Amacımız, Prof. Dr. H Hale Künüçen tarafından yazılan ve Türk tıp eğitimine ve Türk üniversitelerinin öğretim ve gelişimine çok önemli katkılar sağlayan "Biyografi" kitabının içerik ve bilgilerini incelemektir.
Enver Hasanoğlu Çocuk Sağlığı ve Hastalıkları, Pediatrik Nefroloji Uzmanıdır. Erciyes Üniversitesi Tıp Fakültesi (1984-1988), Gazi Üniversitesi Tıp Fakültesi (1988-1992) Dekanlığı ve iki dönem Gazi Üniversitesi (1992-2000) Rektörü olarak görev yapmıştır.
Prof. Dr. Enver Hasanoğlu, Türkiye'deki Üniversitelerin gelişiminde katkıda bulunmuş, yakından tanıklık etmiş, üniversitelerde önemli görevler üstlenmiştir.
Prof. Dr. Enver Hasanoğlu 1946 yılında Kerkük'te doğmuştur. Tıp eğitimi için Kerkük'ten İstanbul'a gelmiş ve 1969'da İstanbul Üniversitesi Tıp Fakültesinden mezun olmuştur. 1969 yılında Hacettepe Tıp Fak. Çocuk Kliniği’nde Pediatri Asistanı olarak göreve başlamıştır.
Pediatri Uzmanı (1973) olduktan sonra, Glasgow Üniversitesi’nde 2 yıl (1976-1978) Pediatrik Nefroloji alanında çalışmış, uzmanlaşmış ve Türkiye’de Pediatrik Nefrolojinin öncülerinden birisi olmuştur.
1978 yılında Doçent, 1983 yılında Profesör olan Prof. Dr. Enver Hasanoğlu, emekli olana dek (1 Haziran 2013) 44 yıl sürekli olarak çalışmıştır.

Our aim is to examine the contents and knowledges of the "Biography" book that written by Prof. Dr. H Hale Künüçen about Prof. Dr. Enver Hasanoğlu who was to make very importend contributition to Turkish medical education, teaching and development of Turkish universities. Prof. Dr. Enver Hasanoğlu is a Pediatrician and Pediatric Nephrology Specialist. At the same time, Enver Hasanoğlu served as the Dean of Erciyes University Faculty of Medicine (1984-1988) and Gazi University Faculty of Medicine (1988-1992). He also served two terms as the President of the Gazi University (1992-2000).
Prof. Dr. Enver Hasanoğlu has a great deal of experience in the development of Universities in Turkey and closely witnessed this period. During this time, Prof. Dr. Enver Hasanoğlu had important duties in universities, contributed to all developments and witnessed them closely.
Prof. Dr. Enver Hasanoğlu was born in 1946 in Kirkuk. He came to Istanbul from Kirkuk and graduated from Istanbul Medical Faculty in 1969. Prof. Dr. Enver Hasanoğlu started as a pediatric assistant in the Children's Clinic at Hacettepe in 1969.
After Enver Hasanoğlu became a Pediatrician (1973), he worked for 2 years (1976-1978) in the field of Pediatric Nephrology at Glasgow University and specialized in the field of Pediatric Nephrology. Prof. Dr. Enver Hasanoğlu is one of the pioneers of Turkey in the field of Pediatric Nephrology.
Prof. Dr. Enver Hasanoğlu became Associate Professor in 1978 and was promoted to Professor in 1983 and He worked continuously for 44 years until his retirement (June 1, 2013).

Abstract | Full Text PDF

GİRİŞ ve AMAÇ: Aşırı kilolu olmak ve obezite, 21. yüzyılın en ciddi halk sağlığı sorunlarından birini oluşturur. Bu çalışmanın amacı İzmir Metropolitan Merkez İlçelerindeki sağlıklı 3-6 yaş grubunda aşırı kilolu ve obezitenin görülme sıklığını araştırmak ve obezitenin risk faktörlerini incelemektir.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Bu kesitsel çalışmada toplam 413 çocuğa ulaşılmıştır. Ailelerle sosyodemografik durum, perinatal ve büyüme faktörleri, diyetsel davranışlar, ekran süresi, gündüz bakım veya okula devam etme ve ailevi aşırı kiloluluk ve obezite hakkında anket formu dolduruldu. Çocukların ağırlıkları ve boyları ölçüldü, BMI değerleri hesaplandı. İstatiksel analizler ki-kare testi ve lojistik regresyon modeli kullanılarak yapıldı.
BULGULAR: Yaş ortalaması 56.7 ± 9.3 ay olan çalışma grubumuzda aşırı kilolu ve obezite prevalansı sırasıyla% 10.4 ve% 13.1 idi. Cinsiyet aşırı kilolu ve obezite ile anlamlı olarak ilişkili bulunmadı (p = 0.850). Doğum ağırlığı (p = 0.045), bir yaştaki vücut ağırlığı (p <0.001), düzenli yemek tüketimi (p = 0.019), anaokulu veya kreşe gitmek (p = 0.016), baba BMI değerleri (p <0.001) ve sağlık sigortası yokluğu (p = 0.031) çocukluk çağı aşırı kilolu ve obezite ile anlamlı olarak ilişkili bulundu. Lojistik regresyon modeli ile değerlendirildiğinde bir yaştaki vücut ağırlığı (p = 0.001), anaokulu veya kreşe gitmek (p = 0.006), kardeş yokluğu (p = 0.017) ve sağlık sigortası yokluğu (p = 0.048) obezite için de risk faktörleri olarak değerlendirildi.
TARTIŞMA ve SONUÇ: Bu çalışmada düzenli spor etkinliği ve emzirme programları gibi tamamlayıcı beslenme ile ilgili eğitim programlarının; hem ebeveynler hem de çocuklar için gerekli olduğunu göstermiştir.

