Amaç: Gestasyonel diyabet (GDM) için bilinen risk faktörü bulunmayan gebelerde maternal plazma D vitamini eksikliğinin GDM açısından risk faktörü olup olmadığını araştırmaktır.
Gereç ve Yöntemler: GDM açısından düşük riskli olup düzenli poliklinik takiplerine gelen gebeler çalışmaya dahil edildi. GDM tanısı alan ve almayan olarak iki gruba ayrılan hastaların vücut kitle indeksi (VKİ) değerleri, sosyodemografik verileri, beslenme alışkanlıkları kaydedildi. Hemoglobin, hematokrit ve ortalama eritrosit hacim (MCV) değerleri ölçüldü. 24-28.gebelik haftasında oral glukoz yükleme testi yapıldı ve serum 25(OH) vitamin D3 seviyeleri karşılaştırıldı.
Bulgular: Çalışma grubumuzda GDM sıklığı %4.6 bulundu. 50 gr tarama testinin yalancı pozitiflik oranını %16,5 olarak saptandı. Gebelik başlangıcındaki VKİ değerleri GDM tanısı alan hastalarımızda 24.3 ± 2.6 kg/m2 iken, kontrol grubundaki gebelerde 22.8 ± 1.6 kg/m2 tespit edildi (p=0.001). Hemoglobin, hemotokrit ve MCV değerleri kontrol ve GDM gruplarında anlamlı farklılık göstermemiştir (p>0.05). GDM grubu ve kontrol grubunda hastaların 25(OH) vitamin D3 sırasıyla 28.5 ± 11.6 ve 25.4 ± 9.3 bulunmuştur (p=0.13).
Sonuç: Gebelik fizyolojisi normal insan fizyolojisinden farklı olduğu için ve gebelik hormonlarıyla birlikte gebeliğin fizyolojik gelişimi sürecinde insulin rezistansını etkileyecek çok faktör vardır. Çalışmamızda D vitamini düzeyi ile insulin rezistansı ve GDM gelişimi arasında herhangi bir ilişki bulunamamıştır.

Objective: We aimed to investigate the affect of vitamin D deficiency as a risk factor for the development of gestational diabetes mellitus (GDM) among pregnant women without known risk factors.
Materials and Methods: The study was conducted on pregnant women who had been on regular follow-up and had low risk for GDM development. The patients were divided into two groups according to the presence of GDM; GDM and no GDM (Control) group. BMI, sociodemografic data including level of education, nutritional habits were recorded. Level of 25(OH) vitamin D3 in blood, hemoglobin, hemotocrit and mean corpuscular volume (MCV) values were measured. Oral glucose tolerance test was performed between 24 and 28 weeks of their pregnancy.
Results: GDM ratio was calculated as 4.6%. The false positive rate of 50 g oral glucose load screening test was found to be 16.5%. The of the BMI levels of women diagnosed with GDM and the no GDM group at the beginning of the pregnancy period were calculated as 24.3 ± 2.6 and 22.8 ± 1.6 kg/m2 respectively, exhibiting a statistically significant difference between the two groups (p=0.001). Hemoglobin, hemotocrit and MCV values did not show a statistically significant difference between the two groups (p>0.05). The level of 25(OH) vitamin D3 of the study groups were found comparable in both groups (p=0.13).
Conclusion: In women with a low-risk for GDM, the plasma levels of vitamin D may not be a contributing factor for the development of GDM.

