaki hastalarda oksijen desteği alma oranı daha yüksektir (p<0,01). COVİD-19 ile enfekte olan hastalarda hastane yatışı gerekmemiştir. Solunum yolu virüsleriyle enfekte olan 31 hastanın 23’ü solunum sıkıntısı-solunum yetmezliği nedeniyle çocuk yoğun bakım ünitesinde izlenmiştir.
Sonuç: Solunum yolu virüsleri çocuklarda sık görülen enfeksiyon etkenlerindendir ve kritik hastalığa neden olabilirler. Özellikle daha küçük yaş grubundaki çocuklarda diğer solunum yolu virüslerinin neden olduğu enfeksiyonlar, COVİD-19’a göre daha şiddetli klinik bulgularla seyretmektedir. Çocuklarda önemli mortalite ve morbidite nedeni olan diğer solunum yolu patojenleri, pandemi sürecinde de izolasyon önlemleri ve tedavi-izlem açısından önemli olup akılda tutulmalıdır.

Objective: This study aimed to report the respiratory tract viruses we detected in the respiratory polymerase chain reaction (PCR) samples taken from patients admitted to the Pediatric Emergency Service with suspicion of coronavirus disease-2019 (COVID-19) in the early stages of the pandemic, in addition to the clinical course, and laboratory features of the disease caused by these identified respiratory tract viruses. Method: All upper respiratory tract PCR samples were taken simultaneously from patients suspected of having COVID-19 disease. All pediatric patients who came to the Pediatric Emergency Department with suspicion of COVID-19 disease between March and June 2020 were included in the study. We retrospectively compared the laboratory findings, clinical manifestations, and primary outcomes of the children aged between 1 month and 18 years infected with respiratory viruses (RVs) and severe acute respiratory syndrome coronavirus-2 (SARS-CoV-2) virus.
Results: Fifty-eight pediatric patients were tested. SARS-CoV-2 virus was detected in 27 (46.6%) patients and other RVs in 31 (53.4%) patients. The detection rate of SARS-CoV-2 was significantly higher in the older age group of children (p<0.01). We didn’t detect co-infections with SARS-CoV-2 and other RVs in these patients. Compared to the children with COVID-19, those infected with other RVs required markedly higher rates of oxygen supplementation (p<0.01). There was no need for hospitalization in the COVID-19 patient group, and 23 of 31 critically ill children infected with other RVs were followed up in the pediatric intensive care unit.
Conclusion: RVs are common causes of childhood infections and may cause critical illness. Infections caused by other RVs progressed with more severe clinical findings than those of COVID-19 disease in pediatric patients. During the COVID-19 pandemic, other RVs that cause mortality and morbidity in children should be also kept in mind.

Abstract | Full Text PDF

Amaç: Hashimoto tiroiditi (HT), lenfosit infiltrasyonu ve kronik enflamasyon sonucu gelişen otoimmün bir tiroid hastalığıdır. Erişkin hastalarda yapılan çalışmalarda trombosit-lenfosit oranı (PLR) ve nötrofil-lenfosit oranı (NLR) ve sistemik immün-enflamasyon indeksi (SII) gibi hematolojik parametrelerin HT’nin biyobelirteçleri olarak kullanılabileceği gösterilmiş olsada, pediatrik yaş grubunda bilgi sınırlıdır. Çalışmamızın amacı, çocuklarda HT’yi öngörmede hematolojik biyobelirteçlerin potansiyelini araştırmaktır.
Yöntem: Bu retrospektif kesitsel çalışmaya hastanemiz çocuk endokrinoloji bölümünde Temmuz 2020 ile Temmuz 2021 tarihleri arasında takip edilen HT’li çocuklar (n=165) ile aynı yaş ve cinsiyetteki kontrol grubu (n=122) karşılaştırıldı.
Bulgular: HT’li çocuklar ve kontrol grubu karşılaştırıldığında ortalama lökosit sayısı (p>0.05), trombosit sayısı (p>0,05), mutlak nötrofil sayısı (p>0,05), NLR (p>0,05) ve SII (p>0,05) istatistik olarak fark saptanmadı. HT grubunda PLR değerleri kontrol grubuna göre anlamlı olarak daha yüksek olmasına rağmen (p<0,05), alıcı işlem karakteristikleri (receiver operating characteristic curves) analizinde, PLR değerleri HT’yi öngörmede düşük özgüllük ve duyarlılığa sahipti.
Sonuç: Çalışmamız, NLR ve SII’nin çocuklarda HT’yi öngörmede yararlı göstergeler olmadığını göstermektedir. PLR değerinde istatistiksel olarak anlamlı bir fark olmasına rağmen, özgüllüğü ve duyarlılığının düşük olması nedeniyle yararlı bir belirteç olmadığını saptanmıştır.

