Amaç: Haptik modifikasyonu ile göziçi lensinin (GİL) çapının büyütüldüğü tekniği tanımlayarak; bu tekniğin uygulandığı hastaların postoperatif sonuçlarını değerlendirmek.
Gereç ve Yöntem: Bu çalışmada, Mayıs 2019 – Aralık 2019 tarihleri arasında sulkusa modifiye GİL implantasyonu yapılan hastaların preoperatif ve postoperatif özellikleri değerlendirilmiştir. Tüm gözlere modifiye edilerek çapı artırılan hidrofobik akrilik optik ve polimetilmetakrilat haptiklere sahip Sensar AR40e lensi implante edilmiştir. Lensi implante etmeden önce, lensin tüm çapını uzatmak için haptikler sırasıyla iki dişsiz pensetle tutularak kıvrılmıştır. Böylelikle, GİL’in tüm çapı 13.0 mm'den 14.5 mm'ye çıkarılmıştır.
Bulgular: Bu çalışma, yetersiz kapsül desteği nedeniyle sulkusa modifiye üç-parçalı GİL implantasyonu yapılan onbir hastanın onbir gözünü içerdi. Hastaların yaş ortalaması 53,9 ± 12,2 yıldı. Ortalama aksiyel uzunluk 24,13 ± 1,93 mm idi. Dokuz gözde afaki ve iki gözde GİL dislokasyonu nedeniyle sulkus implantasyonu gerekmişti. Lens modifikasyonu ve implantasyonu sırasında hiçbir haptikte kırılma meydana gelmedi. Hastaların preoperatif en iyi düzeltilmiş görme keskinlikleri (EİDGK) 0,88 ± 1,1 logMAR iken postoperatif EİDGK 0,28 ± 0,30 logMAR düzeyindeydi. Ameliyat sonrası 6 aylık takip boyunca hiçbir gözde GİL dislokasyonu ya da desantralizasyonu gözlenmedi.
Sonuç: Bu maliyetsiz ve kolay uygulanabilir teknik ile elde edilen daha büyük çaplı göziçi lensleri, yetersiz kapsüler desteği olan gözlerde daha stabil bir sulkus implantasyonuna olanak sağlayabilir.

Purpose: To define haptic modification technique in order to increase the overall lenght of the intraocular lens (IOL) and evaluate the postoperative outcomes of the patients in whom this technique was applied.
Materials and Methods: In this study, the preoperative and postoperative characteristics of patients who underwent modified IOL implantation into the sulcus between May 2019 and December 2019 were evaluated. Modified Sensar AR40e lenses with hydrophobic acrylic optic and polymethylmethacrylate haptics were implanted to all eyes. Before implanting the IOL, the haptics were grasped and curved by two toothless forcepses in order to elongate the overall diameter of the IOL. By this way, the overall diameter of the IOL was increased from 13.0 mm to 14.5 mm.
Results: This study included eleven eyes of eleven patients who underwent modified three-piece IOL implantation into the sulcus due to insufficient capsule support. The mean age of the patients was 53.9 ± 12.2 years. The mean axial length was 24.13 ± 1.93 mm. Sulcus implantation was required due to aphakia in nine eyes and IOL dislocation in two eyes. No haptic breakage occurred during IOL modification technique and implantation. The mean preoperative best corrected visual acuity (BCVA) was 0.88 ± 1.1 logMAR, while postoperative BCVA was 0.28 ± 0.30 logMAR. No IOL dislocation or decentralization was observed during 6 months postoperatively.
Conclusion: The larger diameter lenses obtained with this inexpensive and easily applicable technique may allow a more stable sulcus implantation in eyes with inadequate capsular support.

