Amaç: Bu çalışmanın amacı, çoğul gebeliklerde doğumsal kalp hastalığı (DKH) sıklığını fetal ekokardiyografi ile değerlendirmek ve sonuçlarını incelemektir. Bunlar arasında hipoplastik sol kalp sendromu, kesintili aort ve pulmoner atrezi vb. gibi üçüncü basamak bir merkezde bakım gerektiren kritik DKH’yi değerlendirmektir.
Yöntem: Bu retrospektif kohort çalışması, fetal ekokardiyografi için başvuran gebelerde gerçekleştirildi. Gebelerin verileri geriye dönük olarak hastane kayıtlarından elde edildi. Ocak 2016 ile Eylül 2019 arasında toplam 9.440 gebe çalışmaya alındı. Bunların 241’i çoğul gebelikti (232 ikiz, 7 üçüz ve 2 dördüz).
Bulgular: Doğuştan kalp hastalığı oranı tekil gebelerde %4,31 ve çoğul gebelerde %8,7 idi. Çoğul gebeliklerde doğuştan kalp hastalığı prevalansı anlamlı olarak daha yüksekti (p=0,05). Kritik doğuştan kalp hastalığı oranı açısından iki grup arasında istatistiksel olarak anlamlı fark yoktu (p=0,32).
Sonuç: Çoğul gebelikler, tekil gebeliklere göre daha yüksek DKH riskine sahipti. Bu nedenle gerektiğinde fetal ekokardiyografiye başvurmak önemlidir. Monokariyonik ikiz gebelikler gibi yüksek riskli gebeliklerde rutin olarak fetal ekokardiyografi önerilmektedir. Ancak doğuştan kalp hastalıkları risk faktörü olmayan gebelerde de görülmektedir. Doğuştan kalp hastalığının doğum sonrası takibi önemlidir ve bu hastalıkların fetal ekokardiyografi ile erken teşhisi önemlidir.

Objective: The aim of this study was to analyze the frequency and results of congenital heart defects (CHD) in multipl pregnancies by fetal echocardiography. Among these, to evaluate critical congenital heart diseases such as hypoplastic left heart syndrome, interrupted aorta, and pulmonary atresia etc that require care in a tertiary center.
Method: This retrospective cohort study was conducted in pregnant women who admitted for fetal echocardiography. The data of the pregnancy were obtained retrospectively from the hospital records. A total of 9,440 pregnant women were enrolled in this study between January 2016 and September 2019. Two hundred and forty-one of them were multiple pregnancies (232 twins, 7 triplets and 2 quadruplets).
Results: Congenital heart disease rate was 4.31% in singleton pregnancies and 8.7% in multiple pregnancies. The prevalence of CHD was significantly higher in multipl pregnancies (p=0.05). There was no statistically significant difference between the two groups with respect to rate of critical congenital heart disease (p=0.32).
Conclusion: Multiple pregnancies had increased congenital heart defect risk compared with singleton. Therefore, it is important to refer for fetal echocardiography when necessary. Fetal echocardiography is routinely recommended in high-risk pregnancies such as monocarionic twin pregnancies. However, in pregnant women without risk factors for CHD is also seen. Postnatal follow-up of congenital heart disease is important, and early diagnosis of these diseases with fetal echocardiography is important.

Abstract | Full Text PDF

Amaç: İntravenöz immünoglobulin (İVİg), günlük yoğun bakım pratiğinde kullanılan en yaygın biyolojik ajanlardan biridir. Bu çalışmada amacımız çocuk yoğun bakım ünitesinde yatan hastalarda İVİg endikasyonlarını ve yan etkilerini değerlendirmektir.
Yöntem: Üçüncü basamak çocuk yoğun bakım ünitesinde, 2014-2018 yılları arasında İVİg tedavisi almış 116 hastanın verileri retrospektif olarak değerlendirildi.
Bulgular: İVİg kullanımının en fazla olduğu hasta grubu sepsis olarak bulundu. En yüksek doz steven johnson sendromu hastasında, toplam en yüksek doz ise sekonder immün yetmezlikli hastalarda saptandı. Endikasyon dışı hastalıklarda İVİg kullanımı, endikasyon ile kullanımdan daha fazla saptandı.
Sonuç: İVİg, seçilmiş hastalarda ve klinik koşullarda hayat kurtaran bir tedavidir. Çalışmamızda en sık İVİg kullanılan ve mortalitenin en fazla olduğu hastalık grubu sepsis olarak bulunmuştur. Endikasyon dışı hastalıklarda, özelikle sepsiste, alternatif tedaviler ile İVİg kullanımı azaltılabilir.

Objective: Intravenous immunoglobulin (IVIg) is one of the most common biologic agents used in daily intensive care practice. Our aim in this study was to evaluate IVIg indications and side effects in patients hospitalized in the pediatric intensive care unit.
Method: The data of 116 patients who received IVIg treatment between 2014-2018 in a tertiary level pediatric intensive care unit were retrospectively evaluated.
Results: The patient group with the highest use of IVIg was found to have sepsis. The highest dose was detected in patients with Steven Johnson syndrome and the highest total dose was detected in patients with secondary immunodeficiency. Use of IVIg in off-label diseases was found more than use by indication.
Conclusion: IVIg is a life-saving treatment in selected patients and clinical conditions. In our study, the most common disease group in which IVIg was used and concomitant highest mortality was found to be sepsis. In off-label diseases, especially in sepsis, the use of IVIg can be reduced with alternative treatments.