Objective: Hashimoto thyroiditis (HT) is an autoimmune thyroid disease evolving as a result of lymphocyte infiltration and chronic inflammation. Although adult studies have shown that hematologic parameters, such as platelet-to-lymphocyte ratio (PLR) and neutrophil-to-lymphocyte ratio (NLR), and systemic immune-inflammation index (SII) can be used as biomarkers of HT, knowledge is limited concerning the pediatric age group. The aim of our study is to investigate the potential of hematologic biomarkers in predicting HT in children.
Method: Children with HT (n=165) who were followed in the Pediatric Endocrinology Department of our hospital between July 2020 and July 2021, were enrolled in the present retrospective cross-sectional study. Hemogram values were compared with those of age-matched control group (n=122).
Results: The average leukocyte (p>0.05), platelet (p>0.05), and absolute neutrophil (p>0.05) counts, NLR (p>0.05) and SII (p>0.05) in the children with HT were not statistically different from those of the control group. Although PLR values were significantly higher in the HT group than the control group (p<0.05), in receiver operating characteristic curve analysis, PLR values had low specificity and sensitivity, in predicting HT.
Conclusion: Our study has shown that NLR and SII are not useful indicators in predicting HT in children. Although there is a statistically significant difference in PLR values, we think that PLR is not a useful marker due to its low specificity and sensitivity.

Abstract | Full Text PDF

Amaç: Tiroidektomi çocukluk çağında sık uygulanan bir işlem değildir. Bu çalışmanın amacı bir çocuk cerrahı ve bir endokrin cerrahın birlikte çalıştığı merkezimizde tiroidektomi yapılan çocuk hastaların klinik verilerini ve ameliyat sonrası sonuçlarını değerlendirmektir.
Yöntem: Çalışmaya 2008-2020 yılları arasında tiroidektomi yapılan 18 yaş altı hastalar dahil edildi. Demografik veriler, klinik veriler, ameliyat öncesi değerlendirme sonuçları ve ameliyat sonrası komplikasyonlar geriye dönük olarak incelendi.
Bulgular: Çalışmaya 21 hasta dahil edildi. Hiçbir hastada postoperatif kanama, cerrahi alan enfeksiyonu, geçici veya kalıcı rekürren sinir felci ve kalıcı hipokalsemi saptanmadı. Postoperatif dönemde sadece 2 hastada (%9,5) geçici hipokalsemi gelişti.
Sonuç: Postoperatif komplikasyon oranının düşük olmasında örneklem büyüklüğünün küçük olması ve santral boyun diseksiyonunun olmaması da etkili olabilir. Ancak pediatrik tiroidektomi prosedürünün endokrin cerrahisi konusunda deneyimli bir genel cerrah ve çocuk cerrahı tarafından birlikte uygulanmasının postoperatif komplikasyon oranını değiştirebileceği kanısına varılmıştır.

Objective: Thyroidectomy is not a common procedure performed in childhood. The aim of this study is to evaluate the clinical data and postoperative results of pediatric patients who underwent thyroidectomy in our center performed by a pediatric and an endocrine surgeon working in collaboration.
Method: Patients under the age of 18 who underwent thyroidectomy between 2008-2020 were included in this study. Demographic data, clinical data, preoperative evaluation results and postoperative complications were reviewed retrospectively.
Results: A total of 21 patients were included in the study. Postoperative bleeding, surgical site infection, transient and permanent recurrent nerve palsy, and permanent hypocalcemia were not detected in any patient. Transient hypocalcemia developed in only 2 patients (9.5%) in the postoperative period.
Conclusion: Small sample size and avoiding central neck dissection may also be effective in our low postoperative complication rate. However, it was thought that pediatric thyroidectomy procedure performed by a general surgeon and a pediatric surgeon experienced in endocrine surgery in collaboration may change the postoperative complication rate.