Amaç/Hedef: Ön segment derinliğinin (ÖSD: ön kamara derinliği ve lens kalınlığının toplamı), aksiyel uzunlukları (AU) 22.5 ve 24.5 mm arasında olan hastalarda hesaplanmış 7 farklı göz içi lens formülünün doğrulukları üzerindeki etkisinin değerlendirilmesi.
Yöntem: Bu retrospektif çalışmada, katarakt cerrahisi geçirmiş hastalar ÖSD ölçümlerine göre üç gruba ayrıldı (Grup I: ÖSD<7.30 mm, Grup II: ÖSD 7.30-7.90 mm arası, Grup III: ÖSD>7.90 mm). Her grubun ortalama prediktif hata (OPH), ortalama mutlak hata (OMH) ve ortanca mutlak hata (OtcMH) değerleri karşılaştırıldı. ÖSD’nin lens formüllerinin prediktif hataları (PH) üzerindeki etkisi, ilaveten ortalama keratometri (K) değerlerine göre belirlenmiş alt gruplarda sınandı (Alt grup I: K<42.0 D, Alt grup II: K 42.0-44.5 D arası, Alt grup III: K>44.5 D).
Bulgular: Çalışma 184 hastanın 184 gözünü kapsadı. Grup I’de Olsen OLCR ve Barrett II haricindeki tüm formüller klinik miyopik OPH’ye sahipti. Grup II’de Barrett II haricindeki tüm formüller istatistiksel olarak sıfırdan farksızdı (P>0.05). Grup III’te tüm formüllerin OPH’leri istatistiksel olarak hipermetropik bulundu. Grup III’te Olsen OLCR haricindeki tüm formüllerin Grup I ve II’ye kıyasla istatistiksel olarak daha hipermetropik sonuçlara kaydığı bulundu (P<0.05). ÖSD; SRK/T, Holladay I, HofferQ, Barrett II Hill-RBF ve Haigis formüllerinin PH’leriyle olumlu korele idi. ÖSD, ortalama K’nin 42.0 D’den büyük olduğu olgularda Olsen OLCR hariç tüm formüllerin PH’leriyle benzer şekilde korele idi.
Sonuç: AU’su 22.5 ve 24.5 mm arasında olan gözlerde, daha büyük ÖSD’si olan gözlerin lens formül tahminleri anlamlı derecede hipermetropik idi.

Objectives: To evaluate the effect of anterior segment depth (ASD: sum of anterior chamber depth and lens thickness) on the accuracies of 7 intraocular lens formulas calculated in patients with axial lengths (ALs) between 22.5 and 24.5 mm.
Materials and Methods: In this retrospective study, patients who underwent cataract surgery were divided in three groups based on their ASD measurements (Group I: ASD<7.30 mm, Group II: ASD between 7.30-7.90 mm, Group III: ASD>7.90 mm). Mean predictive error (MPE), mean absolute error (MAE) and median absolute error (MedAE) values of each group were compared. The effect of ASD over predictive errors (PEs) of lens formulas were additionally tested in subgroups based on mean keratometry (K) values (Subgroup I: K<42.0 D, Subgroup II: K between 42.0-44.5 D, Subgroup III: K>44.5 D).
Results: The study included 184 eyes of 184 patients. In Group I, all formulas except Olsen OLCR and Barrett II had clinically myopic MPEs. In Group II, all MPEs of lens formulas except Barrett II were statistically non-different from zero (P>0.05). In Group III, the MPEs of all lens formulas were statistically found hyperopic. In Group III, all formulas except Olsen OLCR were significantly shifted to more hyperopic results when compared with Groups I and II (P<0.05). ASD was positively correlated with PEs of SRK/T, Holladay I, HofferQ, Barrett II, Hill-RBF and Haigis formulas. In cases with mean K greater than 42.0 D, ASD was similarly correlated with PEs of all formulas except Olsen OLCR.
Conclusion: In eyes with AL between 22.5 and 24.5 mm, the predictions of lens formulas were significantly hyperopic in cases with greater ASD.

