Amaç: Enfeksiyöz keratit nedeniyle penetran keratoplasti (PKP) yapılan olgularda greft sağ kalımına etki eden prognostik faktörleri değerlendirmek.
Gereç ve Yöntem: 2013-2018 yılları arasında hastanemizde keratit sebebiyle PKP uygulanan olgular retrospektif olarak tarandı. İnflame evrede terapötik amaçlı PKP yapılan ve en az 12 ay boyunca takip edilen olgular çalışmaya dahil edildi. Hastaların yaşı, cinsiyeti, takip süresi, tanı ile cerrahi arası geçen süre, lens durumu, limbal tutulum varlığı, korneal ülserasyon, perforasyon veya korneal apse varlığı, kültürde tespit edilen mikroorganizma türü, ameliyat öncesi kullanılan fortifiye ilaç sayısı ve kullanım süresi, ameliyat öncesi ve sonrası görme keskinliği, ameliyat sonrası greft saydamlığı, ameliyat sonrası komplikasyonlar, enfeksiyon tekrarı olup olmadığı, rekeratoplasti yapılıp yapılmadığı, rekeratoplasti sebebi ve rekeratoplasti olma zamanı kaydedildi. Bu bulgularla anatomik, terapötik ve fonksiyonel başarı arasındaki ilişki değerlendirildi.
Bulgular: Çalışmaya dâhil edilen 59 hastanın 40(%67,8)’ı erkek, 19(%32,2)’u kadın olup, yaş ortalaması 59,78±19,46 (6-91) idi. Elli sekiz (% 98,3) hastada anatomik başarı sağlandı. Terapötik başarı sağlanan hasta sayısı 47 (%79,7) olup rekeratoplasti yapılması ve rekeratoplastinin erken dönemde yapılmasıyla terapötik başarı arasında anlamlı ilişki saptandı (Her ikisi için p<0,001). Otuz iki (%54,2) hastada fonksiyonel başarı elde edilip ameliyat sonrası komplikasyon görülmemesi ile fonksiyonel başarı arasında anlamlı ilişki saptandı (p=0,014).
Sonuç: Tedaviye dirençli veya perforasyon tehdidi olan keratit olgularında PKP etkili bir tedavi seçeneğidir. Ameliyat sonrasında komplikasyon görülmemesi ve tekrarlayan olgularda erken rekeratoplasti yapılması başarıyı artırmaktadır.
Anahtar Kelimeler: Enfeksiyöz keratit, penetran keratoplasti, greft sağ kalımı

Purpose: To evaluate the prognostic factors affecting graft survival in patients undergoing penetrating keratoplasty (PKP) for infectious keratitis.
Materials and Methods: Patients who underwent PKP for keratitis between 2013-2018 in our hospital were retrospectively reviewed. Patients who underwent therapeutic PKP at the inflammatory stage and followed for at least 12 months were included in the study. Age, gender, follow-up period, time between diagnosis and surgery, lens status, presence of limbal involvement, presence of corneal ulceration, perforation or corneal abscess, type of microorganism detected in culture, number of fortified medications used before surgery and duration of use, preoperative and postoperative visual acuity, postoperative graft transparency, postoperative complications, recurrence of infection, rate of re-keratoplasty, the indication for re-keratoplasty and the time of re-keratoplasty were recorded. The relationship between these findings and anatomic, therapeutic and functional success were evaluated.
Results: 59 patients included in the study, 40 (67.8%) were male and 19 (32.2%) were female, and the mean age was 59.78 ± 19.46 (6-91) years. Anatomical success was achieved in 58 (98.3%) patients. The number of patients who achieved therapeutic success was 47 (79.7%) and there was a significant relationship between therapeutic success and re-keratoplasty and early re-keratoplasty (p <0.001 for both).Thirty-two (54.2%) patients had functional success and there was a significant relationship between the absence of postoperative complications and functional success (p = 0.014).
Conclusion: PKP is an effective treatment option in treatment-resistant keratitis or keratitis with impending perforation. The absence of postoperative complications and the early re-keratoplasty in patients with recurrent cases increase the success rate.
Keywords: Infectious keratitis, penetrating keratoplasty, graft survival

Objectives:
To identify the clinical profile, aetiology and outcome of culture-positive mycotic keratitis in a tertiary referral centre in the North-Eastern part of Malaysia.