INTRODUCTION: Overweight and obesity create one of the most serious public health challenges of the 21st century. The aim of this study is to investigate the incidence of overweight and obesity in a group of healthy three- to six-year-olds in İzmir Metropolitan Central Districts and to examine the risk factors of obesity.
METHODS: A total of 413 children were reached in this cross-sectional study. A questionnaire was completed with families about sociodemographic status, perinatal and growth factors, dietary behaviors, screen time, attendance to a daycare or school and familial overweight and obesity. Weight and length of the children were measured, BMI values were calculated. Statistical analyses were performed using chi-square test and logistic regression model.
RESULTS: In our study group, whose mean age was 56.7±9.3 months, prevalence of overweight and obesity were 10.4% and 13.1 %, respectively. Gender was not significantly related with overweight and obesity (p=0.850). Birth weight (p=0.045), weight at one year of age (p<0.001), regular meal consumption (p=0.019), attendance to a daycare or school (p=0.016), paternal BMI values (p<0.001) and absence of health insurance (p=0.031) were significantly related with childhood overweight and obesity. When put into logistic regression model, weight at one year of age (p=0.001), attendance to a daycare or school (p=0.006), absence of siblings (p=0,017) and absence of health insurance (p=0.048) were documented as risk factors for obesity too.
DISCUSSION AND CONCLUSION: Present study suggests that educational programs about regular sporting activity and complementary nutrition like breast feeding programs; are necessary for both parents and children.

Abstract | Full Text PDF

GİRİŞ ve AMAÇ: Araştırmanın amacı, laparoskopik veya açık apendektomi uygulanan çocuk hastalarda, preemptif ve infiltrasyon analjezisinden oluşan multimodal ağrı tedavisinin sonuçlarını göstermektir.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Akut veya perfore appendisit tanısı olan, açık veya laparokopik yöntemle operasyonu planlanan 80 çocuk hasta rastgele 40 kişilik 2 gruba ayrıldı. Yaş, cinsiyet, ağırlık, anestezi süresi ve uygulanan cerrahi teknik kaydedildi. Anestezi indüksiyonu sırasında preemptif olarak 1.5mg/kg tramadol HCl uygulandı. Bütün hastalara infiltrasyon anestezisi insizyon bölgesine 1mg/kg 0.5% bupivacaine HCl yapılarak uygulandı. Ekstübasyon sonrası hastaların ağrı düzeyleri Children's Hospital of Eastern Ontorio Pain Scale and Visual Analog Scale ile değerlendirildi. Kalp hızları, solunum sayıları, sedasyon skorları, sistolik ve diastolik kan basınçları, postoperatif analjezik ihtiyacı, yan etkiler, hastanede yatış süreleri ve ilk mobilizasyon zamanları kaydedildi ve karşılaştırıldı.
BULGULAR: Gruplar arasında takip edilen parametrelerde ameliyat süresi ve anestezi süresi hariç anlamlı farklılık saptanmadı. Laparoskopi grubunda 13 hastada (%13.5) ve açık grupta 9 hastada (%22.5) ek analjezik ihtiyacı olurken ikinci gün sadece açık grupta 2 hastada (%5) analjezik ihtiyaçı oldu.
TARTIŞMA ve SONUÇ: Preemptif analjezi ve lokal anestezik infiltrasyonunu içeren multimodal analjezi protokolümüz ile laparoskopik veya açık apendektomi uygulanan hastalar arasında, ağrı seviyesi ve analjezik ihtiyacı yönünden farklılık saptanmadı.

INTRODUCTION: The aim of this study is to show the results of the implementation of a multimodal pain therapy regimen consisting of preemptive and infiltration analgesia application to laparoscopic or open appendectomy in pediatric patients.
METHODS: Eighty pediatric patients with diagnosis of acute and perforate appendicitis, who underwent laparoscopic or open appendectomy were randomly separated into 2 groups of 40 to be operated with laparoscopic or open surgical technique. The age, sex, weight, duration of anesthesia and surgical techniques were recorded. Preemptive 1.5mg/kg Tramadol HCl was administered at induction of anesthesia. As infiltration anesthesia 1mg/kg 0.5% bupivacaine HCl was administered to the incision area of all patients. The pain levels of the patients after extubation were evaluated with Children's Hospital of Eastern Ontorio Pain Scale and Visual Analog Scale. The heart rates, respiratory rates, sedation score values, diastolic and systolic blood pressure values,p ostoperative analgesic requirements, sedation scores, the observed side effects, hospital stay, and the time of first mobilization were recorded and compared.
RESULTS: There were no statistically significant differences between the groups on following parameters except operation time and enesthesia time. Postoperative first day 13 patient (32,5%) in LA group and in 9 patient (22,5%) in OA group required additional analgesia while second day only 2 patient (%5) which were in the OA group.
DISCUSSION AND CONCLUSION: Our multimodal analgesia protocol consisting of preemptive analgesia and perioperative local anesthesia infiltration showed no difference between patients who underwent laparoscopic or open appendectomy in respect of pain levels and analgesic requirements.