Amaç: Konjonktival Forniks Rekonstrüksiyonunda amniyon membran transplantasyonunun tek veya adjuvan tedavilerle kombine kullanımının klinik sonuçlarını değerlendirmek.
Materyal/Metod: Konjonktival forniks darlığı nedeniyle, 2002-2016 yılları arasında, kliniğimize başvuran ve amniyon membran transplantasyonunun tek veya ilave tedaviler ile kombine kullanıldığı olguların klinik sonuçları retrospektif olarak incelendi. Forniks darlığının değerlendirilmesi için Foster ve Mondino sınıflandırılması kullanıldı. Tüm olgularda, semblefaron lizis işleminden sonra oluşan konjonktival defekt alanı amniyon membranı ile kapatıldı. İleri evre forniks darlığında ise amniyon membran transplantasyonu ile birlikte %0,04’lük Mitomisin-C, oral mukoza transplantasyonu, forniks teşkil sütürleri, göz kapak cerrahisi, fibrin yapıştırıcı veya limbal otogreft ile kombine edildi. Forniksin derin ve skarsız restorasyonu cerrahi başarı olarak kabul edildi.
Sonuçlar: Çalışmaya 27 olgunun 27 gözü dahil edildi. Tüm olgulara amniyon membran transplantasyonu yapıldı. Semblefaron halkası 15 (%55,5) olguya cerrahiden sonra yerleştirildi. İleri olgularda ilave tedavi olarak Mitomisin-C (%0,04) 11 (%40,7) olguya, oral mukoza transplantasyonu 3 (%11,1) olguya, forniks teşkil sütürü 14 (%51,8) olguya, göz kapak cerrahisi 2 (%7.4) olguya, fibrin yapıştırıcı 2 (%7,4) olguya ve limbal otogreft 1 (%3,7) olguya uygulandı. Ortalama takip süresi 45,04±8,4 ay idi. Ortalama yaşı 45,54±4,17 yıl olan 22 erkek, 5 kadın hasta çalışmaya dahil edildi. Forniks darlığı etyolojik nedenleri 16 olguda mekanik travma, 6 olguda kimyasal yanık, 3 olguda rekürren pterjiyum, 1 olguda termal yanık ve 1 olguda rekürren şalazyon idi. Amniyon membran transplantasyonu uygulanması nedenleri ise 12 olguda soket yetmezliği, 4 olguda kozmetik nedenler, 3 olguda keratoplasti hazırlığı, 3 olguda pitozis, 2 olguda entropiyon, 3 olguda şaşılık idi. 27 olgunun 24’ünde (88,8%) cerrahi başarı elde edilirken, 3’ünde (12,2%) postoperatif forniks darlığının tekrar gelişmesi nedeniyle başarısızlık izlendi.
Tartışma: Amniyon membran transplantasyonu, erken evre konjonktival forniks darlığı rekonstrüksiyonunda tek kullanıldığında başarılı bir yöntemdir. Fakat ileri evre forniks darlığında topikal %0,04’lük Mitomisin-C, oral mukoza transplantasyonu, forniks teşkil sütürleri ve limbal otogreft cerrahileri ile kombine uygulandığında emniyetli ve etkili sonuçlar vermektedir.

Purpose: To evaluate the clinical results of amniotic membrane transplantation alone or in combination with adjuvant therapies in conjunctival fornix reconstruction.
Material and Methods: The clinical results of cases who applied to our clinic between 2002 and 2016 due to conjunctival fornix obliteration and in which amnion membrane transplantation were used alone or in combination with additional treatments were retrospectively analyzed. Foster and Mondino classification was used for identifying fornix obliteration. In all cases, the defected area, which was formed after symblepharon lysis, was covered with amniotic membrane. In advanced stage fornix obliteration, amnion membrane transplantation and 0.04% Mitomisin-C, oral mucosal transplantation, fornix formation (anchoring) sutures, symblepharon ring, eyelid surgery, fibrin glue and limbal autograft were combined. The deep and scarless restoration of the fornix was considered a surgical success.
Results: 22 male and 5 female patients with a mean age of 45.54 ± 4.17 years were included in the study. The etiologic causes of fornix obliteration were; mechanical trauma in 16 cases, chemical burn in 6 cases, recurrent pterygium in 3 cases, thermal burn in 1 case and recurrent chalazion surgery in 1 case. The reasons of amniotic membrane transplantation were; socket insufficiency in 12 cases, cosmetic reasons in 4 cases, keratoplasty preparation in 3 cases, ptosis in 3 cases, entropion in 2 cases, strabismus in 2 cases and diplopia in 1 case. The mean follow-up period was 45.04 ±8.4 months. Twenty-four of 27 cases (88.8%) were successful, while 3 (12.2%) were found to have failed due to the development of the symblepharon.
Discussion: AMT is a successful method when used alone in the reconstruction of early stage conjunctival fornix obliteration, and it provides safe and effective results when applied in combination with topical 0.04% Mitomisin-C, oral mucosal transplantation and limbal autograft surgeries in advanced stage of fornix obliteration.