Abstract | Full Text PDF

Amaç: Gelişimsel kalça displazisi infant çağının sık görülen hastalıklarındandır. Hastalığın takip ve tedavi sürecinin değerlendirilmesinde, kalça gelişimine etkileyen faktörlerin bilinmesinin önemi büyüktür. Bu çalışmada, başlangıçta ölçülen kıkırdak asetabüler indeks (KAİ) değerinin, hem tek başına hem de asetabüler indeks değeri ile farkının kalça gelişimine etkisi uzun dönem takip edilen hastalarda, radyografik olarak değerlendirildi.
Yöntem: Çalışmaya otuz hastanın otuz beş kalçası dahil edildi. Hastaların ortalama yaşı 15,71±6,37 (3-31) aydı. On üç kalçaya sınırlı medial girişim, 22 kalçaya ise medial girişim uygulandı. Ortalama takip süresi 149,91±51,43 (60-262) aydı. Beş kalça takipler sırasında avasküler nekroz gelişmesi nedeniyle değerlendirme dışı bırakıldı.
Bulgular: Yıllık asetabüler gelişim ile başlangıçta ölçülen KAİ değeri arasında istatistiksel olarak önemli bir ilişki izlenmedi (p>0,05). Redüksiyonu takip eden ilk yılın sonunda görülen kalça gelişimi istatistiksel olarak anlamlı saptandı (p<0,001). Takip eden yıllardaki asetabüler gelişim istatistiksel olarak anlamlı bulunmadı (p>0,05).
Sonuç: KAİ değeri, kalça gelişimini direk olarak etkilememektedir. Bununla birlikte asetabüler gelişim, 24 aydan küçük çocuklarda konsantrik redüksiyonu takip eden ilk yıl içerisinde en yüksek oranda gerçekleşmektedir.
Anahtar kelimeler: Asetabüler gelişim, gelişimsel kalça displazisi, GKD, medial yaklaşım, kıkırdak asetabüler indeks, çocuk

Objective: Developmental dysplasia of the hip is one of the most common infantile diseases. Estimating the roles of factors affecting the development of dysplastic hip is essential in determining the treatment outcomes. In this study, we investigated if the cartilaginous acetabular index (CAI), osseous acetabular index, or their difference (delta angle) affect acetabular development in the long- term follow-up.
Method: Thirty-five hips of 30 patients are included in the study. The mean age of the patients was 15.71±6.37 (3-31) months. All patients were treated using a medial approach. The mean follow-up was 149.91±51.43 (60-262) months. Five hips were excluded due to the development of avascular necrosis.
Results: Any statistically significant difference was not found in the evaluation of the correlation between CAI, osseous acetabular index, or delta angle measurements in terms of acetabular development. The acetabular growth in the first year following the reduction was statistically significant (p<0.001), while, the acetabular development for the following years were not found to be statistically significant (p>0.05).
Conclusion: CAI, osseous acetabular index, and delta angles do not directly affect acetabular development rate. However, most of the acetabular development occurs during the first year after concentric reduction in children younger than 24 months.

Abstract | Full Text PDF

Amaç: Ekran bağımlılığı (EB) olan çocuklar, azalmış fiziksel aktivite ve bozulmuş beslenme düzenine bağlı olarak insülin direnci (İD), obezite, hiperlipidemi ve tip 2 diabetes mellitus açısından yüksek risk altındadırlar. Yakın zamanda yapılan çalışmalarda EB ve dikkat eksikliği hiperaktivite bozukluğunun (DEHB) obezite ile ilişkisi gösterilmiştir. Bu çalışmamızda, EB olan çocuklarda (obez olan veya olmayan) İD varlığını ve etkili faktörleri göstermeyi amaçladık. DEHB, EB ile birliktedir. EB olan çocuklarda aktivite azalmıştır ve buna bağlı olarak İD vardır.
Yöntem: Çalışmaya 11-17 yaş aralığında 108 çocuk alındı. Olgular DEHB ve EB açısından ölçekler ile değerlendirilerek üç gruba ayrıldı. Bu üç grupta eşit sayıda obez ve obez olmayan olgu bulunmaktaydı. İD’yi değerlendirmek için insülin direncinin homeostatik modeli değerlendirmesi (HOMA-IR) değerleri hesaplandı. Vücut yağ analizleri TANITA BC-420 MA vücut kompozisyon analizatörü ile yapıldı. Tüm olgulara 3 gün süre ile “Armband Sense Wear” pedometer takılarak bazal metabolik hız (BMH), aktivite ve istirahat süreleri kaydedildi. Karbonhidrat, yağ ve kalori tüketimi özel beslenme programı (BEBIS) ile hesaplandı.
Bulgular: Ekran bağımlılığı olan ve olmayan gruplar arasında enerji tüketimi, BMH ve vücut yağ kitlesi ve diyet içeriği benzerdi. DEHB ve ekran bağımlılığının, HOMA-IR üzerine etkisi saptanmadı.
Sonuç: EB ile İD arasında ilişki saptanmadı. Bağımlı faktörler gruplar arasında benzerdi. Ekran bağımlılığının obezite ile ilişkisini ve nedenlerini ortaya koymak için daha çok çalışmaya ihtiyaç vardır.

Objective: Among screen-addicted children, there is a risk of insulin resistance (IR), obesity, hypertriglyceridemia and diabetes mellitus type 2 due to decreased physical activity and irregular eating habits. Most recently, relations of screen addiction (SA) and attention-deficit hyperactivity disorder (ADHD) with obesity have been reported. Herein, we aimed to investigate the presence of IR and dependent factors in screen-addicted children with and without obesity.
Method: A total of 108 children in the age range of 11-17 years were included in the study. Cases were divided into three groups according to ADHD and SA scale scores. In these three groups, there were equal numbers of obese and non-obese patients. Homeostasis model assessment for insulin resistance (HOMA-IR) of the patients was assessed at baseline. Body fat analysis was performed with TANITA BC-420 MA body composition analyzers. All cases wore pedometers for 3 days to determine their basal metabolic rates (BMR) during active and sedentary periods. Carbohydrate, fat and calorie consumption was calculated using a professional nutrition program.
Results: There were no statistically significant differences between the SA and non-SA groups on the energy consumption, BMR and fat mass and dietary contents. There was no effect of ADHD and SA on HOMA-IR values.
Conclusion: We did not find any association between SA and IR. Also dependent factors were similar between groups. New studies are needed to determine how SA affects obesity.