Materials and methods:
A retrospective review of all patients with culture-positive mycotic keratitis in Hospital Universiti Sains Malaysia over a 3-year period, from January 2015 to December 2017.

Results:
This study consisted of 27 eyes of 27 patients treated for mycotic keratitis based on a positive fungal culture. The most common predisposing factor was ocular trauma, in 22 patients (81.5%). Eleven patients (40.7%) had a presenting visual acuity worse than 6/60, due to central ulcer involvement. Approximately half of these (six patients) experienced visual improvement post treatment. Fusarium spp. was the most common fungus isolated (37%), followed by non-sporulating fungi and Curvularia spp. Three patients (7.4%) had corneal microperforations, which healed after gluing and bandage contact lens. One patient (3.7%) required tectonic penetrating keratoplasty and one patient (3.7%) underwent evisceration. The final visual acuity was 6/18 or better in approximately half (14 patients) of our cohort and worse than 3/60 in approximately 20% (five patients).

Conclusions:
Mycotic keratitis occurred mainly in males, secondary to ocular trauma. The most common organism isolated was Fusarium spp. Although treatment may improve vision, the visual outcome is guarded.

Amaç: Keratokonus hastalarında mini-skleral lensin görsel performansını ve lens uyumunu optik koherens tomografi (OKT) ile değerlendirmek.
Gereç ve Yöntem: Yimi dört keratokonus hastasının 29 gözüne mini-skleral lens (Esclera; Mediphacos Ltd., Belo Horizonte, Brezilya) uygulandı. Başlangıç uyumunun değerlendirilmesinde, deneme lensleri kullanıldı. Lens uyumu, floresein paterni ve ön segment OKT (RTVue, Optovue Inc., Fremont, CA) görüntülemesi ile değerlendirildi. Lens uygulandıktan 30-45 dakika sonra korneal-limbal açıklık ve periferik yerleşim bölgesinin uyumunu içeren lens uyum parametreleri, OKT ile değerlendirildi. Lens uygulamasının öncesinde ve sonrasında; yüksek ve düşük kontrastlı görme keskinliği (GK), konfor, görmenin subjektif performansı (5 puanlı Likert skalası) ve genel memnuniyet [100 mm görsel analog skalası (GAS)] değerlendirildi.
Bulgular: Lens uygulaması sonrasında; ortalama desimal yüksek kontrastlı GK (en iyi düzeltilmiş gözlükle GK: 0.40±0.14 vs. skleral lens ile GK: 0.93±0.12 p<0.0001) ve ortalama düşük kontrastlı GK’indeki (en iyi düzeltilmiş gözlükle GK: 0.60±0.24 vs skleral lens ile 1.15±0.18, p<0.0001) artışın istatistiksel olarak anlamlı olduğu görüldü. Ortalama santral korneal açıklık 120.7±24.5 mikron idi. Keratometrik değerler ile skleral lensin sagital derinliği arasında korelasyon görülmedi. Başarılı uyum için gereken ortalama lens deneme sayısı 2.2 lens (aralık: 1-8) idi. Hastalar lens ile yüksek skorda konfor (Likert median skor, 4,69; aralık, 4-5), görme (Likert median skor, 4,62; aralık, 3-5) ve genel memnuniyet (GAS skor, 88.1; aralık, 70-100) bildirdi.
Sonuç: Keratokonus hastalarında, mini-skleral lens ile yüksek ve düşük kontrastlı GK değerlerinde artış ve yüksek hasta memnuniyeti sağlandı. Ön segment OKT görüntülemesi, lens uyumunun değerlendirilmesini kolaylaştırdı.