Amaç: Ovaryen metastazlar primer ovaryen adenokarsinomlar ile karışabilirler. Son yıllarda gerçekleştirilen immünhistokimyasal çalışmalar ayırıcı tanıda fayda sağlayabilecek bir marker bulma konusunda yoğunlaşmıştır.
Materyal ve Metod: Çalışma Dr. Lütfi Kırdar Kartal Eğitim ve Araştırma Hastanesi’nde gerçekleştirildi. Kırk Over adenokarsinomu, 40 kolon adenokarsinomu ve 35 omentum metastazı tanısı almış patoloji preparatı incelenerek WT 1, CK 7 ve CK 20 ile immünhistokimyasal çalışma yapıldı.
Bulgular: Tüm pimer over adenokarsinomları (%100) CK 7 ile boyanma gösterdi. Kolorektal adenokarsinomların %87.5’i CK 20 ile boyanma gösterdi. Primer over adenokarsinomlarının %82.5’i WT 1 ile boyanma gösterdi. Kolorektal adenokarsinomların hiçbirinde WT 1 ile boyanma izlenmedi.
Sonuç: Adenokarsinomların ayırıcı tanısında WT1 ile CK 7’nin beraber kullanılması tanıya katkı sağlayabilmektedir.

Objective: Ovarian metasteses are often mistaken for primary adenocarcinoma. Studies conducted in recent years have focused on a search for an immunohistochemical marker aiding the differential diagnoses of primary and metastatic ovarian carcinoma. Our study objective was to study the usefulness of Wilms Tumor 1(WT 1) antigen in this context.
Material and Methods: The study was conducted at the pathology clinic of Kartal Training and Research Hospital. Deparaffinated blocks of 40 epithelial ovarian tumor, 40 colon adenocarcinoma and 35 omentum metastases cases were studied. Cytokeratin 7 (CK 7), cytokeratin 20 (CK 20) and Wilms Tumor 1 (WT 1) were applied to all specimens.
Results: All ovarian adenocarcinomas were stained with CK 7 (100%). Colorectal adenocarcinomas were stained positive with CK 20 in 87.5% of cases. Primary ovarian adenocarcinomas were stained positive wih WT 1 in 82.5% of the cases and none of the colorectal adenocarcinomas showed staining with WT 1 (0%).
Conclusion: WT 1 can be used in conjuction with CK 7 in differential dianosis of ovarian carcinomas.

Amaç: Çalışmanın amacı uterin fibroid olgularında bulunan endometrial polip prevalansını ve bu iki patolojinin birlikteliği ile ilişkili faktörleri araştırmaktı.
Materyal ve Metod: Uterin fibroid tanısı ile histerektomi yapılan 772 hastanın tıbbi kayıtları retrospektif olarak incelendi. Hastalar, histopatolojik incelemede endometrial polip varlığına göre iki gruba ayrıldı. Grupların demografik, klinik ve histopatolojik bulguları karşılaştırıldı. İstatistik analizinde Student’s t test, Mann Whitney U test, Pearson ki-kare test ve lojistik regresyon analizi kullanıldı.
Bulgular: Uterin fibroid olgularında endometrial polip prevalansı %20.1 (n = 155) bulundu. ≥ 45 yaş (OR 1.61; 95% CI 1.06 - 2.44; p = 0.014), hipertansiyon (23.9% vs. 17.5%; p = 0.047), endometrial hiperplazi (OR 4.00; 95% CI 1.92 - 8.33; p < 0.001) ve servikal polip varlığı (OR 3.13; 95% CI 1.69 - 5.88; p < 0.001) endometrial polip ve uterin fibroid birlikteliği ile ilişkili idi. İki ve daha fazla fibroid varlığında (p = 0.023) ve en büyük fibroid boyutu 8 cm’den küçük olan olgularda (p =0.009) endometrial polip daha sık saptandı. Kondom kullanımı ve endometrial polip varlığı arasında ise ters ilişki bulundu (8.1% vs. 3.9%; p = 0.044).
Sonuç: Uterin fibroid ile birlikte bulunan endometrial polip prevalansı %20.1 idi. Yaş, hipertansiyon, endometrial hiperplazi, servikal polip ve fibroid sayısı ile bu iki patolojinin birlikteliği arasında pozitif ilişki; kondom kullanımı ve en büyük fibroidin boyutu ile bu birliktelik arasında negatif ilişki mevcuttu.