Objectives: The purpose of this study is to describe the ophthalmologic manifestations found in patients with autism spectrum disorder (ASD) and to assess their prevalence in the different types of ASD.

Materials and Methods: it is a prospective observational study in which we have included 344 patients with ASD for 8 and a half years. They were classified into four ASD subgroups and we analysed data obtained from ophthalmological exploration.
Statistical analysis used: Chi Square, Kruskal-Wallis and Mann-Whitney tests.

Results: 48.41% of the patients had refractive defects, being the most prevalent hyperopia and astigmatism. There is a higher prevalence of myopia in Asperger Syndrome. The study of extraocular motility showed the presence of strabismus in 15.41% of patients, with a statistically significant higher prevalence in Autism and Other disorders groups. The most frequent type of strabismus was exotropia. Convergence was found normal in 43.61% of the patients. Nystagmus was observed in only 0.87%. In the binocular sensory tests performed, the Asperger Syndrome group presented better results with a statistically significant difference. Optic nerve abnormalities were found in 4% of cases, with higher prevalence in Other disorders group in a statistically significant way.

Conclusion: ophthalmologic manifestations in patients with ASD are found more frequently than in general child population. Of these, the most frequent are refractive defects and ocular motility disorder. Therefore, we consider it necessary to perform an ophthalmological evaluation in patients with Autism Spectrum Disorders.

Amaç: Glokom hastaları ve sağlıklı bireylerde Optik Koherens Tomografi Anjiyografi ile optik disk ve makula damar dansite değerlerini karşılaştırmak, yapısal ve fonksiyonel test sonuçlarıyla damar dansiteleri arasındaki ilişkiyi değerlendirmek amaçlanmıştır.

Gereç ve Yöntem: Çalışmaya benzer görme alanı kayıpları bulunan 55 Primer Açık Açılı Glokom (PAAG), 31 Psödoeksfolyatif Glokom (PEG) ve 42 sağlıklı olmak üzere 128 göz dahil edildi. Tüm alan peripapiller damar dansitesi (Tİ-ppDD) intradisk damar dansitesi (idDD), peripapiller damar dansitesi (ppDD), Tüm alan makula damar dansitesi (Tİ-mDD), parafoveal damar dansitesi (pfDD) değerleri glokom grupları ve kontrol grubu arasında karşılaştırıldı. Görme alanı bulguları, retina sinir lifi tabakası (RSLTK) ve optik sinir başı ölçümleriyle peripapiller ve makula damar dansitesi arasındaki korelasyonlar incelendi.

Sonuçlar: PEG ve PAAG gruplarında Tİ-ppDD (sırasıyla 44.12, 46.93, 50.39), idDD (sırasıyla 43.73, 43.35, 46.48), Tİ-mDD (sırasıyla 41.35, 43.59, 48.33) ve pfDD (sırasıyla 42.97, 44.90, 49.58) kontrol grubuna göre anlamlı daha düşük bulundu (p<0.001). PEG grubunda Tİ-ppDD (sırasıyla 44.12, 46.13) PAAG grubundan anlamlı daha düşük bulundu (p<0.001). PEG ve PAAG grupları arasında Tİ-mDD ve pfDD açısından pfDD nazal kadran dışında anlamlı farklılık yoktu. PEG ve PAAG gruplarında RSLTK ile ppDD değerleri arasında pozitif yönlü kuvvetli korelasyonlar tespit edildi (p<0.001). PEG ve PAAG gruplarında görme alanı ortalama deviasyon ve patern standart deviasyon değerleri ile peripapiller ve makula damar dansite değerleri arasında anlamlı korelasyonlar saptandı.

Tartışma: Glokom hastalarında damar dansite değerlerinin normal bireylere göre daha düşük olduğu, yapısal ve fonksiyonel testlerle damar dansite değerleri arasında kuvvetli korelasyon bulunduğu anlaşılmıştır. PEG grubunda damar dansitesinin PAAG grubuna göre daha düşük olması, PEG hastalarında vasküler hasarın daha fazla olduğunu gösterebilir.