Purpose: To assess the visual performance of mini-scleral lens in patients with keratoconus and to evaluate its fit by optical coherence tomography (OCT).
Methods: Twenty-nine eyes of 24 patients with keratoconus were fitted with a mini scleral lens (Esclera; Mediphacos Inc., Belo Horizonte, Brasil). Diagnostic lenses were used in the initial fitting process. The lens fit was evaluated by the fluorescein pattern and also by anterior segment OCT (RTVue, Optovue Inc., Fremont, CA). Within 30-45 minutes after insertion, the lens fit parameters including central corneal and limbal clearance, peripheral landing zone alignment were evaluated by OCT. High and low contrast visual acuity (VA), subjective performance with comfort and vision (5-point Likert scale) and overall satisfaction with the lens [100 mm visual analog scale (VAS)] were measured before and after lens wear.
Results: The mean decimal high contrast VA (best spectacle corrected VA: 0.40±0.14 vs. VA with the scleral lens: 0.93±0.12, p<0.0001) and low contrast VA (best spectacle corrected VA: 0.60±0.24 vs VA with the scleral lens: 1.15±0.18, p<0.0001) significantly improved after the lens wear. The mean central corneal clearance was 120.7±24.5 microns. There were no correlations between the keratometric values and the sagittal depth of the scleral lens. The mean number of trial lenses required for ideal fit was 2.2 lens (range;1-8). Patients reported high scores for comfort (Likert median score, 4.69; range, 4-5), vision (Likert median score, 4.62; range, 3-5) and overall satisfaction with the lens (VAS score, 88.1; range, 70-100).
Conclusion: The mini-scleral lens provided good high and low contrast visual acuity and high patient satisfaction in patients with keratoconus. Anterior segment OCT imaging facilitated the evaluation of the fit.

Objective: To evaluate the changes in macular vessel density after treatment with vascular endothelial growth factor (VEGF) inhibitors in centre-involving diabetic macular edema (DME) and to compare these changes between anatomical responders and non-responders.

Materials and Methods: Retrospective study of 22 eyes with centre-involving DME. All eyes had 3 consecutive administrations of VEGF inhibitors. Optical coherence tomography (OCT) and optical coherence tomography angiography (OCTA) of the macula with manual adjustment of segmentation lines were performed at baseline and after treatment. Vessel density in the central and parafoveal regions of the superficial (SCP) and deep capillary plexus (DCP) were measured at baseline and after treatment. The vessel density and its changes were subsequently compared between anatomical responders and non-responders as defined by the central subfield thickness (CST) changes.

Results: Overall, there were no significant differences in the vessel density in the central and parafoveal regions of the SCP and DCP at baseline and after treatment. After categorisation by the anatomical response, 12 eyes were responders (CST decreased by 173.7±47.7 µm) and 10 eyes were non-responders (CST increased by 20.8±38.9 µm) (P<0.0001). There were no corresponding significant differences in the vessel density and its changes between the responders and non-responders at the SCP and DCP after treatment.

Conclusion: There were no significant changes in macular vessel density after the early stages of VEGF inhibitor treatment for DME, and there was no relationship with the anatomical response. The effect of VEGF inhibitors in DME treatment therefore may not be related to increasing vessel density.

Amaç: Çalışmamızın amacı, prematüre retinopatisi (PR) gelişimine sebep olabilecek bilinen risk faktörlerine ek olarak trombosit sayısının PR gelişimine etkisini araştırmaktı.
Gereç ve Yöntem: Retrospektif olarak planlanan çalışmada 137 yenidoğan, üç alt grupta incelendi: PR gelişmeyen; hafif PR ve laser tedavisi gerektiren ağır PR (Tip 1 PR). Hasta kayıtları retrospektif olarak incelendi ve trombosit sayısınını da içeren PR gelişimi için olası risk faktörleri lojistik regresyon analizi kullanılarak istatistiksel olarak incelendi.
Bulgular: Doğum ağırlığı (DA), doğum haftası (DH) ve doğumdan sonraki ilk hafta içinde düşük trombosit sayısı PR gelişimi için risk faktörleri olarak saptandı (Sırasıyla p=0.038, 0.02,and 0.004). Doğum ağırlığı, DH, ventilasyon tedavisi ve düşük trombosit sayısı Tip 1 PR gelişimi için risk faktörleri olarak belirlendi (Sırasıyla p=0.004; 0.027, and 0.021).
Sonuç: Prematüre retinopatisinde, doğumdan sonraki ilk haftada trombosit sayısının düşük olması, bilinen risk faktörleri olan ventilasyon gerekliliği, düşük DA ve düşük DH’na ek bir risk faktörüdür.