Objective: The aim of the study was to investigate the prevalence of endometrial polyps in uterine fibroid cases and the associated factors with coexistence of these two pathologies.
Material and Methods: Medical records of 772 patients who underwent hysterectomy due to uterine fibroids were reviewed retrospectively. Patients were divided into two groups according to the presence of endometrial polyps in histopathological examination. Demographic, clinical and histopathological findings of the patients with and without endometrial polyps were compared. Student’s t test, Mann Whitney U test, Pearson Chi-square test, and logistic regression analysis were used for statistical analysis.
Results: Prevalence of the endometrial polyps in uterine fibroid cases was found 20.1% (n = 155). Age ≥ 45 years (OR 1.61; 95% CI 1.06 - 2.44; p = 0.014), presence of hypertension (23.9% vs. 17.5%; p = 0.047), endometrial hyperplasia (OR 4.00; 95% CI 1.92 - 8.33; p < 0.001) and cervical polyps (OR 3.13; 95% CI 1.69 - 5.88; p < 0.001) were significantly associated with the coexistence of endometrial polyps and uterine fibroids. Endometrial polyps were more common in patients with ≥ 2 fibroids (p = 0.023) and largest fibroid < 8 cm (p =0.009). Negative correlation was found between the condom use and the endometrial polyps (8.1% vs. 3.9%; p = 0.044).
Conclusions: Prevalence of the endometrial polyps coexisting with uterine fibroids was 20.1%. Age, hypertension, endometrial hyperplasia, cervical polyps and number of fibroids were positively correlated; condom use and size of largest fibroid were negatively correlated with the coexistence of these two pathologies.

Amaç:
24 ile 32 hafta arasında preterm erken membran rüptürü (PEMR) ile başvuran hastalardan hemen doğuran grup ile takip edilen grubun sonuçlarının kıyaslanması amaçlanmıştır.
Gereç ve Yöntem:
Çalışmamız üçüncü basmak bir hastanede yapılmış retrospektif kohort çalışmadır. 24 ile 32 hafta arasında PEMR ile başvuran gebelerin verilerine elektronik veri sisteminden ulaşılmıştır. Başvuru sonrasında hemen doğrumuş 22 hasta ile takip sonrasında doğuran 31 hastanın maternal ve yenidoğan verileri kıyaslanmıştır. Doğum kilosu, APGAR skorlaması, yenidoğan yoğun bakım ünitesinde (YDYB) kalma süresi, kötü yenidoğan sonuçları ve ölüm sıklığı her iki grup için kıyaslandı. Lojistik regresyon analizi ile antenatal ve yenidoğan sonuçlarının karıştırcı ve etkileyici faktörleri araştırılmıştır.
Sonuç:
Takip altına alınan hastaların başvuru anındaki gebelik haftası hemen doğuran hasta grubundan daha küçük idi. Ortalama bekleme süresi 6 (2-58) gün idi. Doğumdaki gebelik haftası her iki grup için benzer olmasına karşın, yenidoğanların doğum kiloları takip edilen grupta hemen doğuran gruba göre daha küçüktür (p: 0.264 ve p<0.05, sırasıyla). Apgar skorları, YDYB’da kalış süresi, kötü yenidoğan sonuçları ve yenidoğan mortalite oranları her iki grup için benzerdi. Antenatal komplikasyon sıklığı takip grubunda daha fazla bulundu (p<0.05). Doğumdaki gebelik haftası ve C-reaktif protein değerleri antenatal komplikasyon için ve doğumdaki gebelik haftası ise kötü yenidoğan sonuçları için belirleyici faktörler olarak bulundu.
Sonuç:
24- 32 hafta arası PEMR ile başvuran gebelerde hastanın takip altına alınması yenidoğan sonuçlarına olumsuz etki yapmamaktadır ve uygun bir yaklaşım olarak hastaya sunulabilir.