Abstract | Full Text PDF

Amaç: Mitokondriyal hastalıklar farklı organ sistemlerini tutabilmesine bağlı olarak nöromusküler tutulumlar sık gözlenmekte olup klinik pratikte aşamasında önemli yere sahiptir. Bu çalışmada nöromusküler tutulum gösteren mitokondriyal hastalık tanılı olguların klinik, radyolojik, elektrofizyolojik ve görüntüleme özelliklerinin incelenmesi amaçlandı.
Yöntem: Dokuz Eylül Üniversitesi Tıp Fakültesi, Çocuk Nörolojisi ve Çocuk Metabolizma ve Beslenme Bölümleri'nde takipli genetik tanılı mitokondriyal hastalığı olup genetik tanı almış 16 hastanın klinik, radyolojik ve genetik özellikleri retrospektif değerlendirildi.
Bulgular: Olgular 3-17 yaş aralığındaydı (ortalama: 8,8±4,2 yıl). Olguların %44’ü (n=7) erkekti. Klinik bulgular ortalama 30 aylıkken başlamıştı (2-132 ay). Olguların %81’inde (n=13) akraba evliliği vardı. Olguların 5 tanesi Leigh sendromu (LS), 4 tanesi Charcot-Marie-Tooth hastalığı (CMT) 2A, 2 tanesi CMT hastalığı-aksonal-tip 2K, 1 tanesi Alpers sendromu, 1 tanesi kombine oksidatif fosforilasyon eksikliği-13, 1 tanesi megalensefali eşlik etmeyen kistik lökoensefalopati tanısı almıştı ve birer olguda sendromik olarak fenotiplendirelemeyen mt.9804G>A ve m.11696G>A mutasyonu tespit edildi. LS alan iki olguda SURF1, iki olguda MTATP6, bir olguda PDSS2 mutasyonu saptandı. Alpers sendromu tanısı alan olguda NARS2, kombine oksidatif fosforilasyon eksikliği-13 tanısı alan olguda PNPT1, megalensefali eşlik etmeyen kistik lökoensefalopati tanısı alan olguda RNASET2 mutasyonu saptandı. Kas güçsüzlüğü, gelişimsel gerilik ve iskelet deformitesi en sık saptanan bulgulardı. Beyin manyetik rezonans görüntüleme incelemesinde en sık saptanan bulgu bilateral bazal gangliyonlarda T2 sinyal artışıydı.
Sonuç: Genetik tanılı mitokondriyal hastalıklarda en sık görüleni LS, en sık saptanan mutasyon MFN2, en sık görülen klinik bulgu ise kas güçsüzlüğüdür.

Objective: Due to the fact that mitochondrial diseases can involve different organ systems, neuromuscular involvement is frequently observed and has a substantial place in clinical practice. In this study, the clinical, radiological, electrophysiological and imaging features of the patients with mitochondrial disease with neuromuscular involvement were investigated.
Method: The clinical, radiological and genetic features of 16 patients with genetically diagnosed mitochondrial disease followed in the Departments of Pediatric Neurology and Pediatric Metabolism and Nutrition in Dokuz Eylül University Faculty of Medicine were retrospectively evaluated.
Results: The cases were between 3-17 years of age (mean: 8.8±4.2 years). 44% (n=7) of the cases were male. Clinical findings started at a mean age of 30 months (2-132 months). There was consanguineous marriage in 81% (n=13) of the cases. Leigh syndrome (LS), Charcot-Marie-Tooth disease (CMT) 2A, and CMT disease-axonal-type 2K were diagnosed in 5, 4, 2 cases, respectively. Alpers syndrome, combined oxidative phosphorylation deficiency-13, megalencephaly without cystic leukoencephalopathy, mt.9804G>A and m.11696G>A mutations which could not be phenotyped syndromicly were detected in one case each. SURF1 (n=2), MTATP6 (n=2) and PDSS2 (n=1) mutations were found in the patients with LS. NARS2, PNPT1, and RNASET2 mutations were found in the patients with Alpers syndrome, combined oxidative phosphorylation deficiency-13, cystic leukoencephalopathy without megalencephaly, respectively. Muscle weakness, developmental delay and skeletal deformity were the most common findings. The most common finding in brain magnetic resonance imaging was increased T2 signal in bilateral basal ganglia.
Conclusion: The most common genetically diagnosed mitochondrial disease was LS, the most common mutation was MFN2, and the most common clinical finding was muscle weakness.

Abstract | Full Text PDF

Amaç: Dikkat eksikliği/hiperaktivite bozukluğu (DEHB), yaşamın erken dönemlerinde başlayan ve etkisi yaşam boyu sürebilen nöropsikiyatrik bir bozukluktur. Önceki çalışmalarda, DEHB olan çocuk ve ergenlerin %50-70’inin komorbid psikiyatrik bozukluklara sahip olduğu bulunmuştur. Bu çalışmanın amacı, DEHB olan ergenlerde eşlik eden psikiyatrik bozuklukları belirlemek ve komorbid psikiyatrik bozukluğu olan ve olmayan DEHB olgularının sosyodemografik özelliklerini karşılaştırmaktır.
Yöntem: Bu çalışma DEHB tanısı alan 105 ergen ile yapılmıştır. DEHB ve eşlik eden psikiyatrik bozuklukları değerlendirmek için Okul Çağı Çocukları İçin Duygusal Bozukluklar ve Şizofreni Çizelgesi-Şu Anda ve Yaşam Boyu Türkçe versiyonu kullanılmıştır.
Bulgular: Çalışma, DEHB tanısı olan 73 erkek ve 32 kız ile tamamlandı. Katılımcıların yaş ortalaması 13,75±1,45 yıl idi. Kırk bir olguda (%39) en az bir ek psikiyatrik bozukluk olduğu belirlendi. En sık eşlik eden psikiyatrik bozukluklar, davranım bozukluğu (%14,3), özgül öğrenme bozukluğu (%8,6), obsesif kompulsif bozukluk (%3,8) ve eliminasyon bozuklukları (%3,8) idi. Komorbid psikiyatrik bozukluk sıklığı sosyodemografik özelliklere göre karşılaştırıldığında, sosyoekonomik düzeyi düşük ailelerde yaşayan DEHB’li ergenlerde komobidite sıklığının anlamlı derecede daha yüksek olduğu bulunmuştur.
Sonuç: Bu çalışma, DEHB olan ergenlerin yüksek oranda eşlik eden psikiyatrik bozukluklara sahip olduğunu göstermiştir. Hemen hemen her bozuklukta olduğu gibi DEHB’de de komorbid psikiyatrik bozukluk varlığının hem DEHB hem de komorbid psikiyatrik sorunlar üzerinde olumsuz etkileri olmaktadır. Bu nedenle, DEHB olan tüm ergenler komorbid psikiyatrik bozukluklar açısından değerlendirilmelidir.