Objectives: The aim of the study was to investigate the risk factors for retinopathy of prematurity (ROP) including platelet count.
Materials and Methods: This retrospective study analysed 137 infants in 3 subgroups: no-ROP; mild-ROP and severe-ROP (Type 1 ROP) necessitating laser treatment. A retrospective review of records was performed and statistical analysis of possible risk factors for ROP including platelet count was evaluated by using logistic regression.
Results: Birth weight (BW), gestational age (GA), and low platelet count in the first week of birth were significant risk factors for developing ROP (p=0.038, 0.02,and 0.004, respectively). Birth weight, GA, ventilation, and lower platelet count were associated with progression to Type 1 ROP (p=0.004; 0.027, and 0.021, respectively).
Conclusion: Lower platelet count in the first week of birth is a risk factor for ROP development in addition to the previously established factors of ventilation need, low BW, and low GA.

Amaç: Obstrüktif uyku apne sendromu (OUAS) olan hastalarda kapak laksitesi, kirpik ptozisi gibi periorbital dokularda gelişen değişikliklerin değerlendirilmesi amaçlandı.
Gereç ve Yöntem: Polisomnografi sonucuna göre orta veya ağır OUAS tanısı almış (Grup 1) 48 hastanın 96 gözü ve basit horlama tanısı almış (Grup 2) 22 hastanın 44 gözü çalışmaya dahil edildi. Detaylı oftalmolojik muayeneyle birlikte, hastalarda kapak laksitesinin değerlendirilmesine yönelik vertikal ve anterior distraksiyon mesafeleri, dermatoşalazis varlığı, interpalpebral mesafe, levator kas fonksiyonu ölçüldü. Kirpik ptozisi varlığı ve eğer var ise derecesi kaydedildi.
Bulgular: Hastaların ortalama yaşı Grup 1 ve 2’de sırasıyla 49,9±11,4 (26-67) ve 50,6±8,9 (27-69) idi (p=0,557). Vertikal ve anterior distraksiyon mesafeleri, Grup 1’de sırasıyla 13,3±4,1 (6-27) mm ve 7,4±2,1 (3-13,5) mm olup Grup 2’ye kıyasla anlamlı olarak daha yüksek saptandı (p<0,05). Dermatoşalazis ve kirpik ptozisi Grup 1’de (sırasıyla %52,1 ve %81,3) anlamlı şekilde daha sık idi. OUAS’lı hastalarda kirpik ptozisi derecesinin daha yüksek olduğu belirlendi (p<0,05). Gruplar arasında interpalpebral mesafe ve levator kas fonksiyonu açısından anlamlı fark bulunmadı.
Sonuç: OUAS’lı hastalarda, kapak laksitesinin daha fazla, kirpik ptozisi varlığının da anlamlı olarak daha sık ve şiddetli olduğu ortaya konmuştur.

Purpose: To evaluate periorbital tissue alterations including eyelid laxity and eyelash ptosis in patients with obstructive sleep apnea syndrome (OSAS).
Materials and Methods: Based on polysomnography, 96 eyes of 48 patients with moderate/severe OSAS (Group 1) and 44 eyes of 22 patients with simple snoring (Group 2) were enrolled. Comprehensive eye examination along with eyelid laxity measurements including vertical and anterior distraction, presence of dermatochalasis, interpalpebral distance and levator function were assessed. The presence and severity of eyelash ptosis were also noted.
Results: The mean ages of Group 1 and Group 2 were 49.9±11.4 (range, 26-67) and 50.6±8.9 (range, 27-69), respectively (p=0.557). The mean vertical and anterior distraction distances in Group 1 (13.3±4.1 (range, 6-27) mm and 7.4±2.1 (range, 3-13.5) mm, respectively) were significantly higher than Group 2 (p<0.05). Dermatochalasis and eyelash ptosis were found to be significantly more frequent in Group 1 (52.1% and 81.3%, respectively). The severity of eyelash ptosis was also higher in OSAS (p<0.05). No significant difference in interpalpebral distance and levator muscle function was detected.
Conclusion: In patients with severe OSAS, eyelid laxity was more prominent and, eyelash ptosis was more frequent and severe.

Konjonktiva melanomu, çoğu vakada vakaya özel yaklaşım gerektiren nadir bir hastalıktır. Başlıca tedavi seçenekleri: cerrahi, topikal kemoterapi, radyoterapi, kriyoterapi, güncel tedaviler başlıkları altında sınıflandırılabilir. Bu derleme konjonktiva melanomuna klasik tedavi yaklaşımları ile birlikte, yeni tedavi seçeneklerini ve hastalığın moleküler biyolojisi hakkındaki güncel bilgileri sunmayı amaçlamaktadır.