Purpose: To compare the optical disc and macular vascular density values of patients with glaucoma and healthy individuals by using Optical Coherence Tomography Angiography, and to evaluate the relationship between structural and functional test results and vascular density.

Methods: 128 eyes, 31 PEG and 55 POAG and eyes with similar visual field defect, 42 healthy eyes were included. Whole image peripapillary vessel density (wpVD), intradisc vessel density (idVD), peripapillary vessel density (pVD), whole image macular vessel density (wmVD) and parafoveal vessel density (pfVD) values were compared between the groups. Correlations between visual field findings, retinal nerve fiber layer (RNLF) and optic nerve head measurements and peripapillary and macular vascular density were analyzed.

Results: In the PEG and POAG groups, wpVD (44.12, 46.93, 50.39 respectively), idVD (43.73, 43.35, 46.48, respectively), wmVD (41.35, 43.59, 48.33 respectively) and pfVD (42.97, 44.90, 49.58 respectively) values were significantly lower than the control group. In the PEG group, wpVD (44.12, 46.13 respectively) was found to be significantly lower than the POAG group (p <0.001). There was no significant difference in wmVD and pfVD except for the pfVD nasal quadrant between the PEG and POAG groups. There were strong positive correlations between RNFL thickness and pVD in in glaucoma groups (p <0.001). Significant correlations were found between visual field Mean Deviation and Pattern Standard Deviation values and peripapillary and macular vessel density values in glaucoma groups.

Conclusion: Vascular density values were lower in glaucoma patients compared to normal individuals, and there is a strong correlation between structural and functional tests and vessel density values. The lower vascular density in the PEG group compared to the POAG group indicates that vascular damage can be more common in PEG patients.

Amaç: Brinzolamid-Brimonidin fiks kombinasyonunun (BBFK), maksimum medikal tedavi içerisinde göz içi basıncı (GİB) düşürücü etkisini, yan etkilerini, ve hastaların tedaviye uyumunu değerlendirmektir.
Gereç ve Yöntem: Başka bir antiglokomatöz tedavi rejiminden BBFK’nın da yer aldığı yeni bir tedavi rejimine geçilen 92 glokom ve oküler hipertansiyon hastasının verileri retrospektif olarak incelendi. BBFK ilavesi öncesindeki antiglokomatöz tedavi kombinasyonlarına göre hastalar 22, 20, 27 ve 23 kişilik 4 gruba ayrıldı. Tüm hastalara BBFK ile beraber beta blokör-prostoglandin analoğu kombinasyonu tedavisi eklenerek maksimum medikal tedavi rejimi verildi. Tedavi değişikliği öncesi ve tedavi sonrası 1. ay, 3. ay ve 6. ay kontrollerinde hastaların GİB’ları ve oküler yan etkileri değerlendirildi.
Sonuçlar: Tüm hastaların yaş ortalaması 62,7±16,6 (18-90) yıl idi. Olguların 52’si (%56,5) kadın, 40’ı (%43,5) erkekti. Hastaların 48’i (%52,2) primer açık açılı glokom, 35’i (%38) psödoeksfoliyatif glokom, 9’u (%9,8) oküler hipertansiyon tanılıydı. Tedavi öncesi tüm olguların ortalama GİB 21,1±4,8 (min. 17 - maks. 25) mmHg iken; 1. ayda 17,6±3,7 mmHg, 3. ayda 17,3±3,4 mmHg, 6. ayda 17,03±3,5 mmHg düzeyine geriledi (tüm takipler için p<0,001). Her 4 grupta da BBFK sonrası 1, 3 ve 6. ay kontrollerinde başlangıca göre anlamlı GİB düşüşü izlendi. Tüm hastalarda kullanılan topikal antiglokomatöz sayısı BBFK öncesi ortalama 2,54±0,6 iken BBFK başlandıktan sonra 2’ye geriledi (p<0,001). BBFK eklendikten sonra en sık 8 hastada (%8,7) allerjik reaksiyon, onu takiben 5 hastada (%5,43) konjonktival hiperemi ve 2 hastada (%2,5) irritasyon/ rahatsızlık hissi izlendi.
Tartışma: BBFK, maksimum medikal tedavi rejimi içinde uygulandığında glokom hastalarında GİB ve antiglokomatöz damla sayısında etkili bir düşüş sağlamaktadır ve kabul edilebilir yan etki profiline sahiptir.