Abstract | Full Text PDF

GİRİŞ ve AMAÇ: Farklı maternal pozisyonların Nonstres Test (NST) reaktivitesi, maternal kan basıncı ve kalp atım hızına etkisini incelemeyi amaçladık.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Bu deneysel çalışmada, 34-37 ve 38-40 gestasyonel haftalarda 243 gebe kadın, belirlenen pozisyon gruplarına (oturarak, semifowler, semifowler sol lateral) randomize edildi. Veri toplamak için sosyodemografik ve obstetrik özellikleri içeren anket formu ve “NST Formu” kullanıldı. Sürekli değişkenlerin istatistik karşılaştırmalarında one-way ANOVA ve bağımsız gruplarda t testi kullanıldı.
BULGULAR: NST reaktivitesi oturur pozisyonda diğer pozisyonlara göre daha yüksek, 38-40 haftalarda 34-37 haftalara göre daha yüksek bulundu, fakat istatistiksel olarak anlamlı bir fark belirlenmedi (p>0,05). Reaktif NST sonuçları 4 zaman diliminde değerlendirildi. Pozisyona göre reaktivite zamanları arasında istatistiksel olarak anlamlı bir fark yoktu. Pozisyondan bağımsız olarak, 0-5 ve 0-10 dakikalar arasında, 0-10 ve 0-15 dakikalar arasında reaktivite oranı açısından istatistiksel olarak anlamlı fark belirlendi (p<0,05), fakat 0-15 ve 0-20 dakikalar arasında reaktivite oranları açısından anlamlı bir fark belirlenmedi (p>0,05).
Pozisyondan bağımsız olarak bütün gestasyonel haftalarda bazal fetal kalp hızı, başlangıç ve 10. dakikada maternal sistolik ve diastolik kan basıncı düzeyleri benzerdi (p>0,05). Maternal kalp atım hızı semifowler sol lateral pozisyonda önemli derecede farklı idi (p<0,05).

TARTIŞMA ve SONUÇ: Gebeler açısından daha konforlu görünen ve daha yüksek reaktif sonuçlar görülen semifowler sol lateral ve oturur pozisyonlar NST uygulaması için daha uygun görünmektedir.
15 ve 20 dakikalar arasında reaktivite oranları açısından anlamlı bir fark belirlenmediğinden, 15 dakikalık uygulamanın NST değerlendirmesi için yeterli olabileceği düşünülmektedir.

INTRODUCTION: We aimed to investigate the effects of different maternal positions on reactivity of the Nonstress Test (NST), maternal blood pressure and heart rate.
METHODS: In this experimental study, 243 pregnants were randomized to the position groups (sitting, semifowler’s, semifowler’s left lateral) at 34-37 and 38-40 gestational weeks. The socio-demographic and obstetric characteristics questionnaire and “NST Form” were used. For the statistical comparison of the continuous variables, one-way ANOVA, and t test in independent groups were used.
RESULTS: NST reactivity when sitting was higher than the other positions; in 38-40 gestational weeks, reactivity was higher than 34-37 gestational weeks, although statistically nonsignificant (p>0,05). Reactive NST results were evaluated in 4 time periods. Time-to-reactivity in relation to position didn’t reveal a significant difference. Independent of the position, we found a significant difference in time to reactivity between 0–5 and 0–10 minutes, and between 0-10 and 0–15 minutes (p<0,05), but there was no significant difference in time to reactivity between 0-15 and 0-20 minutes (p>0,05). Basal fetal heart rate was similar in all gestational weeks regardless of the position, as well as starting and 10 minutes maternal systolic, diastolic blood pressure levels (p>0,05). Maternal heart rates were significantly different in semifowler left lateral position (p<0,05).
DISCUSSION AND CONCLUSION: Semifowler left lateral and sitting position NST applications seem to be more appropriate in order to get higher reactive results as the most comfortable position for the pregnants. No significant difference between 15 and 20 minutes period applications in reactivity were observed, so a 15 minutes application may be sufficient for NST evaluation.

Abstract | Full Text PDF

GİRİŞ ve AMAÇ: Çocuklarda obezite, tüm dünyada önemli bir sağlık sorunu olup işeme bozuklukları ile ilişkisi gösterilmiştir. Alt üriner sistem işeme disfonksiyonu, anatomik ve nörolojik anomalileri olmayan hastalarda dış üretra sfinkterinin gevşeyememesinin bir sonucu olarak ortaya çıkar. Çalışmamızın amacı obez çocuklar ile normal kilodaki işeme fonksiyon bozukluğu olan çocukların klinik semptomlarını, tiplerini, işeme semptom skorlarını ve üroflov şekillerini karşılaştırmaktır.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Çalışmamıza, yaşları 7-18 arasında olan, 45 obez ve benzer yaş ve cinsiyette, normal kiloda 40 hasta alındı. Bu hastalara işeme semptom skoru, üriner sistem ultrasonografisi ve işeme sonrası mesanede kalan idrar volüm tayini, üroflovmetri-EMG uygulandı. Elde edilen üroflov eğrileri çan, kule, kesilmiş, kesik kesik ve plato olarak sınıflandırıldı. Sonuçlar iki grup arasında karşılaştırıldı.
BULGULAR: Her iki grubun yaş, cinsiyet, ailede enürezis ve/veya işeme disfonksiyonu öyküsü varlığı benzer bulundu. Obez hasta grubunda işeme semptom skorları kontrol grubuna göre anlamlı derecede yüksek saptandı (p<0.05). İdrar yolu enfeksiyonu ve kabızlık görülme oranı obez grupta daha yüksekti (p <0.05). En sık görülen semptom, obez grubunda ani sıkışma ve idrarı tam boşaltamama iken enürezis nokturna ve idrar kaçırdığını hissetmeme kontrol grubunda anlamlı olarak daha yüksek saptandı (p <0.05). Üroflov şekillerinden kesilmiş ve plato obez grubunda sık iken, kesik kesik işeme şekli kontrol grubunda sıklıkla bulundu (p <0,05). Ultrason bulgularında artık idrar miktarı ve mesane hacmi, detrüsör kas kalınlığı, obez hastalarında yüksek olup istatiksel fark saptanmadı (p>0.05).
TARTIŞMA ve SONUÇ: İşeme disfonksiyonu, obez çocuklarda sorgulanması ve tedavi edilmesi gereken önemli bir sağlık sorunudur. Erken tanı ve tedavi, prognozu olumlu etkilediği gibi, tedavi süresini de kısaltmaktadır.