Conjunctival melanoma is a rare disease which requires tailored management for most cases. The mainstay of treatment can be classified under: surgery, topical chemotherapy, radiotherapy, cryotherapy and other recently emerging treatment modalities. Here it is aimed to review conventional approaches as well as more recently emerging treatment options, together with advances in molocular biology in this particular disease.

Bartonella henselae (B. henselae), kedi tırmığı (CBS) hastalığında kabul edilmiş bir nöroetinit sebebidir. Öte yandan, Castleman hastalığı (lenf nodu hiperplazisinin kanıtı) ile POEMS (polinöropati, organomegali, endokrinopati, monoklonal gammopati, cilt değişiklikleri) sendromunun birlikte görülmesi pek çok enfeksiyona yol açabilecek kronik zayıflatıcı bir durumdur. B. henselae nöroetinitinin POEMS sendromunda oynadığı rol daha önce çalışılmamıştır. 34 yaşındaki asemptomatik erkek hasta göz muayenesi için refere edilmiştir. Muayenede görme keskinliği sağ gözde 6/18 sol gözde ise 6/24 olarak tespit edilmiştir. İki gözdeki fundus nöroetinitin tipik özelliklerini (optic diskin şişmesi ve maküler yıldızın tam olmaması) göstermiştir ve başka vitrit veya korioretinit bulunmamaktadır. B henselae serolojisi ile akut hastalık belirtisi olan yüksek immünogloblobulin titresi M (IgM) (1: 96) ve pozitif immünoglobulin G (IgG) (1: 156) göstermiştir. Hasta altı hafta boyunca Azitromisin ve kısa süreli oral prednizolon ile tedavi edildi. Müteakiben, maküler yıldızın çözünürlüğü ile her iki gözde görme keskinliği düzeldi. Bununla birlikte, her iki optik disk de şişik durumda kaldı.

Bartonella henselae (B. henselae) is a recognized cause of neuroretinitis in cat scratch disease (CSD). Meanwhile, POEMS (polyneuropathy, organomegaly, endocrinopathy, monoclonal gammopathy, skin changes) syndrome with Castleman disease (evidence of lymph node hyperplasia), is a chronic debilitating condition that predisposes to various superimposed infections. B. henselae neuroretinitis implicated in POEMS syndrome has not been reported previously. A 34-year-old gentleman who was asymptomatic, was referred for an eye assessment. Examination showed visual acuity of 6/18 in the right eye and 6/24 in the left eye. Fundus of both eyes exhibited typical features of neuroretinitis (optic disc swelling and incomplete macular star). There was otherwise no vitritis or chorioretinitis. Serology for B.henselae revealed high titer of immunoglobulin M (IgM) (1: 96) indicative of acute disease, and positive immunoglobulin G (IgG) (1: 156). He was treated with oral Azithromycin for six weeks and a short course of oral prednisolone. Subsequently, the visual acuity in both eyes improved with resolution of macular star. However, both optic discs remain swollen.

Bu çalışma, paraneoplastik bir sendromun, oftalmik bir bulgu olarak nadir görülen tek taraflı posterior sklerit olgusunu sunmaktadır. 61 yaşında erkek hasta bölümümüze sol gözünde kademeli görme yetersizliğle başvurdu. Görme keskinliği sağ ve sol gözde sırasıyla 10/10 ve 3/10 idi. Ayrıca uyurken göz arkalarinda ağrısının olduğunu vurgladi. Onun dışında asemptomatik olduğunu ve başka sağlık sorunları olmadığını belirti. Görmeyollari ile ne bir travmasi ne de bir hastalik anamnezi vardi. Kapsamlı klinik muayenesi, görüntüleme muayenesi (fundus fotoğrafçılığı, optik koherens tomografi, floresan anjiyografi ve B-taraması) ve laboratuvar incelemeleri yapıldı. Posterior sklerit tanısı kondu, ancak buna sebep olan belirgin bir neden bulunamadı. Daha sonraki birkaç ay içinde yapılan düzenli takip muayenelerinde başka patolojik bulgu görülmedi. Ayrıca sistematik bir değerlendirmede yapıldı. En sonunda, hastanın ilk başvuruşundan 6 ay sonra kolorektal kanser teşhisi konuldu. Paraneoplastik sendromun oftalmik bir bulgu olarak posterior sklerit, sistemik semptomların ortaya çıkmasından ve altta yatan hastalığın tanısından aylar önce bile ortaya çıkabilir. Özet olarak, posterior skleritli hastalarda (özellikle yaşlılarda), malign neoplazi olasılığı göz ardı edilmemeli veya hafife alınmamalıdır (paraneoplastik sendrom).