Objective: To investigate the intraocular pressure (IOP) lowering efficacy, safety and treatment tolerability of brinzolamide/ brimonidine fixed combination (BBFC) in maximum medical therapy.
Material and Methods: Medical records of 92 glaucoma patients who had previously been treated with a different antiglaucomatous regimen following a switch to a treatment regimen that included BBFC were retrospectively analysed. Patients were divided into 4 groups including 22, 20, 27 and 23 patients based on previous glaucoma treatment. All patients were received maximum medical treatment regimen by adding a combination of beta blocker-prostaglandin analogue therapy along with BBFC. The IOP values at baseline and month 1, month 3 and month 6 after the introduction of BBFC and ocular adverse effects at follow-up visits were evaluated.
Results: The mean age of all patients was 62.7±16.6 (18-90) years. Fifty-two patients (56.5%) were women and 40 (43.5%) were men. Forty-eight (52.2%) patients had primary open angle glaucoma, 35 (38%) had pseudoexfoliation glaucoma and 9 (9.8%) had ocular hypertension. The IOP of the all eyes was 21.1±4.8 (min. 17 - max. 25) mmHg before and 17.6±3.7 mmHg, 17.3±3.4, and 17.03±3.5 mmHg mmHg after the introduction of BBFC at month 1, 3 and 6, respectively (p<0.001 for all time points compared to baseline). In all 4 groups, a significant decrease in IOP was observed at month 1, 3 and 6 follow-ups compared to the baseline after the introduction of BBFC. The mean number of antiglaucoma drops was significantly reduced from 2,54±0,6 baseline to 2 after BBFC (p< 0.0001). The most frequent ocular adverse event was ocular allergic reactions reported in 8 patients (8.7%), conjunctival hyperemia in 5 patients (5.43%) and ocular discomfort in 2 patients (2.5%).
Conclusion: Maximum medical therapy with BBFC, provides a significant IOP reduction and antiglaucomatous therapy simplification with favorable safety profile in patients with glaucoma.

Giriş: Kalıtsal retina distrofileri nadir görülen ve körlükle sonuçlanabilen genotip ve fenotip olarak heterojen bir grup hastalıktır. Kalıtsal retina distrofisine yol açan gen bozukluklarından birisi de RPE 65 gen mutasyonudur. Kalıtsal retina distrofilerinde genetik tedavi çalışmaları son dönemde sayıca artmış ve bu çalışmalarda önemli gelişmeler kaydedilmiştir. RPE 65 gen mutasyonu ile ilişkili retina distrofisi için Voretigene neparvovec-rzyl (Luxturna, Spark Therapeutics) gen tedavi ilacı Gıda ve İlaç İdaresi [Food and Drug Administration (FDA) ] onayını 2017 yılında almıştır. Bu çalışmada amacımız genetik tedavi şansı olabilecek RPE65 gen bozukluğu olan olgu sıklığını ve klinik bulgularını araştırmaktır.
Gereç ve Yöntem: Bu çalışmada kliniğimizde 2017-2021 yılları arasında kalıtsal retina distrofisi tanısı alan ve takip edilen olguların kayıtları retrospektif olarak tarandı. Genetik analiz sonuçları bulunan 460 olgu çalışmaya dahil edildi. Genetik tarama sonucunda homozigot ‘biallelik’ RPE65 mutasyonu olan olguların klinik bulguları incelendi.
Bulgular: Taranan 460 olgudan sadece 11’inde RPE65 homozigot gen mutasyonu tespit edildi. Genetik analizi yapılmış olan retina distrofisi olgularının %2.39 ‘u RPE 65 gen mutasyonu homozigot (biallelik) pozitif olarak bulundu. Olguların genetik sonuçları ayrıntılı sunuldu. Olguların kalıtım paternleri otozomal resesifti. Olguların yaş aralıkları, klinik başlangıç yaşı klinik bulguları tanımlandı.
Sonuç: RPE 65 gen mutasyonu oldukça nadir görülen bir bozukluktur. Gen tedavi alternatifinin gündeme gelmesi ile genetik taramalar önem kazanmıştır. Bugüne kadar tedavi şansı olmayan olgularda yeni tedavi yöntemleri umut vericidir.