Objective: Attention-deficit hyperactivity disorder (ADHD) disorder is a neuropsychiatric disorder that begins in early stages of life and has a lifelong effect. Previous studies have found that 50-70% of children and adolescents with ADHD have comorbid psychiatric disorders. The aim of this study is to identify comorbid psychiatric disorders in adolescents with ADHD and to compare the sociodemographic characteristics of ADHD cases with and without psychiatric comorbidity.
Method: This study was conducted with 105 adolescents with ADHD. The Schedule for Affective Disorders and Schizophrenia for School-age Children-present and Lifetime-Turkish version was used to evaluate ADHD and comorbid psychiatric disorders.
Results: The study was completed with 73 male and 32 female adolescents. The mean age of the participants was 13.75±1.45 years. It was determined that 41 cases (39%) had at least one comorbid psychiatric disorder. The most common comorbid psychiatric disorders were conduct disorder (14.3%), specific learning disorder (8.6%), obsessive compulsive disorder (3.8%) and elimination disorders (3.8%). While the prevalence of comorbid psychiatric disorders was compared according to sociodemographic characteristics, it was found that the prevalence of comobidity was significantly higher in adolescents with ADHD living in families with low socioeconomic levels.
Conclusion: The findings of current study showed that adolescents with ADHD had a high rate of comorbid psychiatric disorders. We are opinion that presence of comorbid psychiatric disorder in ADHD will have negative effects on both ADHD and comorbid psychiatric problems. Therefore, all adolescents with ADHD should be evaluated for comorbid psychiatric disorders.

Abstract | Full Text PDF

Amaç: Mast hücrelerinin (MH) hem normal hem de tümörle ilişkili neo-anjiyogenezde önemli bir katkı sağladığı gösterilmiştir. Bu çalışmanın amacı, Hodgkin lenfoma (HL) ve RL’li çocukların dokularındaki mikrovessel dansite (MVD) ve MH arasındaki ilişkiyi incelemektir.
Yöntem: Bu retrospektif çalışma, HL tanısı konmuş 29 hasta ve 30 RL’li hasta ile yapıldı. Kliniğimizde formolinle fikse ve parafine gömülü arşiv bloklarından elde edilen dokularda MH ve mikrovasküler dansite ekspresyonu immünohistokimyasal olarak çalışıldı.
Bulgular: HL’de ortalama MH sayısı RL grubuna göre daha yüksekti (p<0,001). HL’de MVD ekspresyonu RL’den daha düşüktü (p<0,001). RL grubunda, MH sayısı MVD ekspresyonu arasında korelasyon vardı, HL grubunda ise yoktu. Nodüler skleroz alt grubunda MH sayısı, miks sellüler alt grubuna göre daha yüksekti (p<0,05). HL grubunda, MH sayısı, yaş ve nodüler skleroz histolojisi ile pozitif korelasyon gösterdi ve serum laktat dehidrojenaz enzim seviyeleri ile negatif korelasyon gösterdi. Mikrovasküler dansite ile ileri evreler arasında pozitif korelasyon saptandı.
Sonuç: Verilerimiz, RL grubunun aksine, MH’nin çocukluk çağı HL’sinde anjiyogeneze sınırlı katkısının olabileceğini düşündürmektedir.

Objective: Mast cells (MCs) have been shown to make a significant contribution to both normal and tumorassociated neo-angiogenesis. The aim of this study is to analyse the relationship between microvessel density (MVD) and MCs in tissues of children with Hodgkin’s lymphoma (HL) and reactive lymphadenopathy (RL).
Method: This retrospective study was conducted with 29 newly diagnosed HL patients and 30 patients with RL. MCs and microvascular density expressions were studied immunohistochemically in the tissues obtained from formalin-fixed and paraffin embedded blocks of archival specimens in our clinic.
Results: The mean MC count in HL was higher compared to the RL group (p<0.001). MVD expression in HL was lower than RL (p<0.001). In RL group, MC counts were correlated with MVD expression (r=-0.055, p>0.05). MC counts in nodular sclerosis subgroup were higher compared to mixed cellularity subgroup (p<0.05). In HL group, MC counts were positively correlated with age and nodular sclerosis histology, and negatively correlated with serum lactate dehydrogenase enzyme levels. Microvascular density expressions were positively correlated with advanced stages.
Conclusion: Our data suggest that MCs may have limited contribution to angiogenesis in childhood HL rather than RL group.