INTRODUCTION: Childhood obesity is an important health problem all over the world and has been shown to be associated with voiding disorders. The aim of our study is to compare the clinical symptoms, types, voiding symptom scores and uroflow-EMG patterns of obese and normal weight children with voiding dysfunction.
METHODS: Children aged between 7-18 years,45 obese patients and 40 normal weight children diagnosed voiding dysfunction were enrolled in this study. All patients were applied with voiding symptom scoring, urinary system ultrasonography for measurement of residual urine volume and detrusor muscle thickness, uroflow-EMG. Uroflow curves were classified as bell, tower, staccato, interrupted and plateau. The results were compared between groups.
RESULTS: Both groups had similar age, gender, family history of enuresis and/or voiding dysfunction. In obese group, voiding symptom scores, urinary tract infection and constipation were significantly higher than control group (p <0.05). The most common symptoms were an urgency and too quick to finish voiding in the obese group, but enuresis nocturna and urinary incontinence in the control group (p <0.05). While interrupted and plateau pattern were frequent in the obese group, staccato pattern was higher in the control group (p <0.05). Residual urine volume, detrusor muscle thickness were high in obese group and there was no statistical difference (p> 0.05).
DISCUSSION AND CONCLUSION: Voiding dysfunction is an important health problem that needs to be questioned in obese children. Early diagnosis and treatment effects the prognosis positively and also shortens the duration of the treatment.

Abstract | Full Text PDF

GİRİŞ ve AMAÇ: Keton cisim oluşumu (ketogenez) bozuklukları; mitokondriyel 3-hidroksi-3-metil glutaril CoA sentaz (Mhs) ve 3-hidroksi-3-metil glutaril CoA liyaz (HL) enzim eksiklikleri sonucu oluşur. Keton cisim yıkımı (ketoliz) bozuklukları ise suksinil CoA: 3 oxoacid CoA transferaz (SCOT) ve asetoasetil CoA thiolaz – beta ketotiolaz (MAT) enzim eksiklikleri sonucu oluşmaktadır. Keton metabolizma bozukluğu tanısıyla izlenen hastaların klinik ve laboratuvar bulguları ile değerlendirilmesi amaçlandı.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Keton metabolizması bozukluğu tanısıyla izlenen hasta verileri retrospektif olarak incelendi.
BULGULAR: Dört hastada HL eksikliği, 3 hastada MAT eksikliği ve 2 hastada SCOT eksikliği tanısı mevcuttu. Hastaların ortanca yaşı 5 yıl (2 yaş – 15,5 yaş), ilk metabolik dekompanzasyon atak yaşı ortalama 7,7 ay (22 gün - 19 ay) idi. MAT eksikliği olan bir hasta, kardeş taraması ile asemptomatik dönemde tanı aldı. İki hastada spastik tetraparezi gibi ağır nörolojik defisit gelişti. Dekompanzasyon ataklarının beslenememe, kusma ve gastroenterit gibi enfeksiyon sonrası geliştiği görüldü.
TARTIŞMA ve SONUÇ: Açıklanamayan metabolik asidoz atakları durumunda keton metabolizma bozuklukları akılda tutulmalıdır. Akut dekompanzasyon değişik yaşlarda ortaya çıkabilir, klinik şiddeti değişken olabilir. Erken tanı ve uygun tedavi mortalite ve morbidite açısından çok önemlidir.

INTRODUCTION: Two defects of ketogenesis have been reported in the human so far; mitochondrial 3-hydroxy-3-methyl glutaryl CoA synthase (Mhs) and 3-hydroxymethyl-3-glutaryl CoA lyase (HL) deficiencies. Defects of ketone utilization (ketolysis) can be the result of enzyme deficiency of succinyl CoA: 3 oxoacid CoA transferase (SCOT) or methylacetoacetyl CoA thiolase - beta ketothiolase (MAT). Our aim was to evaluate the clinical and laboratory findings of patients who were diagnosed with ketone metabolism disorders.
METHODS: Patients who were diagnosed with ketone metabolism disorders were examined retrospectively.
RESULTS: Four patients had HL deficiency, 3 patients had MAT deficiency and 2 patients had SCOT deficiency. The median age of the patients was 5 years (6 months – 15.5 years) and the mean age of first metabolic decompensation was 7.7 months (22 days - 19 months). A patient with MAT deficiency was asymptomatic and diagnosed by family screening. Two patients developed severe neurological deficit like spastic tetraparesis. It was seen that decompensation attacks developed after poor feeding, vomiting and infections such as gastroenteritis.
DISCUSSION AND CONCLUSION: In the case of unexplained metabolic acidosis attacks, ketone metabolism disorders should be kept in mind. Acute decompensation may occur at different ages, clinical severity may be variable. Early diagnosis and appropriate treatment are very important in terms of mortality and morbidity.