Introduction: Hereditary retinal dystrophies are a rare group of diseases which are heterogeneous in genotype and phenotype and end with total blindness. One of the gene disorders that cause hereditary retinal dystrophy is RPE 65 gene mutation. Genetic therapy studies in hereditary retinal dystrophies have increased in number recently and important developments have been reported in these studies. Voretigene neparvovec-rzyl (Luxturna, Spark Therapeutics) gene therapy drug for retinal dystrophy associated with RPE 65 gene mutation received Food and Drug Administration (FDA) approval in 2017. In this study, our aim is to investigate the frequency and clinical findings of cases with RPE65 gene disorder, which may have a chance for genetic treatment.
Materials and Methods: In this study, the data of cases with a diagnosis of hereditary retinal dystrophy who were followed up between 2017 and 2021 were retrospectively reviewed. Four hundred sixty cases with genetic analysis results were included in the study. Clinical findings of cases with homozygous 'biallelic' RPE65 mutation were screened.
Results: RPE65 homozygous gene mutation was detected in only 11 of 460 cases. RPE 65 gene mutation was found to be homozygous (biallelic) positive in 2.39% of retinal dystrophy cases whose genetic analysis was studied. Genetic results of the cases were presented in detail. The inheritance patterns of the cases were autosomal recessive. Demografic datas and cilinical findings were defined.
Conclusion: RPE 65 gene mutation is a very rare disorder. Genetic screening has gained importance with the emergence of gene therapy alternatives. New treatment methods are promising in cases that have not had a chance to be cured until now.

Amaç: Retina ven tıkanıklığına bağlı kistoid makula ödemi (KMÖ) ve seröz makula dekolmanı (SMD) nedeniyle tedavi edilen ve takipte tekrarlayan KMÖ ortaya çıkan olgularda eşlik eden SMD sıklığını saptamak ve bu sıklığı etkileyen faktörleri tartışmak amaçlanmıştır.
Gereç ve Yöntem: Retina ven tıkanıklığına bağlı KMÖ ve eşlik eden SMD nedeniyle intravitreal tek doz deksametazon implant veya üç yükleme dozu ranibizumab enjeksiyonu sonrası tam anatomik düzelme sağlanan ve takiplerde tekrarlayan KMÖ ortaya çıkan 71 hastanın kayıtları retrospektif olarak incelendi.
Bulgular: Başlangıç intravitreal tedavi seçiminin 45 (% 63,4) hastada tek doz deksametazon implant (Grup 1), 26 (% 36,6) hastada ise üç yükleme dozu ranibuzumab (Grup 2) olduğu görüldü. Ortalama KMÖ nüks zamanı 4,7±0,8 ay (4-7 ay) olup bu süre her iki grupta benzerdi (p=0.984). Tekrarlayan KMÖ ortaya çıkan hastaların 41’inde (%57,7) SMD izlenirken, 30’unda (%42,3) izlenmedi. Grup 1’deki 45 hastanın 27’sinde (%60,0) ve Grup 2’deki 26 hastanın 14’ünde (%53,8) nüks KMÖ’ye eşlik eden SMD mevcuttu (p=0.613). Tekrarlayan KMÖ ortaya çıkan ven dal tıkanıklığı olgularının %48,8’inde, ven kök tıkanıklığı olgularının ise %71,4’ünde SMD’nin tabloya eşlik ettiği görüldü (p<0.001).
Sonuç: Retina ven tıkanıklığına bağlı KMÖ ve SMD nedeniyle tedavi edilen hastaların sadece %57,7’sinde SMD’nin tekrarlayan KMÖ’ye eşlik ettiği ve bunun ven kök tıkanıklıklarında daha sık olduğu izlendi. Tekrarlayan KMÖ’de SMD eşlik etme sıklığının ilk tedavi olarak deksametazon implant veya ranibizumab seçiminden etkilenmediği görüldü.