Abstract | Full Text PDF

Amaç: Çalışmamızın amacı, adli makamlarca tamamlanması zorunlu tutulan adli kurul randevularına pandemi döneminde katılan ve katılmayan gençler arasındaki farkları saptamaktır.
Yöntem: Çalışmamıza, ilk adli psikiyatri muayenesi bir çocuk psikiyatristi tarafından tamamlamış olup pandeminin erken üç aylık döneminde Çocuk ve Ergen Ruh Sağlığı Adli Kurulu tarafından değerlendirmesi planlanmış 26 genç dahil edilmiştir. İlk adli psikiyatrik görüşme kayıtları geriye dönük incelenmiş ve sosyo-demografik verileri, psikiyatrik tanıları; Beck Depresyon Ölçeği (BDÖ), Çocukluk Çağı Kaygı Bozuklukları Özbildirim Ölçeği (KAYBÖ) puanları kaydedilmiştir.
Bulgular: İstatistiksel analiz sonucunda annenin çalışmasının pandemi döneminde adli kurul randevularına gelinmesini öngördüğü (p=0,009); anksiyete bozukluğu, zihinsel yetersizlik, dikkat eksikliği tanı kriterlerinin karşılanmasının randevuya gelme durumunu etkilemediği görülmüştür. Psikiyatrik tanılar arasında davranım bozukluğu tanısının ve madde kullanımının planlanan adli kurul randevusuna gelinmemesiyle ilişkili olduğu saptanmıştır (p=0,014, p=0,018). Gruplar arasında BDÖ ve KAYBÖ puanları açısından fark olmadığı, randevulara gelmeyen gençlerin toplam puandan bağımsız olarak BDÖ’nün 4. (anhedoni: p=0,015), 9. (suisidalite: p=0,009) ve 12. (ilgi kaybı: p=0,028) maddelerinde anlamlı yüksek puanlar aldıkları görülmüştür.
Sonuç: Çalışmamız, adli kurul randevularına gelinmemesinin davranım problemleri ve depresif belirtilerle ilişkili olduğunu göstermiştir. Eşik-altı depresif belirtileri olup davranım bozukluğu tanı kriterlerini karşılayan gençlerin psikiyatrik takip ve tedavi uyumları yaşıtlarına göre daha zayıf olup, bu grup COVID-19 salgını sırasında ruh sağlığı hizmetlerine erişimin kısıtlanmasından en çok etkilenen gruplar arasındadır.

Objective: Coronavirus disease-2019 (COVID-19) changed the status-quo in psychiatric interview with the advent of telemental health practices, save for a select group of patients; forensic psychiatric interviews among them. The present study aimed to identify the predictors of completing forensic psychiatric evaluations mandated by the judicial authorities in the hospital setting during the COVID-19 outbreak.
Method: Twenty-six patients who had completed an initial forensic psychiatric assessment and were required to complete a child and adolescent forensic psychiatry board interview during the height of the COVID-19 pandemic were recruited. Their records were retrospectively examined, sociodemographic data, Beck Depression Inventory (BDI), the Screen For Child Anxiety Related Disorders (SCARED), and Wecshler Intelligence Scale for Childrenrevised scores were recorded and analyzed.
Results: Statistical analysis revealed an association between conduct disorder and concomitant substance use with missed appointments, and maternal employment and completed interviews. BDI and SCARED total scores showed no difference between the patients who missed or completed their mandatory forensic psychiatry board assessment. BDI individual items of loss of pleasure (item 4), suicidality (item 9), and loss of interest (item 12) were associated with missed appointments.
Conclusion: The results of this study support the established relationship between conduct problems and depressive symptoms, and this demographic group may be among the most affected by the limitation of access to mental health services during the COVID-19 pandemic, as they are already less likely to seek help overall.

Abstract | Full Text PDF

Amaç: Hipertansiyon vasküler ve mikrovasküler değişikliklere neden olabilir. Sistemik kan ile oküler bölge arasında bir bariyer olmayıp hipertansiyona bağlı koroid perfüzyon basıncındaki değişiklikler retina fonksiyonunu ve oksijenasyonu bozabilir ve subfoveal koroid kalınlığı bu değişikliklerden etkilenebilir. Bu çalışmanın amacı çocuklarda arteriyel hipertansiyonun subfoveal koroid kalınlığı üzerine etkisini değerlendirmektir.
Yöntem: Çalışma prospektif olarak 102 olgu (51 hasta ve 51 kontrol) üzerinde gerçekleştirildi. Subfoveal koroid kalınlığının ölçümü için optik koherens tomografi kullanıldı ve 3 ardışık ölçümün ortalama değerleri değerlendirildi. Tüm olgulara ambulatuvar kan basıncı takibi ile gün boyu kan basıncı ölçümleri yapıldı. Ayrıca, her iki grup da hedef organ hasarı açısından değerlendirildi.
Bulgular: Hasta grubunda yaş ortalaması 14,4±2,8 yıl olan 51 olgu bulunurken, 51 kontrol olgusunun geri kalanı ortalama 14,5±2,8 yaş idi (p=0,980). Subfoveal koroid kalınlığı hedef organ hasarı olan hastalarda hedef organ hasarı olmayanlara göre daha ince ölçüldü (p=0,027). Hasta ve kontrol olgularının subfoveal koroid kalınlığı ölçümleri istatistiksel olarak anlamlı farklılık göstermedi (p=0,569). Subfoveal koroid kalınlığı özellikle sol ventrikül kitlesi, sol ventrikül kitle indeksi artmış ve hipertansif nefropatinin olduğu olgularda istatistiksel olarak anlamlı derecede daha inceydi (sırasıyla; p=0,02, p=0,00, p=0,039).
Sonuç: Hedef organ hasarı gelişen hipertansiyonlu hastalarda koroid kalınlığı azalmaktadır. Bu nedenle, hedef organ hasarı gelişmeden önce hipertansif hastaların uygun yaşam değişiklikleri ve tıbbi tedavilerle yakın takibi önemlidir.

Objective: Hypertension (HT) can cause vascular and microvascular changes. There is no barrier between systemic blood and ocular region. Changes in choroidal perfusion pressure due to HT may impair retinal function and oxygenation, and subfoveal choroidal thickness (SCT) may be affected by these changes. The aim of this study was to evaluate the effect of arterial HT on SCT in children.
Method: The study was performed on 102 cases (51 patients and 51 controls), prospectively. Optical coherence tomography was used for the measurement of SCT and mean values of 3 consecutive measurements were evaluated. All cases had blood pressure measurements during all day via ambulatory blood pressure monitoring. Also, both groups were evaluated for the target organ damage.
Results: There were 51 cases in patient group with the average age of 14.4±2.8 years, and the rest of 51 control cases were meanly 14.5±2.8 years in age (p=0.980). SCT was measured thinner in patients with target organ damage than the cases without target organ damage (p=0.027). SCT measurements of patients and control cases were not statistically significant different (p=0.569). Especially SCT was statistically significantly thinner in cases with increased left ventricular mass, left ventricular mass index and hypertensive nephropathy (p=0.02, p=0.00, p=0.039, respectively).
Conclusion: Choroidal thickness decreases in patients with HT who develop target organ damage. Therefore, close follow-up of hypertensive patients with appropriate life changes and medical treatments is important before target organ damage develops.