Aim:
Our aim was to compare the outcomes of expectant management of pregnancy or immediate delivery in patients with preterm premature rupture of membranes (PPROM) between 24+0 and 32+0 weeks of pregnancy.
Material & Methods:
This is a retrospective cohort study conducted at a tertiary medical center. Patients with a diagnosis of PPROM between 24+0 and 32+0 weeks of gestation were selected from electronic database. Thirty-one patients with expectant management and 22 patients with spontaneous immediate delivery were analyzed. Birth weight, Apgar score, duration of stay in neonatal intensive care unit (NICU), composite adverse outcomes and mortality rates of groups were compared. Binary logistic regression analysis with backward stepwise elimination was used to determine confounding factors for antenatal complications and neonatal composite adverse outcomes
Results:
Gestational age at admission was smaller in expectant management group. Median latency period was 6 days (2-58 days). Although gestational age at delivery was similar, birth weights were smaller in expectant management group compared to immediate delivery group (p: 0.264 and p<0.05, respectively). Apgar scores, duration in NICU, composite adverse outcomes and neonatal mortality rates were similar in each group. Antenatal complication in expectant management group was higher (p<0.05). Gestational age at delivery and serum C-reactive protein levels were two confounding factor for antenatal complication and gestational age at delivery was the only factor effecting composite adverse outcome.
Conclusion:
Expectant management in patients with a diagnosis of PPROM at 24 to 32 gestational weeks might be considered as a good alternative.

Amaç: Yardımlı üreme teknikleri dünya çapında yaygınlaşmıştır. Maliyetlerini düşünerek, klinisyenler daha yüksek gebelik oranları elde etmeye çabalamaktadırlar. Çalışmamızda, bu konudaki sorunlardan birisi olan vajinal enfeksiyonların taranmasının intrasitoplazmik sperm enjeksiyonu sikluslarındaki gebelik başarısına etkilerini araştırmayı amaçladık.
Materyal ve Metot: Her bir grupta 60 rastlantısal hasta olmak üzere, 2 grup halinde, 1. grup vajinal enfeksiyon taraması yapılan grup, 2. grup tarama yapılmayan grup olarak hastalar çalışmaya dahil edildi. Yardımlı üreme teknikleri sonuçları gruplar arasında karşılaştırıldı.
Bulgular: Gebe kalan ve kalmayan grup arasında yaş, infertilite süresi ve sebebi açısından fark gözlenmedi. 1. gruptan 45, 2. gruptan 40 hasta embriyo transferi aşamasına ulaştı. 1. grupta kültürde üremesi olan 17 hastadan 4'ü (%23,5), üremesi olmayan 28 hastadan 12'si (%42,9) gebe kaldı. Gebelik oranları açısından, taranmayan, kültürde üremesi olan ve olmayan grup arasında fark bulunmadı. Hastalardan hiç birinde N. gonorrhoeae ve Trichomonas vaginalis yoktu. Onüç hastada bakteriyal vajinozis, 4 hastada bakteriyel vajinozis beraberinde Chlamydia trachomatis tespit edildi. Kültürde üremesi olup gebe kalan dört hastadan üçü, üremesi olmayıp gebe kalan 12 hastadan 8'i miadında sağlıklı doğum yaptı.
Sonuç: Kültürle taranan ve taranmayan hastalar arasında gebelik oranları açısından fark bulunmadı. Ayrıca, üremesi olmayan grup ile üremesi olup da antimikrobiyallerle tedavi edilenler arasında da fark bulunmadı. Bu konuyu aydınlatmak için daha ileri çalışmalara ihtiyaç vardır.