Abstract | Full Text PDF

GİRİŞ ve AMAÇ: Demir eksikliği (DE) ve demir eksikliği anemisi (DEA), gelişmemiş/gelişmekte olan ülkelerin en önemli halk sağlığı sorunlarından bir tanesidir. Bu çalışma, Samsun il merkezinde ilköğretim okul çağındaki çocuklarda DE ve (DEA) sıklığının belirlenmesi amacıyla yapıldı.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Bu çalışma, ilköğretim okullarında öğrenim gören 7–14 yaş aralığındaki toplam 403 çocuk dahil edildi. Çalışmaya alınan çocuklar, yerleşim yerine göre; şehir, varoş, köy olarak gruplara ayrıldı. Daha sonra okul ziyaretleri yapılarak rutin hemogram analizi, serum demiri, demir bağlama kapasitesi ve serum ferritin düzeyleri için kan örnekleri alındı.
BULGULAR: Çalışmaya 172 (%42.7) erkek, 231(%57.3) kız olmak üzere toplam 403 çocuk dahil edildi. Olgularımızın ortalama yaşı 10.3±2,1 yıl idi. Çalışmamızda DEA prevalansı %9.4 (n=38), DE prevalansı %28.5 (n=115) saptandı. Yaş gruplarına göre değerlendirildiğinde 7–11 yaş arasındaki çocuklarda DEA prevalansı % 6.6 (n=18), 12–14 yaş arasında %15.5 (n=20) saptandı. (P<0.05). DE prevalansı ise 7–11 yaş arasında %29.9 (n=82), 12–14 yaş arasında %25.6 (n=33) saptandı (p>0,05). Demir eksikliği anemisi varoşlarda daha sık saptandı (p<0.05). Anne veya babanın eğitim düzeyi ile DE ve DEA görülme oranı arasında fark yoktu (p>0.05).
TARTIŞMA ve SONUÇ: DE ve DEA anemisi ülkemiz için bir halk sağlığı problemi olmaya devam etmektedir. Koruyucu önlemlerin alınması ve geniş ölçekli çalışmaların yapılması gereklidir.

INTRODUCTION: Iron deficiency and iron deficiency anemia is the most common public health problem in the world. This study was conducted to investigate the prevalence of iron deficiency and iron deficiency anemia in primary school children in Samsun city center.
METHODS: This study was conducted on a total of 403 children aged between 7 and 14 years of primary school education. The children in the study were divided into cities, suburbs and villages according to the settlement. Blood samples were taken for routine hemogram analysis, serum iron, iron binding capacity and serum ferritin levels at school visits.
RESULTS: A total of 403 healthy children, 172(42.7%) male and 231(57.3%) female. The mean age of our cases was 10.3±2.1 years. 7-11 years old and 12-14 years old. In our study the prevalence of iron deficiency anemia was 9.4% (n=38) and the prevalence of iron deficiency was 28.5%(n=115). According to the age groups, the prevalence of iron deficiency anemia was found to be 6.6%(n=18) and 15.5% (n=20) in the age group of 12 to 14years. (p<0.05). The prevalence of iron deficiency was found 29.9%(n=82) between 7-11 years and 25.6%(n=33) between 12-14 years of age (p>0.05). Iron deficiency anemia was detected more frequently in the suburbs (p<0.05). There was no difference between the educational level of the parents and the incidence of Iron deficiency and iron deficiency anemia (p>0.05).
DISCUSSION AND CONCLUSION: Iron deficiency and iron deficiency anemia continue to be a public health problem for our country. It is necessary to take preventive measures and carry out large-scale work.

Abstract | Full Text PDF

GİRİŞ ve AMAÇ: Genetik yatkınlığı bulunan çölyak hastalığının, hasta yakınlarında görülme olasılığı genel toplumdan daha yüksektir. Bu çalışmada çölyak hastalarımızın ve kardeşlerinin bu açıdan değerlendirilmesi amaçlanmıştır.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Çocuk Gastroenteroloji kliniğimizde çölyak hastalığı tanısı konularak takibe alınan 151 hasta değerlendirildi. Hastaların kaç kardeşinde çölyak hastalığı saptandığı, kardeşler arası tanı süreleri, tanıdaki şikayetler ve çölyak serolojileri, Marsh evreleri, insan lökosit antijenleri (HLA) doku tipleri değerlendirildi.
BULGULAR: Hastalarımızın 9’unun (%5,96) toplam 10 kardeşinde çölyak hastalığı belirlendi. Hastaların ortalama yaşları 6,9±3,4 yıl, kardeşlerinin ise 6,2±4,4 yıl saptandı. İki kardeş aynı zamanda çölyak hastalığı tanısı almıştı, diğer hastalarda, indeks vaka ile kardeşlerinin arasında ki tanı süresi ortalama 29±39,5 ay olarak bulundu. İndeks vakaların en sık başvuru nedenleri karın ağrısı ve büyüme geriliği olup, kardeşlerin %40’ı asemptomatik saptandı. Hastaların ve kardeşlerin tanı anındaki doku transglutaminaz antikor Ig A değerleri >200 RU/ml, endomisyum antikor Ig A ise hastaların 6’sında, kardeşlerin ise 8’inde 1/100 veya >1/100 bulundu. İnsan lökosit antijenleri (HLA) doku tiplerinden DQA1*05 ve/vaya DQB1*02 tüm hastalarda ve kardeşlerinde saptandı.
TARTIŞMA ve SONUÇ: Çölyak hastalığı tanısı alan tüm hasta kardeşlerinin asemptomatik olsalarda çölyak hastalığı açısından taranması gerekmektedir.