Objectives: To evaluate the prevalence of serous macular detachment (SMD) in the patients with recurrent cystoid macular edema (CME) secondary to retinal vein occlusion (RVO) who were initially treated for CME with an accompanying SMD; and to discuss the factors that affect the prevalance.
Materials and Methods: Medical files of 71 patients with recurrent CME secondary to RVO who were initially treated for CME with an accompanying SMD and achieved complete anatomical resolution either with single dose of dexamethasone implant or three loading doses of ranibizumab were retrospectively evaluated.
Results: The initial choice of treatment was single intravitreal dexamethasone implant in 45 (63.4%) patients (Group 1) and three loading doses of intravitreal ranibizumab in 26 (36.6%) patients (Group 2). The mean duration of recurrence was 4.7±0.8 months (4-7 months) which was similar for both groups (p=0.984). At the time of CME recurrence, SMD was present in 41 (57.7%) and absent in 30 (42.3%) patients. SMD was present in 27 of 45 (60.0%) Group 1 and 14 of 26 (53.8%) of Group 2 patients (p=0.613). SMD was present in 48.8% of branch and 71.4% of central RVO patients at the time of recurrence (p<0.001).
Conclusion: SMD was present only in 57.7 % of patients during recurrent CME who had both CME and SMD initially and seems to be more frequent in patients with central RVO. Initial intravitreal treatment choice either with ranibizumab or dexamethasone implant does not affect the prevalence of concurrent SMD for the patients with recurrent CME.

Elde taşınabilir lazer (ETL) ilişkili makulopati, sıklığı son yıllarda artan ve sebep olduğu ciddi retina hasarı ile görme kaybına yol açabilen bir durumdur. ETL ilişkili makulopatinin tedavisi ile ilgili görüş birliği olmamakla birlikte retinada oluşacak hasarı sınırlamak için sistemik steroidlerin kullanımı gündeme gelmiştir. Biz bu yazıda ETL ilişkili makulopati nedeniyle erken dönemde subtenon triamsinolon asetonid enjeksiyonu uygulanan bir olguyu sunuyoruz. Bizim bilgimize göre literatürde daha önce ETL ilişkili retinopati tedavisinde subtenon steroid uygulaması bildirilmemiştir

Handheld laser (HHL) induced maculopathy is a condition that has increased in frequency in recent years and can lead to severe retinal damage and vision loss. Although there is no consensus on the treatment of HHL induced maculopathy, the use of systemic steroids to limit damage to the retina has been discussed. In this article, we present a case who underwent subtenon triamcinolone acetonide injection in the early period due to HHL induced maculopathy. To our knowledge, subtenon steroid administration has not been previously reported in the treatment of HHL induced retinopathy.

Familial Mediterranean Fever (FMF) is a rare autoinflammatory disorder. Ocular involvement is rare and the full spectrum and response to treatment is poorly understood. An 18-year-old girl, previously diagnosed with FMF, presented with sudden loss of vision in the left eye (LE). Best-corrected visual acuity (BCVA) in LE was finger counting at 1.5 meters. “Mild frosting” with angiitis, hemi-central retinal vein occlusion (HCRVO) and acute outer retina rupture (ORR) were observed in the LE. Prompt systemic steroids were instituted and the ORR was sealed 2 weeks later while vision improved to 6/15 (near vision: J2) five months later. No recurrences were observed over 5 years of follow-up. We report a rare manifestation of frosted branch angiitis with concomitant HCRVO and ORR in a young patient with FMF. Closure of ORR was attained and vision recovered after treatment with high-dose steroids.

Multiple sclerosis (MS) is a chronic disorder characterized by demyelination of the central nervous system. It often presents in women ages 18-35 with neurological symptoms such as visual loss, paresthesia, focal weakness and ataxia. Demyelination in the brainstem can result in internuclear ophthalmoplegia causing binocular horizontal diplopia. Our report details a patient with horizontal diplopia from an isolated abducens (6th) nerve palsy as the initial symptom of MS. While rare, this demonstrates the importance of including multiple sclerosis in the differential diagnosis for an isolated abducens nerve palsy, especially in younger patients with no known vascular risk factors.