Objective: Assisted reproduction techniques have become widespread worldwide. Considering their costs, the clinicians endeavors to raise the pregnancy rates. Infections are one of the disrupting problems in this manner. Here we aimed to investigate the effects of screening for vaginal infection on pregnancy rates in intracytoplasmic sperm injection cycles.
Material and Methods: Two groups of patients including 60 randomized patients in every group were recruited for this study. In Group 1, patients were screened for vaginal infections while in Group 2, no screening was done. The assisted reproduction outcomes were investigated and compared between two groups.
Results: There was no significant difference between the ages, durations and causes of infertility of patients who conceived and of patients who could not be conceived. Forty-five patients in Group 1, and 40 patients in Group 2 reached the embryo transfer stage.. The rates of conception were 23.5% (n=4) in culture-positive patients (n=17), and 42.9% (n=12) in culture-negative patients (n=28) in Group 1. There was no significant difference among patients who were not screened, screen-positive, and screen-negative, in terms of pregnancy rates. None of the patients had N. gonorrhoeae and Trichomonas vaginalis. Bacterial vaginosis was detected in 13 patients, and in 4 patients both bacterial vaginosis and C. trachomatis were detected. Three of 4 cases of conceived screen-positive, and 8 of 12 cases of conceived screen-negative delivered at term healthily.
Conclusion: No significant difference was found between the patients who were sampled with culture and the patients who were not sampled with culture in terms of pregnancy rates. Also, no difference was found between the patients who were culture-negative and the patients who were treated with antimicrobials after a culture positive result. Further larger studies are warranted to clarify this issue.

Bu vaka sunumunda gerçek zamanlı trans-abdominal sonografi rehberliğinde versa-point kullanılarak ofis histeroskopi yoluyla servikal agenezi için yeni bir teknik sunmayı amaçladık. Kanalizasyon işleminden ondört gün sonra, silikon kateteri kaldırmak ve bir neocervical kanal tıkanıklığını önlemek amacıyla uterin kaviteye Bakır T380a RİA yerleştirmek için ikinci bir histereskopi uygulandı. Bu vaka konjenital servikal aganezi olan bir hastada ilk defa laparoskopi yardımı olmadan versa-point ile ofis histereskopisinde kanalizasyon uygulamasının vaka raporudur

Herein, we report a novel technique for cervical agenesis via office hysteroscopy using versa-point with real-time guidance by trans-abdominal sonography. Fourteen days after the canalization procedure, a second hysteroscopy was performed to remove the silicone catheter and insert a Cupper T380a IUD which aimed to prevent a neocervical canal occlusion. This is the first case report of a patient with congenital cervical agenesis with canalization with versa-point in ofice hysterescopy in whom laparoscopy was not performed for assistance

Vezikokütanöz fistüller, idrar yollarında çok nadir olarak görülen patolojilerdir. Sezaryen sonrasında meydana gelen bir veziko - kutanöz fistülün olgu sunumunu ilk defa paylaşmaktayız. Ayrıca bu sıradışı komplikasyonun önlenmesi, tanısı ve tedavisi için stratejiler tartışılmıştır. Sezaryen sonrası vezikokütanöz fistül ile kliniğimize kabul edilen hastya tanı için floroskopi, MR, rekonstrükte MR yapılmıştır ve urakal anomali saptanmıştır. Hasta, fistül yolunun eksizyonu ile tedavi edilmiştir. Laparotomi dikkatle yapılmalıdır ve cerrah urakusun farkında olmalıdır. Laparotomi sırasında urakusun yanlışlıkla travmatize olması, ciddi ve beklenmeyen komplikasyonlara neden olabilir. Vezikokütanöz fistülün etiyolojisinde rol oynayabilen faktörler, bu durumun önlenmesi ve tedavi yöntemleri tartışılmıştır.

Vesicocutaneous fistulas are very rare pathologies in the urinary tract. We present the first case of vesico-cutaneus fistula occurring after cesarean section, and discuss strategies for prevention, diagnosis and treatment of this exceptional complication. A woman with a vesicocutaneous fistula after cesarean delivery was admitted and diagnostic work-up including fluoroscopy, MRI and reconstructed MRI revealed the fistula tract and an urachal anomaly. The patient was treated by excision of the fistula tract. Laparotomy should be carefully made, and the surgeon should be aware of urachus. Inadvertent trauma to urachus during laparotomy might be a possible cause serious unexpected complications. Possible etiological factors for vesicocutaneous fistula, prevention and treatment modalities are discussed.