INTRODUCTION: Celiac disease with genetic predisposition is more likely to be seen in patients' relatives than in the general population. In this study, it is aimed to evaluate our patients with celiac disease and their siblings in this respect.
METHODS: 151 patients who diagnosed and follow-up with celiac disease in our pediatric gastroenterology clinic were evaluated. How many siblings of patients were diagnosed with celiac disease, diagnosis duration between siblings, complaints and celiac serology at the diagnosis, Marsh classifications, human leukocyte antigen (HLA) tissue types were evaluated.
RESULTS: Celiac disease was detected in total 10 siblings of 9(5.96%) patients. The mean age of the patients was 6.9 ± 3.4 years, and the mean age of the siblings were 6.2 ± 4.4 years. Two siblings were diagnosed with celiac disease at the same time, in the other patients, the mean duration of diagnosis between the index cases and the siblings was 29 ± 39.5 months. The most common causes of admission of index cases were abdominal pain and growth retardation, 40% of siblings were asymptomatic. The tissue transglutaminase antibody IgA values of the patients and their siblings at diagnosis were> 200 RU / ml, endomysial antibodies IgA was in 6 of the patients and in 8 of the siblings 1/100 or >1/100. Human leukocyte antigen (HLA) tissue types DQA1*05 and/or DQB1*02 were detected in all patients and their siblings.
DISCUSSION AND CONCLUSION: The siblings of all patients diagnosed with celiac disease need to be screened for celiac disease, even if they are asymptomatic.

Abstract | Full Text PDF

GİRİŞ ve AMAÇ: Araştırma Aydın il merkezindeki bir ilkokulda öğrenimine devam eden öğrencilerin göz sağlık özelliklerini belirlemek amacı ile tanımlayıcı olarak gerçekleştirilmiştir.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Araştırma verileri Aydın il merkezindeki bir ilkokulda 2015-2016 öğretim yılı güz ve bahar dönemlerinde toplanmıştır. Araştırmanın evrenini 2583 öğrenci oluşturmuştur. Çalışmanın yapıldığı günlerde okula devam etmeyen ve raporlu olan öğrenciler nedeniyle araştırmanın tamamına ulaşılamamıştır. Araştırmanın örneklemini 2531 öğrenci oluşturmuştur. Veri toplama sürecinde araştırmacılar tarafından geliştirilen “Sosyo-Demografik Özellikler Veri Formu”,“Kırma Kusuru Değerlendirme Formu”, “Şaşılık Değerlendirme Formu” ve “Renk Körlüğü Değerlendirme Formu” kullanılmıştır. Verilerin analizinde SPSS 15.0 paket programı kullanılarak yüzdelik, aritmetik ortalama ve ki kare ile değerlendirilmiştir.
BULGULAR: Araştırmada öğrencilerin 49’u kız, %51’i erkektir. Öğrencilerin %10.9’u ana sınıf, %19.8’i 1. sınıf, %16.’sı 2.sınıf, %32.8’i 3.sınıf, %20.5’i 4.sınıftır. Öğrencilerin yaş ortalaması7.9±1.42 (range: 4-11) dir. Çalışmaya katılan öğrencilerin %9.1’inde kırma kusuru, %3.3’ünde şaşılık, %3’ünde renk körlüğü şüphesinin olduğu saptanmıştır. Çalışmaya katılan öğrencilerin %0.7’si objeye bakarken her zaman gözlerini kıstığını, %1.1’i tahtaya ve televizyona bakarken her zaman zorluk çektiğini belirtirken, %9.5’inin gözlük kullandığı bulunmuştur. Araştırmadaki öğrencilerin %65.5’i kitap okurken, ödevlerini yaparken görme ile ilgili zorluk çekmediklerini belirtmişlerdir. Öğrencilerin yaşı arttıkça görme kusurlarının da arttığı belirlenmiştir. Renk körlüğü, kırma kusuru ile sınıf düzeyleri arasında istatistiksel olarak fark bulunurken (p<0.05), şaşılık arasında belirlenememiştir (p>0.05). Cinsiyet ile renk körlüğü arasında istatistiksel olarak fark saptanmıştır (p<0.05).
TARTIŞMA ve SONUÇ: Araştırma sonuçlarına göre, ilkokulda öğrenimine devam eden öğrencilerde görme kırma kusuru, renk körlüğü, şaşılık gibi göz problemleri açısından şüpheli olan öğrenciler erken dönemde saptanabilir ve ilgili birimlere yönlendirilebilir.

INTRODUCTION: This is a descriptive study conducted to identify visual impairments or eye conditions in students in a primary school at the city center of Aydın and in a primary school in a village of Aydın.
METHODS: Study data were collected in a primary school at the city center of Aydın and in a primary school in a village of the same city in the autumn and spring terms of the academic year of 2015 - 2016. The population of the study consisted of 2583 students. As there were students who were absent during the days the study was conducted, we could not access to the entire population. The study sample consisted of 2531 students. For data collection, "Socio-demographics Data Form", "Refractive Error Evaluation Form," "Crossed Eyes Evaluation Form" and "Colour Blindness Evaluation Form" developed by the researchers were used. Data were analysed using the SPSS 15.0 statistics program and evaluated with percentage, arithmetic mean and chi square tests.
RESULTS: In this study, 10.9% of the students were in pre-school, 19.8% of the students were in first year, 16.2% were in second year, 32.8% were in third year and 20.5% were in fourth year. 49% of the students were female and 51% were male. The mean age of the students was 7.9 ±1.42 ( range 4-11). 9.1% of the students had a refractive error, 3.3% had strabismus (crossed-eyes), 3% had colour blindness in the study and 9.5% used prescription glasses and 77.8% had no trouble seeing the whiteboard in the class. 65.5% of the students reported that they had no visual problem when they read or did their homework. It was found that as students' ages increased, the percentage of visual impairments among them also increased. There was a statistically significant difference between school years (grades) for colour blindness and refractive error (p<0.05) but no such difference was found for crossed-eyes (p>0.05) There was a statistically significant relationship between the gender of students and colour blindness (p<0.05).
DISCUSSION AND CONCLUSION: In this study, visual impairments such as refractive error, colour blindness and crossed eyes were seen in the students attending to primary schools. Causes of avoidable blindness are those that lead to visual impairment in children.