Abstract | Full Text PDF

Amaç: Bu çalışmanın amacı, ≤32 gebelik haftasında doğan prematüre bebeklerde vitamin D düzeyleri ile prematüriteye bağlı morbidite ve komplikasyonlar arasındaki ilişkiyi değerlendirmektir.
Yöntem: Gebelik yaşı ≤32 hafta olan yenidoğanlar çalışmaya dahil edildi. Düşük 25-hidroksivitamin D düzeyi (≤15 ng/mL) çalışma grubu, normal 25- hidroksivitamin (>15 ng/mL) kontrol grubu olarak tanımlandı. Her iki grup için neonatal ve maternal demografik özellikler, laboratuvar bulguları, klinik sonuçlar, prematürite morbiditeleri ve komplikasyonları değerlendirildi.
Bulgular: Toplam 122 preterm infant çalışmada değerlendirildi. Çalışma grubunu 73 (%60) infant, kontrol grubunu ise 49 (%40) infant oluşturdu. Çalışma grubunda antenatal steroid kullanımı daha sıktı (p=0,046). Birinci ve beşinci dakika Apgar skorları çalışma grubunda daha düşüktü (sırasıyla; p=0,001 ve p=0,003). Çalışma grubunda invaziv mekanik ventilasyon süresi daha uzundu (p=0,02). Geç başlangıçlı sepsis çalışma grubunda daha sık saptandı (p=0,0001). Hemodinamik anlamlı patent duktus arteriyozus ve prematürenin metabolik kemik hastalığı insidansı çalışma grubunda daha yüksekti (sırasıyla; p=0,001 ve p=0,04).
Sonuç: Düşük vitamin D seviyesi ile geç başlangıçlı sepsis, hemodinamik anlamlı patent duktus arteriyozus ve prematürenin metabolik kemik hastalığı arasında anlamlı ilişki saptandı. Gebelik sırasında vitamin D kullanımı, maternal ve neonatal vitamin D eksikliğini ve sonuçlarını önlemek için önemlidir.

Objective: To investigate the association between vitamin D levels and prematurity-related morbidities and complications in preterm infants born at ≤32 gestational weeks
Method: Newborns having a gestational age of ≤32 weeks were included in the study. Lower 25-hydroxyvitamin D (25-OHD) levels (≤15 ng/mL) were detected in the study, and normal 25-OHD levels (>15 ng/mL) were in the control group. Neonatal and maternal demographic features, laboratory findigs, clinical outcomes, prematurity-related morbidities and complications were investigated for two groups.
Results: A total of 122 preterm infants were evaluated in the study. The study group consisted of 73 (60%) and the control group comprised 49 (40%) infants. The study group more frequently used antenatal steroid (p=0.046). First and fifth minute - Apgar scores were lower in the study group (p=0.001 and p=0.003, respectively). Duration of invasive mechanical ventilation was longer in the study group (p=0.02). Late-onset sepsis (LOS) was more often detected in the study group (p=0.0001). The incidence of hemodynamically significant patent ductus arteriosus (hsPDA) and metabolic bone disease of prematurity (MBD) was higher in the study group (p=0.001 and p=0.04, respectively). Conclusion: Significant relationships were found between low vitamin D levels and LOS, hsPDA and MBD. Vitamin D usage during pregnancy is important to avoid maternal and neonatal vitamin D deficiency and its consequences.