Amaç: Farklı boyutlardaki 2 amniyosentez iğnesinin kısa dönem sonuçlarının karşılaştırılması.
Gereç ve Yöntem: Amniyosentez işlemi uygulanan 271 gebe kadın retrospektif olarak incelendi. Kullanılan iğnenin boyutuna göre kadınlar, konvansiyonel 20 Gauge (G) amniyosentez iğnesi (n=164) ve 22G spinal iğnesi (n=107) ile işlem yapılanlar olarak 2 gruba ayrıldı. Gruplar işleme bağlı komplikasyon ve maliyet açısından karşılaştırıldı.
Bulgular: Gruplar arasında 15 gün içinde prosedüre bağlı komplikasyon açısından fark yoktu (fetal kayıp; grup 1’de %6, grup 2’de %0.9, amniyotik mayi sızıntısı; grup 1’de %1.2, grup 2’de %1.8, her iki grupta p=1). 22G iğnenin maliyeti anlamlı olarak daha uygundu (p<0.0001).
Sonuç: 22G spinal iğne ikinci trimester amniyosentezinde benzer komplikasyon oranlarına sahipken maliyet etkinliği açısından daha uygundur.

Aim: To compare short-term outcomes of two different-sized needles for genetic amniocentesis.
Methods: A total of 271 amniocentesis were evaluated retrospectively in 2 groups concerning the size of the needles used during the procedure: Conventional 20-Gauge (G) (n=164) and 22G (n=107). Periprocedural complications and cost-effectiveness were compared across the groups.
Results: There were no differences between groups concerning complications within 15 days after the procedure (fetal loss, 0.6% versus 0.9%, and amniotic fluid leak 1.2% versus 1.8%, p=1 for each). The 22G needle was significantly more cost efficient (p<0.0001).
Conclusion: The 22G spinal needle is convenient for second trimester amniocentesis with similar complication rate and favorable cost profile.

Amaç: Bu çalışmada histerosalpingografide (HSG) tek taraflı tubal oklüzyon saptanmış olan hastaların kontrollü ovaryan hiperstimulasyon (KOH) ve intrauterine inseminasyon (IUI) tedavisi sonrası gebelik oranlarını araştırmayı amaçladık.
Gereç ve Yöntem: Bu retrospektif kohort çalışmaya KOH/IUI tedavisi alan hastalar dahil edildi. HSG’de unilateral tubal oklüzyon saptanmış hastalar çalışma grubu olarak kabul edildi. Kontrol grubu; açıklanamayan infertilite tanısı almış hastalardan oluşturuldu. Çalışma ve kontrol grupları KOH/IUI sonuçları açısından karşılaştırıldı.
Bulgular: BU çalışmaya KOH/IUI tedavisi almış 97 hasta (çalışma grubu=44, kontrol grubu=53) dahil edildi. HSG ile tanı konulmuş tek taraflı tubal oklüzyonu olan hastalar ile açıklanamayan infertilitesi olan hastalar arasında biyokimyasal, klinik ve devam eden gebelik oranları benzer olarak bulundu. Kontrol grubunda, ilk yıl içinde spontan gebelik oranları çalışma grubuna göre daha yüksek olarak bulundu ancak bu fark istatistiksel olarak anlamlı değildi.
Sonuç: HSG'de tek taraflı tubal oklüzyon saptanan infertil hastalar, normal HSG bulgularına sahip infertil hastalar gibi yönetilebilirler. Ayrıca, belirtilen hasta grubunda KOH/IUI ilk tedavi seçeneği olarak düşünülebilir.