Abstract | Full Text PDF

GİRİŞ ve AMAÇ: Çocuk acil servise başvuran kritik hastaların takibinde kalp tepe atımı, solunum sayısı, arteriyel tansiyon basıncı, nabız oksimetri, idrar çıkışı ve laktat günümüzde kullanılan en önemli takip parametreleridir. Bu çalışmanın amacı, akut solunum yetmezliği ya da şok tablosu ile acil servise başvuran hastalarda beyin ve splankinik bölgesel doku oksijenizasyonunun (rSO2) takibinin rutin takip sistemlerine bir üstünlüğü olup olmadığını araştırmaktır.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Çocuk acil kliniğine Mayıs 2014 ve Mart 2016 tarihleri arasında başvuran, akut solunum yetmezliği ya da şok tablosunda olan hastalar prospektif olarak çalışmaya dahil edildi. Tüm hastaların, rutin takip parametrelerine (solunum sayısı, kalp tepe atımı, nabız oksimetri, arteriyel tansiyon basıncı) ek olarak, NIRS monitörü (INVOS 5100C serebral/somatik oximetre Covidien, Mansfield, MA, USA) ile beyin ve splankinik rSO2 değerleri kaydedildi. Hastaların tedavi öncesi ve sonrası değerleri Wilcoxon Signed Ranks testi kullanılarak karşılaştırıldı. İstatistiksel anlamlılık p<0,05 olarak kabul edildi.
BULGULAR: Çalışmaya 15 hasta dâhil edildi. Hastaların ortanca (ÇAA) yaşı 16,0 (10,0 – 66,0) ay idi. Solunum sayısı, kalp tepe atımı değerleri tedavi ile anlamlı olarak azalırken (sırasıyla; p=0,02 ve p=0,03); SpO2 ve SrSO2 değerleri istatistiksel olarak anlamlı yükselme gösterdi (sırasıyla; p=0,01 ve p=0,04). Beyin rSO2 değeri ve Beyin/Splankinik rSO2 oranı (BSOO)’nda anlamlı değişiklik görülmedi (p>0,05).
TARTIŞMA ve SONUÇ: Bu çalışmada kritik hastalarda SrSO2 değerinin tedavi sonrası anlamlı olarak artış gösterdiği saptanmıştır.

INTRODUCTION: Hearth rate, respiratory rate, arterial blood pressure, pulse oximetri, urinary ouput, and lactate level are the most important parameters on the critically ill child who admitted to the pediatric emergency department. Aim of this study is to determine if there is an advantage of cerebral and splanchnic regional tissue saturation (rSO2) over conventional monitoring systems on children with acute respiratory failure or shock in pediatric emergency department.
METHODS: Children admitted to pediatric emergency department between May 2014 and March 2016 with acute respiratory failure or shock were prospectively included into this study. The cerebral and splanchnic rSO2 levels were recorded via NIRS monitor (INVOS 5100C cerebral/somatic oximetri Covidien, Mansfield, MA, USA) additionally to conventional monitoring parameters (heart rate, respiratory rate, pulseoxymeter, and arterial blood pressure). Pre and post – treatment values of the patients were compared with Wilcoxon Signed Ranks test. Statistical significance was accepted as p<0.05 for all tests.
RESULTS: Fifteen children were included to this study. The median age of the patients was 16.0 (10.0 – 66.0)months. The respiratory rate and hearth rate decreased significantly (p=0.02 and p=0.03, respectively) whereas SpO2 and Splanchnic rSO2 increased (p=0.01 and p=0.04, respectively). Cerebral rSO2 and Cerebral/splanchnic rSO2 ratio were not showed significant difference (p<0.05).
DISCUSSION AND CONCLUSION: In this study, we showed that the splanchnic rSO2 values in critically ill children were shown increment after the treatment.