Abstract | Full Text PDF

Amaç: Çocukluk çağında testiküler mikrolitiazis (TM) ile testiküler atrofi arasındaki potansiyel bir ilişki, yetişkin döneminde testis malignitesi ve infertilite riskini artırabilir. Bu çalışma, TM’li erkek çocuklar ve kontroller arasında ultrason ile ölçülen testiküler volümlerini karşılaştırarak TM varlığının testis hacmi üzerindeki etkisini belirlemeyi amaçladı.
Yöntem: Çalışmamıza bilateral skrotal yerleşimli testisi olan toplam 140 erkek çocuk (ortalama ± standart sapma, 9,86 yıl ± 5,44 yıl; yaş aralığı, 0-18 yıl) dahil edildi. Çocuklar TM’li 70 hastadan oluşan bir çalışma grubu (TM grubu) ve aynı yaştaki TM’si olmayan 70 erkek çocuktan oluşan bir kontrol grubu (TM olmayan grup) olarak sınıflandırıldı. TM grubu, bir prob alanındaki mikrolit sayısına göre ‘hafif TM’ (5-20 mikrolit) ve ‘şiddetli TM’ (>20 mikrolit) olarak iki subgruplara ayrıldı. Testiküler volümü (mL), Lambert denklemi ile (0,71x uzunluk x genişlik x derinlik) hesaplandı.
Bulgular: Ortalama testis hacmi TM grubunda 1,44 (0,70-4,68) ml ve TM olmayan grubunda 3,09 (0,84-14,65) mL idi. TM’li hastalarda daha düşük testis hacmi gözlendi, ancak bu fark anlamlı değildi (p=0,096). ‘Şiddetli TM’ ve ‘hafif TM’ hastalarında ortalama testis hacimleri anlamlı olarak farklı değildi (p=0,106). ‘Şiddetli TM’ olan büyük erkek çocuklarda (≥15 yaş) daha düşük testis hacmi bulundu.
Sonuç: TM’li erkek çocuklar ve kontroller arasında testis hacminde anlamlı bir ilişki bulamadık, ancak TM’li erkek çocuklarda testis hacmi daha düşüktü. Bu nedenle bu hastaların yakın klinik takibi gerekebilir.

Objective: A potential relationship between testicular microlithiasis (TM) and testicular atrophy in childhood might increase the risk of testicular malignancy and infertility in adulthood. The present study aimed to determine the effect of the presence of TM on testicular volume by comparing the ultrasound-based testicular volumes between boys with TM and controls.
Method: A total of 140 boys (mean ± standard deviation, 9.86 years ± 5.44 years; age range, 0-18 years) with two descended testes were classified into a study group of 70 patients with TM (TM group) and an age-matched control group of 70 boys without TM (non-TM group). The TM group was subdivided based on the number of microliths in one transducer field as ‘mild TM’ (5-20 microliths) and ‘severe TM’ (>20 microliths). The ultrasound-based testicular volume (mL) was estimated by the Lambert equation as 0.71× length × width × depth.
Results: The average testicular volume in the TM group was 1.44 (0.70-4.68) mL and 3.09 (0.84-14.65) mL in the non-TM group. A lower testicular volume was observed in patients with TM, however, this difference was not significant (p=0.096). The average testicular volumes in patients with ‘severe TM’ and ‘mild TM’ were not significantly different (p=0.106). A lower testicular volume was found in older boys (≥15 years) with ‘severe TM’.
Conclusion: We found no significant association in the testicular volume between boys with TM and controls, however, a lower testicular volume was observed in boys with TM. Thus, a close clinical follow-up might be considered in these patients.

Abstract | Full Text PDF

Amaç: Günümüzde koronavirüs hastalığı-2019’a (COVİD-19) karşı kanıtlanmış etkili bir ilaç ve de tedavi konusunda fikir birliği yoktur. Bu nedenle, kesitsel çalışmada, ülkemizde pandeminin ilk gününden itibaren COVİD-19 hastalarının tedavi sürecinin ilerleyişini ve süreçteki değişiklikleri değerlendirmeyi amaçladık.
Yöntem: Bu tek merkezli kesitsel çalışma, 11 Mart-30 Kasım 2020 tarihleri arasında İzmir, Türkiye’de 400 yataklı üçüncü basamak bir hastane olan Sağlık Bilimleri Üniversitesi Dr. Behçet Uz Çocuk Hastalıkları ve Cerrahi Eğitim ve Araştırma Hastanesi'nde gerçekleştirildi. Hastanede yatan tüm COVİD-19’lu çocuklarda tedavi seçenekleri değerlendirildi.
Bulgular: Mart-Aralık ayları arasında klinik tedavi algoritmamız değerlendirildiğinde, hastaların çoğunluğunun herhangi bir spesifik tedaviye ihtiyaç duymadığı ve sadece destek tedavisi ile iyileştiği görüldü. COVİD-19 kılavuzlarının önerileri hızla güncellenmiş ve nihayetinde oseltamivir tedavisinin etkinliği olmadığı saptanmıştır. Bununla birlikte pandemi ilk günlerinden bu yana azitromisin ve hidroksiklorokin kullanımında belirgin azalma olmuştur. Favipiravir ise COVİD-19 hastaları için hala ilk ilaç seçimidir.
Sonuç: Kılavuzlarda, tüm tedavi alternatiflerinin yalnızca belirli klinik araştırma ortamlarında kullanılması gerektiğini göstermektedir. Destekleyici bakım, COVİD-19’da hala ana tedavi seçeneğidir.