Abstract | Full Text PDF

Amaç: Araştırmanın amacı Çocuk İzlem Merkezi’ne başvuran çocuk cinsel istismarı olgularını çocuk, aile ve istismarcı açısından değerlendirmek ve ilişkili faktörlerini belirlemektir.
Yöntem: Çocuk İzlem Merkezi’ne gelen olgular adli, aile ve Aile Sosyal Politikalar İl Müdürlüğü temsilcisinin görüşme raporları, araştırmacılar tarafından oluşturulan veri toplama formu ile retrospektif tanımlayıcı olarak toplandı.
Bulgular: Araştırma kapsamında, cinsel istismar mağduru 175 mağdur çocuk değerlendirilmiştir. Buna göre; çocukların yaş ortalaması 13,33±3,33, %81,7’si kız ve %42,9’u lisede öğrenim görmektedir. Çocukların %34,3’ü ruhsal hastalık tanısı almıştır. Annelerin %76’sı, babaların %33,7’si çalışmıyor. Annelerin %85,1’i babaların %79,5’i ilköğretim mezunudur. Ailelerin %60’ı düşük gelir düzeyine sahiptir. Çocukların %57,7’sinin birçok kez ve düzensiz şekilde istismara maruz kaldığı, %40,6’sının cinsel dokunma, %35,4’ünün penetrasyon olacak şeklinde maruz edildiği, %44’üne iç beden muayenesi yapıldığı belirlenmiştir.
Sonuç: Çocuğa yönelik uygulanan cinsel istismarda, aile dinamiklerinin önemli rol oynadığı, düşük sosyo-ekonomik ve eğitim düzeyinin, ergenlik döneminde ve kız çocuğu olmanın çocuk cinsel istismarında önemli faktörü olduğu belirlenmiştir.

Objective: The purpose of the research was to evaluate the child sexual abuse cases admitted to the Child Advocacy Center (CAC) in terms of the child, family, and abuser, and to identify the associated factors.
Method: The data were collected retrospectively and descriptively from the cases in the CAC using the juridical reports, family interview reports Provincial Directorate of Family and Social Policies representative reports and the data collection form developed by the researchers.
Results: Within the scope of the research, 175 child victims of sexual abuse were evaluated According to this; the mean age of the abused children was in the study was 13.33±3.33, 81.7% were girls, and 42.9% were high school students. According to the results of the study, 34.3% of the children were diagnosed with mental illness. Among the mothers and fathers included in the study, 76% of the mothers and 33.7% of the fathers are not working and also 85.1% of the mothers and 79.5% of the fathers are primary school graduates. In addition, 60% of families have a low income level. It was determined that 57.7% of the children were exposed to abuse many times and irregularly, 40.6% were exposed to sexual touching, 35.4% were exposed to penetration, and 44% medical examination.
Conclusion: The study showed that family dynamics play a pivotal role in the sexual abuse of children, and low socio-economic/education level and being an adolescent girl is among the significant factors.

Abstract | Full Text PDF

Amaç: Hemovijilans, kan ürünü ve bileşenlerinin toplanmasından istenmeyen reaksiyonların izlenmesine kadar tüm transfüzyon zincirini kapsar. Çalışmamızın amacı, hastanemizin hemovijilans sistemine yönelik bir süreç validasyonu yapmak ve kan transfüzyon reaksiyonu gelişen hastaları değerlendirmekti.
Yöntem: Sağlık Bilimleri Üniversitesi, Dr. Behçet Uz Çocuk Sağlığı ve Hastalıkları Eğitim ve Araştırma Hastanesi'nde; Ocak 2019-Aralık 2019 tarihleri arasında kan transfüzyonu yapılmış hastalardan sistematik örnekleme yöntemi ile 238 hasta belirlendi. Farklı kliniklerde tedavisi süren hastalara kullanılan kan bileşenlerini; hekim ve hemşire gözlem notları ve hastane bilgi yönetim sistemindeki veriler incelenerek transfüzyon sürecinin uygun olup olmadığını; hastane hemovijilans koordinatörü, hemovijilans hemşiresi, çocuk hematoloji uzmanı ve çocuk yoğun bakım hekimi tarafından değerlendirildi.
Bulgular: Randomize seçilen 238 hastanın 122’si (%51,3) erkek, 116’sı (%48,7) kız olarak belirlendi. Hastaların yaş ortanca değeri 91 (14-180) ay idi. Transfüzyon sürecinin değerlendirilmesinde; sadece 1 hastada (%0,4) optimal transfüzyon süresinin aştığı görüldü. Diğer yapılan kan transfüzyon süreçlerinde hata saptanmamıştır. Transfüzyon uygulanan hastaların 8’inde (%3,3) bir transfüzyon reaksiyonu kaydı bulunduğu gözlendi.
Sonuç: Çalışmamızda, kan transfüzyonu öncesinde ve transfüzyon uygulamalarında, transfüzyon reaksiyonlarının tanınması, uygulanması ve bildiriminde önemli bir sorun olmadığı saptanmıştır. Ülkemizde daha önce hemovijilans süreç validasyonuna yönelik bir çalışma bulunmamaktadır. Prospektif olarak yapılacak süreç validasyonlarına ihtiyaç vardır.