Abstract | Full Text PDF

GİRİŞ ve AMAÇ: Ailevi Akdeniz Ateşi (AAA) geni 16p kromozom üzerinde bulunmakta ve 50’den fazla mutasyon içermektedir. Etnik ve çevresel faktörler mutasyonun fenotipik etkilerini değiştirebilmektedir. Bu çalışmadaki amacımız hastalarımızdaki genotip ve fenotip ilişkisini ortaya koymaktır.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Çalışmamıza Çocuk Nefroloji polikliniğinden Tel-Hashomer kriterlerine göre tanı almış 81 AAA hastasının dosyalarından geriye dönük olarak yapıldı. Tüm hastaların mutasyon sonuçları ile fenotipik özellikleri, ağırlık skorlaması, tedavi yanıtı arasında ilişkiler değerlendirildi. Hastalık ciddiyet skorlaması PRAS skorlamasına göre yapıldı.
BULGULAR: Hastalarımızın tanı anındaki yaşlarının ortalaması (±SD) 9,2±3,4 yıldı. Hastalarda en sık görülen şikâyet karın ağısı (%98,8) ve artralji (%80,2) idi. Hastalık ağırlık derecelerine göre tüm hastaların %32,1’i hafif, %63,0’ü orta ve %4,9’u ağırdı. Elli altı hasta ve 88 allelde 7 farklı MEFV geni saptandı. M694V en sık (%30,2) saptanan mutasyondu. M694V homozigot mutasyon olan hastalarda artrit görülme sıklığı daha fazla idi (p=0,04). Hastalık ağırlıkları açısından mutasyon grupları arasında anlamlı farklılık olmamasına karşın M694V homozigot olanlarda amiloidoz ve ağır hastalık görülme sıklığının daha fazla olduğu görülmüştür.
TARTIŞMA ve SONUÇ: MEVF mutasyonu AAA tanısında destekleyici ve tamamlayıcı bir tanı yöntemidir. Hekimler tedavi ve takip planını klinik bulgular ve AAA mutasyonuna göre karar vermelidir. Özellikle amiloidoz vakalarının M694V genotipine sahip hastalarda daha sık görülebildiği unutulmamalıdır.

INTRODUCTION: The Familial Mediterranean Fever (FMF) gene has been cloned to chromosome 16p and more than 50 different mutations have been identified. Ethnicity and environmental factors can change the phenotypic effects of mutations. We aimed to evaluate genotype-phenotype correlation in our patients.
METHODS: Eighty one children with FMF diagnosis based on Tel Hashomer criteria were enrolled in the study. Clinical and genetic features of the patients were retrospectively analyzed.
The relationship between mutations and phenotypic features along with severity of the disease were evaluated. Disease severity was assessed by using the modified scoring system of Pras.

RESULTS: The mean (±SD) age at onset of the diagnosis was 9.2±3.4 years. The most frequent symptoms of the patients were abdominal pain (98.8%) and arthralgia (80.2%). The disease severity level was mild in 32.1%, intermediate in 63%, and severe in 4.9% of the cases. Seven different MEFV gene mutations were found in 56 patients and 88 alleles; M694V was the most frequent mutation (30.2%). In the patients with M694V homozygous mutation, significantly higher frequency of arthritis was observed (p=0.04).
Although there was no statistically significant difference among different mutation groups, FMF severity score and the rate of amyloidosis were found higher in the patients with M694V/M694V genotype.


DISCUSSION AND CONCLUSION: Detection of MEFV mutation has been used to support the diagnosis of FMF. The clinician has to decide the treatment and follow-up procedure according to the clinical features and mutations. It should be kept in mind that amyloidosis is seen more frequently in the patients with M694V genotype.

Abstract | Full Text PDF

Kök hücre nakli gerek malign gerekse benign bir çok hastalıkta küratif bir tedavi seçeneğidir. Günümüzde otolog kök hücre nakillerin %99’u allojenik kök hücre nakillerin ise %70’inden fazlasında kök hücre kaynağı olarak periferik kök hücre kullanılmaktadır. Periferik kan kök hücre miktarı kemik iliğine göre daha azdır. Bu nedenle kemik iliğinden periferik kana kök hücre geçişi sağlamak gerekir. Bu işlem mobilizasyon işlemi ve kullanılan ilaç ise mobilizasyon ajanı olarak adlandırılır. İlikten periferik kana hematopoietik kök hücrelerin mobilizasyonu için sıklıkla G-CSF ya tek başına ya da kemoterapi ile birlikte kullanılır. Allojenik periferik kök hücre mobilizasyonunda ise G-CSF kullanılmaktadır. Mobilizasyon başarısızlığında ise plerixafor GCSF kombinasyonu önemli bir tedavi seçeneğidir. Otolog ve allojenik olgularda optimal toplama zamanı periferik kandaki CD34+ hücre sayısı değerlendirilerek kararlaştırılır. Bunun için eşik değer > 10 - 20/μL CD34+ hücre sayısıdır. Toplanan ürünün yeterliliği ise üründeki CD34+ hücre sayısıyla değerlendirilir.
Deneyimli bir aferez ekibi için, uygulanacak yöntemler, bu yöntemlere bağlı görülebilecek yan etkilerin iyi bilinmesi ve bu konuda hasta ve vericilerin bilgilendirilmesi yapılacak işlemin kalitesi açısından büyük önem taşımaktadır.

Stem cell transplant is a curative treatment option for many diseases, which are both malign and benign. Periferic stem cell is used as a source of stem cell for 99% of autologous stem cell transplants as well as more than 70% of allogenic stem cell transplants. Hence the amount of periferic blood stem cells is less than it is found in bone marrow, it is a necessity to ensure stem cell transfer from bone marrow through periferic blood. This procedure is called as mobilisation and the drug used for this procedure is also called as mobilisation agent.

In general, G-CSF is either used separately or with chemotherapy for the mobilisation of hematopoietic stem cells from bone marrow to periferic blood. G-CSF is also used for allogenic periferic stem cell mobilisation. The combination of GCSF and plerixafor is a significant treatment option in the event of mobilisation failures. Optimal collection time for autologous and allogenic cases is determined based upon the assessment of CD34+ cell numbers in periferic blood. The number of CD34+ cells must be > 10 - 20/μL as a threshold. The sufficiency of collected product is assessed by the number of CD34+ cells in the product.
It is of great importance for an experienced apheresis team to be acquainted with the methods applied and their side effects as well as to inform patients and donors with regard to the quality of performed procedure.

Abstract | Full Text PDF

Abstract | Full Text PDF