Objective: There is currently no drug that is effective against the coronavirus disease-2019 (COVID-19) and no consensus was present regarding the treatment. In this cross-sectional study, we aimed to evaluate the progress of the treatment process of patients with COVID-19 since the first day of pandemic in our country and the changes in the process.
Method: This single-center cross-sectional study was conducted from March 11 through November 30, 2020, in University of Health Sciences Turkey, Dr. Behçet Uz Pediatric Diseases and Surgery Training and Research Hospital, a 400-bed tertiary care hospital in İzmir, Turkey. Treatment options in all hospitalized children with COVID-19 were evaluated.
Results: Evaluation of our clinical treatment algorithm from March to December, it was seen that the majority of the patients did not need any specific treatment and recovered only with supportive treatment. Because of the recommendations of the COVID-19 guidelines, no efficacy has been detected during the oseltamivir treatment and there was a significant decrease in use of azithromycin and hydroxychloroquine. Favipiravir is still the first choice of drug for patients with COVID-19.
Conclusion: World Health Organization, the Infectious Diseases Society of America, and Surviving Sepsis guidelines indicate that their investigational treatments should only be used in certain clinical trial setting. Supportive care is still the main therapeutic option in COVID-19.

Abstract | Full Text PDF

Amaç: Kalıtsal kanama bozuklukları, pıhtılaşmayı, trombosit fonksiyonunu veya fibrinolizi etkileyen protein eksiklikleri nedeniyle ortaya çıkan bir grup hastalıktır. Genellikle tesadüfen saptanan spontan gros hematüri veya subklinik mikroskobik hematüri nispeten yaygındır. Bu çalışmada kanama bozukluklarında hematürinin görülme sıklığı, nedenleri ve tedavi yöntemlerinin değerlendirilmesi amaçlanmıştır.
Yöntem: Kalıtsal kanama bozukluğu tanısı ile takip edilen 629 hastanın retrospektif olarak değerlendirildi. 1985 ve 2015 yılları arasındaki hastaların tıbbi kayıtları ve hemofili günlükleri ve telefon görüşmeleri ile teyit edildi. Pıhtılaşma bozukluğunun tipi, eksik faktör düzeyi, hematüri atakları olan hastaların yaşı, inhibitör varlığı, devam eden tedavi şekli, hematürinin etiyolojisi, hematüriye tedavi yaklaşımı, hematüri atak sayısı incelendi.
Bulgular: Hematüri, hemofili A’nın %10,2’sinde, hemofili B’nin %15.6’sında, von Willebrand hastalığı olan hastaların %3,9’unda ve diğer faktör eksikliği olan hastaların %7,5’inde görüldü. Yirmi dokuz şiddetli, 20 orta ve 2 hafif faktör VIII ve IX eksikliğinde hematüri görüldü. Bu hastaların 7’sinde inhibitör pozitifti. Bu hastaların %78’inde hematüri için herhangi bir etiyolojik neden saptanamazken, %15,3’ünde nefrolitiazis, %1,7’sinde streptokok sonrası akut glomerülonefrit, %3,4’ünde idrar yolu enfeksiyonu ve %1,7’sinde böbrek kisti vardı.
Sonuç: Çalışma, faktör eksikliklerinde hematürinin nispeten yaygın olduğunu gösterirken, pıhtılaşma eksikliği olan çocuklarda böbrek fonksiyonu üzerindeki nedenleri ve etkileri aydınlatmak için daha fazla çalışmaya ihtiyaç vardır.