Objective: Hemovigilance covers the entire transfusion chain, from the collection of the blood product and its components to the monitoring of adverse reactions. The aim of our study was to perform a process validation for the hemovigilance system of our hospital and to evaluate patients who developed blood transfusion reactions.
Method: University of Health Sciences Turkey, Dr. Behçet Uz Child Health and Diseases Training and Research Hospital; among the patients who received blood transfusion between January 2019 and December 2019, 238 patients were identified by systematic sampling method. Blood components used in patients undergoing treatment in different clinics; Examining the physician and nurse observation notes and the data in the hospital information system, whether the transfusion process is appropriate; It was evaluated by hospital hemovigilance coordinator, hemovigilance nurse, pediatric hematologist and pediatric intensive care specialist.
Results: Of the 238 randomly selected patients, 122 (51.3%) were male and 116 (48.7%) were determined as female. The median age was 91 (14-180) months. In the evaluation of the transfusion process; Only 1 patient (0.4%) was observed to exceed the optimal transfusion time. No error was detected in other blood transfusion processes. It was observed that 8 (3.3%) of the patients who underwent transfusion had a transfusion reaction.
Conclusion: In our study, it was found that there is no significant problem in recognizing, applying and reporting transfusion reactions before and during transfusion applications. In our country, there is no previous study on hemovigilance process validation. Prospective process validations are required.

Abstract | Full Text PDF

Amaç: Pediatrik nöroloji görüşü acil servis pratiğinde en sık istenen konsültasyonlardan biridir. Baş ağrısı, bilinç değişikliği, nöbetler ve fokal nörolojik defisitler gibi semptom ve/veya bulgular en yaygın konsültasyon nedenleridir. Bu çalışmada çocuk acil servisinde çocuk nörolojisi bölümüne konsülte edilen hastaları retrospektif olarak değerlendirmeyi amaçladık.
Yöntem: Haziran 2016-Kasım 2019 tarihleri arasında çocuk acil servisine başvuran ve çocuk nörolojisi kliniğine konsülte edilmesi gereken hastaların konsültasyon notlarının retrospektif olarak incelendiği tanımlayıcı kesitsel bir çalışmadır.
Bulgular: Konsültasyon yapılan hasta sayısı 1265’ti. On altı hasta, ebeveynleri tedavi ve muayene red formunu imzaladıktan sonra hastaneden ayrıldı, 1249 konsültasyon dahil edildi. En sık konsültasyon nedenleri nöbet, evde mekanik ventilatör desteği alan hastaların rutin takibi ve baş ağrısı idi. Beyin bilgisayarlı tomografisi ve manyetik rezonans görüntülemede tespit edilen acil nörolojik patoloji oranı %1,7’ydi. En yaygın elektroensefalografik anormallik fokal epileptik deşarjlardı. Acil müdahale gerektiren konsültasyon oranı %14,8 olup status epileptikus, merkezi sinir sistemi enfeksiyonları, kafa içi kitleler en sık nedenlerdi.
Sonuç: En sık konsültasyon nedeni nöbetti. Akut müdahale gerektiren konsültasyonların oranı düşüktü. Poliklinikte muayene ve tedavi gerektiren hastaların acil servise başvurularının acil servisin rutin işleyişine zarar verebileceğini düşünüyoruz. Acil servisin sadece gerektiğinde kullanımına yönelik toplum eğitimi esastır.

Objective: Pediatric neurology opinion is one of the most frequently requested consultations in emergency service practice. Symptoms and/or signs such as headache, altered consciousness, seizures, and focal neurological deficits are the most common consultation reasons. We aimed to retrospectively evaluate patients who were consulted with the pediatric neurology department in the pediatric emergency service.
Method: This is a descriptive cross-sectional study in which the consultation notes of patients who presented to the pediatric emergency service and required a consultation with the pediatric neurology department between June 2016 and November 2019 were analyzed retrospectively.
Results: The number of the consulted patients was 1,265. Sixteen patients left the hospital after their parents signed treatment and examination rejection form, 1,249 consultations were included. The most common reasons for consultation were seizure, routine follow-up of patients that receive home mechanical ventilator support, and headache. The rate of emergency neurological pathologies detected in brain computed tomography and magnetic resonance imaging was 1.7%. The most common electroencephalographic abnormality was focal epileptic discharges. Consultation rate requiring emergent intervention was 14.8% and status epilepticus, central nervous system infections, intracranial masses were the most common causes.
Conclusion: The most common reason for consultation was seizure. The rate of consultations requiring acute intervention was low. We think that the emergency service admissions of patients that need examination and treatment in the outpatient clinic may harm the routine functioning of the emergency service. Community education for the use of the emergency room only when necessary is essential.

Abstract | Full Text PDF

Spinal musküler atrofi (SMA), genel kas zayıflığı ile karakterize otozomal resesif nöromüsküler bir hastalıktır. SMA tip 1'de Nusinersen ve fizyoterapinin sonuçlarını gösteren herhangi bir çalışma bulunmamaktadır. Olgumuza 3 aylıkken SMA tip 1 tanısı konuldu. Sekiz aylıkken, Nusinersen tedavisi ve fizyoterapi başladı. Motor becerileri, fizyoterapi ve Nusinersen tedavilerinden önce ve 22 ay boyunca da her Nusinersen dozundan önce CHOP-Intend ve Hammersmith Infant Neurological Examinations-2 (HINE-2) ile değerlendirildi. CHOP-Intend ve HINE-2’de ilk değerlendirmeden son değerlendirmeye sırasıyla 14 ve 13 puan artış gösterildi. Bu sonuç, SMA tip 1’li bir çocuğun motor fonksiyonlarının fizyoterapi ve Nusinersen kombinasyonu ile geliştiğini ortaya koydu. Çalışmamız, fizyoterapist ve hekimleri bu nöromusküler hastalıkta motor iyileştirme amacıyla bu iki tedavi kombinasyonunun uzun süreli kullanımına teşvik edebilir.