Objective: The aim of present study was to evaluate the pregnancy rates of intrauterine insemination (IUI) and controlled ovarian hyperstimulation (COH) in patients with diagnosis of one-sided tubal occlusion on hysterosalpingography (HSG).
Materials and Methods: Patients who underwent COH/IUI were enrolled into this retrospective cohort study. The patients with one-sided tubal occlusion diagnosed on HSG who met the inclusion criteria were accepted as study group. The control group consisted of patients with unexplained infertility. The outcomes of COH/IUI were compared between study and control groups.
Results: 97 patients (study group=44, control group=53) who underwent COH/IUI treatment were included into study. The biochemical, clinical and ongoing pregnancy rates were similar between patients with unilateral occlusion diagnosed via HSG and those with unexplained infertility. The spontaneous pregnancy rate within one year was higher in patients with normal HSG than in patients with unilateral tubal occlusion but the difference did not show statistically significance.
Conclusion: Infertile patients with diagnosis of one-sided tubal occlusion on HSG can be managed like patients with unexplained infertility and normal findings on HSG. In addition, COH/IUI may be considered as the first treatment option in management of those patients.

Amaç: Bu çalışmada polikistik over sendromunun (PKOS) farklı fenotiplerinin in vitro fertilizasyon (İVF) sonuçlarının karşılaştırılması amaçlandı.
Gereç ve Yöntemler: Bu retrospektif çalışmaya IVF tedavisi uygulanmış açıklanamayan veya tubal faktör infertilitesi olan hastalar (kontrol grup), polikistik over (PKO) morfolojisi olan ovulatuar hastalar (grup 1), oligo-anovulasyonu ve hiperandrojenemisi olan PKOS’lu hastalar (grup 2), PKO morfolojisi ve oligo-anovulasyonu olan hastalar (grup 3) olmak üzere toplam 262 hasta dahil edildi. Gruplar uygulanan İVF-embriyo transferi tedavisinin özellikleri ve sonuçları açısından karşılaştırıldı.
Bulgular: PKO morfolojisi olmayan PKOS’lu olgular; klasik PKOS fenotipi olan olgularla karşılaştırıldığında benzer over stimulasyon özellikleri göstermektedir ancak PKO morfolojisi olan olgulara göre daha yüksek gonadotropin dozu gerekmektedir. Bazal folikül uyarıcı hormon düzeyi (beta kat sayısı=0,207, p=0,003), grup (beta kat sayısı= 0,305, p<0,001) ve yaş (beta kat sayısı=0,311, p<0,001) toplam gonadotropin dozuyla istatistiksel olarak anlamlı derecede ilişkili bulundu. İzole PKO morfolojisi olan olguların ve oligo-anovulasyonu olup PKO morfolojisi olan olguların transfer günü iyi kalite embriyo sayısı, PKO morfolojisi olmayan PKOS’lu olgulara göre istatistiksel olarak anlamlı düzeyde daha düşük tespit edildi.
Sonuç: PKO morfolojisinin varlığının over stimulasyonunu kolaylaştırdığı, hiperandrojeneminin de embriyo kalitesi üzerine olumlu etkilerinin olduğu saptandı. Ancak gruplar arasında; biyokimyasal gebelik, klinik gebelik ve devam eden gebelik oranları açısından fark tespit edilmedi.

Objective: The aim of this study was to investigate whether polycystic ovary syndrome (PCOS) phenotype without polycystic ovaries (PCO) differs in terms of in vitro fertilization (IVF) outcomes compared with classic phenotypes.
Materials and Methods: This retrospective controlled study included 262 patients who underwent IVF treatment with an indication of unexplained or tubal factor infertility (control group), ovulatory patients with PCO morphology (group 1), PCOS phenotype with oligoanovulation and hyperandrogenemia (group 2), PCOS phenotype with PCO morphology and oligoanovulation (group 3). Outcomes and baseline characteristics of IVF-embryo transfer treatments were compared among all groups.
Results: PCOS phenotype without PCO morphology had similar IVF stimulation characteristics compared with classic phenotypes; however, a higher total gonadotropin dose was needed to achieve similar results compared with patients with PCO morphology with or without PCOS. Basal follicle-stimulating hormone level (beta coefficient=0.207, p=0.003), group (beta coefficient=-0.305, p<0.001) and age (beta coefficient=0.311, p<0.001) were significantly associated with the total gonadotropin dose. The number of good quality embryo on transfer day was significantly lower in patients with isolated PCO morphology and PCO morphology with oligoanovulation than in those with PCOS phenotype without PCO morphology.
Conclusion: PCO morphology provides easier stimulation, whereas hyperandrogenemia provides better results as good quality embryos. However, the end point is similar in terms of biochemical, clinical, and ongoing pregnancy rates.