Objective: Inherited bleeding disorders are a group of congenital coagulopathies, arising due to protein deficiencies, which affect clotting, platelet function or fibrinolysis. Spontaneous gross hematuria or subclinical microscopic hematuria, which are often detected by chance, are relatively common in patients with coagulopathies. This study aims to evaluate the incidence, the causes and treatment modalities of hematuria in congenital factor deficiencies.
Method: Data concerning the type of coagulation defect, the level of deficient factor, age of the patients with hematuria episodes, presence of inhibitor, ongoing treatment modality, the etiology of hematuria, the treatment approach to hematuria, the number of hematuria episodes has been collected from medical records and hemophilia dairies of patients between 1985 and 2015 and confirmed by phone calls. Six hundred twenty nine patients with congenital factor deficiencies followed were evaluated retrospectively.
Results: Hematuria was seen in 10.1% of hemophilia A, 15.5% of hemophilia B, 3.8% of von Willebrand’s disease patients and 7% of patients with other factor deficiencies. Hematuria was seen in 2 mild, 20 moderate and 29 severe factor VIII and IX deficiencies. In 7 of these patients inhibitor was positive. While no etiological reason for hematuria could be identified in 78% of these patients, 15.3% had nephrolithiasis, 1.7% had post streptococcal acute glomerulonephritis, 3.4% had urinary tract infection and 1.7% had a renal cyst.
Conclusion: The study demonstrates that hematuria is relatively common in factor deficiencies, whereas further studies are needed to elucidate the causes and effects on renal function in children with coagulation deficiencies.

Abstract | Full Text PDF

Amaç: Koroziv özofajit tedavisinde birincil amaç enflamasyon ve skar reaksiyonlarını baskılayarak kontrol etmektir. L-glutamin, bağırsak mukozal epitelinin bütünlüğünü ve matür kollajen büyümesini destekleyen bir amino asittir. Bu çalışma, L-glutamin'in korozif özofajitte oluşan özofagial hasar üzerindeki olumlu sonuçlarını değerlendirmek için tasarlanmıştır.
Yöntem: Çalışmada 30 adet Sprague-Dawley cinsi sıçan kullanıldı. Üç gruba ayrıldılar. Kontrol grubu (n=10) hariç her iki grupta da distal özofagusa %20 NaOH (sodyum hidroksit) damlatılarak korozif özofajit oluşturuldu. Birinci grup (n=9) tedavi edilmeden bırakıldı, diğer grup (n=9) 21 gün boyunca günde bir kez 1 g/kg L-glutamin ilave edilerek ağızdan beslendi. Tüm sıçanlar 3 hafta sonra sakrifiye edildi. Kollajen birikimi, histolojik hasar skoru ve stenoz indeksini değerlendirmek için tedavi edilen ve diğer grup sıçanların yemek borusu ışık mikroskobu altında incelendi.
Bulgular: Histolojik hasar skoru parametrelerinden olan aşırı submukozal kollajen, muskularis mukozal hasar, enflamasyon ve ülserasyon tedavi edilmeyen grupta L-glutamin grubuna göre anlamlı derecede yüksekti (p=0.005, p=0.015, p=0.001, sırasıyla). Stenoz indeksi önemli ölçüde farklıydı. (p=0.013). L-glutamin ile tedavi edilen grupta enflamasyon saptandı ancak ülserasyon ve nekroz görülmedi.
Sonuç: Çalışmamız, L-Glutamin'in deneysel oluşturulmuş koroziv özefajit de ortaya çıkan mukozal hasarı azalttığını, stenoza neden olan hücresel yıkım sürecini yavaşlattığını veya kısmen durdurduğunu histopatolojik bulgularla göstermiştir.

Objective: The primary goal in the treatment of corrosive esophagitis (CE) is to control inflammation and scar reactions. L-glutamine (Gln) is beneficial for the integrity of the intestinal mucosal epithelium and is an amino acid that promotes mature collagen growth. This study was designed to demonstrate the positive results of Gln on injury in corrosive esophagitis.
Method: Thirty Sprague-Dawley rats were used in the study. They were divided into 3 groups. CE was formed by dripping 20% sodium hydroxide into the distal esophagus in both groups except the control group (n=10). First group (n=9) was left untreated, while the other group (n=9) was fed orally with the addition of 1 g/kg Gln once a day for 21 days. All rats were sacrificed after 3 weeks. Esophagus of treated and other group rats were examined under light microscope to evaluate collagen deposition, histological damage score and stenosis index.
Results: Excess submucosal collagen, muscularis mucosal damage, inflammation and ulceration, which are among the histological damage score parameters, were significantly higher in the untreated group than in the Gln group (p=0.005, p=0.015, p=0.001, respectively). The stenosis index was significantly different (p=0.013). The group treated with Gln had inflammation but no ulceration and necrosis.
Conclusion: Our experimental animal study suggests that Gln in nutrition reduces damage in the esophageal mucosa, slows down or partially stops the cellular destruction process that causes stenosis.

Abstract | Full Text PDF

Abstract | Full Text PDF