Spinal muscular atrophy (SMA) is an autosomal recessive neuromuscular disorder that is characterized by generalized muscle weakness. Any study does not exist showing the results of Nusinersen and physiotherapy in SMA type 1. Our case was diagnosed with SMA type 1 at the age of 3 months. At 8 months of age, Nusinersen treatment and physiotherapy were started. The motor skills were evaluated with CHOP-Intend and Hammersmith Infant Neurological Examinations-2 (HINE-2) before physiotherapy and Nusinersen treatments, and also applied before each dose of Nusinersen during 22 months. An increase of 14 and 13 points in CHOP-Intend and HINE-2 were shown from baseline to the last visit, respectively. This report revealed the improvement of motor functions of a child with SMA type 1 by the combination of physiotherapy and Nusinersen. Our study may encourage physiotherapists and physicians to long-term use of a combination of these two therapies for the aim of motor improvement in this neuromuscular disease.

Abstract | Full Text PDF

Periductal stromal hyperplasia (PDSH) is a biphasic breast tumor characterized by spindle stromal cell proliferation. Fewer than 15 adult cases have been reported in the literature. A 14-year-old girl presented with swelling in axillary tail of the right breast persisting for 3 months. Ultrasonography was compatible with accessory breast tissue in both axillary regions. Macroscopic examination revealed 3x2x1 cm, non-encapsulated nodular lipomatous mass. Cut surface showed thin fibrotic bands through the adipose tissue. The major histopathological feature was spindle cell stromal cell proliferation concentrated around the ducts. There is no local recurrence during postoperative fourteen months. PDSH is a rare lesion frequently observed in older women. It has no specific clinical and radiological features. Definitive diagnosis can be made by histopathological examination of excision materials. The PDSHs do not show phyllodes tumor features. The spindle cells concentrating around ductal areas don’t show marked atypia, demonstrate fewer mitosis and low proliferation index. Present case report is important in terms of unexpected age group and localization. PDSH should be kept in mind as a differential diagnosis of accesory breast tissue in children with axillary lump.

Periduktal stromal hiperplazi (PDSH) iğsi stromal hücre proliferasyonu ile karakterize bifazik meme tümörleridir. Literatürde 15’ten az erişkin olgu bildirilmiştir. On dört yaşında kız olgu, 3 aydır sağ aksiller bölgede ele gelen şişlik nedeniyle başvurmuştur. Ultrasonografide her iki aksiller bölgede aksesuar meme dokusu ile uyumlu görünüm izlenmiştir. Sağ aksiller eksizyon materyalinin makroskopik incelemesinde 3x2x1 cm boyutlarda, kapsülsüz nodüler lipomatö görünümde kitle izlenmiştir. Kesit yüzünün yağ dokudan zengin ve ince fibrotik bantlar içerdiği dikkati çekmiştir. Histopatolojik değerlendirmede duktusların çevresinde yoğunlaşan iğsi hücreli stromal hücre proliferasyonu izlenmiştir. Olgumuzun postoperatif 14. ayında lokal nüks izlenmemiştir. PDSH sıklıkla ileri yaş kadınlarda gözlenen nadir lezyonlardır. Spesifik klinik ve radyolojik özellikleri yoktur. Genellikle eksizyon materyallerinde kesin tanı histopatolojik olarak verilebilmektedir. PDSH’ler filloid özellikler göstermezler. Periduktal alanlarda yoğunlaşan, düşük mitoz ve proliferasyon indeksi gösteren, belirgin atipi bulunmayan iğsi hücreli stromal proliferasyon izlenmektedir. Olgumuz beklenmeyen yaş grubu ve lokalizasyon açısından oldukça önemlidir. Aksiller kitle ile başvuran çocuklarda aksesuar meme dokusunun ayırıcı tanısı olarak PDSH akılda tutulmalıdır.

Abstract | Full Text PDF

Stridor, doğuştan veya edinsel nedenlerden kaynaklanan, iyi bir prognoza sahip veya yaşamı tehdit edebilen, bu nedenle hızlı değerlendirme ve müdahale gerektiren önemli bir klinik bulgudur. Stridor, pediatrik acil servislerinde çoğunlukla krup, larenjit veya astım olarak değerlendirilir. Doğru bir teşhis için multidisipliner bir yaklaşım gerekebilir. Hastanın yaşı, başlangıç semptomlarının zamanı ve şiddeti, tedaviye yanıtı ve birlikte bulunan bulgular ayırıcı tanıya yardımcı olur. Altta yatan nedeni tespit etmek zor ve zaman alıcı olabilir. Bu çalışmada, kronik stridor ile ortaya çıkan etiyolojik nedenler açısından değerlendirdiğimiz olguları literatür eşliğinde sunmayı ve tanı ve ayırıcı tanıda dikkat çekici özelliklerini sunmayı amaçladık. Subglottik darlık, subglottik hemanjiyom, laringomalazi ve laringeal web tanısı alan hastalar, ayırt edici öykü ve klinik bulgular ile sunuldu. Stridor ile birlikte görülen aralıklı solunum problemleri olan hastalar tipik olarak ayrıntılı tıbbi öykü, dikkatli fizik muayene ve radyolojik yöntemlerle teşhis edilebilir. Fleksible endoskopi, çocukların hava yolunun güvenli ve eksiksiz bir şekilde incelenmesini sağlar.

Stridor is a considerable finding, which arises from congenital or acquired causes, that might have a good prognosis or might be a life-threatening cause, and hence requires rapid assessment and intervention. Stridor is mostly considered as croup in pediatric emergency units. A multidisciplinary approach might be required for an accurate diagnosis. The patient’s age, time and severity of initial symptoms, response to treatment, and coexistent findings assist in differential diagnosis. Detecting the underlying cause may be difficult and time consuming. In this study, we intended to present cases that we assessed regarding the etiological reasons presented with chronic stridor and to present remarkable characteristics of them in diagnosis and differential diagnosis, by considering the literature. Patients diagnosed with subglottic stenosis, subglottic hemangioma, laryngomalacia and laryngeal web were presented with distinctive history and clinical findings. Patients with intermittent respiratory problems coexisting with stridor can be diagnosed typically through an adequate medical history, a well-enough physical examination, and radiological methods. Flexible endoscopy provides a safe and complete examination of the children’s airway.

Abstract | Full Text PDF