This study presents a rare case of unilateral posterior scleritis as an ophthalmic manifestation of a paraneoplastic syndrome. A 61-year-old male patient presented at our Department complaining of a gradual worsening of the vision of his left eye. The visual acuity was 10/10 and 3/10 in his right and left eye, respectively. He also mentioned that he experienced a posterior ocular pain while sleeping at night, but was otherwise asymptomatic. His past ophthalmic and medical history were free. A thorough clinical, imaging (Fundus photography, optic coherence tomography, fluorescein angiography and B-scan) and laboratory investigation was carried out. A diagnosis of posterior scleritis was set, but no obvious cause or underlying disease were identified even after a thorough systematic assessment. Regular follow-up within the next few months did not reveal any further pathological findings. Finally, 6 months after the initial presentation patient was diagnosed with colon cancer. Posterior scleritis can present as an ophthalmic manifestation of a paraneoplastic syndrome in patients with an underlying malignancy, even months before the presentation of systemic symptoms and the diagnosis of the underlying disease. In conclusion, in patients (especially elders) with posterior scleritis the possibility of a malignant neoplasia must not be ignored or underestimated (paraneoplastic syndrome).

Giriş: Myiasis, canlı hayvan dokusunun bir sineğin larva formu tarafından istila edilmesidir. Orbital doku istilası, tüm miyazis vakalarının% 5'inde görülür ve potansiyel olarak yıkıcıdır. Chrysomya bezziana ile enfeksiyon klinik uygulamada çok nadirdir.
Çalışma tasarımı: Sol gözde sürünme hissi nedeniyle acil servise gelen ve tıbbi ve cerrahi tedavi gören 65 yaşında kadın. Ardından, Aralık 2019'a kadar Chrysomya bezziana'nın neden olduğu oftalmomiyazisin sistematik incelemesi PubMed ve Embase'de yapıldı.
Sonuç: Chrysomya bezziana hem hayati hem de hayati olmayan dokuda çok fazla tahribata neden olur. Kapsamlı hasar ve yaşamı tehdit eden durumu önlemek için derhal tedavi edilmelidir. Bu rapor, epidemiyoloji, neden, risk faktörleri, tanı ve tedavi seçenekleri hakkında genel bilgi sağlar ve bu durumun tanı ve tedavisinde klinisyenlere yardımcı olabilir.

Introduction: Myiasis is the invasion of living animal tissue by larval form of a fly. Orbital tissue infestation involvement occurs in 5% of all the cases of myiasis and is potentially destructive. Infection by Chrysomya bezziana is very rare in the clinical practice.
Study Design: A 65-year female who visited emergency for creeping sensation in the left eye and was treated medically and surgically. Subsequently, a systematic review performed in PubMed and Embase till December 2019 on ophthalmomyiasis cases caused by Chrysomya bezziana.
Conclusion: Chrysomya bezziana causes lot of destruction to both vital and non-vital tissues. It should be treated promptly to prevent extensive damage and life-threatening conditions. This report provides overall information on epidemiology, cause, risk factors, diagnosis and treatment options that could assist clinicians in diagnosis and management of this condition.

Stickler Syndrome is known to cause visual handicap due to high incidence of retinal detachment. We aim to present an unusual case of a child with Stickler syndrome who had progressive visual loss secondary to atrophy of outer retinal layers not associated with retinal detachment. This is a descriptive case report of a 9-year-old child, with ocular history of high myopia, who presented to our institution with suboptimal visual acuity in both eyes. After 2 years of follow up, he developed unilateral progressive visual loss with marked atrophy of the outer retinal layers and peripheral vascular leakage.
Such a presentation was not previously described in the literature to the best of our knowledge.