Amaç: Sirenomeli veya "denizkızı sendromu" vücudun kaudal bölgede anormal gelişimi ile karakterize nadir görülen bir konjenital bir sendromdur.
İlk trimesterde iki boyutlu ve üç boyutlu ultrasonografi muayenesi ile tanı konulmuş sirenomeli bir olgu sunduk.
Olgu: 30 yaşındaki nullipar kadın 12. gebelik haftasında oligohidramnios nedeniyle bizim perinatoloji ünitesine sevk edildi. Hastanın öyküsünde herhangi bir özellik yoktu. Ailesinde herhangi bir genetik anomali öyküsü yoktu.
Bir tek alt ekstremite ve şiddetli oligohidramnios ile karakterize sirenomeli tanısını tanımladık.
Tartışma: Sirenomeli, çeşitli iç organ anomalileri ile birliktelik gösteren vücudun kaudal bölgesini kapsayan gelişimsel bozukluktur. Sirenomeli pulmoner hipoplazi ve renal agenezi nedeniyle ölümcül bir anomalidir. ciddi oligohidroamniosa bağlı olarak ikinci ve üçüncü trimesterda prenatal tanısı zor olabilir. ilk trimesterda tanı konulması daha kolaydır.

Aim: Sirenomelia or “mermaid syndrome” is a rare congenital syndrome that is characterized by the anomalous development of the caudal region of the body. We present a case of sirenomelia diagnosed in the first trimester by two-dimensional and three-dimensional ultrasonographic examination.
Case: A 30-year-old nullipar woman was referred to our perinatology unit for evaluation because of oligohydramnios at 12 weeks of gestation. Her medical history was unremarkable. There was no family history of genetic abnormalities. We could identify a single lower extremity and severe oligohydramnios which are characteristics of the sirenomelia.
Conclusion: Sirenomelia, a developmental defect involving the caudal region of the body, is associated with several internal visceral anomalies. Sirenomelia is fatal in most cases because of the characteristic pulmonary hypoplasia and renal agenesia. Due to the severe oligohydramnios, prenatal diagnosis of sirenomelia may be difficult in the second or third trimester. In fact, the diagnosis of sirenomelia should be easier in the first trimester.

Günümüzde erken tanı ve tedaviden dolayı büyük overyan adenomlar nadir görülmektedir. Müsinöz kistadenomlar, overi en çok büyüten tümörlerdir. Derin venöz tromboz gibi çok çeşitli ve non-spesifik klinik manifestasyonları olabilir ve major semptomu abdominal genişleme ve distansiyondur. Bu yüzden preoperatif doğru tanı koymak bazen olabilir. Hastanın hayatını kurtarmak ve komplikasyonları azaltmak için tedavi onkolojik prosedürleri içermeli ve multidisipliner bir yaklaşım olmalıdır.
Burada, sol popliteal ven trombozu ile kliniğimize başvuran 27 kg overyan müsinöz kistadenomlu 53 yaşında bir hastayı sunuyoruz.

Giant ovarian adenomas are rarely observed today due to early diagnosis and treatment. Mucinous cystadenomas is a kind of tumour causing the ovary enlarge mostly. It could represent various and non-specific clinical manifestations such as deep vein thrombosis and its’ primary symptoms are abdominal enlargement and distension. Therefore, making the correct diagnosis preoperatively is sometimes difficult. The appropriate treatment must include oncological procedures, and a multidisciplinary approach to minimalise complications and save the patient’s life.
Here, we report a 53-year-old woman with 27-kg ovarian mucinous cystadenoma presenting as left popliteal vein thrombosis.